Syter
Legacy Member
London zei:Van kleinsaf krijgen we mee dat we hard moeten werken. Hard werken, veel uren kloppen, een groot huis, dikke auto,.. We mogen pas genieten als we op pensioen gaan; net alsof dan pas het leven begint. Vanwaar die obsessie voor het pensioen? Waarom onze gezonde levensjaren opofferen met veel werken, om pas te genieten als we op pensioen gaan, wanneer genieten misschien al niet meer mogelijk is? Wat ben je met een miljoen op de bank als je er niets meer mee kan? Als ik vraag aan mensen die hun kl*ten afdragen waarom ze dat doen krijg ik als antwoord "om te genieten op onze oude dag". Als ik dan vraag wat ze verstaan onder "genieten" krijg ik het antwoord "gewoon rustig aan doen en iets gaan drinken op een terras". Dat kunnen we nu toch ook? Daar moet je toch geen heel leven uw kl*ten voor afdragen? Als je een beetje kijkt naar uw uitgaven, naar wat je écht nodig hebt en de rest opzij zet, om vroeger te kunnen stoppen werken kan je toch al vroeger beginnen te "genieten"? Als je wat kijkt wat je uitgeeft en je niet laat beïnvloeden door reclame en onnodige luxe zaken, kan je toch minder gaan werken en nu al beginnen te genieten van het leven, waar van we er maar eentje hebben? Waarom moeten we ons toch in een financiëele krater storten om dat grote huis met de 4 slaapkamers en de (te) grote tuin met de dikke auto te kunnen kopen; 2x per jaar op reis te gaan en 2x per week te gaan eten, als we ook gewoon gelukkig kunnen zijn in een appartementje met een bescheiden wagen? Is dat echt 30 jaar stress, hard werk en relatieproblemen waard? Ahja, nog dertig jaar en dan is alles effen en gaan we genieten. Dan gaan we in de tuin zitten met een wijntje en een goed boek. Dat wijntje drink ik nu al wel, op mijn vrije dag (4/5e) op mijn bescheiden maar gezellig appartementsterrasje, wat ik met enig gemak afbetaal, door geen overbodige kosten te doen en gewoon gelukkig te zijn met wat ik heb.
Doet me denken aan die zwarte man die onder een boom ligt te genieten, een blanke zakenman komt daar aan en vraagt hoe die zwarte zijn geld verdient. "ik ga vissen en dan heb ik eten, de rest van de dag geniet ik gewoon" antwoord die. "Waarom vang je niet meer vis en verkoop je die niet?" vraagt de zakenman. "Waarom zou ik dat doen?" vraagt de zwarte. "Dan kan je een boot kopen om nog meer vis te vangen, om die dan weer te verkopen. Als je dat 20 jaar doet heb je misschien 30 boten". "Waarom zou ik dat doen?" vraagt de zwarte. "Dan kan je op je oude dag onder een boom gaan liggen" antwoord de zakenman.
't was in ieder geval zoiets dat verhaal, vind het niet terug. Maar de moraal is wel duidelijk..
Je gaat er hier verkeerdelijk vanuit dat jouw visie op gelukzaligheid dezelfde kleur en invulling heeft als de rest van de maatschappij.
Jij hebt een uniek leven met een unieke verzameling aan ervaringen die jou hebben gemaakt tot wie je nu bent.
Elke andere persoon die je tegenkomt heeft op zijn/haar beurt unieke ervaringen die hen hebben gevormd.
De vraag 'What's the point' is dan ook verkeerd geformuleerd. Er is geen 1 punt, er zijn verschillende punten. Een die jouw uniek leven een bepaalde voldoening geeft en miljarden andere punten van miljarden andere mensen.
Je zou kunnen stellen dat sommige van die punten overlappen en dat er patronen zijn zoals de gekende 'huisje-tuintje-...' droom dat velen hebben maar ik durf te stellen dat elks van hen dat huisje en dat tuintje uniek invult en ervaart op basis van hun vorige levenservaringen.
Erop neerkijken heeft geen zin want jij bent hen niet zij zijn jou niet. Iemands plezier in het vergaren van de in jouw ogen oppervlakkige zaken is niet enkel een zéér simplistische visie, het is de facto foutief.