Sterke toename invaliden: burn-outs en depressie

Zoals al gezegd: er is geen eenvoudige verklaring (en al zeker geen pasklaar antwoord) voor dit soort zaken. Er zijn natuurlijk wel een aantal factoren die bijdragen tot het feit dat er steeds meer burnouts en depressies zijn:

  1. Er is simpelweg meer aandacht voor dat soort zaken, en het is (gelukkig maar) steeds minder taboe om er voor uit te komen dat je er mentaal even door zit. Dat er dus een stijging in het aantal diagnoses te zien is, is vrij logisch.

  2. Het zijn vrij stresserende tijden. Terreurgolven, klimaatopwarming, de COVID pandemie, oorlog in Europa, ... Stresserende tijden zijn er altijd geweest, maar:

  3. We zijn, als mens, nog nooit zo 'connected' geweest. Dat heeft voordelen, maar ook enorme nadelen. Vroeger las je de krant 's ochtends en dan 's avonds kon je naar het journaal kijken en dat was het dan. Nu krijg je breaking news notificaties, wordt echt groot nieuws op Facebook en sociale media gepost, worden online kranten (toch zeker in ons land, waar er vind ik geen echte kwaliteitskrant bestaat voor 'normale actua') steeds extremer in hun titels en berichtgeving (want angst, razernij, enzovoorts leveren meer clicks op), ...

  4. Over nadelen gesproken: zoals al eerder vermeld in deze thread staat het nooit stil. Vroeger trok je de deur van je werk dicht en was het gedaan, nu ben je altijd en overal bereikbaar en verwachten mensen ook dat je dat bent. Je kan dan zeggen 'ik leg mijn telefoon weg na mijn uren' maar niet iedereen heeft dat in zich, omdat de samenleving ondertussen ook wel ergens verwacht dat je binnen de zoveel tijd antwoord geeft. Mails van de overheid, van de winkel, download de app hier, download de app ginder, geef je code in die we via SMS hebben gestuurd, ...

  5. Die rat race die almaar dichter bij huis komt is iets wat voor iedereen moeilijk is, maar mensen van boven de 50 hebben nog heel actief gewerkt in de periode waarin dat allemaal nog niet was. De pijlsnelle technologische vooruitgang (waarbij je dus constant 'mee' moet zijn) is daar 1 component van, maar ik kan me voorstellen dat dat nogal een schokkende verandering moet zijn als je nog hebt gewerkt in een tijd waarin dat toch allemaal veel rustiger was.

  6. Men moet gewoon vaak ook veel harder werken. Hoe vaak ik hoor van mensen dat ze tegenwoordig werk moeten doen wat X aantal jaren geleden nog door drie mensen werd gedaan, het valt toch echt op. Bedrijven besparen dan op werknemers, maar die winsten die daarmee geboekt worden gaan dan veelal naar de hoge piefen en niet naar de werknemer op de werkvloer. Dat is nu vrij kort door de bocht (het is sowieso al een lange post, vandaar) en het valt moeilijk (zoniet onmogelijk) te kwantificeren, maar van de gemiddelde werknemer wordt vandaag de dag vaak meer verwacht dan pakweg 20 jaar geleden.

En dat zijn nog maar een paar zaken, ik kan zo nog wel even blijven gaan. Ik ben denk ik al een paar keer in discussie geweest over gerelateerde onderwerpen met jou, dus ik hoop niet dat je hier zoekt naar een simpele 'er zijn meer profiteurs' of 'mensen zijn mentaal minder weerbaar' want zo simpel is het allemaal zeker niet. Profiteurs zijn er zeker, maar die zijn niet met genoeg om zulke stijgingen te verklaren.

Met IQ heeft het trouwens al helemaal niks te maken, integendeel. Mensen met een hoog IQ zijn vaak vatbaarder voor depressies en burnouts omdat die veel meer nadenken over de dingen en zo zichzelf 'in de put kunnen denken' (om het simpel te zeggen).

Maar dus, in't kort: het is, zoals al gezegd, een heel complex probleem met enorm veel facetten, dus er zijn hier geen pasklaren antwoorden.
 
Sneeuwstorm zei:
Maar dan blijft het de vraag, waarom dat nu meer voorvalt dan in 2016. Want dat zijn geen nieuwe dingen toch dat mensen niet altijd meekunnen in de maatschappij door o.a. factoren in hun privé-leven. Ik kan me wel voorstellen dat, door een scheiding of door ziekte of overlijden van een familielid, je misschien niet aan 100% kan presteren van normaal op het werk.

5 of 10 jaar geleden waren deze problemen er ook, en tegenwoordig zijn er toch werkgevers die zich flexibeler opstellen, en bijvoorbeeld telewerk toestaan, wat 5 jaar geleden in veel bedrijven nog niet kon.

Dus moet er toch iets zijn veranderd in negatieve zin in de maatschappij waardoor er nu meer mensen afhaken dan vroeger.
Social media zijn ook geen vooruitgang. Het zorgt ervoor dat mensen vaak enkel het positieve zien bij een ander (en FOMO) en het is slecht voor ons concentratievermogen. We worden ook geacht tegenwoordig om altijd beschikbaar te zijn.
Klik om te vergroten...
Die dingen zijn ook geen dingen die je instant krijgt of weg gaan. De vereisten van de maatschappij zijn harder en harder en wie bvb in het onderwijs of de zorg werkt, merkt dat het minder verdraagzaam zijn jaar na jaar erger wordt. Die opeenstapeling van jaren druk, maken dat het plots een stuk slechter gaat en dat, zlefs mocht je vandaag héél goeie maatregelen nemen, het niet plots sterk zal verbeteren.
 
Als er 1 iets is dat het aantal invaliden in België ook sterker doet groeien dan andere landen is dat we slecht zijn in het begeleiden van invaliden/arbeidsongeschikten.

Eens iemand 2 weken of een maand ziek is geweest, valt de volledige kost van de zieke op de overheid en niet, zoals in Nederland, nog 2 jaar lang op de werkgever. Dit is terecht bij bvb kanker, waar een werkgever onmogelijk iets aan kan doen, maar is bij stressgerelateerde (en veel andere) factoren niet zo logisch. Want nu kan een slechte werkgever gewoon een werknemer uitknijpen en de kost op de maatschappij overlaten.
 
Brt zei:
België heeft een hoog aandeel inactieven (26 procent) in de leeftijdscategorie 20-65 jaar. In Europa doen enkel Griekenland, Roemenië, Kroatië en Italië het slechter. Van die inactieven is ongeveer een vierde ziek of invalide, een aandeel dat enkel hoger is in Nederland en Denemarken. Het Europese gemiddelde van inactieven door ziekte en/of invaliditeit bedraagt 4,3 procent, duidelijk lager dan de 6,4 procent in België. De kloof is de laatste tien jaar bovendien sterk vergroot: van 0,7 procentpunten in 2010 naar 2,1 procentpunten in 2019.
Klik om te vergroten...

JPV zei:
Als er 1 iets is dat het aantal invaliden in België ook sterker doet groeien dan andere landen is dat we slecht zijn in het begeleiden van invaliden/arbeidsongeschikten.

Eens iemand 2 weken of een maand ziek is geweest, valt de volledige kost van de zieke op de overheid en niet, zoals in Nederland, nog 2 jaar lang op de werkgever. Dit is terecht bij bvb kanker, waar een werkgever onmogelijk iets aan kan doen, maar is bij stressgerelateerde (en veel andere) factoren niet zo logisch. Want nu kan een slechte werkgever gewoon een werknemer uitknijpen en de kost op de maatschappij overlaten.
Klik om te vergroten...
JPV waarom zijn er in Nederland dan meer invaliden dan in Nederland?
Daar is het niet de maatschappij die betaald.
 
Japser zei:
JPV waarom zijn er in Nederland dan meer invaliden dan in Nederland?
Daar is het niet de maatschappij die betaald.
Klik om te vergroten...
Die tekst spreekt over een aandeel (percentage) van een percentage inactieven hé. Niets zegt dat dit in absolute cijfers hoger of lager is.
 
  • Leuk
Waarderingen: JPV
glashelder zei:
Daar ben ik het niet mee eens. Ja, we werken minder, maar wel op een uitdagendere manier. We moeten veel meer schakelen, flexibel zijn en ook in het privéleven wordt véél meer verwacht. Vroeger was het simpel hoor. (En nog heel vroeger werkten mensen helemaal niet zo veel, enkel om eten te vangen.)

Simpel voorbeeld. Vroeger werd je wakker, je ontbeet en dan ging je werken aan schoenen, kledij, zaken verkopen, op de markt staan, de beerput legen, weet ik veel. Nu zijn sommigen al drie uur wakker en 50 km verder tegen dat ze op hun werk zijn, en dan moeten ze nog beginnen. Ondertussen zijn de kinderen naar de opvang gebracht, de vaatwasmachine aangezet, de brief op de post gedaan en zijn er al drie verschilende vervoersmiddelen gebruikt (auto, trein, plooifiets) mét alle prikkels en grootstedelijke context erbij. Onderweg werd er al eens naar de mail gekeken, een presentatie voorbereid en gewhatsappt met de echtgenoot over het eten vanavond én krijg je een telefoon van een collega dat de vergadering verplaatst wordt. Dat zijn zoveel prikkels en al zoveel dingen en je bent nog niet eens op je werk. Dan mag je nog niet vergeten dat de kleine moet gaan zwemmen morgen (is die zwembroek eigenlijk wel gewassen?), moet je nog een cadeau gaan kopen voor je vriendin haar babyshower, moet de loodgieter gebeld worden en ah ja, juust, het wc-papier is op en de haag moet ook eens gedaan worden en misschien kunnen we zaterdag eens langs de Aveve om de tuin in te richten zodat die mooi staat voor de communie voor de oudste ennnnn...
Klik om te vergroten...

Ik krijg gewoon al stress door uw tekst te lezen 🙈
 
Japser zei:
JPV waarom zijn er in Nederland dan meer invaliden dan in Nederland?
Daar is het niet de maatschappij die betaald.
Klik om te vergroten...
zie Sylverscythe.

Sowieso zijn 1 op 1 cijfers moeilijk te vergelijken net omdat er andere wetgeving is. Gehandicapten vs invaliden bvb, kent men niet overal op dezelfde manier. Werkloosheid die voor ons voor een deel gebruikt wordt voor arbeidsongeschiktheid te betalen, terwijl langdurige werklozen in Nederland per definitie quasi niet bestaan.
 
JPV zei:
Als er 1 iets is dat het aantal invaliden in België ook sterker doet groeien dan andere landen is dat we slecht zijn in het begeleiden van invaliden/arbeidsongeschikten.

Eens iemand 2 weken of een maand ziek is geweest, valt de volledige kost van de zieke op de overheid en niet, zoals in Nederland, nog 2 jaar lang op de werkgever. Dit is terecht bij bvb kanker, waar een werkgever onmogelijk iets aan kan doen, maar is bij stressgerelateerde (en veel andere) factoren niet zo logisch. Want nu kan een slechte werkgever gewoon een werknemer uitknijpen en de kost op de maatschappij overlaten.
Klik om te vergroten...
Dat wist ik niet!
Maar ze hebben in Nederland een totaal ander (in mijn ogen beter) beleid ivm reïntegratie. Tijdens mijn burn-out las ik van Nederlandse lotgenoten zaken zoals: "Ik ga integreren, volgende week ga ik 2u naar het werk, eigenlijk gewoon koffieklets en de sfeer opsnuiven"
Moet je in Vlaanderen maar eens proberen: "Hey baas, ik kom terug werken, ik vermoed dat ik over 2 maand toch wel ga op kunnen bouwen naar 3 dagen dat ik 3u kom werken."
Doorgaans is het minimum 50% dat ze je verwachten in onze Vlaamse cultuur, beetje alles of niets dus. En liefst met garanties dat je tegen datum x terug voltijds er zal staan. Mijn zus heeft na haar covidbesmetting een tijd 3/5de gewerkt en effectief bij de baas moeten komen "want uw briefje loopt tot september en je gaat dat daarna toch niet verlengen hè?!?" Dat was in maart...🙈
 
Waar er hier nog niks over vermeld is, concrete situatie (mijn pa). Al jaren thuis (invalide owv burnout) & wou terug opstarten zoveel jaar terug. Psychiater heeft dat afgeblokt. Waarom? Die heeft heel rechtuit tegen mijn moeder dan gezegd: hij zou terug kunnen werken, maar ik het zekere voor het onzekere en hou hem thuis.
De facilitering zorgt hier rechtstreeks ook voor een toename in de aantallen ...
 
TooChé zei:
Waar er hier nog niks over vermeld is, concrete situatie (mijn pa). Al jaren thuis (invalide owv burnout) & wou terug opstarten zoveel jaar terug. Psychiater heeft dat afgeblokt. Waarom? Die heeft heel rechtuit tegen mijn moeder dan gezegd: hij zou terug kunnen werken, maar ik het zekere voor het onzekere en hou hem thuis.
De facilitering zorgt hier rechtstreeks ook voor een toename in de aantallen ...
Klik om te vergroten...
Zal waarschijnlijk met 2 zaken te maken hebben?
Leeftijd en de kans dat de patiënt zichzelf overschat/uit schuldgevoel/druk van anderen denkt dat hij er terug klaar voor "moet" zijn?

Bij mij werd door zowel de psycholoog, psychiater als adviserend geneesheer van de mutualiteit aangedrongen om eerst vrijwilligerswerk te doen om te zien of dat lukte. Ik ben daar met veel enthousiasme aan begonnen "want ik was er klaar voor" om na enkele weken al te moeten stoppen met vrijwilligerswerk omdat zelfs dat totaal niet lukte.

Een jonger persoon zullen ze ook veel meer stimuleren dan een ouder iemand vermoed ik.
 
Je kan dat ook interpreteren als : faciliteren om thuis te blijven en niet meer te gaan werken want het opvangnet is er toch. Niet activeren/stimuleren dus.
Ofwel kan je inderdaad ook ervan uit gaan dat het een terechte inschatting is.
Nuja, ik denk er het mijne van (als belastingsbetaler). Maar had toch liever mijn vader terug aan het werk gezien.
 
Mulan zei:
Dat wist ik niet!
Maar ze hebben in Nederland een totaal ander (in mijn ogen beter) beleid ivm reïntegratie. Tijdens mijn burn-out las ik van Nederlandse lotgenoten zaken zoals: "Ik ga integreren, volgende week ga ik 2u naar het werk, eigenlijk gewoon koffieklets en de sfeer opsnuiven"
Moet je in Vlaanderen maar eens proberen: "Hey baas, ik kom terug werken, ik vermoed dat ik over 2 maand toch wel ga op kunnen bouwen naar 3 dagen dat ik 3u kom werken."
Doorgaans is het minimum 50% dat ze je verwachten in onze Vlaamse cultuur, beetje alles of niets dus. En liefst met garanties dat je tegen datum x terug voltijds er zal staan. Mijn zus heeft na haar covidbesmetting een tijd 3/5de gewerkt en effectief bij de baas moeten komen "want uw briefje loopt tot september en je gaat dat daarna toch niet verlengen hè?!?" Dat was in maart...🙈
Klik om te vergroten...
idd, dit is het grootste probleem in België: het reïntegratiebeleid. En pas op, dit zou niet enkel een mentaliteitswijziging bij de werkgevers, maar ook bij de werknemers nodig hebben.
 
Hier zie ik het resultaat van dat brakke reintegratiebeleid dagelijks met een chronisch zieke (en op termijn terminale) collega. Die mens zou niet liever willen dan komen werken. Maar het is of halftijds voor een beperkte tijd en daarna weer voltijds, of ziektebriefjes laten schrijven om thuis te blijven.

Voor de werknemer is het niet ok, want die zit liever regelmatig op het werk om zijn bezighoud te hebben en contact te houden met de collega's zolang het op een haalbaar tempo kan. Voor de werkgever is het niet ok want het is een specifieke functie die niet evident is om te vervangen, de bijkomende werkdruk komt nu op een andere collega.
 
Japser zei:
Goochelen met cijfers. Dan is het maar hoe je ze bekijkt. Zo hebben we beiden gelijk.
Klik om te vergroten...
Euh, nee. Dat is gewoon begrijpend lezen hoor, zoals de vraagstukken op school vroeger:

België heeft een hoog aandeel inactieven (26 procent) in de leeftijdscategorie 20-65 jaar. In Europa doen enkel Griekenland, Roemenië, Kroatië en Italië het slechter. --> Dus in Nederland zijn er in % minder inactieven.

Van die inactieven is ongeveer een vierde ziek of invalide, een aandeel dat enkel hoger is in Nederland en Denemarken. --> In Nederland zijn er van dat lager percentage een onbekend sub-percentage (dat dus hoger ligt dan "ongeveer een vierde") ziek of invalide.

Dan vraag jij waarom er meer van die categorie in Nederland zijn, wat je gewoon niet weet gebaseerd op deze tekst, aangezien je geen info hebt over absolute cijfers. Het is niet goochelen met cijfers, en "uiteindelijk hebben we beiden gelijk".
 
Mulan zei:
Dat wist ik niet!
Maar ze hebben in Nederland een totaal ander (in mijn ogen beter) beleid ivm reïntegratie. Tijdens mijn burn-out las ik van Nederlandse lotgenoten zaken zoals: "Ik ga integreren, volgende week ga ik 2u naar het werk, eigenlijk gewoon koffieklets en de sfeer opsnuiven"
Moet je in Vlaanderen maar eens proberen: "Hey baas, ik kom terug werken, ik vermoed dat ik over 2 maand toch wel ga op kunnen bouwen naar 3 dagen dat ik 3u kom werken."
Doorgaans is het minimum 50% dat ze je verwachten in onze Vlaamse cultuur, beetje alles of niets dus. En liefst met garanties dat je tegen datum x terug voltijds er zal staan. Mijn zus heeft na haar covidbesmetting een tijd 3/5de gewerkt en effectief bij de baas moeten komen "want uw briefje loopt tot september en je gaat dat daarna toch niet verlengen hè?!?" Dat was in maart...🙈
Klik om te vergroten...
Klopt toch ook niet helemaal wat je zegt.
Ik heb momenteel 2 mensen onder mij die respectievelijk 2/5de en 1,5/5de werken in progressieve tewerkstelling.
Mijn vriendin werkt 3/5de in datzelfde stelsel.
Allemaal te bespreken met u behandelende arts.

De werkgever EN collega's zijn diegene die er vaak moeilijk over doen.
Als ik zo hoor bij andere leidinggevende op het werk hoor ik ze vaak zuchten over de langdurige zieken en dat de collega's er niet naar uitkijken als die via progressieve tewerkstelling terug starten.
Er is nog vaak de cultuur dat "ziek" zijn gelijk is aan in u bed liggen en niks doen.
En met sociale media tegenwoordig ziet iedereen als je iets hebt gedaan tijdens u ziekte dat niet strookt met dat beeld en dan zijn ze jaloers...
 
nixie zei:
Klopt toch ook niet helemaal wat je zegt.
Ik heb momenteel 2 mensen onder mij die respectievelijk 2/5de en 1,5/5de werken in progressieve tewerkstelling.
Mijn vriendin werkt 3/5de in datzelfde stelsel.
Allemaal te bespreken met u behandelende arts.

De werkgever EN collega's zijn diegene die er vaak moeilijk over doen.
Als ik zo hoor bij andere leidinggevende op het werk hoor ik ze vaak zuchten over de langdurige zieken en dat de collega's er niet naar uitkijken als die via progressieve tewerkstelling terug starten.
Er is nog vaak de cultuur dat "ziek" zijn gelijk is aan in u bed liggen en niks doen.
En met sociale media tegenwoordig ziet iedereen als je iets hebt gedaan tijdens u ziekte dat niet strookt met dat beeld en dan zijn ze jaloers...
Klik om te vergroten...
Hangt er vanaf, collega die al vaak uit was, ging weer terugkomen. We hadden perfecte vervanging. Wou terugkomen maar taak x en y (hoofdbezigheden) nog niet, waardoor vervanging weg zou zijn en collega's het werk alsnog zouden moeten overnemen. Daar zit je niet om te springen dan he
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Aanmelden | Registreren
Terug
Bovenaan