Alléhup, ik mag ook eens iets zeggen op dit forum.
Ladies and gentlemen, het album van de week is de tweede plaat uit de wonderlijke discografie van Stereolab. Ik ben zelf niet het lyrische wonder dat Gavin is dus ik zal hier geen grootse tekst van mezelf droppen. Het wordt een eerder knip- en plakwerk over waarom de band en dit album deze week jullie volle aandacht verdient door middel van quotes, wat geschiedenis en mijn eigen mening.
Om te beginnen, Stereolab in een notendop:
Hiermee heb ik de fans van Driesje waarschijnlijk al weggejaagd, dus we kunnen er echt aan beginnen.
Stereolab is met gemak één van de meest invloedrijke UK bands geweest tijdens de jaren 90. Een band die me nauw aan het hart ligt door de vele verschillende sounds die ze hebben doorlopen doorheen de jaren. Beginnend met hun eerste meer rock-oriented EP's en albums tot de indietronica juggernaut dat ze uiteindelijk zijn geworden. Hun albums brengen ze uit op hun eigen label 'Duophonic Ultra High Frequency Disks'.
Laetitia Sadier zingt zowel in het Frans als het Engels, maar de band zou zijn geweldige zanglijnen nooit zo uitgepuurd hebben zonder de aanwezigheid van de tweede zangeres Mary Hansen (RIP). Het is onder meer de dubbele laag in vocals (Laetitia front en Mary backing vocals) die Stereolab die mij van in het begin heel hard aantrok.
Muzikaal ligt deze plaat sterk in het verlengde van de Motorik en Krautrock, repetitieve drums, synths en gitaarlijnen zijn van het begin tot het einde aanwezig. Daartussen hoor je veel invloeden uit Franse Ye Ye uit de jaren 60, schurken ze soms aan tegen shoegaze en noise rock, ... Allemaal vloeit het door elkaar, the perfect mix.
Als je de tracklist bekijkt en vervolgens de duur van de nummers zal het je opvallen dat er eentje met zijn volle 18 minuten uitspringt.
Anyway, ik ga jullie niet verder overladen met tekst. Neem je tijd om dit pareltje te ontdekken, beluister het luid en zonder afleiding, dompel je onder in een zee van zaligmakende melodiëen. Enjoy!
Ladies and gentlemen, het album van de week is de tweede plaat uit de wonderlijke discografie van Stereolab. Ik ben zelf niet het lyrische wonder dat Gavin is dus ik zal hier geen grootse tekst van mezelf droppen. Het wordt een eerder knip- en plakwerk over waarom de band en dit album deze week jullie volle aandacht verdient door middel van quotes, wat geschiedenis en mijn eigen mening.
Om te beginnen, Stereolab in een notendop:
Stereolab were a Nineties band that sounded nothing like the Nineties: as much left-of-the-dial sonically as leftist intellectually. Despite a mandarin sonic palette--with tones of Stockhausen, the Velvet Underground, and Esquivel--and recondite references (look at those song titles!), they eked their way into the pop charts, MTV, and our hearts. It didn't matter if you didn't know French or couldn't tell a guitar from Guitarri, their songs compelled you to shut up and dance. Not communism, exactly, but a community of music nerds and optimists who knew life's beauty is its transitory nature.
Hiermee heb ik de fans van Driesje waarschijnlijk al weggejaagd, dus we kunnen er echt aan beginnen.
Stereolab is met gemak één van de meest invloedrijke UK bands geweest tijdens de jaren 90. Een band die me nauw aan het hart ligt door de vele verschillende sounds die ze hebben doorlopen doorheen de jaren. Beginnend met hun eerste meer rock-oriented EP's en albums tot de indietronica juggernaut dat ze uiteindelijk zijn geworden. Hun albums brengen ze uit op hun eigen label 'Duophonic Ultra High Frequency Disks'.
Stereolab was formed from the ashes of the 80s leftist indie outfit McCarthy by guitarist and keyboardist Tim Gane and vocalist Lætitia Sadier. The pair had met after a McCarthy gig in Paris and Sadier had joined the group for its final album. The distinctive Stereolab sound was established almost immediately and owed a lot to the Krautrock pulse of Can and NEU!, the primal rock'n'roll drone of The Velvet Underground, and a dose of French Pop sensibility, particularly evident in Sadier's bilingual vocals.
Laetitia Sadier zingt zowel in het Frans als het Engels, maar de band zou zijn geweldige zanglijnen nooit zo uitgepuurd hebben zonder de aanwezigheid van de tweede zangeres Mary Hansen (RIP). Het is onder meer de dubbele laag in vocals (Laetitia front en Mary backing vocals) die Stereolab die mij van in het begin heel hard aantrok.
Muzikaal ligt deze plaat sterk in het verlengde van de Motorik en Krautrock, repetitieve drums, synths en gitaarlijnen zijn van het begin tot het einde aanwezig. Daartussen hoor je veel invloeden uit Franse Ye Ye uit de jaren 60, schurken ze soms aan tegen shoegaze en noise rock, ... Allemaal vloeit het door elkaar, the perfect mix.
Als je de tracklist bekijkt en vervolgens de duur van de nummers zal het je opvallen dat er eentje met zijn volle 18 minuten uitspringt.
Of course, it's impossible to properly review this album and not mention "Jenny Ondioline," the 18-minute magnum opus that became the defining track of Stereolab's existence, for better or worse. While it sometimes receives the same criticisms that plague other drone pieces - that is, it's "too monotonous" or "too repetitive" - I'd say that anyone making those specific arguments is basically admitting to not listening to the song very closely. What's especially confounding about this with regards to "Jenny Ondioline," however, is that you don't have to listen to it very closely to catch that there are at least four very different, very distinct movements to the piece. While they're all built around simple but insistent rhythm guitar and motorik-influenced basslines and drumbeats, each works in separate ways: the first is something of a pop song, finding beauty in chaos; the second movement is the most repetitive but functions as a mantra, building meaning by continually repeating; the third is a momentary descent back into chaos, organs and electronics wailing away over a noisy, foreboding tempest caused by the rest of the band; and the final movement is the calm, or aftermath - the main theme returning in a gentler state. It's a glorious, heady piece for anyone with the patience to get through it, a full-on sonic assault that never lets up for 18 solid minutes.
Anyway, ik ga jullie niet verder overladen met tekst. Neem je tijd om dit pareltje te ontdekken, beluister het luid en zonder afleiding, dompel je onder in een zee van zaligmakende melodiëen. Enjoy!