BARDO, False Chronicle of a Handful of Truths is de nieuwste film van regisseur en scenarioschrijver Alejandro González Iñárritu. BARDO is een meeslepende reis in de leefwereld van Silverio, een Mexicaanse journalist en documentairemaker die in Los Angeles woont. Wanneer hij een prestigieuze internationale prijs in ontvangst mag nemen, wil hij terugkeren naar zijn geboorteland. De herinneringen over zijn leven daar worden een introspectieve trip om zich te verzoenen met het verleden, heden en zijn identiteit.
Iñárritu is een Mexicaanse regisseur en scenarioschrijver met een zeer herkenbare, eigenzinnige en artistieke filmstijl. Zijn films zijn vaak erg intense en sombere drama’s, waarin emoties en een filosofische aanpak de overhand nemen. Hij won talloze prijzen, waaronder meerdere Academy Awards en de prijs voor beste regisseur op het filmfestival van Cannes. Iñárritu maakte zijn regiedebuut in 2000 met Amores Perros en is sindsdien niet meer van het witte doek weg te denken. Zijn bekendste films zijn onder andere 21 grams, Birdman or (The Unexpected Virtue of Ignorance), Babel en The Revenant.
Herinneringen, fantasieën en wensen
Vanaf de eerste scènes kom je in een surrealistische, verwarrende en hectische omgeving terecht. Een geboortescène in een ziekenhuis, waarin de baby besluit dat hij liever in de baarmoeder van zijn moeder blijft; het is maar één van de momenten uit Silverio’s leven, waarin hij filosofeert over de zin van het bestaan. De film gaat meedogenloos vooruit, maar de tijdlijn van Silverio springt alle kanten op. De film is samengesteld uit losstaande spektakelstukken, met als doel dieper in het leven van Silverio te graven; verleden, heden, toekomst – alle aspecten worden blootgelegd.
Elke scène in de film is punctueel uitgewerkt, al dan niet op een mysterieuze of dubbelzinnige manier, maar toch telkens doordacht en betekenisvol. Wanneer Silverio in de eetkamer een ruzie over hypocrisie heeft met zijn tienerzoon Lorenzo, wordt het zonnige weer, dat zichtbaar is door het raam, donkerder en eindigt de discussie in een regenbui. Iñárritu is een visuele meester en heeft in deze film al zijn kennis bovengehaald; het lijkt alsof je in lucide droom bent beland, waarin je je bewust bent van de absurditeit om je heen, maar meegezogen wordt in het verhaal.
Droomlandschappen
Je volgt Silverio (Daniel Giménez Cacho) vanuit zoveel verschillende perspectieven dat het ook vermoeiend en veeleisend wordt. De film is het meest effectief op zijn absurde, kolderieke momenten, maar je zintuigen worden na enige tijd overbelast. De enige rustpunten in de film zijn er tijdens de interacties met zijn familie. Silverio is een toegewijd echtgenoot en liefdevolle vader. Zijn vrouw Lucia (Griselda Siciliani) is een mooie, warme vrouw en de hartstocht is nog volop aanwezig tussen hen. Hij heeft een uitstekende vriendschappelijke band met zijn kinderen Camila (Ximena Lamadrid) en Lorenzo (Iker Sanchez Solano).
In het Tibetaans boeddhisme betekent “bardo” de overgangsperiode tussen verschillende levens; de toestand van de ziel tussen leven en dood. Deze liminale plaats is de setting en ook de overheersende metafoor van de film "BARDO". De ondertitel "False Chronicle of a Handful of Truths" verwijst naar het vervagen van waarheden – een feilloos geheugen bestaat niet en zweeft tussen feit en fictie.
Iñárritu is een Mexicaanse regisseur en scenarioschrijver met een zeer herkenbare, eigenzinnige en artistieke filmstijl. Zijn films zijn vaak erg intense en sombere drama’s, waarin emoties en een filosofische aanpak de overhand nemen. Hij won talloze prijzen, waaronder meerdere Academy Awards en de prijs voor beste regisseur op het filmfestival van Cannes. Iñárritu maakte zijn regiedebuut in 2000 met Amores Perros en is sindsdien niet meer van het witte doek weg te denken. Zijn bekendste films zijn onder andere 21 grams, Birdman or (The Unexpected Virtue of Ignorance), Babel en The Revenant.
Herinneringen, fantasieën en wensen
Vanaf de eerste scènes kom je in een surrealistische, verwarrende en hectische omgeving terecht. Een geboortescène in een ziekenhuis, waarin de baby besluit dat hij liever in de baarmoeder van zijn moeder blijft; het is maar één van de momenten uit Silverio’s leven, waarin hij filosofeert over de zin van het bestaan. De film gaat meedogenloos vooruit, maar de tijdlijn van Silverio springt alle kanten op. De film is samengesteld uit losstaande spektakelstukken, met als doel dieper in het leven van Silverio te graven; verleden, heden, toekomst – alle aspecten worden blootgelegd.
De baby besluit dat hij liever in de baarmoeder van zijn moeder blijft.
Elke scène in de film is punctueel uitgewerkt, al dan niet op een mysterieuze of dubbelzinnige manier, maar toch telkens doordacht en betekenisvol. Wanneer Silverio in de eetkamer een ruzie over hypocrisie heeft met zijn tienerzoon Lorenzo, wordt het zonnige weer, dat zichtbaar is door het raam, donkerder en eindigt de discussie in een regenbui. Iñárritu is een visuele meester en heeft in deze film al zijn kennis bovengehaald; het lijkt alsof je in lucide droom bent beland, waarin je je bewust bent van de absurditeit om je heen, maar meegezogen wordt in het verhaal.
Droomlandschappen
Je volgt Silverio (Daniel Giménez Cacho) vanuit zoveel verschillende perspectieven dat het ook vermoeiend en veeleisend wordt. De film is het meest effectief op zijn absurde, kolderieke momenten, maar je zintuigen worden na enige tijd overbelast. De enige rustpunten in de film zijn er tijdens de interacties met zijn familie. Silverio is een toegewijd echtgenoot en liefdevolle vader. Zijn vrouw Lucia (Griselda Siciliani) is een mooie, warme vrouw en de hartstocht is nog volop aanwezig tussen hen. Hij heeft een uitstekende vriendschappelijke band met zijn kinderen Camila (Ximena Lamadrid) en Lorenzo (Iker Sanchez Solano).
In het Tibetaans boeddhisme betekent “bardo” de overgangsperiode tussen verschillende levens; de toestand van de ziel tussen leven en dood. Deze liminale plaats is de setting en ook de overheersende metafoor van de film "BARDO". De ondertitel "False Chronicle of a Handful of Truths" verwijst naar het vervagen van waarheden – een feilloos geheugen bestaat niet en zweeft tussen feit en fictie.
Conclusie
Na de vertoning was ik erg verdeeld; het surrealistische en filosofische aspect was boeiend, maar de film was ook heel erg excentriek en bij momenten niet te begrijpen. Het was pas enige uren later dat ik het volledige plaatje begreep en de aanpak van regisseur Iñárritu kon appreciëren. Doordat de tijdlijn versplinterd wordt en toeval en willekeur de hoofdrol lijken te spelen, maakt het dat deze film niet voor iedereen toegankelijk is. Net zoals bij kunst is deze film een persoonlijke ervaring die voor iedereen verschillend zal zijn. Iñárritu heeft zijn creativiteit laten gaan en je mag je verwachten aan een spervuur van beelden en impressies dat 159 minuten duurt.
Pro
- Fascinerende scènes
- Geweldige beelden
- Perfecte cast
Con
- Verwarrende tijdlijn
- Vermoeiend door de vele hectische scènes
8
Over deze film
Beschikbaar vanaf
16 november 2022
Genre
- Drama
- Komedie
Speelduur
159 minuten
Regie
Alejandro G. Iñárritu
Cast
Daniel Giménez Cacho, Ximena Lamadrid, Griselda Siciliani, Íker Sánchez Solano, ...
Uitgever
Netflix
