Ik had zo mijn redenen om een échte EB-3 te willen: Pete Quaife, Chris White, Jack Bruce & Daniel Foder (ok, da's een EB-0, maar dat zijn details). Heb de Gibson SG Bass gehad, maar dat was het niet van klank & feel. En de gewone Epiphone was dat ook niet. Dit Japan-exclusive model is een, op de brug & stemsleutels na, accurate reproductie van een 1964/1965 Gibson EB-3, dus met 4-standen schakelaar, erg dikke hals, 30.5" mensuur,... Zit ook een joekel van een halshumbucker in met een 30kOhm impedantie (normale humbuckers schommelen zo rond de 10k), de hoeveelheid bas dat uitgebraakt wordt is gewoon fenomenaal. De Gibson bassen van begin jaren '60 stonden erom bekend dat ze speakers lieten doorbranden binnen de paar minuten, juist de Ampeg B-15 kon er vrij goed tegen.
De SG gitaren heb ik ook gehad (1968 SG Standard met maestro vibrola en een moderne(re) Gibson SG Special), en die zijn absoluut subliem qua bespeelbaarheid vanwege de diepe cutaways en de de-facto ontbrekende hiel, maar qua klank & balans deed het me ook niet echt veel-veel, zeker omdat ik nogal een lange ben, en die SG's echt klein zijn. Ik kan er meer mee dan een Les Paul (te zwaar, te lomp), maar de ultieme Gibson humbucker gitaar is toch gewoon het 335-model wat mij betreft (en de ES-345 specifiek).
.
