Album of the week Stereolab - Transient Random-Noise Bursts With Announcements
- Onderwerp starter Kid_C
- Startdatum
Gavin
Well-known member
Kies dan iets interessant in plaats van Sonic Youthish met een elektronische doedelzak onder elk nummer.
Ik weet dat het raar is, maar soms doe ik ook eens andere dingen op een week, ge reageert letterlijk op mijn laatste post op dit forum. Uw tekst komt nog, ik ben er nog niet uit wat ik ervan moet vinden.
PBR Streetgang
Well-known member
Shots fired
Gavin
Well-known member
@Kid_C, @Kid_C, @Kid_C ... de man die dit muziekforum runt met ijzeren hand. De man die de bad cop speelt naast @BlackOccult haar charmante good cop. De man die ook zowat elk stukje muziek, elke samenstelling van een band, elke onderverdeling van een subgenre, elke reissue van een slechte press van een goede press van een bootleg kent. Wat zien we hem graag. Maar da's allemaal nog wat anders dan een interessant album voorstellen als het eindelijk uw beurt is na meer dan een half jaar wachten op de Amerikaanse datum waarop gij uw keuze aan de wereld moet bekendmaken.
Stereolab, nog nooit van gehoord. Stereo MCs goh ja, Stereophonics nog OK in zijne tijd, Stereo Total ken ik enkel van dat ene hitje. Maar Stereolab? Neen. Het betekent wel dat de band zijn oorsprong voor de milleniumbug moet kennen, want wie is er nu nog bezig met stereo? Ik zou het niet weten zonder de begeleidende tekst te lezen want de good cop is blijkbaar gestopt met het manisch toevoegen van releasedata in titels. De jaren negentig dus, altijd een uitstekende keuze.
Ik had bij het posten van de doedelzakbemerking niet gezien dat @Creeping Death dat ondertussen al had gezegd. Die man kent zijn wereld toch ook he. Al sloeg dat wel specifiek op Golden Ball, waar het nog iets anders klinkt dan bij vele andere nummers. Dat constant blazen van een hoge en een lage toon bij het debuut deed me daar dus aan denken, waar is dat voor nodig? Zo druk. Tweede nummer, dat al iets beter was dan dat rommelige Tone Burst, hetzelfde: godverdomme. Ook het gitaargeluid vind ik persoonlijk maar niets, ik hoor dit type gejengel niet graag uit een elektrische gitaar. Niets met kwaliteit te maken, gewoon persoonlijk. Pack Yr Romantic Mind is leuk, komt wat hobbyachtig-in-een-achterkamertje gemaakt over maar ik kan het wel hebben. Fijne melodie, en gewoon wat rustiger in het algemeen ten opzichte van de voorgaande soep. Going Out Of My Way en Golden Ball vind ik niets, sorry. Pause is dan weer iets beter maar ik moet hier weer naar die gitaar wijzen en die zagerige toon doorheen alles, dat ligt me gewoon niet.
Zelfs voor de zo geprezen tracks Jenny en Analogue Rock gaat die ballon op, maar Analogue Rock wil ik nog wel net onder goed klasseren. Een iets ander geluid dan bij Crest door de gitaar, maar globaal genomen vind ik daar toch een vonk missen. Er zit te weinig in, maar net zoals bij Sonic Youth zullen de fans dan weer dingen zoals acquired taste etc roepen naar me. En dat geloof ik best, maar het zal voor iemand anders zijn dan mezelf. Lock-Groove Lullaby herhaalt alles nog eens eigenlijk, dat had ik wel al eens gehoord het voorbije halfuur.
Ik heb de plaat drie keer opgezet, toegegeven niet elke keer even geconcentreerd geluisterd, en ik weet het nog altijd niet. Het komt beter binnen als dat het de eerste keer deed, maar dat is het dan toch ook wel feitelijk. Die doedelzakgimmick blijft me irriteren. Laat me eens rustig luisteren in plaats van al die elektronische pijpen. Ik denk ook dat het geen verrassing is na wat ik bij Sonic Youth gepost heb. Sonic Yoof had nog wel een paar goede schijven zoals 100%, dus uit nieuwsgierigheid naar wat ze voor de rest te bieden hebben toch even naar hun Youtubekanaal gegaan en daar wat willekeurige nummers opgezet van Stereolab. Wel, tracks als Household Names, Hallucinex of The Super-It zijn toch gewoon veel leuker dan dit! Misschien net de verkeerde plaat ervan gekozen om mij hier toe aan te zetten? Niet dat ik dat nu alsnog ga doen na het horen van die andere nummers, maar wie weet was het toch anders geweest als dat de eerste kennismaking was. De keuze op zich was wel verrassend, @Kid_C, ik weet wel dat ge fan zijt van zulke dingen maar ik dacht iets elektronisch of hiphop voorgeschoteld te krijgen. Dus dat is toch al een bank vooruit voor u. Nòg een bank vooruit, moet ik zeggen.
Stereolab, nog nooit van gehoord. Stereo MCs goh ja, Stereophonics nog OK in zijne tijd, Stereo Total ken ik enkel van dat ene hitje. Maar Stereolab? Neen. Het betekent wel dat de band zijn oorsprong voor de milleniumbug moet kennen, want wie is er nu nog bezig met stereo? Ik zou het niet weten zonder de begeleidende tekst te lezen want de good cop is blijkbaar gestopt met het manisch toevoegen van releasedata in titels. De jaren negentig dus, altijd een uitstekende keuze.
Ik had bij het posten van de doedelzakbemerking niet gezien dat @Creeping Death dat ondertussen al had gezegd. Die man kent zijn wereld toch ook he. Al sloeg dat wel specifiek op Golden Ball, waar het nog iets anders klinkt dan bij vele andere nummers. Dat constant blazen van een hoge en een lage toon bij het debuut deed me daar dus aan denken, waar is dat voor nodig? Zo druk. Tweede nummer, dat al iets beter was dan dat rommelige Tone Burst, hetzelfde: godverdomme. Ook het gitaargeluid vind ik persoonlijk maar niets, ik hoor dit type gejengel niet graag uit een elektrische gitaar. Niets met kwaliteit te maken, gewoon persoonlijk. Pack Yr Romantic Mind is leuk, komt wat hobbyachtig-in-een-achterkamertje gemaakt over maar ik kan het wel hebben. Fijne melodie, en gewoon wat rustiger in het algemeen ten opzichte van de voorgaande soep. Going Out Of My Way en Golden Ball vind ik niets, sorry. Pause is dan weer iets beter maar ik moet hier weer naar die gitaar wijzen en die zagerige toon doorheen alles, dat ligt me gewoon niet.
Zelfs voor de zo geprezen tracks Jenny en Analogue Rock gaat die ballon op, maar Analogue Rock wil ik nog wel net onder goed klasseren. Een iets ander geluid dan bij Crest door de gitaar, maar globaal genomen vind ik daar toch een vonk missen. Er zit te weinig in, maar net zoals bij Sonic Youth zullen de fans dan weer dingen zoals acquired taste etc roepen naar me. En dat geloof ik best, maar het zal voor iemand anders zijn dan mezelf. Lock-Groove Lullaby herhaalt alles nog eens eigenlijk, dat had ik wel al eens gehoord het voorbije halfuur.
Ik heb de plaat drie keer opgezet, toegegeven niet elke keer even geconcentreerd geluisterd, en ik weet het nog altijd niet. Het komt beter binnen als dat het de eerste keer deed, maar dat is het dan toch ook wel feitelijk. Die doedelzakgimmick blijft me irriteren. Laat me eens rustig luisteren in plaats van al die elektronische pijpen. Ik denk ook dat het geen verrassing is na wat ik bij Sonic Youth gepost heb. Sonic Yoof had nog wel een paar goede schijven zoals 100%, dus uit nieuwsgierigheid naar wat ze voor de rest te bieden hebben toch even naar hun Youtubekanaal gegaan en daar wat willekeurige nummers opgezet van Stereolab. Wel, tracks als Household Names, Hallucinex of The Super-It zijn toch gewoon veel leuker dan dit! Misschien net de verkeerde plaat ervan gekozen om mij hier toe aan te zetten? Niet dat ik dat nu alsnog ga doen na het horen van die andere nummers, maar wie weet was het toch anders geweest als dat de eerste kennismaking was. De keuze op zich was wel verrassend, @Kid_C, ik weet wel dat ge fan zijt van zulke dingen maar ik dacht iets elektronisch of hiphop voorgeschoteld te krijgen. Dus dat is toch al een bank vooruit voor u. Nòg een bank vooruit, moet ik zeggen.
Dat was toch al lang het geval? En het zijn ondertussen al twee fotochallenges.gevolg meneer krijgt hier ferme noten op zijne zang.
SnakeGodRovinin
Well-known member
Wat extra albums beluisterd, maar hun tweede samenwerking met 'Nurse with Wound' is dik oké.
'Simple Headphone Mind' werkt lekker hypnotiserend
.
'Simple Headphone Mind' werkt lekker hypnotiserend
.
Ik heb het nog maar 1 keer beluisterd en zoals ik zei: het zal wel meer luisterbeurten vergen voor ik een finaal oordeel kan vellen. Maar in eerste instantie vond ik het wel interessant wat er allemaal op de achtergrond gebeurde. Dat er nog van die doedelzak tussen zat had ik gehoord maar er leek me toch nog meer aan dan alleen die doedelzak.
Anyway, ik zal proberen de plaat nog eens op te leggen maar dat gaat iets voor volgend jaar zijn vrees ik. Maar als ik het doe, zal ik hier nog wel eens update posten.
Hier hetzelfde eigenlijk, inmiddels 2 luisterbeurten achter de rug maar ik ben nog niet helemaal overtuigd en weet niet goed wat ik ervan moet vinden.
Welk nummer mag toegevoegd worden?
Welk nummer mag toegevoegd worden?
Afgekeurd, kies eens een korter nummer zeg.
FlyingHorseman
Well-known member
Muziek mods: civil war.
Wat als er iemand Dopesmoker kiest als AOTW?Afgekeurd, kies eens een korter nummer zeg.
Avondland
Well-known member
As of 2019, Guinness World Records states that the longest officially released song was The Rise and Fall of Bossanova,” by PC III, which lasts 13 hours, 23 minutes, and 32 seconds.Wat als er iemand Dopesmoker kiest als AOTW?
nifelheim
Active member
Ik kan het niet zo lyrisch omschrijven als @Gavin maar hij vertaalt wel een beetje mijn gevoelens. Net als bij Sonic Youth trouwens.
Ik verbaas mij erover hoe zo'n onconventionele bands toch vrij populair zijn. Niet negatief bedoeld trouwens.
Ik heb de tip doorgegeven aan een maat die er wel weg mee kan.
Ik verbaas mij erover hoe zo'n onconventionele bands toch vrij populair zijn. Niet negatief bedoeld trouwens.
Ik heb de tip doorgegeven aan een maat die er wel weg mee kan.
Hangt wat af wat je verstaat onder onconventioneel en populair.
Die sound vindt je terug in heel veel rockbands, maar als je vooral in contact komt met radiomuziek (stubru enz) of gewone metal (heavy, thrash, death, metalcore,...) is dat inderdaad iets waar je niet op botst.
SY gaat hoogstens een zijpodium afsluiten op een groter festival (bv marquee op pkp). Stereolab verkoopt een zaal in de botanique uit, dat is ook geen AB bv.
Gavin
Well-known member
Deze thread, jong, ik zweer het.
Wat is er?
CerumenCrevice
Well-known member
Er eindelijk aan gekomen om deze op te zetten om met een geconcentreerd oor te luisteren. Over het algemeen redelijk in de buurt van wat ik had verwacht dat @Kid_C ging voorstellen, maar het had evengoed iets anders kunnen zijn gezien zijn uitgebreide liefde voor muziek (afgegaan op zijn postgeschiedenis; ik ken de mens in vraag niet, eigenlijk).
1. Tone Bursts:
repetitive drums en bass, maar het geheel heeft een chaotisch kantje dat tegen het einde culmineert. Niet mijn ding, maar wel mooi gedaan. Een schelle toon tegen het einde had mij wel even grijpend naar mijn oren.
2. Our trinitone blast
het vermoeden van weinig drum georiënteerde muziek wordt hier bevestigd. Ook niet slecht met de progressie naar het einde, zeer mooi gemixt.
3. Pack Yr Romantic Mind
ok, volledig niet mijn ding. behalve misschien de Bassline, die lichtjes evolueert. Die afwisseling tussen stukjes waar er plots wat gebeurt dan weer smooth, stoort mij eigenlijk meer dan het zou moeten. Dit is de populairste, geen idee waarom?
4. Im going out of my way
mooie mix, voor de rest weer wat repetitief en 'vreemde' zang. de gitaar is wat te schel voor mij, maar de bass guitar heeft wel een leuk timbre en ritme. Einde is dan weer geniaal. (voorlopig mijn favoriet)
5. Golden ball
meteen mijn aandacht, heerlijke gestage opbouw en pay-off. (voorlopig mijn favoriet)
6. Pause
hmmmmm. begin is vreselijk en het werd er niet beter op.
7. Jenny Ondioline
geniaal, wel wat lang(dradig)
8. Analogue Rock
Eerste track waar de stereo scheiding van de instrumenten echt opvalt, daarnaast ook nog eens goed gedaan/aangenaam. Mooie opbouw en volle sound om daarna af te breken in lichte chaos, ben ik wel fan van.
9. Crest
Degelijke progressie, verder niets speciaals aan?
10. Lock-groove Lullaby
Dit is uiteindelijk mijn favoriet. Het past allemaal goed ineen en heeft een volle klank met veel progressie, disrupties en sfeer.
Over het algemeen wel een toffe; consistente plaat maar ik miste wat specialere elementen.
De timbres van de instrumenten staken eigenlijk het meeste tegen. Te schel, te hol met momenten.
En weinig echte/onderscheidbare stereo scheiding?
raar voor een band met stereo in de naam. Wel ziek klare mix.
1. Tone Bursts:
repetitive drums en bass, maar het geheel heeft een chaotisch kantje dat tegen het einde culmineert. Niet mijn ding, maar wel mooi gedaan. Een schelle toon tegen het einde had mij wel even grijpend naar mijn oren.
2. Our trinitone blast
het vermoeden van weinig drum georiënteerde muziek wordt hier bevestigd. Ook niet slecht met de progressie naar het einde, zeer mooi gemixt.
3. Pack Yr Romantic Mind
ok, volledig niet mijn ding. behalve misschien de Bassline, die lichtjes evolueert. Die afwisseling tussen stukjes waar er plots wat gebeurt dan weer smooth, stoort mij eigenlijk meer dan het zou moeten. Dit is de populairste, geen idee waarom?
4. Im going out of my way
mooie mix, voor de rest weer wat repetitief en 'vreemde' zang. de gitaar is wat te schel voor mij, maar de bass guitar heeft wel een leuk timbre en ritme. Einde is dan weer geniaal. (voorlopig mijn favoriet)
5. Golden ball
meteen mijn aandacht, heerlijke gestage opbouw en pay-off. (voorlopig mijn favoriet)
6. Pause
hmmmmm. begin is vreselijk en het werd er niet beter op.
7. Jenny Ondioline
geniaal, wel wat lang(dradig)
8. Analogue Rock
Eerste track waar de stereo scheiding van de instrumenten echt opvalt, daarnaast ook nog eens goed gedaan/aangenaam. Mooie opbouw en volle sound om daarna af te breken in lichte chaos, ben ik wel fan van.
9. Crest
Degelijke progressie, verder niets speciaals aan?
10. Lock-groove Lullaby
Dit is uiteindelijk mijn favoriet. Het past allemaal goed ineen en heeft een volle klank met veel progressie, disrupties en sfeer.
Over het algemeen wel een toffe; consistente plaat maar ik miste wat specialere elementen.
De timbres van de instrumenten staken eigenlijk het meeste tegen. Te schel, te hol met momenten.
En weinig echte/onderscheidbare stereo scheiding?
raar voor een band met stereo in de naam. Wel ziek klare mix.
Hayrus
Well-known member
Ik had deze al eens beluisterd, maar meestal ergens op de achtergrond. Nu een tweede luisterbeurt gegeven. Het luistert gemakkelijk weg (vandaar dat ik er op de achtergrond ook niet op gelet had) en er zitten toch enkele pareltjes tussen. Over de hele lijn had ik een soort Joy Division/Velvet Underground-gevoel. Jenny Ondioline is een beest van een nummer, maar ik heb me vooral ook geamuseerd met Pause. Die sample herkende ik direct van wijlen Jóhann Jóhannsson en ik ben er verder op gaan zoeken. Daar zit een leuk stukje geschiedenis achter over zogenaamde Sprach-Morse-Generatoren. Die samples werden allemaal gebundeld in een album. Het is zelfs op Spotify te vinden.
Hoe dan ook. Erg leuke album of the week. Bedankt!
Hoe dan ook. Erg leuke album of the week. Bedankt!
