Ik heb een probleem met de RD na Leekens. Leekens was een bagger trainer, dat ga je mij niet horen zeggen, maar sindsdien hebben we allemaal sterren in de ploeg en ik mis al bijna 20 jaar grinta, passie, spelen voor uw trots, bloed zweet tranen. Hier zie ik gewoon een bende supersterren op het veld rondlopen die opt einde van de avond gewoon hun paycheck ontvangen voor een job well done.
Ik mis de kwalificatiematchen van 90, 94, 98 zelf 2002. Ons voetbal was verre van schoon, maar we knokte wel en deden er alles aan met de middelen die we hadden. Het was vaak frustrerend als supporter, omdat we niet vaak wonnen, maar op het einde van de avond had je wel iets gevoeld bij dat team. Deze selectie laat mij al jaren koud. Ik kijk graag voetbal en volg ook nog elke match van de RD, maar ik kan mij niet meer herinneren wanneer ik nog eens een trots gevoel had bij die mannen hun match. Ja we zijn weer gewonnen, ja we spelen het EK of WK weer mee. Allemaal mooi qua cijfers, maar daar blijft het vaak voor mij bij.
Ik ben jaren anti-Lukaku geweest, maar dat is ver de enige die toch altijd zijn match probeert te spelen om te spelen, om te winnen.
Hoeveel keer krijg je dat te zien van een hazard, een KVD??? Ze zijn het meest opvallend als ze weer eens ongeïnteresseerd hun match spelen.
En ja dat ligt aan de trainer. Zowel Wilmots als Martines in zelfde bedje dus ziek. Beide weten dat ze quasie elke match met de vingers in de neus winnen en dat is voor hun blijkbaar genoeg. Je ziet wel sinds wilmots bij de RD weg is hoe succesvol zijn carrière is geweest.. kerel faalt gigantisch, maar toch was heel België vol lof over die kerel omdat we elke match bijna wonnen.