Sterke toename invaliden: burn-outs en depressie

Brt

Brt

Well-known member
In 2016 waren 350.000 invaliden, 5 jaar later, in 2021 meer dan 450.000.

Iemand enig idee vanwaar die sterke toename? Een verschuiving vd werkloosheid (waar men kan geactiveerd worden) naar de invaliditeit?
Het zijn vooral de depressie´s en burn-outs die een sterke stijging kennen.
Vooral de 50+ tonen een sterke stijging : https://www.riziv.fgov.be/SiteColle...rnout_et_depression-2016-2021-LEEFTIJD-NL.pdf

Blijkbaar zijn er in Wallonie, rekening houdend met de totale bevolking, statistisch veel meer depressie's en burn-out's :

Wat is er de laatste 5 jaar maatschappelijk veranderd dat psychische ziektetoename zo een sterke stijging tonen in de cijfers en in het bijzonder bij 50+?

PS: "België combineert een minder dan gemiddelde werkzaamheidsgraad met een hoger dan gemiddelde ziekte en invaliditeitsgraad en is daarmee redelijk uniek in Europa".
https://www.randstad.be/s3fs-media/be/public/2021-03/België-is-ziek.pdf
 
Laatst bewerkt:
Brt zei:
Een verschuiving vd werkloosheid (waar men kan geactiveerd worden) naar de invaliditeit?
Het zijn vooral de depressie´s en burn-outs die een sterke stijging kennen.
Klik om te vergroten...
Alsof al diegenen die nu kampen met depressie of burn-out vroeger in de werkloosheid zaten... 🙄
 
Is al heel tijdje zo dat werkloosheid en ziekte/invaliditeit gewoon communicerende vaten zijn.

Niks nieuws onder de zon. Verwijs ook naar laatste jaarverslag NBB.
 
Brt zei:
Een verschuiving vd werkloosheid (waar men kan geactiveerd worden) naar de invaliditeit?
Klik om te vergroten...

Een kleine nuancering dat er ook bij invaliditeit een soort activatie is, zeker wanneer het over psychische problemen gaat.
Afhankelijk van welke arts je voor je hebt, moet je dit goed kunnen onderbouwen met verslagen van een psychiater etc.

Ik ben ook wel benieuwd of er een link is met de lange wachtlijsten in de zorg. Na een jaar ziekte kom je op invaliditeit te staan. Hoe langer je moet wachten op de start van een behandeling, hoe sneller je in dat invaliditeitssysteem terecht komt natuurlijk.
In sommige CGG's loopt de wachttijd op tot meer dan een half jaar. Dan is je eerste jaar ziekte al halverwege, nog voordat er enige behandeling heeft plaatsgevonden.
 
glashelder zei:
Sommige mensen kunnen gewoon niet mee in de maatschappij van vandaag.
Klik om te vergroten...
Maar is dat nu zoveel slechter dan in 2016? Ik denk dat juist door corona ook veel mensen wat gas terugnemen om een burnout te voorkomen.

Corona zou dan wel weer kunnen geleid hebben tot meer depressies door gebrek aan sociaal contact.
 
Sneeuwstorm zei:
Maar is dat nu zoveel slechter dan in 2016? Ik denk dat juist door corona ook veel mensen wat gas terugnemen om een burnout te voorkomen.
Klik om te vergroten...
Er is een groep mensen die niet beseffen dat ze beter wat gas terugnemen en zo zonder het te beseffen in een depressie/burnout/... belanden.

Er is ook een groep die de mogelijkheid niet heeft om gas terug te nemen. En die groep is groot. Dat gaat ruimer dan het financiële, dat kan evengoed pakweg een kind zijn dat zorg nodig heeft.

Dat gaat tot iemand crasht.
 
glashelder zei:
Sommige mensen kunnen gewoon niet mee in de maatschappij van vandaag.
Klik om te vergroten...

Ik ben nogal een harde, ik weet dat

Maar, hier moet ik je gelijk geven. Alles moet steeds sneller, ook steeds vaker wisseling van bv informaticaprogramma’s, wetgeving, regeltjes,..

Ook de drang naar een kennismaatschappij ipv maakindustrie heeft zijn limieten bereikt. Niet iedereen kan overweg met de ratrace en het digitale

Mensen zijn geen robotten of academici zoals hier op BG.
 
C11 zei:
Ik ben ook wel benieuwd of er een link is met de lange wachtlijsten in de zorg. Na een jaar ziekte kom je op invaliditeit te staan. Hoe langer je moet wachten op de start van een behandeling, hoe sneller je in dat invaliditeitssysteem terecht komt natuurlijk.
In sommige CGG's loopt de wachttijd op tot meer dan een half jaar. Dan is je eerste jaar ziekte al halverwege, nog voordat er enige behandeling heeft plaatsgevonden.
Klik om te vergroten...
Dat ook, ja. Ik sta halftijds op invaliditeit en werk halftijds (halve dag op dinsdag, volledige dag op woensdag, donderdag niet en vrijdag weer volledige dag). Meer is gewoon niet mogelijk. Ik val nu al drie keer op een avond in slaap na een volledige werkdag. Als ik voltijds werk, kan ik niets meer in het huishouden doen of valt al mijn vrije tijd weg omdat ik alléén maar moet recupereren. In het begin werkte ik twee volle dagen na elkaar en dat heb ik moeten veranderen door een vrije dag tussen twee volle dagen te zetten.

Eigenlijk hoor ik niet op invaliditeit thuis (want dit is niet van voorbijgaande aard), maar ik heb mijn diagnose gekregen tijdens mijn invaliditeit. Eigenlijk zou ik erkend moeten worden als een persoon met een handicap die maar maximaal deeltijds kan werken. Maar dan moet ik een aanvraag doen bij FOD Sociale Zekerheid en het VAPH, die gewoon nog steeds heel erg gericht zijn op motorische beperkingen (kan je lopen, kan je jezelf wassen, kan je je kleden, kan je met een auto rijden,...), heel erg streng zijn en waarbij de wachtlijsten letterlijk tientallen jaren zijn. Ik kan daaraan beginnen, ik wil daaraan beginnen maar lotgenoten hebben het al over rechtszaken, dossiers die enkel serieus genomen worden als ze gemaakt worden samen met iemand van de mutualiteit of een bepaalde dienst, naar Brussel moeten rijden en liefst met een hulpverlener zodat ze zien dat het lastig is alleen, herzieningen,... Dat zie ik niet echt helemaal zitten. Het feit alleen al dát ik al gewerkt heb, is bijvoorbeeld in mijn nadeel, want 'ah ja deze persoon is er dus wel toe in staat'. Als dat allemaal niet lukt, of snel, heb ik enkel mijn halftijdse inkomen.

Ondertussen ben ik wel erkend door het VDAB als persoon met een arbeidshandicap (want dat was enkel formulier laten invullen door behandelaar en de diagnose onderschrijven en dan werd dat automatisch goedgekeurd), maar al de rest is gewoon belachelijk omslachtig, moeilijk en tráág.

Ik heb recht op Rechtstreeks Toegankelijke Hulp om hier en daar wat te ondersteunen maar guess what, daar sta ik ook al op de wachtlijst sinds augustus.

www.standaard.be

De wurggreep van de wachtlijsten: 'Je krijgt pas hulp als je zegt dat je je kind niet meer in huis wilt'

Tweeduizend mensen met een beperking staan na jarenlang wachten niet langer in de kou. Ze krijgen meer geld dan voorzien, sneller dan verwacht. Voor de 15.624 wachtenden na hen is er geen perspectief. Vooral mensen met autisme zijn de wanhoop nabij.
www.standaard.be www.standaard.be

www.standaard.be

Wachtlijsten ‘dodelijk’ voor mensen met autisme

Mensen met autisme hebben opvallend vaak een euthanasievraag. Het gebrek aan perspectief en ondersteuning maakt wanhopig, zo blijkt uit getuigenissen die De Standaard optekende
www.standaard.be www.standaard.be

Sneeuwstorm zei:
Maar is dat nu zoveel slechter dan in 2016? Ik denk dat juist door corona ook veel mensen wat gas terugnemen om een burnout te voorkomen.

Corona zou dan wel weer kunnen geleid hebben tot meer depressies door gebrek aan sociaal contact.
Klik om te vergroten...
Je hebt een hele groep mensen die nét mee kunnen, als alles goed zit. Als er iets niet meer goed zit, de werkdruk verhoogt, er valt een collega weg, er is wat extra stress in de familie, en alles valt als een kaartenhuisje in elkaar. Die hele groep die nét mee kon, kan dat nu niet meer.
 
Laatst bewerkt:
glashelder zei:
Je hebt een hele groep mensen die nét mee kunnen, als alles goed zit. Als er iets niet meer goed zit, de werkdruk verhoogt, er valt een collega weg, er is wat extra stress in de familie, en alles valt als een kaartenhuisje in elkaar. Die hele groep die nét mee kon, kan dat nu niet meer.
Klik om te vergroten...
Maar dan blijft het de vraag, waarom dat nu meer voorvalt dan in 2016. Want dat zijn geen nieuwe dingen toch dat mensen niet altijd meekunnen in de maatschappij door o.a. factoren in hun privé-leven. Ik kan me wel voorstellen dat, door een scheiding of door ziekte of overlijden van een familielid, je misschien niet aan 100% kan presteren van normaal op het werk.

5 of 10 jaar geleden waren deze problemen er ook, en tegenwoordig zijn er toch werkgevers die zich flexibeler opstellen, en bijvoorbeeld telewerk toestaan, wat 5 jaar geleden in veel bedrijven nog niet kon.

Dus moet er toch iets zijn veranderd in negatieve zin in de maatschappij waardoor er nu meer mensen afhaken dan vroeger.
Social media zijn ook geen vooruitgang. Het zorgt ervoor dat mensen vaak enkel het positieve zien bij een ander (en FOMO) en het is slecht voor ons concentratievermogen. We worden ook geacht tegenwoordig om altijd beschikbaar te zijn.
 
Laatst bewerkt:
Sneeuwstorm zei:
Maar dan blijft het de vraag, waarom dat nu meer voorvalt dan in 2016. Want dat zijn geen nieuwe dingen toch dat mensen niet altijd meekunnen in de maatschappij door o.a. factoren in hun privé-leven. Ik kan me wel voorstellen dat, door een scheiding of door ziekte of overlijden van een familielid, je misschien niet aan 100% kan presteren van normaal op het werk.

5 of 10 jaar geleden waren deze problemen er ook, en tegenwoordig zijn er toch werkgevers die zich flexibeler opstellen, en bijvoorbeeld telewerk toestaan, wat 5 jaar geleden in veel bedrijven nog niet kon.
Klik om te vergroten...

Relatieve stijging is lager tijdens 2021. Ik zou ergens durven zeggen dat corona geholpen heeft bij sommigen. (Introductie van telewerk, verlagen van woon-werkverkeer, flexibiliteit maar dan ook voor de werknemer,...)

Maar dat gaat dit jaar en volgend jaar weer tegenslaan. Met hoge inflatie komt kostenbesparing dus wat er met 10 gedaan werd, moet nu met 8 gebeuren. En verleden jaar waren ze met 12 en 10 jaar geleden waren ze met 20 :p.
 
glashelder zei:
Je hebt een hele groep mensen die nét mee kunnen, als alles goed zit. Als er iets niet meer goed zit, de werkdruk verhoogt, er valt een collega weg, er is wat extra stress in de familie, en alles valt als een kaartenhuisje in elkaar. Die hele groep die nét mee kon, kan dat nu niet meer.
Klik om te vergroten...
Werken die dan 'boven' hun 'niveau'? Voor een administratief bediende of winkelverkoper is dit toch minder van toepasing?
En waarom dan de sterkste toename bij 55+?
 
Brt zei:
Werken die dan 'boven' hun 'niveau'? Voor een administratief bediende of winkelverkoper is dit toch minder van toepasing?
Klik om te vergroten...
Nee? Ik zou niet weten waarom dat niet van toepassing zou zijn op die mensen? Met 'nét mee kunnen' bedoel ik mentaal, psychisch, qua draagkracht, energie,... Niet intellectueel.
 
glashelder zei:
Nee? Ik zou niet weten waarom dat niet van toepassing zou zijn op die mensen? Met 'nét mee kunnen' bedoel ik mentaal, psychisch, qua draagkracht, energie,... Niet intellectueel.
Klik om te vergroten...
Zijn we dan niet te soft geworden? Vroeger werkten mensen 6 dagen op 7 en langere dagen dan nu....
Jobs ook fysiek veel zwaarder vroeger ivg met nu.
De sterke stijging invaliditeit is vooral van de laatste jaren....Waarom dan de laatste jaren zo een sterke stijging?
 
Brt zei:
Zijn we dan niet te soft geworden? Vroeger werkten mensen 6 dagen op 7 en langere dagen dan nu....
Jobs ook fysiek veel zwaarder vroeger ivg met nu.
Klik om te vergroten...
Daar ben ik het niet mee eens. Ja, we werken minder, maar wel op een uitdagendere manier. We moeten veel meer schakelen, flexibel zijn en ook in het privéleven wordt véél meer verwacht. Vroeger was het simpel hoor. (En nog heel vroeger werkten mensen helemaal niet zo veel, enkel om eten te vangen.)

Simpel voorbeeld. Vroeger werd je wakker, je ontbeet en dan ging je werken aan schoenen, kledij, zaken verkopen, op de markt staan, de beerput legen, weet ik veel. Nu zijn sommigen al drie uur wakker en 50 km verder tegen dat ze op hun werk zijn, en dan moeten ze nog beginnen. Ondertussen zijn de kinderen naar de opvang gebracht, de vaatwasmachine aangezet, de brief op de post gedaan en zijn er al drie verschilende vervoersmiddelen gebruikt (auto, trein, plooifiets) mét alle prikkels en grootstedelijke context erbij. Onderweg werd er al eens naar de mail gekeken, een presentatie voorbereid en gewhatsappt met de echtgenoot over het eten vanavond én krijg je een telefoon van een collega dat de vergadering verplaatst wordt. Dat zijn zoveel prikkels en al zoveel dingen en je bent nog niet eens op je werk. Dan mag je nog niet vergeten dat de kleine moet gaan zwemmen morgen (is die zwembroek eigenlijk wel gewassen?), moet je nog een cadeau gaan kopen voor je vriendin haar babyshower, moet de loodgieter gebeld worden en ah ja, juust, het wc-papier is op en de haag moet ook eens gedaan worden en misschien kunnen we zaterdag eens langs de Aveve om de tuin in te richten zodat die mooi staat voor de communie voor de oudste ennnnn...
 
glashelder zei:
Daar ben ik het niet mee eens. Ja, we werken minder, maar wel op een uitdagendere manier. We moeten veel meer schakelen, flexibel zijn en ook in het privéleven wordt véél meer verwacht. Vroeger was het simpel hoor. (En nog heel vroeger werkten mensen helemaal niet zo veel, enkel om eten te vangen.)
Klik om te vergroten...
Dus veel mensen die nu op de invaliditeit zitten hebben te veel activiteiten in hun priveleven?
De sterke stijging invaliditeit is vooral van de laatste jaren....Waarom dan de laatste jaren zo een sterke stijging?
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Aanmelden | Registreren
Terug
Bovenaan