Bluesrock

  • Onderwerp starter Deleted member 621
  • Startdatum
D

Deleted member 621

Guest
Voor de rock die het meest naar blues neigt.
Vooral de minder bekende en vergeten bands zou ik graag meer aandacht geven in dit topic.

De "vergeten" Fleetwood Mac. Ik kan enkel het eerste nummer posten, maar heel dit greatest hits album is gewoon subliem en het luisteren waard:
( EDIT: ik lees nu pas dat Peter Green blijkbaar overleden is vorig jaar... :( Nog een held vertrokken... Wat een stem.)

Ik zou niet weten wat ik nog aan deze albums om U tegen ze zeggen aan toe te voegen heb waarop geen enkel minder nummer staat. Zo onbekend en onbemind deze Robin Trower. Wederom wát een stem, en dat is dan nog maar het enige:

Extra aandacht naar Bridge of Sighs, Too Rolling Stoned en ZEKER About To Begin. Hoor en geniet! Al staat er zoals ik al zei geen enkel minder nummer op naar mijn mening.


Dit album moet ik nog wat beter leren kennen, maar het titelnummer is me altijd bijgebleven. Prachtig gewoon...


Ik post ze hier nóg eens: Steppenwolf, zoveel meer dan Born To Be Wild!



Misschien bekender, maar nog steeds het luisteren meer dan waard:


Sommige van deze nummers brengen mij meteen terug naar de buurt waar ik ben opgegroeid en ik krijg daar tegelijk een heel gelukkig en tegelijkertijd een weemoedig gevoel van.
Dat zijn dan blues, zeker?

Voor diegenen die nog inspiratie zoeken voor hun AOTW, bovenstaande albums zijn zeker suggesties! :unsure:
 
Laatst bewerkt door een moderator:
Aha, een topic naar mijn hart!

Van de oorspronkelijke Fleetwood Mac (laten we eerlijk zijn, eigenlijk de enige) schiet er inderdaad niet veel meer over nu Peter Green gestorven is, Danny Kirwan al een tijdje gek/dakloos/dood is en Jeremy Spencer al heel wat decennia in een sekte zit.

Maar wat een ongelooflijke zaligheid. Hoezo Santana?


De soundtrack van de zomer 2020 voor mij:


Green heeft los daarvan natuurlijk ook bij The Bluesbreakers zijn stempel gedrukt en wordt met recht en reden nog steeds als een van de beste (blues) gitaristen aller tijden gezien.


Uiteraard ook niet te vergeten in het lijstje blijft Cream (toen Clapton nog wist hoe hij muziek moest maken):


En de geweldige liveversie van Spoonful voor wie wat tijd heeft:


Iets helemaal anders, maar ook eentje die altijd héél hoog blijft scoren is Joplin bij Big Brother (Cheap Thrills :love2:). Ik denk dat Gershwin trots zou geweest zijn:


Om dan voorlopig toch maar af te sluiten met een streepje led zep:


Live versies zijn over het algemeen wel te prefereren in eender welke jazz/blues setting, maar ik vermoed dat die iets minder toegankelijk zijn.

Edit: om de daad bij dat woord toe te voegen toch ook nog deze magistrale live versie van maggot brain:

 
Laatst bewerkt:
Nog een paar pareltjes van Steppenwolf...
Een mix van blues en psychedelic rock.


Ja, ik post hem hier nog eens omdat hij niet genoeg kan gepost worden als het aan mij ligt:

Ride With Me Babe!


En natuurlijk
GOD DAMN
THE PUSHER
 
Goede thread, en eentje die ik kan gebruiken zodat ik hem niet moet kiezen voor album van de week: Philip Sayce!

Het moet niet altijd uit de jaren stillekes zijn zoals hierboven, al is de mosterd duidelijk bij artiesten als SRV en Hendrix gehaald. Qua songs zou het wat straffer kunnen, toegegeven, maar qua gitaarkunsten en -geluid moet hij niet onderdoen. Op plaat klinkt dat onder andere zo, maar daar kijkt ge zelf maar voor op Spotify bij interesse. Het is vooral live dat het te doen is.

Hij is hier in Europa amper te zien dus paar jaar terug er naar Frankrijk voor gereden toen dat toch eens het geval was, dik in orde, een machien op gitaar. Gelukkig was er een zotte Fransman die zowat alles gefilmd en op YT gesmeten heeft, en kan ik jullie van harte dingen als dit (met een patat van een cover van Muddy Waters als intro :love:) en dit aanbevelen.


En voor wie gewoon wat instrumentale sologenialiteit ervan wilt: mannekes toch ... de beheersing en dat geluid. :love: :crazy::drool:
30k van de 330k views ervan zijn van mij.
 
  • Leuk
Waarderingen: JBM
Goede thread, en eentje die ik kan gebruiken zodat ik hem niet moet kiezen voor album van de week: Philip Sayce!
Ik ben 'em onlangs tegengekomen in één of andere Sporify playlist. Klonk inderdaad goed maar nog niet verder ingedoken. Ik zal uw linkjes deze week eens beluisteren.
 
Terug naar de jaren stillekes... Jongensjongens, wàt een energie!



En uiteraard, mijn favoriet: Electric Flag. Een kortlevende supergroep met de cream of the crop van de bluewereld midden jaren '60. Mike Bloomfield op gitaar, Harvey Brooks op bas, Buddy Miles op drums en Freddy Horion op orgel. Hun debuutalbum "A long time coming" is zeer de moeite.

 
Laatst bewerkt:
Terug
Bovenaan