Hier ist het September 2024. Het kan 2 maand sneller maar dan kan je niet kiezen.
Seksleven met je partner
- Onderwerp starter kenneke2.0
- Startdatum
Hier ist het September 2024. Het kan 2 maand sneller maar dan kan je niet kiezen.
Guazala
Well-known member
Bij mijn laatste gynaecoloog afspraak hebben ze mij er tussen genomen omdat het toch wel wat dringend was. Daardoor moest ik maar 6 maanden ipv 11 maanden wachten.
Ik hoop dat als je zwanger bent dat dat in een ander systeem zit, want anders lijkt me dat wel problematisch.
Ararauna
Active member
Huh, is dat sterk regionaal gebonden ofzo? Uit nieuwsgierigheid de online agenda van de mijne geopend en ik kan er 2 mei terecht, wellicht nog sneller als ik zou bellen. Is wel een man, mss zijn die voor veel mensen niet de eerste keuze. 6 maanden wachten voor iets dringend is toch ook absurd. Al is dat met die dermatologen nog erger.
Bij een zwangerschap is dat wel anders.
De symptomen van mijn vrouw zijn vervelend voor ons seksleven en een beetje voor de planning van zaken. Maar voor de rest is dat niets ergs. We gaan dat wel overleven
.anonymousMF
Well-known member
Goh bij ons probeerden we een afspraak te maken in het ziekenhuis voor eerste echo
(net na eerste gemiste maandstonden, dus rond 4 weken).
Balie: "Ja we hebben binnen 3 maanden een slotje".
Ik: "Ja maar bij zwangerschap is het toch de bedoeling om op 10 weken een eerste echo te doen"
Balie: "Hmm, ik zal nog is kijken. Nee slotje pas binnen 3 maanden"
Ik: "Wat moeten we dan doen ?"
Balie: "Dat kan ik toch niet zeggen"
Ik: "..."
Balie: "Ale, ik plan het dan in ?"
Gelukkig vonden we dat de gyneacoloog ook een prive praktijk had waar we wel gewoon afspraak binnen 5 weken konden maken ...
Hier raakte mijn vrouw niet meteen zwanger (na hormonenstaafje niet zo vreemd), dus begon ze zich zorgen te maken over onze vruchtbaarheid. Afspraak bij gynaecoloog was toen ook maanden later pas mogelijk. Toen we daar eindelijk binnenraakten was ze ook al zwanger (zeer prematuur, na 8 weken geen hartslag). Toen ze effectief zwanger was van de dochter opnieuw gebeld voor dezelfde gynaecoloog en meteen elke afspraak vastgelegd voor de komende 9 maanden, en toen was het ook geen probleem om die eerste afspraak op korte termijn in te plannen.
Squidward
Redacteur
Moet zeggen dat met mijn rugproblemen het op dit moment op een super laag pitje staat en ik voel mij daar ook echt wel schuldig over tegenover Mr S. Maar hij is gigantisch geduldig en ik voel van zijn kant uit nooit druk of ontevredenheid, ik heb daar echt veel chance mee. Maar je beseft natuurlijk zelf wel van ‘verdorie’. Dat was zeker ook een deel van mijn teleurstelling toen die infiltraties in feite niks deden, dat heeft invloed op zo veel meer.
Ik heb over het algemeen niet te klagen.
Zal wel vaker zelf zin hebben dan zij.
Zal ook nooit druk zetten of pushen maar geduldig proberen zijn.
Maar wanneer ik echt zin heb en merk dat zij toch maar snel wil slapen, dan kan ik echt klaarwakker met mijn ogen open naar boven liggen staren en dan weet ik dat ik slecht zal slapen.
Herkenbaar?
Zal wel vaker zelf zin hebben dan zij.
Zal ook nooit druk zetten of pushen maar geduldig proberen zijn.
Maar wanneer ik echt zin heb en merk dat zij toch maar snel wil slapen, dan kan ik echt klaarwakker met mijn ogen open naar boven liggen staren en dan weet ik dat ik slecht zal slapen.
Herkenbaar?
Geen last van. Ik val op zo'n moment ook wel direct in slaap, maar enkel op mijn rug.
Dit weekend goed gesprek gehad en ik weet nu waat van het komt waarom ze niet graag intiem is.na de transplantatie strugelt ze met haar zelfvertrouwen de verandering in haar lichaam weegt zwaarder door dan dat ze wil toegeven .
Vooral haar navel breuk die groter is geworden (het ziet er uit als ze zwanger is ) en ze krijgt daar blijkbaar veel opmerkingen over.
Vooral haar navel breuk die groter is geworden (het ziet er uit als ze zwanger is ) en ze krijgt daar blijkbaar veel opmerkingen over.
Put_met_keren
Active member
En wat was jouw reactie daarop?
Zeg je dan bijvoorbeeld dat je haar wel nog steeds een aantrekkelijk vindt?
Hier is dat ook wel een dingetje. Na 2 zwangerschappen met keizersnede ziet mijn lichaam er ook niet meer uit als voordien. Ik heb nog wel wat zwangerschapskilo’s die ik kwijt wil. En ik geef nog steeds borstvoeding, intussen al bijna 11 maand. Hierdoor heb ik ergens het gevoel dat mijn lichaam niet van mij is. Het helpt dan ook niet dat mijn man soms eens in mijn buik knijpt en dan (al lachend haha) ‘spekkie’ zegt of zoals dit weekend bij een fotoherinnering de opmerking maakte: toen was je ook wel slanker hè, kijk eens wat een verschil in je gezicht.
Maar zich dan afvragen, los van de vermoeidheid en het hormonale, waarom ik nooit zin heb
Mr.Anderson
Well-known member
En zelfs dat zal weinig uithalen vrees ik.
Ik kan begrijpen dat wanneer je jezelf niet graag ziet het heel moeilijk moet zijn om je met veel vertrouwen bloot te geven voor uw partner. Ook al geeft uw partner hier en daar een compliment, zolang je het zelf niet gelooft zal dat niet werken. Dat zorgt er dan weer voor dat je met teveel andere zaken bezig bent tijdens de seks waardoor je er minder van zal genieten.
Wat zwangerschappen betreft: wij mannen hebben het makkelijk vind ik. 't Zijn de vrouwen die een gehele metamorfose ondergaan. Hormonaal, mentaal en fysiek. Om daarvan terug te klimmen is niet simpel en vergt veel tijd (afhankelijk van vrouw tot vrouw natuurlijk). Van mannen wordt, geheel terecht, wat begrip en geduld verwacht.
Er als koppel samen aan werken en luisteren naar elkaar is belangrijk. Als dat wat moeilijker gaat kan een relatietherapeut andere perspectieven bieden en de nodige tools aanreiken om er zelf mee aan de slag te gaan.
Zelfs los van zwangerschappen (of ziektes). Een lichaam verandert nu eenmaal. Op je 38 is het moeilijker om alles 'strak' te houden dan op je 22, en dat zal op 50 ongetwijfeld niet beter zijn.
Het begint wel bij zelfliefde. Je partner kan nog zo begripvol zijn, en nog zoveel complimentjes geven, als je zelf een slecht gevoel hebt, gaat dat niet het wondermiddel zijn. Omgekeerd, als je partner constant kritiek en opmerkingen geeft, zal dat natuurlijk ook geen goed doen.
Een vorm van acceptatie is toch altijd wenselijk (nu ook niet per se van: ik ben 30kg bijgekomen, so what) en het is toch leuk in een relatie dat je elkaar wat kunt jennen en plagen zonder dat dat enige schade berokkent.
Begrip en geduld mag zeker verwacht worden van een partner na de bevalling of na een ziekte, dat lijkt me maar normaal. Maar iedereen heeft zijn grenzen natuurlijk. Als zoiets 2-3 jaar duurt, is het ook niet meer dan normaal dat dat bij die partner begint door te wegen. We zijn ook allemaal maar mensen.
Het begint wel bij zelfliefde. Je partner kan nog zo begripvol zijn, en nog zoveel complimentjes geven, als je zelf een slecht gevoel hebt, gaat dat niet het wondermiddel zijn. Omgekeerd, als je partner constant kritiek en opmerkingen geeft, zal dat natuurlijk ook geen goed doen.
Een vorm van acceptatie is toch altijd wenselijk (nu ook niet per se van: ik ben 30kg bijgekomen, so what) en het is toch leuk in een relatie dat je elkaar wat kunt jennen en plagen zonder dat dat enige schade berokkent.
Begrip en geduld mag zeker verwacht worden van een partner na de bevalling of na een ziekte, dat lijkt me maar normaal. Maar iedereen heeft zijn grenzen natuurlijk. Als zoiets 2-3 jaar duurt, is het ook niet meer dan normaal dat dat bij die partner begint door te wegen. We zijn ook allemaal maar mensen.
Strijkijzer
Event Crew
Mja, maar je vrouw die 2 zwangerschappen achter de rug heeft dan spekkie noemen of zeggen dat ze vroeger slanker was getuigt toch ook van weinig tact en/of empathie.
Mr.Anderson
Well-known member
Ja natuurlijk. Dat spreekt voor zich hé, alé, ik ging daar toch van uit.
Eerder opgelucht dat ik het nu weet vanwaar het komt, ik zelf heb daar geen problemen mee met die navel breuk ( en die gaat ook geopereerd worden deze zomer).En wat was jouw reactie daarop?
Zeg je dan bijvoorbeeld dat je haar wel nog steeds een aantrekkelijk vindt?
Hier is dat ook wel een dingetje. Na 2 zwangerschappen met keizersnede ziet mijn lichaam er ook niet meer uit als voordien. Ik heb nog wel wat zwangerschapskilo’s die ik kwijt wil. En ik geef nog steeds borstvoeding, intussen al bijna 11 maand. Hierdoor heb ik ergens het gevoel dat mijn lichaam niet van mij is. Het helpt dan ook niet dat mijn man soms eens in mijn buik knijpt en dan (al lachend haha) ‘spekkie’ zegt of zoals dit weekend bij een fotoherinnering de opmerking maakte: toen was je ook wel slanker hè, kijk eens wat een verschil in je gezicht.
Maar zich dan afvragen, los van de vermoeidheid en het hormonale, waarom ik nooit zin heb
En ik weet nu ook waarom ze zich wat verwaarloost ( niet in de zin van hygiene) ze gaat haar minder opmaken, draagt minder elegante kledij, en schoenen normaal draagt ze alles met een grote hak ( wat ik persoonlijk heel graag zie ) staan er denk ik 20 in de schoenkast nu is ne platte schoen.
Haar piercing is er ook uit ( mag blijkbaar niet ) eerste jaar na transplantatie, dit om ontstekingen te voorkomen, beneden mag ze haar ook niet scheren dat zijn allemaal dingen die dit weekend naar boven zijn gekomen.
