Dat klinkt als een kleuterOnze oudste (3,5 jaar) begint steeds meer streken te krijgen. Bij wijlen compleet onhandelbaar.
Ik heb ook al de hardere aanpak geprobeerd. Maar daar is mijn vrouw het niet mee eens. We weten niet wat we moeten doen. Hopeloos.
- Ik wou zoals steeds zijn verhaaltje lezen 's avond. Maar plots moest mama dat nu doen van hem. Praktisch was dat onmogelijk. Heel lang heel rustig gebleven, uitgelegd, nog eens uitgelegd, 10 keer uitgelegd, aandacht proberen afleiden, ... NIETS hielp. Ontroostbaar. Heel de boel bij elkaar krijsen. Slaan. Stampen. Hysterisch doen. Uit alle macht zich verzetten. Helemaal rood aanlopen. Aders in zijn nek staan op ontploffen. Scary.
- Hetzelfde omdat we een wandeling aan het maken waren met een groep. En hij vond dat de groep dichter bij elkaar moest blijven.
Exact hetzelfde als hierboven. Volledig in schande gekomen.
- En nog een reeks andere voorbeelden, het ene al absurder dan het andere.
- Op zijn zusje (+1 jaar) slaan, trekken en duwen bij het minste dat ze zijn speelgoed pakt, iets gevaarlijk dreigt te doen, ...
En intussen slaapt onze jongste dus even slecht als haar broertje vroeger. Extreem slecht dus. Gewoonweg niet in slaap te krijgen en bij het minste wakker worden. Om gek van te worden. Ze zit momenteel hier naast ons mee televisie te kijken, na +2 uur proberen. Ten einde raad.
Dus overdag of 's nachts, we kennen geen moment rust. Fucking hel, wat een kutperiode.
Uiteraard zijn er ook positieve momenten met de kinderen, en daar probeer ik dan des te hard van te genieten. Maar in het algemeen bekeken moet ik jammer genoeg vaststellen dat ik deze periode uit mijn leven nog steeds als de minst leuke beschouw.
Hier is de slaap na meer dan 5 jaar eindelijk in orde gekomen. Het inslapen duurt nu de laatste week wel weer wat langer, we moeten er ook nog altijd bijzitten. De magische truc was hier om ze samen te leggen. Na een paar weken hadden we opeens twee kinderen die doorsliepen. Hadden we dat maar een paar jaar eerder geprobeerd
Die hysterische buien herken ik hier ook hoor. Zoon (bijna 6) is zeer gevoelig, zeer emotioneel, een waanzinnig onrechtvaardigheidsgevoel. Staat continue op ontploffen. Bij het minste ofwel een enorme huilbui, een woede-aanval of een combinatie van de twee. Is ook nooit content. Als hij iets krijgt, is hij in plaats van blij kwaad omdat hij er niet meer van krijgt, het bij zijn zus (volgens hem) meer is, of noem maar op. Altijd wel een reden om boos en teleurgesteld te zijn. Ik ben daar ook bijna het einde in nabij. Geen goesting meer om iets leuks met of voor hem te doen zo.
Dochter (4,5) pusht dan ook nog eens graag de buttons van broer, dus dan is het zeker feest. En waar je de broer nog redelijk snel gekalmeerd, getroost, gestraft of omgekocht (no shame) krijgt, is dat bij haar helemaal het omgekeerde. Hell hath no fury like a woman scorned, is volgens mij toch vooral van toepassing op 4 jarige meisjes. Gescheurde trommelvliezen gaan mij nog eens deel zijn. En koppiger komen ze ook niet, amai. Bij haar werkt eenmaal ze doordraait ook enkel maar omkopen #goodparenting.
Ik heb mij wel altijd kunnen optrekken aan de leuke dingen. Want ik blijf ze doodgraag zien, en er zijn ook gewoon heel veel leuke momenten. Het is ook wel zo dat ook mijn vrouw en ikzelf met veel spanning rondlopen, en ik vermoed dat de korte lontjes bij de kinderen daar ook mede door verklaard kunnen worden. Al zijn die dingen zelfversterkend, een vicieuze cirkel en een kip-of-het-ei-verhaal natuurlijk. Alleen kunnen de kinderen er weinig aan doen, en wij wel.
) nu zijn we eindelijk vertrokken denk ik. Bij de jongste gaat het momenteel ook wel verrassend goed (tenzij ik het nu jinx) - die is nog maar één keer afwezig geweest
