Bordspelreview: Disney Villainous: Wicked to the Core

Met deze uitbreiding van de geliefde Disney Villainous-reeks vliegen we helemaal terug in de tijd, naar het prille begin van wat later de multimediareus ‘Disney’ zou worden. Heden ten dage zitten ze daar na een reeks teleurstellingen en twijfelachtige keuzes wat in het slop, maar we hebben allemaal wel genoeg herinneringen aan de oerklassiekers waar we nog levenslang op kunnen teren. Dit keer geen Oom Scar of die lul van een jager in Bambi die een aanslag plegen op onze traankanalen (die laatste zit volgens mij nog niet in Villainous), maar wel pure kiddie-horror: jawel, we gaan aan de slag met de heks van Sneeuwwitje!

Er zijn weinig slechteriken in tekenfilms zo herkenbaar en iconisch als deze jaloerse dame, die als hoofdberoep eigenlijk koningin is en zich als flexi-job vermomt als heks. Net zoals het tot mijn grote spijt algemene kennis is hoe de Macarena gedanst wordt, weet ook iedereen dat deze koningin niet kon pikken dat Sneeuwwitje duizendmaal mooier was, waardoor er niks anders op zat dan de beeldschone jonkvrouw een vergiftigde appel te serveren. Verder kun je in deze uitbreiding ook aan de slag met de net zo bekende Hades uit Hercules en Dr. Facilier uit The Princess and the Frog. Nee, grapje, van die laatste had ik nog nooit gehoord.

PXL_20230818_145803952.jpg

De frontvrouw

Ook Disney Villainous: Wicked to the Core kun je prima als losstaand spel spelen, maar is in feite bedoeld als aanvulling op het Disney Villainous-hoofdspel. Ik kan nu al verklappen dat ik eigenlijk weinig heb met deze personages, maar ik kan evenzeer de geruststelling geven dat de gameplay zo sterk is dat dat er weinig toe doet. Het principe blijft nog steeds hetzelfde: je strijdt met andere schurken aan de tafel om te winnen door zo snel mogelijk je persoonlijk doel te behalen. Een probleem dat zich bij dit enorm asymmetrisch spel durft manifesteren, is dat het per uitzondering ongebalanceerd aanvoelt. Dat dat slechts sporadisch eens gebeurt, is iets dat mij keer op keer blijft verbazen, want het aantal keer dat de overwinning tussen verschillende spelers van slechts één beurt afhing, is ontegensprekelijk veel groter dan het aantal keer dat de strijd oneerlijk aanvoelde. Groot applaus voor de bedenkers dus, wat balans in het algemeen betreft.

Ik haal met plezier de hele collectie boven om uit een enorme waaier aan mogelijke schurken te kunnen kiezen, al vermoed ik dat sommige personages nooit nog het daglicht zullen zien.


Op de voorkant van de doos prijkt het statige silhouet van de kwaadaardige koningin uit Sneeuwwitje. Het is nauwelijks een verrassing te noemen, maar haar doel is om ingrediënten te verzamelen voor het brouwsel waarmee ze Sneeuwwitje wil vergiftigen. Je wil dus vooral snel door je deck kaarten razen om de vier benodigdheden te zoeken om in je soepketel te gooien. Als je deze vier kaarten gevonden hebt, speel je de vierde locatie in je rijk vrij, zijnde het toevluchtsoord van de zeven dwergen. Tot je het gif gebrouwen hebt, ben je hier dus niet welkom. Om Sneeuwwitje te verschalken, moet je genoeg gif op je spelersbord hebben liggen (dezelfde schijfjes die je kracht vertegenwoordigen) én moet je ervoor zorgen dat Sneeuwwitje aanwezig is in het huis van de dwergen én moet jij daar zelf ook op bezoek komen én moet je ten slotte de ‘take a bite’ kaart spelen, die ervoor zorgt dat Sneeuwwitje zorgeloos haar roes ligt uit te knorren. Je tegenstander(s) kunnen het je erg lastig maken door kaarten uit de fate-deck op je af te vuren. Meestal gaat het dan om dwergen die je snode plannen saboteren.

PXL_20230818_145544591.jpg

De reserveploeg

Hades is al een stuk minder bekend, maar Hercules was alsnog een bescheiden succesje voor Disney. Deze goddelijke bleekscheet wint het spel door aan de start van zijn beurt drie titanen te hebben op Mount Olympus. In totaal zijn er vijf titanen aanwezig in je deck. Ze naar Mount Olympus krijgen is een hele opgave, want deze locatie bevindt zich uiterst rechts op je spelersbord, terwijl elke titaan in het spel gebracht wordt op de uiterst linkse locatie. Ze fungeren in het algemeen net als je normale allies, maar je wil ze liever niet gebruiken om helden te verschalken, want dat zou betekenen dat je titaan naar de aflegstapel verwezen wordt. Door middel van de ‘kaart verplaatsen’-actie kun je elke titaan steeds een locatie naar rechts laten opschuiven tot ze ten slotte hun bestemming bereikt hebben. Je tegenstanders kunnen je plannen saboteren door je titanen in de val te lokken, waardoor jij ze niet meer kunt verplaatsen tot je hen gered hebt. Al bij al is dit een vrij rechtlijnig personage met weinig nuance of zaken die je achter de hand kunt houden voor je tegenstanders. Maar hij speelt wél fijn.

Ten slotte hebben we nog Dr. Falicier, die een kaart met een talisman in zijn rijk moet hebben liggen, en vervolgens de ‘rule New Orleans’- kaart uit een speciale deck moet trekken. Dit is zonder twijfel een van de complexere personages uit de hele Villainous-reeks. Tijdens het spel vorm je een unieke Fortune-deck. Deze stapel kaarten wil je zo klein mogelijk houden, want op het cruciale moment moet je hieruit de kaart trekken die tot de overwinning leidt. Je tegenstanders kunnen kaarten uit de fate-deck spelen om de fortune-deck te vervuilen met nutteloze kaarten. Op bepaalde momenten zul je een kaart spelen met de naam ‘the cards will tell’. Dan schud je alle kaarten in je fortune-deck waarna een tegenstander hier drie kaarten zal trekken. Je voert eventuele effecten uit die op de kaarten beschreven staan, maar vooral: als de ‘rule New Orleans’-kaart getrokken werd en je hebt de talisman in bezit, win jij het spel. Klinkt misschien alsof dat op zich niet zo moeilijk te verwezenlijken is, maar het bleek toch een heel karwei. Zo kunnen je tegenstanders helden inzetten met een maximale kracht van drie om de talisman van jou te stelen. Er is hoe dan ook wat geluk gemoeid met dit personage, want je bent erg afhankelijk van welke kaarten je tegenstander zal trekken. Wat je wel zelf deels in de hand hebt, is hoe beperkt je die fortune-deck houdt.

PXL_20230818_145309832.jpg

Conclusie

Ik kan alleen maar concluderen dat ook deze uitbreiding wederom een succes is. Disney hanteert hoe dan ook erg sluwe en onsubtiele strategieën, maar ik kan er niet aan weerstaan. Zo staan nu naast het hoofdspel alle uitbreidingen van Disney Villainous te blinken in mijn spellenkast, aangezien ik geen halve collecties kan verdragen. Well played, Disney. Klinkt misschien enigszins verbitterd, maar het is uiteraard met een knipoog. Ik haal met plezier de hele collectie boven om uit een enorme waaier aan mogelijke schurken te kunnen kiezen, al vermoed ik dat sommige personages nooit nog het daglicht zullen zien. Niemand zal Dr. Facilier verkiezen boven Jafar of Maleficent. Deze uitbreiding zit qua niveau ergens tussenin. Het is geen uitschieter, maar eigenlijk is er ook weinig op aan te merken. En maak nu maar werk van die verdomde jager uit Bambi. De grootste slechterik van allemaal.

Pro

  • De doelen zitten goed in elkaar
  • Kwalitatief artwork
  • Balans zit goed
  • Combineerbaar met de andere spellen

Con

  • Weer een uitbreiding met minder interessante personages
  • Gotta catch 'em all, niemand houdt van een onvolledige collectie
7.5

Over

Uitgever

  1. Ravensburger

Designer

Prospero Hall

Aantal spelers

2-3

Tijdsduur

40-60 minuten
 
Terug
Bovenaan