Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven. Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
De Coverthread: Van A(bsoluut fantastisch) tot Z(aaddodend slecht)
De eerste plaat die ik ooit kocht van the Beatles was Rock and Roll, dat is een triple album met 2 platen van de Beatles, waarvan de helft covers zijn, en het studio album met dezelfde naam van John Lennon ( Rock and Roll uit 1975).
De LP van John Lennon moet zowat zijn aller zwakste zijn, met enkel covers en eigenlijk geen uitschieters.
De 2 Beatles platen zijn andere koek, zij zijn ooit begonnen als coverband, en dat hoor je ook aan de nummers op deze twee platen.
Dit is zo'n nummer van op die plaat:
long tall sally, origineel van Little Richard, en het is bijna heiligschennis wat ik nu ga zeggen, maar de versie van The Beatles is meer Rock n Roll.
Het is hier precies de moment om een beetje Jazz te posten
A love Supreme is een album en een nummer van John Coltrane.
Maar sacrilege, want ik vind deze versie van Branford Marsalis veel beter.
Alice Coltrane, de vrouw van, bracht deze versie uit:
Deze twee versies zijn terug te vinden op een schitterende verzamelaar uit 1994 in de Red Hot Aids benefit series: Stolen Moments: Red Hot + Cool, het is geen Jazz verzamelaar, er staat Jazz op, maar ook Hip Hop en nog enkele andere genres, echt een aanrader.
Deze morgend op de radio speelde er that's when i reach for my revolver van Moby, na het nummer vertelde de DJ dat dit nummer oorspronkelijk van de groep Mission Of Burma was, iets wat ik zou moeten weten, want ik heb de live verzamelaar van deze groep in mijn cd kast staan, maar ik was dat dus compleet vergeten.
En dat is spijtig, want de originele versie is veel beter dan die van Moby.
Dus voor 1 keer ga ik de rollen omdraaien, Dit is het origineel:
En, omdat het nu eenmaal de coverthread is, dit is de versie van Catherine Wheel, uitgebracht in 1992, het origineel is van begin jaren 80 en de versie van Moby is van 1996.
Omdat ik in Wolfken zijn post hierboven de grote Scott Walker herken (op die Catherine Wheel-hoes), vestig ik even de aandacht op een paar van 's mans fantastische Jacques Brel-covers:
Trouwens, als sommigen in de Classic Artists-thread al vonden dat Tom Waits experimenteel uit de hoek kan komen, raad ik het latere werk van Scott Walker aan - zo ongeveer vanaf Climate Of Hunter uit 1984.
Ik zag daarstraks een reclamefilmpje voor de Ford kuga.
De muziek die ze daarvoor gebruiken is The Four Horsemen van Aphrodite's Child.
Maar dit is de coverthread, dus posten we een cover.
The Bollock Brothers is een Britse punkgroep die in de jaren 80 vrij bekend was in Belgie, ze hadden hier ook veel meer succes dan in hun thuisland.
Hun bekendste nummers zijn The Bunker, Horror Movies en Harley David Son Of A Bitch, deze laatste is natuurlijk een vertaling van het nummer van Serge Gainsbourg. In hun carriere hebben ze veel liedjes gecoverd, zelfs een compleet album (never mind the Bollocks van the sexpistols).
Het laatste nummer van hun album The 4 Horsemen Of The Apocalypse uit 1985, is The Seventh Seal, en dat is de cover van Aphrodite's Child.
@Tonerider, geweldige Tom Waits cover. En @iedereen die Puddles nog niet kent, zeker wat in verdiepen. Samen met Scott Walker en Postmodern Jukebox de leukste cover acts die bestaan.
Puddles is ook 1 van de weinigen die Tom Waits kan coveren zonder dat het belachelijk klinkt. Waits is uiterst moeilijk te coveren blijkbaar, maar Puddles lukt het zeer zeer goed. Blijkbaar draagt "Tom Waits melancholy" goed over naar "sad clown melancholy" :
: