Sterke toename invaliden: burn-outs en depressie

hier ook geen voorstander van mensen die per week 4 uur terugkomen.
minstens 1u van die 4 gaan al op aan mailbox lezen en dan nog wat social talk.
Nog wat toiletpauzes erbij en hoppa, 50% niet-renderend.

Zulke mensen komen ook niet in de flow die dag, eer ze begonnen zijn, bollen ze al weer uit die dag.

Geraken ook achter op het werk, in een veranderende omgeving zijn ze er ook gewoon te weinig om bij te blijven.

Mensen die halftijds werken zijn vaak al een ramp qua output, laat staan mensen die 4u per week “presteren”.


En burn-out ligt vaak nog steeds aan de thuissituatie, niet aan het werk.
Maar de werkgever zit wel met de gebakken peren.
Best eens beter u informeren wat een burn-out effectief inhoudt. Uw mening is grondig fout kan ik met zekerheid zeggen. Ik heb zelf een burnout en depressie gehad en later diagnose ASS. Gelukkig dat er instapmogelijkheden of maatwerk bestaan voor mensen met deze ziekte. Wordt nog altijd ruimschoots onderschat. Dat is meer dan duidelijk aan uw onsamenhangend betoog. Ik zou zeggen wake-up ipv deze mensen als niet renderend en nog meer van die onzin te beschouwen
 
Laatst bewerkt:
ASS is geen ziekte, maar een ontwikkelingsstoornis. Je autisme accepteren, verkennen en leren waar de zwaktes en sterktes zijn is cruciaal in hoe succesvol je bent in de dingen die je wilt ondernemen. (job/gezin/enz)
Klopt maar het heeft wel een enorm effect in de maatschappij waar je met ASS onbegrepen wordt in veel gevallen en omgekeerd ook. Dat zijn de feiten. En inderdaad maatwerk is zo een oplossing bv.
 
Mensen dat geen Ass hebben kunnen dat niet begrijpen.
Ik heb het namelijk ook vlagge en dat is zeker niet makkelijk om mee te leven, maar je moet geen empathie verwachten, buiten de echte slimme mensen dat een goed hart hebben of een job hebben in de medische richting.
 
Mensen dat geen Ass hebben kunnen dat niet begrijpen.
Ik heb het namelijk ook vlagge en dat is zeker niet makkelijk om mee te leven, maar je moet geen empathie verwachten, buiten de echte slimme mensen dat een goed hart hebben of een job hebben in de medische richting.
Sinds wanneer moeten mensen eigenlijk alles maar kunnen begrijpen in het leven? De een weet wat het is om te leven met kanker, een ander om op jonge leeftijd te leven zonder ouders, nog een andere weet wat het is om te leven zonder arm en ga zo maar door. Iedereen heeft wel bepaalde problemen in het leven en de enige weg is erdoor. En gezien het op niemands gezicht geschreven staat kan je niet verwachten dat de ganse wereld empathie heeft met probleem x of y. Mensen vergeten dat toch wel veel te veel.
 
Laatst bewerkt:
Sinds wanneer moeten mensen eigenlijk alles maar kunnen begrijpen in het leven? De een weet wat het is om te leven met kanker, een ander om op jonge leeftijd te leven zonder ouders, nog een andere weet wat het is om te leven zonder arm en ga zo maar door. Iedereen heeft wel bepaalde problelen in het leven en de enige weg is erdoor. En gezien het op niemands gezicht geschreven staat kan je niet verwachten dat de ganse wereld empathie heeft met probleem x of y. Mensen vergeten dat toch wel veel te veel.
Hier kan ik je wel in volgen.
Ik heb zelf een handicap na een ongeval en verwacht ook niet dat de rest zich maar aanpast aan mij.
Wanneer ik sommige lotgenoten bezig hoor lijken die ook te verwachten dat iedereen maar al hun ongemakken van buiten moeten weten.
Dan zijn ze kwaad dat er iemand iets te weinig doet (in hun ogen).Terwijl die mensen die willen helpen niet per se van slechte wil zijn.
Zo ga ga je wel vaak gefrustreerd raken.
 
Hier kan ik je wel in volgen.
Ik heb zelf een handicap na een ongeval en verwacht ook niet dat de rest zich maar aanpast aan mij.
Wanneer ik sommige lotgenoten bezig hoor lijken die ook te verwachten dat iedereen maar al hun ongemakken van buiten moeten weten.
Dan zijn ze kwaad dat er iemand iets te weinig doet (in hun ogen).Terwijl die mensen die willen helpen niet per se van slechte wil zijn.
Zo ga ga je wel vaak gefrustreerd raken.
Veel mensen maken in mijn ogen de fout om niet open te communiceren over de nood aan hulp (en dat gaat ook op voor niet hulp behoevenden). We hebben precies een verwachtingspatroon dat iedereen kan ruiken wat een ander nodig heeft of tegen welke problemen die aanloopt. Terwijl het echt geen schande is om daar over te praten en indien nodig die hulp gewoon te vragen. We moeten echt af van die mentaliteit dat hulp vragen of hulpbehoevend zijn een schande is.
 
Veel mensen maken in mijn ogen de fout om niet open te communiceren over de nood aan hulp (en dat gaat ook op voor niet hulp behoevenden). We hebben precies een verwachtingspatroon dat iedereen kan ruiken wat een ander nodig heeft of tegen welke problemen die aanloopt. Terwijl het echt geen schande is om daar over te praten en indien nodig die hulp gewoon te vragen. We moeten echt af van die mentaliteit dat hulp vragen of hulpbehoevend zijn een schande is.

De grootste misvatting is wat werken juist inhoudt.
Je levert een prestatie die een economische meerwaarde voor de werkgever betekent en daar wordt je voor vergoed. Met die vergoeding kan je dan eten kopen, uw smartphone betalen en op reis gaan.
Werken is geen dagbesteding waar het draait om u aan de waggel te houden. Als jij dus niet economische rendabel bent voor uw werkgever dan heb je ook geen plaats op een werkvloer. En dat is cru maar wel de realiteit.
Iedereen moet kansen krijgen en we moeten rekening houden met zeer veel zaken, uiteraard.
Maar het moet allemaal wel binnen een bepaald kader mogelijk zijn. En nog belangrijker is het ook maar logisch dat de vergoeding die je ontvangt ook afhangt van de prestaties die je neerzet.
Als men baseline iets verwacht voor x verloning en jij kan dit niet leveren omdat welke reden dan ook, dan heb je ook geen recht op die verloning maar dient deze in lijn te liggen met wat je wel presteert.

Een kameraad van mij werkt als architect op een relatief groot bureau en daar zijn 2 mensen met een autisme spectrumstoornis.
Deze twee personen kunnen niet presteren op het niveau dat de andere kunnen presteren. Zij kregen wel een kans en mogen opdrachten doen die minder kritisch zijn, hebben geen klantencontact, en springen mee in als polyvalent medewerkers.
Hun loon ligt ook in lijn met wat ze effectief presteren, en dit is niet hetzelfde als een volwaardig architect.
Ik vind dat een mooi inititief en moet toegejuicht worden.
Mocht men pleiten voor gelijke behandeling dan zou ik het net een heel kwalijke zaak vinden, en hadden ze daar nooit tewerkgesteld geweest.
 
De grootste misvatting is wat werken juist inhoudt.
Je levert een prestatie die een economische meerwaarde voor de werkgever betekent en daar wordt je voor vergoed. Met die vergoeding kan je dan eten kopen, uw smartphone betalen en op reis gaan.
Werken is geen dagbesteding waar het draait om u aan de waggel te houden. Als jij dus niet economische rendabel bent voor uw werkgever dan heb je ook geen plaats op een werkvloer. En dat is cru maar wel de realiteit.
Iedereen moet kansen krijgen en we moeten rekening houden met zeer veel zaken, uiteraard.
Maar het moet allemaal wel binnen een bepaald kader mogelijk zijn. En nog belangrijker is het ook maar logisch dat de vergoeding die je ontvangt ook afhangt van de prestaties die je neerzet.
Als men baseline iets verwacht voor x verloning en jij kan dit niet leveren omdat welke reden dan ook, dan heb je ook geen recht op die verloning maar dient deze in lijn te liggen met wat je wel presteert.

Een kameraad van mij werkt als architect op een relatief groot bureau en daar zijn 2 mensen met een autisme spectrumstoornis.
Deze twee personen kunnen niet presteren op het niveau dat de andere kunnen presteren. Zij kregen wel een kans en mogen opdrachten doen die minder kritisch zijn, hebben geen klantencontact, en springen mee in als polyvalent medewerkers.
Hun loon ligt ook in lijn met wat ze effectief presteren, en dit is niet hetzelfde als een volwaardig architect.
Ik vind dat een mooi inititief en moet toegejuicht worden.
Mocht men pleiten voor gelijke behandeling dan zou ik het net een heel kwalijke zaak vinden, en hadden ze daar nooit tewerkgesteld geweest.
Ik sprak over meer dan werken alleen natuurlijk. Ik deel je mening dat men op het gebied van werken je verloont naar hoeveel winst je kan genereren in een bedrijf (cru gesteld maar het is wel de realiteit. Bedrijven zijn geen liefdadigheid) maar zaken als depressies of burn outs zijn niet enkel werk gerelateerd. Er zullen er wel zijn die tegen deze zaken aanlopen door omstandigheden op hun werk maar er zijn er ook genoeg die prive situaties hebben waardoor ze in een depressie of burn out sukkelen.
 
hier ook geen voorstander van mensen die per week 4 uur terugkomen.
minstens 1u van die 4 gaan al op aan mailbox lezen en dan nog wat social talk.
Nog wat toiletpauzes erbij en hoppa, 50% niet-renderend.

Zulke mensen komen ook niet in de flow die dag, eer ze begonnen zijn, bollen ze al weer uit die dag.

Geraken ook achter op het werk, in een veranderende omgeving zijn ze er ook gewoon te weinig om bij te blijven.

Mensen die halftijds werken zijn vaak al een ramp qua output, laat staan mensen die 4u per week “presteren”.


En burn-out ligt vaak nog steeds aan de thuissituatie, niet aan het werk.
Maar de werkgever zit wel met de gebakken peren.
Ik vind dat zeer gevaarlijk dat mensen op sommige werkplekken zo denken; dat vergroot alleen maar het probleem. Wij zijn met 12, in ons team van 12 zijn 3 mensen met een halftijds heropstart-traject na een burn-out (waarbij 1 totaal geen klantencontact opneemt omdat dit even niet lukt, 1 puur eenvoudige ondersteuning levert en 1 echt wel volwaardig halftijds meedraait). Eind 2023 is onze leidinggevende ook nog eens uitgevallen (hartaanval maar voor een stuk wel werkgerelateerd doordat die persoon als hartpatiënt enorm over haar limieten is gegaan in 2023 door al die mensen die langdurig uit waren).

Heb de indruk dat ze bij ons ook vasthouden aan ‘we hebben pech gehad’ ‘die mensen die uitvielen njah dat ligt in hun persoonlijkheid, niet aan ons, maja we zitten ermee en moeten hieruit geraken’.
Door in die schelp te kruipen hebben ze oogkleppen voor wat er echt gebeurt: zero communicatie en totaal geen leiderschap waardoor mensen dagdagelijks ploeteren, onzeker worden en over hun limieten gaan.
Je zit al met een jong onzeker team dat vooral schreeuwt naar begeleiding en technische coaching, zet je er een onervaren nieuwe manager op van een totaal andere discipline: een ex-advocaat als manager van een team boekhouders? Die man kent niets van ons beroep maar heeft ook nog nooit een team geleid.

Vrijdagnamiddag is een junior medewerker haar hart bij mij komen luchten. Ze zei dat door de beperkte beschikbaarheden haar gevraagd wordt om bepaalde taken op te nemen die zij nooit eerder gedaan heeft en hierbij geen uitleg krijgt. Ze vraagt actief naar concrete uitleg, een momentje om samen te zitten en een voorbeeld samen uit te werken maar krijgt niets meer dan vage instructies. Het betreft zaken die vroeger de collega die momenteel uit is opnam (dus best een heel stuk boven haar niveau) en dus nu de nieuwe manager opvolgt maar zelf geen kaas van gegeten heeft. Ze had na 2 dagen zoeken en ploeteren het opgegeven en beslist om vrijdag op mijn dossiers te werken omdat ze weet dat ze daar wel ondersteuning krijgt als ze die nodig heeft en gewoon voor zichzelf echt nood had om even afstand te nemen van het probleem. Die info kreeg ik vrijdag rond 16u en ik wist niet dat ze de to do’s op mijn dossiers had opgenomen omdat er maandag op de planningmeeting was aangegeven dat zij dedicated op die andere zaken gepland stond. Ze zei mij dat haar nek volledig vast zat van de stress, ze slecht slaapt, minder energie heeft voor haar eigen hobby’s (continu hoofdpijn) en ze al enkele weken zich moeilijker kon focussen maar dat ze zich vooral als 23-jarige zo niet wil voelen. Er is eveneens vertrouwelijk ter sprake gekomen dat er actieve sollicitatiegesprekken lopen bij onze concurrenten. We hebben zeker 2 uur apart gezeten, na ons gesprek is ze recht naar huis gegaan. Ik kom in de open space en zie de manager met een andere medewerker onmiddellijk kijken naar de status van de junior op het betreffende dossier. Ze waren onderling aan het vloeken en koken dat er te weinig vooruitgang geboekt was. Ik heb mij op dat moment van den domme gehouden, mijn zaken samengeraapt om richting de fitness te rijden om mijn eigen hoofd leeg te maken. Mijn lijstje ligt klaar om morgen aan onze vennoot te gaan toelichten, dit kan zo niet verder met die struisvogelpolitiek.

Ze zijn zelf te laf om hun klanten toe te lichten dat de leidinggevende 9 maand uit is. Klanten blijven haar mailen/proberen bellen. Waarbij ze dan aan junior medewerkers vragen ‘heb jij die klant al ingelicht dat ze tijdje afwezig zal zijn?’. Is dat de taak van een junior met amper 2 jaar werkervaring?!! Lijkt mij eerder professioneel als de vennoot een algemene e-mail verstuurd of kort telefoontje met de klanten doet, ben je zeker dat er geen informatie met externen gedeeld wordt die niet kan uitgesproken worden (medische informatie).
 
Zelf recent heropgestart na een uitval van een half jaar. We spreken momenteel over 2 dagen per week. Ik kan verzekeren dat onmiddellijk voltijds herbeginnen een garantie op mislukking is.

Een goed gesprek gehad met mijn leidinggevende die zelf ook mee is waar het probleem wat betreft werk ligt en meedenkt over wat er de komende tijd haalbaar is. Het is duidelijk dat men er hier alles aan doet om te vermijden dat ik weer uitval. Zo kan het dus ook.
 
Sinds wanneer moeten mensen eigenlijk alles maar kunnen begrijpen in het leven? De een weet wat het is om te leven met kanker, een ander om op jonge leeftijd te leven zonder ouders, nog een andere weet wat het is om te leven zonder arm en ga zo maar door. Iedereen heeft wel bepaalde problemen in het leven en de enige weg is erdoor. En gezien het op niemands gezicht geschreven staat kan je niet verwachten dat de ganse wereld empathie heeft met probleem x of y. Mensen vergeten dat toch wel veel te veel.
Als mensen elkaar wat beter zouden behandelen en begrijpen zou de wereld een veel betere plaats zijn en de kwaliteit van leven zou ook beter zijn, maar zoals ik zei je moet geen empathie of begrip verwachten.
Integendeel de meeste mensen met autisme worden altijd belachelijk gemaakt, het moest is bij u zijn dan ben je de eerste voor te janken lol
 
Als mensen elkaar wat beter zouden behandelen en begrijpen zou de wereld een veel betere plaats zijn en de kwaliteit van leven zou ook beter zijn, maar zoals ik zei je moet geen empathie of begrip verwachten.
Integendeel de meeste mensen met autisme worden altijd belachelijk gemaakt, het moest is bij u zijn dan ben je de eerste voor te janken lol
Spilter, oog, balk. Sorry maar je gaat hier met de voeten vooruit wanneer iemand aangeeft dat niet iedereen kan weten welke aandoening je hebt en geen empathie krijgt. Om dan te zeggen dat mensen geen begrip hebben. Nogal ironisch.
 
Als mensen elkaar wat beter zouden behandelen en begrijpen zou de wereld een veel betere plaats zijn en de kwaliteit van leven zou ook beter zijn, maar zoals ik zei je moet geen empathie of begrip verwachten.
Integendeel de meeste mensen met autisme worden altijd belachelijk gemaakt, het moest is bij u zijn dan ben je de eerste voor te janken lol
Het begint wel met het feit dat je ook open moet communiceren en moet begrijpen dat niet iedereen maar kan ruiken waar het juist schort.
En dat je ook moet beseffen dat er er ook een limiet op inlevingsvermogen en tolerantie van problematieken zit.
Op een gegeven moment stopt het cru gezegd en als men dan niet meer kan meedraaien dan hoort men niet thuis op die plaats. En dat is hard en niet motiverend maar wel de realiteit.
 
Klopt maar het heeft wel een enorm effect in de maatschappij waar je met ASS onbegrepen wordt in veel gevallen en omgekeerd ook. Dat zijn de feiten. En inderdaad maatwerk is zo een oplossing bv.
Ik weet het, ik begeleid al jaren jongeren met ASS naar een stageplek toe om daarna door te groeien richting het reguliere arbeidscircuit, of een hogeschool (of univ).

Als je onbegrepen bent, begin dan niet met het een ziekte te noemen. Dat gaat ook niet helpen. In mijn beleving is er veel onbegrip, maar ook onverwacht veel mensen die wél mee zijn.

Mensen dat geen Ass hebben kunnen dat niet begrijpen.
Ik heb het namelijk ook vlagge en dat is zeker niet makkelijk om mee te leven, maar je moet geen empathie verwachten, buiten de echte slimme mensen dat een goed hart hebben of een job hebben in de medische richting.
Dit is redelijk onzin natuurlijk. Er zijn scholen, maatwerk werkplaatsen, sociale begeleiders met hopen die perfect begrijpen wat men allemaal moet doormaken.

Terug naar mijn eerste post. Leer eerst je eigen autisme te begrijpen, met sterktes en zwaktes om van daaruit te groeien. Reeds op een volwassen leeftijd is dat moeilijker, maar de empathie die moet aangeleerd worden zit ook bij jezelf. Case in point je laatste berichten die bijzonder gekleurd zijn door je eigen mening/ervaring maar toch ver van de waarheid. (nuance)


offtopic, eigenlijk is dit nogal ver van de OP. Sorry, ik laat het dan hierbij.
 
Laatst bewerkt:
In mijn tijd was Autisme niet zo gekend hoor, op school en sociale begleiders ok, daar heb je gelijk in, maar die maatwerkbedrijven waar ik gewerkt heb en werk word allesbehalve rekening met autisme gehouden, de waarheid is dat mensen daar veel vernederd worden door de werkleiding en de cordinerende werkleiding en productie leidster, heb het niet alleen over mensen met autisme, maar ook andere mindervalide mensen.
Als er bezoek ofzo komt dan hangen ze de liefste vrouwen of mannen ter wereld uit.
 
In deze tijden wordt alles in hokjes geduwd en "gestimuleerd" om iets te mankeren.
Als je ziet hoeveel mensen er bij ons plots een burnout hebben, last van de rug, depressief.... gewoon maanden tot een jaar thuisblijven en worden doorbetaald. Tja ..
Hoeveel van die mensen kan er echt niet werken, of wil gewoon niet werken.
Zelfde met al die persoonlijkheidsstoornissen, als je geen ASS/ ADHD hebt ben je dag van vandaag een uitzondering. Etiketten plakken ze precies graag overal op. Wel een verschil met vroeger.
Achja de toekomst ziet er rooskleurig uit 😅
 

Bedrijven zonder burn-outs maken 40 procent meer winst


Ik kan jammer genoeg het artikel niet lezen maar volgens mij wordt hier een verkeerde oorzaak-gevolg relatie gelegd. Maken bedrijven zonder burn-outs 40% meer winst? Of hebben de meest winstgevende bedrijven voldoende marge om hun personeel niet permanent onder druk te zetten, waardoor hun personeel minder onderhevig zijn aan burn-outs?

Volgens mij dus het laatste. Als werknemer van een bedrijf met relatief lage winstmarges ervaar ik namelijk een constante druk om productiever te worden, moet elke tijdsbesteding traceerbaar zijn, ... En ik heb de indruk dat vrienden en kennissen die werken in sectoren met hoge winstmarges (farma, petrochemie, projectontwikkeling) of sterker nog, waar winstmarges een irrelevant gegeven zijn (overheid), die werkdruk een heel pak lager ligt.
 

Bedrijven zonder burn-outs maken 40 procent meer winst


Ik kan jammer genoeg het artikel niet lezen maar volgens mij wordt hier een verkeerde oorzaak-gevolg relatie gelegd. Maken bedrijven zonder burn-outs 40% meer winst? Of hebben de meest winstgevende bedrijven voldoende marge om hun personeel niet permanent onder druk te zetten, waardoor hun personeel minder onderhevig zijn aan burn-outs?

Volgens mij dus het laatste. Als werknemer van een bedrijf met relatief lage winstmarges ervaar ik namelijk een constante druk om productiever te worden, moet elke tijdsbesteding traceerbaar zijn, ... En ik heb de indruk dat vrienden en kennissen die werken in sectoren met hoge winstmarges (farma, petrochemie, projectontwikkeling) of sterker nog, waar winstmarges een irrelevant gegeven zijn (overheid), die werkdruk een heel pak lager ligt.
In het artikel zeggen ze dat ze het zelf ook niet weten, wat nu precies wat veroorzaakt, dat ze enkel correlatie zien.
 
In het artikel zeggen ze dat ze het zelf ook niet weten, wat nu precies wat veroorzaakt, dat ze enkel correlatie zien.

Ok, dan schrijven ze hun correlatie als een veronderstelde causaliteit. Een betere titel had dus geweest:

"Hoe winstgevender het bedrijf hoe minder kans dat de werknemers een burn-out krijgen."
 
Terug
Bovenaan