Wie graag al eens een serie kijkt, grijpt tegenwoordig snel naar Netflix, Prime, Streamz of zelfs Disney+. Maar ook buiten de grote streamingdiensten vind je kwaliteitsvolle series die je aandacht waard zijn. Neem nu op Mylum bijvoorbeeld, het platform van Lumière waar je veel Europese producties op kan ontdekken. Een van deze series is het Italiaanse Anna dat sinds vorige maand te bekijken valt en mijn aandacht wist te trekken met zijn fascinerende trailer (die je hieronder kan ontdekken).
Op de naam van de serie moet je alvast niet afgaan, die is eigenlijk weinigzeggend. Anna
is de naam van het hoofdpersonage, maar zij is vooral een leidraad die je meeneemt in de boeiende dystopische wereld die Niccolò Ammaniti heeft gecreëerd. Eerst als boek in 2017 en nu als zesdelige TV-reeks waarvoor hij zelf het scenario en de regie in handen nam.
Een wereld zonder volwassenen
Anna speelt zich af vier jaar na een verwoestende pandemie waarbij alle volwassen mensen gestorven zijn door een virus dat zich verspreidt via de lucht. Anna en haar kleine broer Astor leven afgezonderd in de bossen, waar Anna haar broertje probeert te beschermen van de buitenwereld. Tijdens een zoektocht naar eten leert Anna Pietro kennen. Maar wanneer ze een dag met hem spendeert aan een meer, wordt Astor ontvoerd door de Blue Kids, een gevaarlijke bende onder leiding van de gestoorde Angelica die de kinderen als een soort sekteleider controleert. Zo begint Anna's Heart of Darkness-achtige afdaling in het hol van de leeuw, op zoek naar haar broertje Astor.
Waar Niccolò Ammaniti bijzonder goed in geslaagd is, is een realistische wereld weer te geven waarin de structuur die volwassenen met zich meebrengen halfslachtig wordt overgenomen door kinderen die de nieuwe realiteit waarin ze leven proberen te vatten. Het idee van de kinderlijke onschuld wordt ook regelmatig doorbroken en de makers schuwen de duistere taferelen niet. Toch is deze "Lord of the Flies" in een post-pandemische Apocalyps een boeiende ontdekkingsreis waarbij je als kijker op het einde van elke aflevering wilt weten hoe het verhaal verder zal verlopen en waarbij bijna elke aflevering voor een verrassing zorgt. Als ouder van twee jonge kinderen waren er trouwens ook heel wat scènes die me bij de keel grepen en de nodige emotie wisten los te maken. Enkel het einde liet me persoonlijk wat op mijn honger zitten, omdat de slotscènes heel wat vragen oproepen die onbeantwoord blijven. Verder zijn er nog een aantal plotgaten die helaas niet opgevuld geraken, waardoor er enkele losse eindjes achterblijven. Gelukkig is dit niet nefast voor de kracht van de serie.
Wat Anna bovendien des te aangrijpender maakt, is natuurlijk het feit dat het verhaal zich afspeelt na een dodelijke pandemie. Veel van de beelden die we zien tijdens de flashbacks doen denken aan de beelden die we te zien kregen aan het begin van de Corona-pandemie: de nieuwsbeelden, de beelden van mensen in hazmat-pakken, de lijken die gedumpt worden in massagraven, ... Op bepaalde momenten komt de serie redelijk dicht bij de realiteit en des te opvallender is dat de Corona-pandemie uitbrak net toen de serie in productie was gegaan, waardoor ze het filmen halverwege hebben moeten stilleggen. Over een akelig toeval gesproken!
Droom of nachtmerrie
Wat voor mij ook bijdraagt aan het succes van de serie, is de manier waarop het verhaal in beeld wordt gebracht. De productiewaarde van de afleveringen ligt zeer hoog en de desolate straten, de vervallen piazza's en de vernielde villa's geven een realistische post-Apocalyptisch beeld weer. En hoewel Niccolò Ammaniti waarschijnlijk kon rekenen op een sterk professioneel team, toont hij zich hier als een meer dan bekwaam regisseur die alles sfeervol in beeld brengt, met tal van dromerige en haast surreële scènes. Dat het geheel eerder aanvoelt als een nachtmerrie waarin je liever niet terecht zou komen, doet uiteraard geen afbreuk aan de visuele pracht die Niccolò Ammaniti en zijn cameraman Gogò Bianchi op het scherm weten te toveren.
Verder wordt Anna ook gedragen door het degelijke acteerwerk van de veelal jonge kinderen. Al is het niet over de hele lijn perfect en gaat het acteerwerk in enkele scènes wel wat de mist in, vooral bij de jongste kinderen. Maar dit kan je de serie moeilijk kwalijk nemen, want werken met kinderen op een set is iets dat we zeker niet mogen onderschatten. Gelukkig zetten de kindacteurs hun rol meestal met veel overtuiging neer en voelen ze aan als geloofwaardige personages van vlees en bloed. Een element waar ik persoonlijk minder over te spreken ben, is de muziek die gebruikt wordt doorheen de serie. Maar dit noteren als een minpunt zou een stap te ver zijn, want dit gaat puur om persoonlijke smaak. Mijn wederhelft vond de experimentele muziek van componist Rauelsson goed passen bij de buitengewone sfeer van de reeks en zij was in tegenstelling tot mezelf wel fan van het nummer dat de openingstitels vergezelt.
[/bol]
Op de naam van de serie moet je alvast niet afgaan, die is eigenlijk weinigzeggend. Anna
Een wereld zonder volwassenen
Anna speelt zich af vier jaar na een verwoestende pandemie waarbij alle volwassen mensen gestorven zijn door een virus dat zich verspreidt via de lucht. Anna en haar kleine broer Astor leven afgezonderd in de bossen, waar Anna haar broertje probeert te beschermen van de buitenwereld. Tijdens een zoektocht naar eten leert Anna Pietro kennen. Maar wanneer ze een dag met hem spendeert aan een meer, wordt Astor ontvoerd door de Blue Kids, een gevaarlijke bende onder leiding van de gestoorde Angelica die de kinderen als een soort sekteleider controleert. Zo begint Anna's Heart of Darkness-achtige afdaling in het hol van de leeuw, op zoek naar haar broertje Astor.
Waar Niccolò Ammaniti bijzonder goed in geslaagd is, is een realistische wereld weer te geven waarin de structuur die volwassenen met zich meebrengen halfslachtig wordt overgenomen door kinderen die de nieuwe realiteit waarin ze leven proberen te vatten. Het idee van de kinderlijke onschuld wordt ook regelmatig doorbroken en de makers schuwen de duistere taferelen niet. Toch is deze "Lord of the Flies" in een post-pandemische Apocalyps een boeiende ontdekkingsreis waarbij je als kijker op het einde van elke aflevering wilt weten hoe het verhaal verder zal verlopen en waarbij bijna elke aflevering voor een verrassing zorgt. Als ouder van twee jonge kinderen waren er trouwens ook heel wat scènes die me bij de keel grepen en de nodige emotie wisten los te maken. Enkel het einde liet me persoonlijk wat op mijn honger zitten, omdat de slotscènes heel wat vragen oproepen die onbeantwoord blijven. Verder zijn er nog een aantal plotgaten die helaas niet opgevuld geraken, waardoor er enkele losse eindjes achterblijven. Gelukkig is dit niet nefast voor de kracht van de serie.
Lord of the Flies in een post-pandemische Apocalyps.
Wat Anna bovendien des te aangrijpender maakt, is natuurlijk het feit dat het verhaal zich afspeelt na een dodelijke pandemie. Veel van de beelden die we zien tijdens de flashbacks doen denken aan de beelden die we te zien kregen aan het begin van de Corona-pandemie: de nieuwsbeelden, de beelden van mensen in hazmat-pakken, de lijken die gedumpt worden in massagraven, ... Op bepaalde momenten komt de serie redelijk dicht bij de realiteit en des te opvallender is dat de Corona-pandemie uitbrak net toen de serie in productie was gegaan, waardoor ze het filmen halverwege hebben moeten stilleggen. Over een akelig toeval gesproken!
Droom of nachtmerrie
Wat voor mij ook bijdraagt aan het succes van de serie, is de manier waarop het verhaal in beeld wordt gebracht. De productiewaarde van de afleveringen ligt zeer hoog en de desolate straten, de vervallen piazza's en de vernielde villa's geven een realistische post-Apocalyptisch beeld weer. En hoewel Niccolò Ammaniti waarschijnlijk kon rekenen op een sterk professioneel team, toont hij zich hier als een meer dan bekwaam regisseur die alles sfeervol in beeld brengt, met tal van dromerige en haast surreële scènes. Dat het geheel eerder aanvoelt als een nachtmerrie waarin je liever niet terecht zou komen, doet uiteraard geen afbreuk aan de visuele pracht die Niccolò Ammaniti en zijn cameraman Gogò Bianchi op het scherm weten te toveren.
Verder wordt Anna ook gedragen door het degelijke acteerwerk van de veelal jonge kinderen. Al is het niet over de hele lijn perfect en gaat het acteerwerk in enkele scènes wel wat de mist in, vooral bij de jongste kinderen. Maar dit kan je de serie moeilijk kwalijk nemen, want werken met kinderen op een set is iets dat we zeker niet mogen onderschatten. Gelukkig zetten de kindacteurs hun rol meestal met veel overtuiging neer en voelen ze aan als geloofwaardige personages van vlees en bloed. Een element waar ik persoonlijk minder over te spreken ben, is de muziek die gebruikt wordt doorheen de serie. Maar dit noteren als een minpunt zou een stap te ver zijn, want dit gaat puur om persoonlijke smaak. Mijn wederhelft vond de experimentele muziek van componist Rauelsson goed passen bij de buitengewone sfeer van de reeks en zij was in tegenstelling tot mezelf wel fan van het nummer dat de openingstitels vergezelt.
Conclusie
Anna is een duister en dystopisch sprookje in een post-pandemische wereld die in handen is gevallen van kinderen nadat alle volwassenen stierven aan een mysterieuze ziekte. De serie toont de gruwel en wanorde die ontstaan na het verval van de samenleving, maar doet dit op een visueel bezwerende manier en met een meeslepend en ontroerend verhaal.
Pro
- Knap gefilmd
- Uitstekende sfeerschepping
- Meeslepend verhaal
Con
- Enkele plotgaten worden niet opgevuld
- Einde stelt wat teleur
8.5
Over deze film
Beschikbaar vanaf
4 maart 2022
Genre
- Avontuur
- Drama
- Scifi
Speelduur
330 minuten
Regie
Niccolò Ammaniti
Cast
Giulia Dragotto, Alessandro Pecorella, Clara Tramontano, Giovanni Mavilla, Elena Lietti, Miriam Dalmazio
Uitgever
Lumière
