Sterke toename invaliden: burn-outs en depressie

[Mulan]

Ik zeg niet dat het niet geleidelijk moet zijn he. Maar maar er dan op z'n minst een halve dag per week van. Als je die stap nog niet kan maken gaat die 2 uur per week ook niet lukken.

Jij ziet het als "je moet productief zijn" terwijl volgens dat systeem op dat moment "de werknemer verliest de band met de werkplaats niet" centraal staat.
Als je na 6 maanden thuis te zijn plots terug moet gaan werken, merk je dat er HEEL veel veranderd is waaraan je moet aanpassen. Collega X is zwanger en vervangen door Y, systeem x heeft een update gekregen en een totaal andere lay-out waaraan je moet wennen,... -> veel veranderingen die er in 1x bij komen bovenop de eerste angst of alles nog wel goed zal lukken. Door die band met de werkvloer te behouden is die stap naar effectief productief gaan werken al veel zachter.

 

[glashelder]

Ik snap ergens wel wat @Bart Goor zegt over het psychisch lijden na een diagnose. Want toen ik te weten kwam als 12 jarige dat ik autisme heb, vond ik dat niet leuk. Ik heb mij er heel lang slecht over gevoeld omdat ik "iets" heb. Ik voelde er juist pas nog meer abnormaal door terwijl ik ervoor van mezelf dacht dat ik wat "een beetje raar"was en voor de rest normaal en meer niet.

't Heeft beide z'n voor- en nadelen hé. Ik heb mijn diagnose gekregen op mijn 36ste waardoor ik mijn hele leven dacht dat ik kapot was. Ik heb me nooit normaal gevoeld. Na mijn diagnose vielen alle puzzelstukjes op zijn plaats en nu voel ik me een normale autist ipv een kapotte niet-autist.

 

[Deleted member 3846]

't Heeft beide z'n voor- en nadelen hé. Ik heb mijn diagnose gekregen op mijn 36ste waardoor ik mijn hele leven dacht dat ik kapot was. Ik heb me nooit normaal gevoeld. Na mijn diagnose vielen alle puzzelstukjes op zijn plaats en nu voel ik me een normale autist ipv een kapotte niet-autist.

Dus eigenlijk heeft het meer te maken met hoe zwaar een persoon tilt aan een label en welke associaties een persoon ermee maakt. Ik zag autisme als een heel negatief woord. Achteraf gezien vind ik het stom dat ik daar zo'n drama heb over gemaakt terwijl autisme hebben of iets anders en daardoor ondersteuning nodig niet eens schandalig is, maar toen destijds voelde dat wel zo.

 

[Mulan]

Dus eigenlijk heeft het meer te maken met hoe zwaar een persoon tilt aan een label en welke associaties een persoon ermee maakt.

Ik heb als 14-jarige de diagnose ADHD gekregen en het label was vooral voor mijn ouders heel verhelderend.
Waar ik het enorm lastig mee had, is hoe er op school mee werd omgegaan...
Eerste wat soms tegen mij werd gezegd is: "Ge hebt toch wel uw pillekes gepakt hè?!?" Van een andere leerkracht (ik was de primus van de klas): "alez, dus gij komt uit het BLO dan?"
Kortom: ik mocht vooral mezelf niet zijn en moest niet als een individu bekeken worden, enkel als een (bij voorbaat lastig) label.

 

[Deleted member 3846]

Ik heb als 14-jarige de diagnose ADHD gekregen en het label was vooral voor mijn ouders heel verhelderend.
Waar ik het enorm lastig mee had, is hoe er op school mee werd omgegaan...
Eerste wat soms tegen mij werd gezegd is: "Ge hebt toch wel uw pillekes gepakt hè?!?" Van een andere leerkracht (ik was de primus van de klas): "alez, dus gij komt uit het BLO dan?"
Kortom: ik mocht vooral mezelf niet zijn en moest niet als een individu bekeken worden, enkel als een (bij voorbaat lastig) label.

Stom dat leerkrachten je zo behandelden.

Welke richting volgde je toen?

 

[Mulan]

Stom dat leerkrachten je zo behandelden.

Welke richting volgde je toen?

Menswetenschappen op een school met "goede" reputatie.

 

[cege]

Tgoh, langs de andere kant. Hoe kan iemand integreren op 2 uur per week? Die persoon kan toch 0,0 inwerken, geen nut bijdragen of wat dan ook. Ik snap ook wel dat werkgevers niet springen voor iemand die 2 uur per week binnenkomt, dan kan die persoon inderdaad net zo goed thuis blijven.

Jij ziet het als "je moet productief zijn" terwijl volgens dat systeem op dat moment "de werknemer verliest de band met de werkplaats niet" centraal staat.
Als je na 6 maanden thuis te zijn plots terug moet gaan werken, merk je dat er HEEL veel veranderd is waaraan je moet aanpassen. Collega X is zwanger en vervangen door Y, systeem x heeft een update gekregen en een totaal andere lay-out waaraan je moet wennen,... -> veel veranderingen die er in 1x bij komen bovenop de eerste angst of alles nog wel goed zal lukken. Door die band met de werkvloer te behouden is die stap naar effectief productief gaan werken al veel zachter.

Ik versta het dat het moet draaglijk zijn en leuk en zo. Maar in veel sectoren is het competitief. Als je als bedrijf te traag gaat, ben je snel marktaandeel kwijt, verlies je klanten, verlies je omzet, ...

Ik zie niet in hoe zoals @Carrion zegt iets zinvol kunt doen als je 2h of 4h of 8h per week er bent. Ik kan je zeggen wat je bij ons dan kunt doen. De koekenhoek sorteren of de vuilbakken legen. Als je de dinsdag verlof pakt, heb je de woensdag een emmer werk die je mag leeg ploeteren. Met wat geluk raak je door je backlog en kun je donderdag echt werk doen. Bij ons zal het wel wat extreem zijn, maar het andere uiterste is er ook over.

Als je er 4h per week bent. Heb je 36h er niet geweest. Tegen je door 1/3 van je emails bent, mag je al opnieuw vertrekken. Je kunt toch niet verwachten dat een heel departement een week lang mooi taakjes laat liggen van 2h zodat de burn-out persoon die kan doen en zich zinvol kan bezighouden. Het werk is geen therapie sessie en bezighoudingsgedoe.

Ik heb ook reports gehad die met burn-out thuis gezeten hebben. Ik ben daar altijd zeer begripvol voor geweest, maar het werk is geen therapie plaats. Ofwel kom je halftijds-3d/week terug in een reintegratie traject ofwel blijf je thuis. Een kat een kat noemen. Als je niet terugkomt, moet het bedrijf er toch niet voor betalen.

 

[Loser]

Ik versta het dat het moet draaglijk zijn en leuk en zo. Maar in veel sectoren is het competitief. Als je als bedrijf te traag gaat, ben je snel marktaandeel kwijt, verlies je klanten, verlies je omzet, ...

Ahja, en er is niks groters of belangrijkers dan de kortetermijnsomzet natuurlijk. Omzetverlies die dagen? Onoverkomelijk. Ietsjes minder groei eventjes? Ondenkbaar.

Op lange termijn gezondere werknemers die minder vaak ziek zijn, en gewoon tevredener. Dat telt niet mee.

 

[Noctilucus]

Menswetenschappen op een school met "goede" reputatie.

En dat zijn dan de mensen die menswetenschappen aanleren!

Ik versta het dat het moet draaglijk zijn en leuk en zo. Maar in veel sectoren is het competitief. Als je als bedrijf te traag gaat, ben je snel marktaandeel kwijt, verlies je klanten, verlies je omzet, ...

Ik zie niet in hoe zoals @Carrion zegt iets zinvol kunt doen als je 2h of 4h of 8h per week er bent. Ik kan je zeggen wat je bij ons dan kunt doen. De koekenhoek sorteren of de vuilbakken legen. Als je de dinsdag verlof pakt, heb je de woensdag een emmer werk die je mag leeg ploeteren. Met wat geluk raak je door je backlog en kun je donderdag echt werk doen. Bij ons zal het wel wat extreem zijn, maar het andere uiterste is er ook over.

...

Ik zou dat nuanceren naar "in een aantal sectoren en functies is het competitief". Het merendeel van de jobs in een bedrijf leiden niet direct tot omzetverlies als er 1 iemand uit valt. Al is het maar omdat het "ondersteunende" afdelingen zijn, of er meerdere mensen met dezelfde of een gelijkaardige rol zijn die de hoge prio zaken oppakken terwijl er tijdelijk iemand kan bij gezet worden op de wat minder kritische dingen.
Uitzonderingen zijn bv. functies op hoog niveau, zeer technische profielen (R&D), sales maar in veel sectoren & bedrijven is dat toch maar een beperkte groep - jouw sector is daar dan weer een uitzondering op denk ik

Volledig akkoord dat je met een paar uur per week weinig zinvol zal kunnen presteren. Dan moet je als bedrijf denk ik overwegen of die persoon die investering waard is, of het eerder een last zal zijn voor collega's, vooruitgang,...

Ik heb al een aantal collega's geweten waar het absoluut de moeite was om hen alle tijd te gunnen voor een re-integratie traject, ook al leverde dat cru gezegd tijdens die maanden niets op aan het bedrijf. Maar na een paar maanden hadden we een bak kennis en ervaring terug die extern moeilijk of niet in te vullen was.
En ik heb er ook geweten die zo vervangbaar waren of in hun volle capaciteit al zo weinig bijdroegen, dat je die moeite niet zou doen. Inclusief 1 geval van iemand die maanden lang zo'n re-integratie traject misbruikte, die extremen zullen er ook altijd zijn.

 

[anonymousMF]

Ik denk dat het ook interessant is wat kunnen werknemers zelf doen om zich te wapenen tegen burnout ?

Dat kan gaan van:
- Methodes aanleren voor betere stress bestendigheid. Waardoor je met dezelfde workload het beter aan kunt. Zoals bijvoorbeeld beter kunnen copen met een manager die weinig directe appreciatie laat zien (sommigen zijn hier gevoeliger aan dan anderen).
- Methodes aanleren om beter aan te geven wat je wilt kwa workload/beter Pushback geven. Veel burnouts gebeuren ook in bedrijven waarbij het helemaal niet de bedoeling is om gigantisch veel druk op de werknemers te leggen, maar trekken bepaalde werknemers teveel werk naar zich toe. Zo zie ik bijvoorbeeld bij ons in het bedrijf.
- Nog verder bijvoorbeeld op tijd de weg vinden naar bepaalde pilletjes. Ik heb familie in de VS die dokters specialisatie doen (een 80-uren week is een light week, en ze hebben gemiddeld maar 1 dag per maand vrij. Inclusief weekends dus), en die nemen van die kalmerings medicatie waardoor ze dat veel beter aankunnen. Ook de ouders (60 jaar ondertussen, ook arts) nemen dat en hebben het toch tot hun 60 overleefd zonder burnout.
- Op tijd van werk/functie veranderen als het te high pressure is voor de persoon. De zelfde omgeving die de ene niet aan kan, thrived de andere.

 

[Mulan]

- Nog verder bijvoorbeeld op tijd de weg vinden naar bepaalde pilletjes. Ik heb familie in de VS die dokters specialisatie doen (een 80-uren week is een light week, en ze hebben gemiddeld maar 1 dag per maand vrij. Inclusief weekends dus), en die nemen van die kalmerings medicatie waardoor ze dat veel beter aankunnen. Ook de ouders (60 jaar ondertussen, ook arts) nemen dat en hebben het toch tot hun 60 overleefd zonder burnout.

Serieus? "Neenee, de werklast is niet te hoog hoor, je moet alleen dr juiste pillen slikken om het vol te kunnen houden!" Wtf?!?

 

[DarK-OnE]

Ik zou nu niet opteren om mensen preventief pillen te laten slikken om hun werkdruk aan te kunnen. Toch zijn er nu ook mensen die hun nodige portie caffeïne nodig hebben om door de dag te komen. Dat is ook een vorm van verslaving. Caffeïne bestaat evengoed in pilvorm. Er zijn ook heel veel mensen die van nature slecht slapen en daarom slaapmedicatie nemen, wat hun productiviteit overdag ook ten goede komt. Belgen zijn koploper wat betreft slaapmedicatie dacht ik zelfs? Maar toch blijven dit situaties die ik liefst vermijd.

Ik denk dat er meer moet ingezet worden op stresspreventie. Zelf ben ik enorm stressbestendig. Ik kan hier enkel uit eigen naam spreken maar ik combineer een job van > 50u/week met een cursus die ik via open universities volg uit interesse, certificaten die ik voor m'n job behaal tussendoor, avondschool Spaans, een cursus golf, wat CTF met collega's in het weekend en tot voor kort nog de coördinatie en opvolging van onze bouw. Elke mens is anders en gaat anders om met stress.

Ik ontspan mij door af en toe eens lekker te gaan eten met mijn vriendin. Verder lees ik veel en graag. Een boek is een soort alternatieve wereld waar ik echt in kan verdwijnen. Wat ook enorm belangrijk is en wat heel veel mensen onderschatten is de impact van eten en beweging. Er zijn al talloze studies die aangetoond hebben dat een gezonde gevarieerde maaltijd enorm positief is voor uw mentaal welzijn. Hetzelfde met beweging trouwens. Niemand zegt dat je een 19 gangen menu moet koken elke avond en 4 marathons lopen. Maar ik eet wel gezond: wij koken zo goed als elke avond vers vaak met groentjes en kruiden uit eigen tuin. Qua beweging houd ik mij eraan om minstens 10 000 stappen te doen per dag. Liefst zoveel mogelijk buiten. Ik ben zo'n associale die wel eens al wandelend een vergadering durft te volgen. Maar als het weer het niet toe laat dan gebruik ik mijn verstelbare bureau, schuif ik de loopband eronder en wandel ik zo doorheen de dag genoeg. Ik kan mij niet inbeelden wanneer ik de laatste keer in een frituur geweest ben. Simracing is een hobby wat mij mentaal ook ontspant.

Veel mensen zijn ook gevoelig voor de impact van social media. En dan bedoel ik niet de echo chambers die mensen het zonder te beseffen radicaler en radicaler maken, maar het effect op hun zelfbeeld als ze topmodellen in bikini te zien krijgen op één of ander mooi strand, of gespierde mannen in één of andere fitness. Onbewust raakt dat veel mensen hun zelfbeeld. Ik heb zelf nooit een Facebook, Instagram, Twitter, TikTok, Snapchat, Google of weet ik veel wat voor account gehad. Volgens mij speelt dat ook in mijn voordeel.

Ik vraag mij soms wel af of we niet té snel het label burn-out op iemand kleven?

 

[Wojak]

Ahja, en er is niks groters of belangrijkers dan de kortetermijnsomzet natuurlijk. Omzetverlies die dagen? Onoverkomelijk. Ietsjes minder groei eventjes? Ondenkbaar.

Op lange termijn gezondere werknemers die minder vaak ziek zijn, en gewoon tevredener. Dat telt niet mee.

Misschien eens echt lezen en leren begrijpen wat er staat?

Het klopt gewoon wat cege zegt. In heel veel functies kun je met 2h of 4h per week echt niets producties doen, dat zelfs bijdraagt aan de herstel van het persoon noch voor het bedrijf. En dat zeg ik als iemand die 'pro' werknemers is ipv sommige figuren die hun broek afdoen voor hun bedrijf of job.

Ik ben voor aangepast 'reïntegratie' traject na een burn-out, maar het moet wel serieus blijven.

 

[Loser]

Misschien eens echt lezen en leren begrijpen wat er staat?

Het klopt gewoon wat cege zegt. In heel veel functies kun je met 2h of 4h per week echt niets producties doen, dat zelfs bijdraagt aan de herstel van het persoon noch voor het bedrijf. En dat zeg ik als iemand die 'pro' werknemers is ipv sommige figuren die hun broek afdoen voor hun bedrijf of job.

Ik ben voor aangepast 'reïntegratie' traject na een burn-out, maar het moet wel serieus blijven.

Zo agressief. Ik lees wat er staat. En ik weet ook dat je op 2u niet veel productiefs kunt doen. Maar als dat de investering is die je als bedrijf moet doen voor een gezonde werknemer op lange termijn, dan is omzetverlies op korte termijn niet het grote probleem.

 

[Mulan]

Misschien eens echt lezen en leren begrijpen wat er staat?

Het klopt gewoon wat cege zegt. In heel veel functies kun je met 2h of 4h per week echt niets producties doen, dat zelfs bijdraagt aan de herstel van het persoon noch voor het bedrijf. En dat zeg ik als iemand die 'pro' werknemers is ipv sommige figuren die hun broek afdoen voor hun bedrijf of job.

Ik ben voor aangepast 'reïntegratie' traject na een burn-out, maar het moet wel serieus blijven.

Dat "niets productiefs doen" kan letterlijk 2x2u/week naar het werk zijn voor overdracht met de persoon die jouw taken uitvoert. Je weet wel, de dingen die je niet mag doen zelfs als je volledig arbeidsongeschikt bent.

Dat dat niet mogelijk is voor elke jobfunctie, dat is logisch. Maar in heel veel functies kan dat allemaal wel waarbij, opnieuw, het doel is dat de werknemer het contact met de werkvloer niet volledig verliest waardoor de stap verkleind wordt om wèl terug mee te kunnen functioneren.

 

[JPV]

Het klopt gewoon wat cege zegt. In heel veel functies kun je met 2h of 4h per week echt niets producties doen, dat zelfs bijdraagt aan de herstel van het persoon noch voor het bedrijf. En dat zeg ik als iemand die 'pro' werknemers is ipv sommige figuren die hun broek afdoen voor hun bedrijf of job.

Ik ben voor aangepast 'reïntegratie' traject na een burn-out, maar het moet wel serieus blijven.

Ik zou, behalve voor sommige arbeidersfuncties (waar je op "posten" staat), wel eens willen zien welke functies er onmogelijk zijn om iets te doen op die 2 of 4 uur per week. Dat kan echt gaan over zaken zoals het uitschrijven van procedures, het uitkuisen van je mailbox, het bespreken van een case met een nieuweling, ...

Ja, het vraagt soms een aanpassing van de werkgever, maar da's een investering. Een investering die men in België nog niet gewoon is, maar bvb in Nederland absoluut doodnormaal is.

We moeten op termijn gaan naar een systeem waarbij de werkgever véél meer mee betaalt voor langdurige zieken dan nu, maar waarbij voor kleine bedrijven en voor korte termijnen die afwezigheden gecollectiviseerd worden. En dat bestaat nu al: werkgevers in de bouw die langdurig zieken hebben, krijgen een stuk van hun eerste maand gewaarborgd loon die ze moeten betalen gewoon terug van Constructiv

 

[Yo-Han]

Ik zou nu niet opteren om mensen preventief pillen te laten slikken om hun werkdruk aan te kunnen. Toch zijn er nu ook mensen die hun nodige portie caffeïne nodig hebben om door de dag te komen. Dat is ook een vorm van verslaving. Caffeïne bestaat evengoed in pilvorm. Er zijn ook heel veel mensen die van nature slecht slapen en daarom slaapmedicatie nemen, wat hun productiviteit overdag ook ten goede komt. Belgen zijn koploper wat betreft slaapmedicatie dacht ik zelfs? Maar toch blijven dit situaties die ik liefst vermijd.

Ik denk dat er meer moet ingezet worden op stresspreventie. Zelf ben ik enorm stressbestendig. Ik kan hier enkel uit eigen naam spreken maar ik combineer een job van > 50u/week met een cursus die ik via open universities volg uit interesse, certificaten die ik voor m'n job behaal tussendoor, avondschool Spaans, een cursus golf, wat CTF met collega's in het weekend en tot voor kort nog de coördinatie en opvolging van onze bouw. Elke mens is anders en gaat anders om met stress.

Ik ontspan mij door af en toe eens lekker te gaan eten met mijn vriendin. Verder lees ik veel en graag. Een boek is een soort alternatieve wereld waar ik echt in kan verdwijnen. Wat ook enorm belangrijk is en wat heel veel mensen onderschatten is de impact van eten en beweging. Er zijn al talloze studies die aangetoond hebben dat een gezonde gevarieerde maaltijd enorm positief is voor uw mentaal welzijn. Hetzelfde met beweging trouwens. Niemand zegt dat je een 19 gangen menu moet koken elke avond en 4 marathons lopen. Maar ik eet wel gezond: wij koken zo goed als elke avond vers vaak met groentjes en kruiden uit eigen tuin. Qua beweging houd ik mij eraan om minstens 10 000 stappen te doen per dag. Liefst zoveel mogelijk buiten. Ik ben zo'n associale die wel eens al wandelend een vergadering durft te volgen. Maar als het weer het niet toe laat dan gebruik ik mijn verstelbare bureau, schuif ik de loopband eronder en wandel ik zo doorheen de dag genoeg. Ik kan mij niet inbeelden wanneer ik de laatste keer in een frituur geweest ben. Simracing is een hobby wat mij mentaal ook ontspant.

Veel mensen zijn ook gevoelig voor de impact van social media. En dan bedoel ik niet de echo chambers die mensen het zonder te beseffen radicaler en radicaler maken, maar het effect op hun zelfbeeld als ze topmodellen in bikini te zien krijgen op één of ander mooi strand, of gespierde mannen in één of andere fitness. Onbewust raakt dat veel mensen hun zelfbeeld. Ik heb zelf nooit een Facebook, Instagram, Twitter, TikTok, Snapchat, Google of weet ik veel wat voor account gehad. Volgens mij speelt dat ook in mijn voordeel.

Ik vraag mij soms wel af of we niet té snel het label burn-out op iemand kleven?

Soms wel, maar veelal niet.
Een week of maand oververmoeid zijn is geen burnout ... Het kan wel een start zijn als je maanden en jaren teveel vergt van je lichaam en geest.

Een gezonde mens (nog relatief jong) kan veel aan. Zoals marathons lopen etc, hell thriatlons!
Maar trek die lijn niet door naar mensen die ziek worden of in verdere fases van burnout zitten. Dat is hetzelfde als een ziekte hoor, het overkomt je en je lichaam kan niet meer mee in de ratrace. Laat staan de dagdagelijkse gewone taken uitvoeren zonder snel uitgeput te raken.

Leuke dingen doen, en vooral kunnen doen naast bvb een drukke job, is nog altijd goede burnout preventie.
Idem gezond leven en eten.
Maar je moet opletten dat je een hoog levenstempo wel 10 jaar of meer volhoud. Zeker als er zaken op negatief vlak wijzigen. Ik denk aan een ongeluk, (vecht)scheiding, overlijden, zware ziekte ... Het kan iedereen overkomen in bepaalde situaties die langdurige stres veroorzaken op zowel je lichaam als geest... Sommigen zijn er ook gevoeliger aan, bvb mensen die van nature al prikkelbaarder zijn, of sneller moe door onderliggende aandoeningen. Die voorbeelden lees je hier al oa.

 

[Horse]

Die 4u per week werken in een bedrijf hoeft een werkgever niets te kosten. Die krijgt op dat moment nog steeds een uitkering. En dan bv rustig opbouwen naar dinsdag 4u + vrijdag 4u. Enzovoort…

 

[Slyke]

Ahja, en er is niks groters of belangrijkers dan de kortetermijnsomzet natuurlijk. Omzetverlies die dagen? Onoverkomelijk. Ietsjes minder groei eventjes? Ondenkbaar.

Op lange termijn gezondere werknemers die minder vaak ziek zijn, en gewoon tevredener. Dat telt niet mee.

Uw sarcastisch bedoelde post is gewoon realiteit in de consultancy wereld.
Hetgeen wat @cege vermeld heeft is gewoon nagel op de kop.
Elk uur dat ze gefactureerd kunnen hebben, is van tel.
Langetermijnvisie wat betreft uitval werknemers wordt niet ingecalculeerd.

Ben je als werknemer een week ziek omwille van griep of iets aanverwants, dan haal je de verloren uren na je terugkeer in, door harder en gratis te werken.
De deadlines zullen door jouw uitval niet worden opgeschoven, want de klant heeft geen boodschap aan wie wel of niet ziek is.

En die manier van werken werkt effectief burnouts in de hand, maar hetgeen wat hier als ideaal vooropgesteld wordt, is in de bedrijfswereld zelden het geval.

 

[Horse]

Sommige (kleine) bedrijven zien daar toch vanaf hoor. Kameraad van mij zat met iemand die ziek is (mentaal) 4 weken betaald voor niets… kwam 2 weken terug werken en staat nu terug ziek thuis voor minstens een maand. Zulke verhalen kunnen een kleine zelfstandige de das omdoen.