En wij zijn keihard van onze roze wolk gedonderd. Gisteren is onze zoon overleden. Hij is op 12u tijd van een kerngezond ventje naar levenloos gegaan. Weet niet goed waarom ik dit hier post, ik hoop dat het therapeutisch werkt.
Na een heel moeilijke nacht waar hij duidelijk pijn had en niet wou drinken was hij samen met mama om 9u in slaap gevallen in de zetel.
Zijn hoofdje lag goed opzij, mond en neus waren vrij. Om 11u hadden we een afspraak met kinderarts dus om 10u kom ik eens kijken maar hij ademde niet meer en zag al grauw. Direct de 100 gebeld en samen met hen de reanimatie gestart. Na 10min heeft de mug overgenomen maar zij hebben het na 30min opgegeven.
Daarna met ambulance naar UZ waar een autopsie zal gebeuren (wettelijk verplicht bij zo een jong overlijden).
Dokter was daar eerlijk in dat de kans klein is dat ze effectief een oorzaak vinden
Wel waardig afscheid kunnen nemen daar, zijn kleertjes aangedaan en in zijn nestje gewikkeld. Ook bijgestaan door slachtofferhulp en een psychologe.
Wij ervaren een rollercoaster aan emoties en zitten volledig aan de grond. In plaats van een babyborrel moeten we nu een uitvaart organiseren.
Onze dochter van 3 snapt dat er iets niet in orde is, hebben haar uitgelegd dat haar babybroer heel ziek is geworden en niet meer terug komt. Ze heeft al een paar keer bevestiging gevraagd: "mijn broer komt nooit meer terug he mama". Ik kan u zeggen, die woorden snijden momenteel heel diep.
We hebben een doos van het Berrefonds meegekregen waarin wat houvast en herinneringen zitten (een lokje haar, voetafdruk). Wij hebben al heel veel steun van familie en vrienden gekregen maar daarmee komt hij niet terug.
Wil iedereen zijn kinderen een extra dikke knuffel geven? Het leven is zo fragiel en vergankelijk
