Hayrus
Well-known member
Met schaamrode wangen –ik heb deze topics veel te weinig opgevolgd– kom ik jullie één van mijn favoriete regisseurs voorstellen: Darren Aronofsky.
Ik leerde de naam kennen dankzij het 9lives-filmforum (hoe kan het ook anders) en ik ben mij beginnen te verdiepen in zijn werk kort na de release van The Wrestler (2008). Requiem for a Dream kende ik toen al, Pi heeft mijn ogen geopend, maar het was The Fountain die mij van mijn sokken blies. Sindsdien ben ik de man altijd blijven volgen en wacht ik steeds vol spanning zijn nieuwe releases af.
Aronofsky’s werk is heel divers, maar één iets hebben al zijn films gemeen: you hate it or you love it. Met bijna elke film deelt hij het publiek in tweeën, zowel de kijkers als de critici. Er is geen middenweg. Zijn films hebben een aantal thema’s die terugkeren. Verslaving, romantiek, melancholie, surrealisme, dood en Bijbelse thematiek kom je regelmatig tegen in Aronofsky’s werk. Hij houdt ervan om de duistere kant van film te onderzoeken. Aronofsky gebruikt verschillende filmstijlen en cameratechnieken door elkaar. Van misselijkmakende close-ups tot larger-than-life-cgi-spektakel. Voor mij persoonlijk is bijna elk shot voldoende om met open mond te gapen naar het scherm.
Aronofsky slaagt er telkens in een topcast samen te krijgen. Ik wil hier ook een speciale vermelding maken voor zijn huiscomponist, Clint Mansell. Veel van bovenstaande scènes zouden slechts de helft zo krachtig zijn zonder de uitstekende muziek van Mansell. Die twee vullen elkaars werk aan op een manier die alleen de Christopher Nolan–Hans Zimmer-combo kan evenaren. De climax van The Fountain is voldoende om nog dagenlang na te denken over de zin van het leven en het ontstaan van het heelal.
Ik zou iedereen aanraden om te beginnen met zijn debuut, Pi, als je die nog niet gezien hebt en daarna op basis van persoonlijke interesse een selectie maken. Requiem for a Dream is een icoon. The Wrestler en Black Swan focussen meer op een karakter. The Fountain en mother! zijn abstracter. Noah zou ik persoonlijk links laten liggen. Binnenkort wordt The Whale uitgebracht en die zou wel eens kunnen verbazen omwille van het acteerwerk van Brendan Fraser. Ik kijk er alvast naar uit.
Filmografie (features):
Ik leerde de naam kennen dankzij het 9lives-filmforum (hoe kan het ook anders) en ik ben mij beginnen te verdiepen in zijn werk kort na de release van The Wrestler (2008). Requiem for a Dream kende ik toen al, Pi heeft mijn ogen geopend, maar het was The Fountain die mij van mijn sokken blies. Sindsdien ben ik de man altijd blijven volgen en wacht ik steeds vol spanning zijn nieuwe releases af.
Aronofsky’s werk is heel divers, maar één iets hebben al zijn films gemeen: you hate it or you love it. Met bijna elke film deelt hij het publiek in tweeën, zowel de kijkers als de critici. Er is geen middenweg. Zijn films hebben een aantal thema’s die terugkeren. Verslaving, romantiek, melancholie, surrealisme, dood en Bijbelse thematiek kom je regelmatig tegen in Aronofsky’s werk. Hij houdt ervan om de duistere kant van film te onderzoeken. Aronofsky gebruikt verschillende filmstijlen en cameratechnieken door elkaar. Van misselijkmakende close-ups tot larger-than-life-cgi-spektakel. Voor mij persoonlijk is bijna elk shot voldoende om met open mond te gapen naar het scherm.
Aronofsky slaagt er telkens in een topcast samen te krijgen. Ik wil hier ook een speciale vermelding maken voor zijn huiscomponist, Clint Mansell. Veel van bovenstaande scènes zouden slechts de helft zo krachtig zijn zonder de uitstekende muziek van Mansell. Die twee vullen elkaars werk aan op een manier die alleen de Christopher Nolan–Hans Zimmer-combo kan evenaren. De climax van The Fountain is voldoende om nog dagenlang na te denken over de zin van het leven en het ontstaan van het heelal.
Ik zou iedereen aanraden om te beginnen met zijn debuut, Pi, als je die nog niet gezien hebt en daarna op basis van persoonlijke interesse een selectie maken. Requiem for a Dream is een icoon. The Wrestler en Black Swan focussen meer op een karakter. The Fountain en mother! zijn abstracter. Noah zou ik persoonlijk links laten liggen. Binnenkort wordt The Whale uitgebracht en die zou wel eens kunnen verbazen omwille van het acteerwerk van Brendan Fraser. Ik kijk er alvast naar uit.
Filmografie (features):
- Pi (1997)
- Requiem for a Dream (2000)
- The Fountain (2006)
- The Wrestler (2008)
- Black Swan (2010)
- Noah (2014)
- mother! (2017)
- The Whale (2022)