In Douala, de grootste stad van Kameroen, is coupeuse Mambar Pierrette druk in de weer. Met de start van het nieuwe schooljaar heeft ze meer dan haar handen vol met het naaien van de geschikte uniformen. Of dat nog niet voldoende werk is, trekken ook haar vaste klanten, vriendinnen en familie aan haar mouw terwijl ze als alleenstaande mama van drie kinderen haar leven onder controle probeert te houden. Zo goed en zo kwaad als ze kan.
De Kameroense regisseuse Rosine Mbakam, die in België woont, heeft haar strepen verdiend als documentairemaakster. In haar documentaires staan thema’s als racisme (PRISM), het patriarchaat (Les prières de Delphine), migratie (Chez jolie coiffure) en armoede (Les deux visages d'une femme Bamiléké) centraal. Het mag dan niet verbazen dat ze in haar eerste speelfilm zulke thema’s ook niet uit de weg gaat.
De regisseuse heeft ervoor gekozen om voornamelijk geen professionele acteurs in te schakelen. De meeste acteurs spelen zichzelf, wat de authenticiteit van de personages alleen maar ten goede komt. Ook de achtergrond van Rosine Mbakam als documentairemaakster weerspiegelt zich in Mambar Pierrette, die dezelfde stijl van cameravoering hanteert waardoor het aanvoelt dat je je mee in de ruimte van de personages bevindt of je het gevoel krijgt dat je een continu aandachtige toeschouwer bent van wat Mambar en haar gezin overkomt.
Daardoor is Mambar Pierrette een prent geworden die de strijd die Mambar dag in dag uit moet voeren, enorm schrijnend en pijnlijk hard realistisch in beeld brengt. Helaas voor het personage zit ze vast in een situatie waar ze niet meer uit kan. Hoe hard ze ook probeert. Helaas wacht het leven niet op jou, maar gaat het verschroeiend verder.
De Kameroense regisseuse Rosine Mbakam, die in België woont, heeft haar strepen verdiend als documentairemaakster. In haar documentaires staan thema’s als racisme (PRISM), het patriarchaat (Les prières de Delphine), migratie (Chez jolie coiffure) en armoede (Les deux visages d'une femme Bamiléké) centraal. Het mag dan niet verbazen dat ze in haar eerste speelfilm zulke thema’s ook niet uit de weg gaat.
Afwezige echtgenoot
In Mambar Pierrette volgen we gedurende de volledige duurtijd het titelpersonage, die haar broodwinning verdient met het maken en aanpassen van kleding. Haar atelier bevindt zich in een krottenwijk, waar Mambar ervoor moet zorgen dat kinderen perfect voor de dag komen wanneer ze naar school gaan. Ook de chique dames uit de wijk kloppen bij haar aan voor de mooiste jurken en kleding. Continu is ze aan het werk en thuis staat ze er alleen voor wanneer ze haar drie kinderen dient op te voeden wegens een echtgenoot die weigert bij te dragen aan het huishouden. Hierdoor leeft ze in permanente geldnood en dient ze soms letterlijk de eindjes aan elkaar te knopen. Of dat alles nog niet genoeg is, moet ze ook haar inwonende zieke moeder ondersteunen.De meeste acteurs spelen zichzelf, wat de authenticiteit van de personages alleen maar ten goede komt.
De regisseuse heeft ervoor gekozen om voornamelijk geen professionele acteurs in te schakelen. De meeste acteurs spelen zichzelf, wat de authenticiteit van de personages alleen maar ten goede komt. Ook de achtergrond van Rosine Mbakam als documentairemaakster weerspiegelt zich in Mambar Pierrette, die dezelfde stijl van cameravoering hanteert waardoor het aanvoelt dat je je mee in de ruimte van de personages bevindt of je het gevoel krijgt dat je een continu aandachtige toeschouwer bent van wat Mambar en haar gezin overkomt.
Wanhoop
Want het is verdomd veel wat Mambar allemaal moet ondergaan. Zo veel dat je als kijker na alweer een tegenslag bijna even wanhopig wordt als de coupeuse zelf. Gelukkig weet Mbakam net op tijd wat rust- en adempauzes in te lassen met een ludieke situatie hier en daar. Al loert telkens de tristesse om de hoek die de financiële noodsituatie met zich meebrengt. Ook de ambtenarij met al haar moeilijke processen krijgt tevens een stevige veeg uit de pan, dus de regisseuse durft haar boodschap wel door te drijven, wat ik alleen maar kan toejuichen. Tenslotte is de last die Mambar elke dag dient te torsen, ondersteund door hoe krachtig en heroïsch Pierrette Aboheu Njeuthat het titelpersonage gestalte geeft. Onvermoeibaar en onverzettelijk zonder af en toe de ironie niet te vergeten, het is een echte tour de force.Daardoor is Mambar Pierrette een prent geworden die de strijd die Mambar dag in dag uit moet voeren, enorm schrijnend en pijnlijk hard realistisch in beeld brengt. Helaas voor het personage zit ze vast in een situatie waar ze niet meer uit kan. Hoe hard ze ook probeert. Helaas wacht het leven niet op jou, maar gaat het verschroeiend verder.
Conclusie
Mambar Pierrette is allesbehalve een luchtige prent, laat dat duidelijk zijn. Door de documentairestijl en ingetogen acteerprestaties is deze speelfilm een bij wijlen snijdende kijkervaring die pijnlijk treffend in beeld wordt gebracht. Een mens kan echter veel gewicht op zijn of haar schouders dragen, iets wat regisseuse Rosine Mbakam zeker niet uit het oog verliest. Mambars moed valt namelijk niet kapot te krijgen.
Pro
- Documentarische stijl van filmen grijpt je bij de keel
- Tour de force van hoofdrolspeelster Pierrette Aboheu Njeuthat
- Humor en schoonheid worden in dit drama niet vergeten
Con
- Regisseuse balanceert op dunne lijn van hoeveel drama kijker aankan
- Iets meer rustpunten/adempauzes waren welkom
7
Over deze film
Beschikbaar vanaf
24 januari 2024
Genre
- Drama
Speelduur
93 minuten
Regie
Rosine Mbakam
Uitgever
The Party Film Sales
