Toen World War Z in 2019 uitgebracht werd, werd al heel snel de vergelijking gemaakt met Left 4 Dead 2, deels terecht en deels ten onrechte. Natuurlijk kan niet ontkend worden dat beide games er op het eerste zicht wat hetzelfde uitzien. Het zijn allebei moderne zombie shooters in een apocalyptische setting, waar de multiplayer en co-op gameplay belangrijker zijn dan het episodische verhaal. Zelfs de beschikbare klassen en aldus personages zijn in beide games te herleiden naar ongeveer dezelfde specifieke rollen binnen het team van zombiejagers. Waar World War Z zich wél in onderscheidt ten opzichte van zijn concullega, is onder meer de third person view én het upgradesysteem, waardoor je als speler extra gemotiveerd wordt om de game te blijven spelen. Doorgespoeld naar dit jaar, namelijk op 21 september, kwam World War Z: Aftermath eindelijk beschikbaar op de diverse platformen. Een ideale gelegenheid voor ons om na te gaan hoe deze game zich nu onderscheidt van zijn voorganger (al mogen we deze zo niet noemen, het is een evolutie), en of het een aanrader geworden is…
Het verhaal van World War Z: Aftermath kan samengevat worden met één zin uit een - voor sommigen althans - vergeten lied van Urbanus: "De wereld is om zeep, er gebeuren rare dingen rondom mij". Zombies hebben dus de planeet overgenomen en het is de taak van de speler(s) om ze uit te roeien en de overlevende, niet-geïnfecteerde mensen te bevrijden. In World War Z: Aftermath is het zeker mogelijk om alleen de strijd aan te gaan met de horden zombies, omdat de onbemande personages in het standaard vierkoppige team in dat geval ingevuld worden door bots. Omdat de game echter van nature een rasechte co-op/multiplayer is, hebben we hem voor de meest waarheidsgetrouwe benadering gespeeld met twee leden van de BeyondGaming-redactie, zijnde MicVlaD en ShPonGle. Hier volgt ons relaas!
Multiplayer en co-op campaign als hoofdmodi
Wanneer we de game voor het eerst opstarten krijgen we meteen de twee relevante modi te zien, namelijk multiplayer en co-op campaign. In de multiplayer lanceer je na de gewenste klasse te kiezen een generieke PvP-matchmaking, ofwel eentje die in het kader staat van competitieve doelstellingen. Dit kan bijvoorbeeld zijn: het veroveren en verdedigen van een bepaalde locatie, elkaar als team volledig uitroeien of het om ter meest/snelst verzamelen van bepaalde resources.
In de co-op campaign is er natuurlijk slechts één gemeenschappelijke vijand, namelijk de horden geïnfecteerden die het voortbestaan van de mensheid in gevaar brengen. Enkel door als team samen te werken kun je de zombies, die zich ondertussen verspreid hebben naar alle uithoeken van de wereld, proberen te vernietigen. De lijst van te bespelen locaties die in de originele World War Z reeds aanwezig waren (New York, Jeruzalem, Moskou, Tokio en Marseille) werd in deze nieuwe editie uitgebreid met Rome (inclusief Vaticaanstad) en het schiereiland Kamtsjatka in Rusland.
Kies je ervoor om je tijdens zo’n campaign als een verheerlijkte verdelger te gedragen, dan kun je jezelf laten vergezellen door maximum drie medespelers, al dan niet in een publieke of private (waar jij zelf bepaalt wie uitgenodigd is) online sessie. Solo spelen is eveneens toegestaan en zelfs spelen zonder bots kan, voor wie extra uitdaging wil. Voor elk van die zeven campaigns, die meestal uit drie à vijf episodes bestaan welke overigens onderling geselecteerd mogen worden, heb je telkens keuze uit een nieuwe groep van vier personages. Standaard verschillen die speelbare karakters alleen qua uiterlijk en dialoog, maar je past ze wel aan met één van de acht universele klassen (zoals Medic) en tientallen verschillende wapens. Beide aspecten kun je naar believen customizen met (respectievelijk) vrij te spelen perks en upgrades nadat je ervaringspunten hebt vergaard. Hoeveel punten je hebt verzameld wordt bepaald door de ingestelde moeilijkheidsgraad (vijf in totaal) evenals situationele regels (genaamd Mutators) die gerelateerd zijn aan het spelverloop.
Tenslotte zijn ook de Challenge Mode en Horde Mode - die je trouwens op eender welke campaign mag toepassen - het vermelden waard omdat ze rechtstreeks impact hebben op de gameplay. Challenge Mode hanteert een structuur waarbij een aantal criteria wekelijks roteren. Hierdoor kom je meestal in benadeelde situaties terecht, zoals bijvoorbeeld een lagere kwantiteit ammunitie, of ferm verlaagde schadewaarden voor de Fixer-klasse. Soms heb je dan echter ook geluk, zoals met versterkte mêlée-aanvallen. Dit in ruil voor punten waarmee je cosmetische beloningen kunt bemachtigen. In de Horde Mode daarentegen blijven de game mechanics hetzelfde, maar ligt de focus op het overleven van de elkaar afwisselende golven van zombies: zo lang mogelijk, op een vaste locatie, én met de optie tussendoor om jezelf geregeld van nieuwe munitie te voorzien.
Herwerkte mêlée, extra klasse én first person view
Aftermath bevat een op meerdere manieren herwerkte mêlée-combat. Deze editie maakt voor het eerst dual-wielding mogelijk. Men implementeerde ook genuanceerde eigenschappen (zoals “verdien extra stamina na x opeenvolgende klappen”) en er werden tal van nieuwe handwapens toegevoegd aan het reeds uitgebreide arsenaal van World War Z. In de originele World War Z bestonden er reeds zeven klassen (Gunslinger, Hellraiser, Slasher, Medic, Fixer, Exterminator en Dronemaster), elk met hun eigen expertise. Vanaf Aftermath is er nu de nieuwe Vanguard-class, die als speciale aanval een te herladen elektrisch schild gebruikt om zichzelf te verdedigen.
Even belangrijk is dat er nu via het configuratiemenu van de game omgeschakeld kan worden naar een first person view, wat logischerwijze een impact heeft op de gameplay. Zo voelt de game plots aan als een traditionele first person shooter. Af en toe is er wel nog eens een third person-animatie te zien, zoals bijvoorbeeld wanneer je klimt of mêlée-aanvallen uitvoert, maar dat stoort allesbehalve. Als kleine kanttekening vond ik het wel een beetje jammer dat de scope van de hiermee uitgeruste wapens niet bij alle wapens gebruikt kon worden voor het inzoomen, om zo vijanden al in de verte neer te kunnen maaien. Allicht weerhield men dit wegens mogelijke implicaties voor de balans van de game.
Verdict van MicVlaD
Cru gezegd, de Back 4 Blood-bèta overtuigde me dat de volledige game mij wellicht gaat teleurstellen, waardoor ik naar een alternatief zocht. Ik ga akkoord dat er weinig gedenkwaardige facetten bestaan die dit spel boven de rest doet uitsteken, maar diezelfde no nonsense aanpak werkte in mijn opinie onverwachts in het voordeel van World War Z: Aftermath. Geen ergerlijke groep survivors die wanhopig altijd gevatte commentaar proberen uit te spuwen, de relatief slanke pre-match skill tree verstoort het ritme van een missie aanzienlijk minder dan het gerotzooi met een oppervlakkig kaarten- of valutasysteem, meer kleurrijke afwisseling in het visuele landschap van een campaign, en de actie verloopt ook sneller dankzij het arcadey schietwerk dat niet van iron sights afhangt. Raar genoeg komt het dus in sommige opzichten, op enkele veranderingen na, dichter in de buurt van hoe Left 4 Dead aanvoelt dan Turtle Rocks eigen poging, ondanks dat zij Valve destijds assisteerden.
Bovendien benutte Saber Interactive hun tijd sinds de aanvankelijke lancering slim. De multiplayer hanteert cross-platform connectiviteit (inclusief party invites) voor werkelijk iedere versie, de nieuwe missies bevatten leuke scenario's, er zijn meer speelmodi, handwapens hebben nu enige (weliswaar subtiele) strategische functies en men voorzag een paar aangevraagde uitbreidingen voor de eigenlijke gameplay, waarvan er in de toekomst nog meer volgen. Micro-transacties melkten de ontwikkelaars ook niet uit, de game draait vlotjes zelfs tijdens de drukste zombie razernijen, uitdaging zat via de hogere moeilijkheidsgraden en zelf ervaarde ik maar een handvol kleine problemen tijdens coöperatieve sessies.
Fundamenteel gesproken zit World War Z: Aftermath gewoon goed in elkaar, wat het gebrek aan originaliteit voldoende compenseert, hoewel het her en der alsnog struikelde. Het first person-perspectief, dat je trouwens niet in-game kunt wijzigen, voelt niet correct aan; omdat jouw personage uiteraard beweegt door middel van de oorspronkelijke third-person animaties, geeft deze optionele camerahoek eerder de indruk dat je onnatuurlijk rond glijdt. De bots mogen eveneens verder behandeld worden, want naast hun stompzinnig gedrag nemen ze de controle van een AFK iemand (à la Left 4 Dead) helaas niet over en kan niemand ze commanderen om items of wapens voor zichzelf op te rapen. Hopelijk komen zulke veranderingen in een toekomstige patch terecht, maar desondanks beleefde ik redelijk wat plezier met World War Z: Aftermath.
Verdict van ShPonGle
In World War Z: Aftermath hoef je gelukkig niet altijd het gekende wapenarsenaal aan te spreken in je strijd tegen de levende doden. Zo kun je bijvoorbeeld ook gebruik maken van bepaalde hulpmiddelen uit de omgeving, zoals de Auto Turrets en de Voltage Grids, om de horden zombies te verschalken. Persoonlijk vond ik dit wel een heel interessant gameplay-element, omdat dit toch iets meer moeite van je brein vergt en tegelijk meer variatie in het spelverloop brengt dan de schiet- of mêléeknop constant in te zitten drukken.
Grafisch voelt de game gelukkig nog steeds voldoende modern aan en ook qua sfeer zit het echt goed. De muziek en de vele enge achtergrondgeluiden ondersteunen perfect de spanning die toch blijft hangen wanneer het, na tientallen zombies af te knallen, voor heel even weer rustig is. Wat ik echter wel mis in deze game, is diepte. De personages en vooral het handjevol soorten zombies laten bij mij geen al te zware indruk na, iets waar ik in Left 4 Dead totaal geen last van had met al die exploderende Boomers, vervaarlijke Tanks en griezelige Witches...
Het verhaal van World War Z: Aftermath kan samengevat worden met één zin uit een - voor sommigen althans - vergeten lied van Urbanus: "De wereld is om zeep, er gebeuren rare dingen rondom mij". Zombies hebben dus de planeet overgenomen en het is de taak van de speler(s) om ze uit te roeien en de overlevende, niet-geïnfecteerde mensen te bevrijden. In World War Z: Aftermath is het zeker mogelijk om alleen de strijd aan te gaan met de horden zombies, omdat de onbemande personages in het standaard vierkoppige team in dat geval ingevuld worden door bots. Omdat de game echter van nature een rasechte co-op/multiplayer is, hebben we hem voor de meest waarheidsgetrouwe benadering gespeeld met twee leden van de BeyondGaming-redactie, zijnde MicVlaD en ShPonGle. Hier volgt ons relaas!
Multiplayer en co-op campaign als hoofdmodi
Wanneer we de game voor het eerst opstarten krijgen we meteen de twee relevante modi te zien, namelijk multiplayer en co-op campaign. In de multiplayer lanceer je na de gewenste klasse te kiezen een generieke PvP-matchmaking, ofwel eentje die in het kader staat van competitieve doelstellingen. Dit kan bijvoorbeeld zijn: het veroveren en verdedigen van een bepaalde locatie, elkaar als team volledig uitroeien of het om ter meest/snelst verzamelen van bepaalde resources.
In de co-op campaign is er natuurlijk slechts één gemeenschappelijke vijand, namelijk de horden geïnfecteerden die het voortbestaan van de mensheid in gevaar brengen. Enkel door als team samen te werken kun je de zombies, die zich ondertussen verspreid hebben naar alle uithoeken van de wereld, proberen te vernietigen. De lijst van te bespelen locaties die in de originele World War Z reeds aanwezig waren (New York, Jeruzalem, Moskou, Tokio en Marseille) werd in deze nieuwe editie uitgebreid met Rome (inclusief Vaticaanstad) en het schiereiland Kamtsjatka in Rusland.
Solo spelen is toegestaan en zelfs spelen zonder bots kan, voor wie extra uitdaging wil.
Kies je ervoor om je tijdens zo’n campaign als een verheerlijkte verdelger te gedragen, dan kun je jezelf laten vergezellen door maximum drie medespelers, al dan niet in een publieke of private (waar jij zelf bepaalt wie uitgenodigd is) online sessie. Solo spelen is eveneens toegestaan en zelfs spelen zonder bots kan, voor wie extra uitdaging wil. Voor elk van die zeven campaigns, die meestal uit drie à vijf episodes bestaan welke overigens onderling geselecteerd mogen worden, heb je telkens keuze uit een nieuwe groep van vier personages. Standaard verschillen die speelbare karakters alleen qua uiterlijk en dialoog, maar je past ze wel aan met één van de acht universele klassen (zoals Medic) en tientallen verschillende wapens. Beide aspecten kun je naar believen customizen met (respectievelijk) vrij te spelen perks en upgrades nadat je ervaringspunten hebt vergaard. Hoeveel punten je hebt verzameld wordt bepaald door de ingestelde moeilijkheidsgraad (vijf in totaal) evenals situationele regels (genaamd Mutators) die gerelateerd zijn aan het spelverloop.
Tenslotte zijn ook de Challenge Mode en Horde Mode - die je trouwens op eender welke campaign mag toepassen - het vermelden waard omdat ze rechtstreeks impact hebben op de gameplay. Challenge Mode hanteert een structuur waarbij een aantal criteria wekelijks roteren. Hierdoor kom je meestal in benadeelde situaties terecht, zoals bijvoorbeeld een lagere kwantiteit ammunitie, of ferm verlaagde schadewaarden voor de Fixer-klasse. Soms heb je dan echter ook geluk, zoals met versterkte mêlée-aanvallen. Dit in ruil voor punten waarmee je cosmetische beloningen kunt bemachtigen. In de Horde Mode daarentegen blijven de game mechanics hetzelfde, maar ligt de focus op het overleven van de elkaar afwisselende golven van zombies: zo lang mogelijk, op een vaste locatie, én met de optie tussendoor om jezelf geregeld van nieuwe munitie te voorzien.
Herwerkte mêlée, extra klasse én first person view
Aftermath bevat een op meerdere manieren herwerkte mêlée-combat. Deze editie maakt voor het eerst dual-wielding mogelijk. Men implementeerde ook genuanceerde eigenschappen (zoals “verdien extra stamina na x opeenvolgende klappen”) en er werden tal van nieuwe handwapens toegevoegd aan het reeds uitgebreide arsenaal van World War Z. In de originele World War Z bestonden er reeds zeven klassen (Gunslinger, Hellraiser, Slasher, Medic, Fixer, Exterminator en Dronemaster), elk met hun eigen expertise. Vanaf Aftermath is er nu de nieuwe Vanguard-class, die als speciale aanval een te herladen elektrisch schild gebruikt om zichzelf te verdedigen.
Even belangrijk is dat er nu via het configuratiemenu van de game omgeschakeld kan worden naar een first person view, wat logischerwijze een impact heeft op de gameplay. Zo voelt de game plots aan als een traditionele first person shooter. Af en toe is er wel nog eens een third person-animatie te zien, zoals bijvoorbeeld wanneer je klimt of mêlée-aanvallen uitvoert, maar dat stoort allesbehalve. Als kleine kanttekening vond ik het wel een beetje jammer dat de scope van de hiermee uitgeruste wapens niet bij alle wapens gebruikt kon worden voor het inzoomen, om zo vijanden al in de verte neer te kunnen maaien. Allicht weerhield men dit wegens mogelijke implicaties voor de balans van de game.
Verdict van MicVlaD
Cru gezegd, de Back 4 Blood-bèta overtuigde me dat de volledige game mij wellicht gaat teleurstellen, waardoor ik naar een alternatief zocht. Ik ga akkoord dat er weinig gedenkwaardige facetten bestaan die dit spel boven de rest doet uitsteken, maar diezelfde no nonsense aanpak werkte in mijn opinie onverwachts in het voordeel van World War Z: Aftermath. Geen ergerlijke groep survivors die wanhopig altijd gevatte commentaar proberen uit te spuwen, de relatief slanke pre-match skill tree verstoort het ritme van een missie aanzienlijk minder dan het gerotzooi met een oppervlakkig kaarten- of valutasysteem, meer kleurrijke afwisseling in het visuele landschap van een campaign, en de actie verloopt ook sneller dankzij het arcadey schietwerk dat niet van iron sights afhangt. Raar genoeg komt het dus in sommige opzichten, op enkele veranderingen na, dichter in de buurt van hoe Left 4 Dead aanvoelt dan Turtle Rocks eigen poging, ondanks dat zij Valve destijds assisteerden.
Bovendien benutte Saber Interactive hun tijd sinds de aanvankelijke lancering slim. De multiplayer hanteert cross-platform connectiviteit (inclusief party invites) voor werkelijk iedere versie, de nieuwe missies bevatten leuke scenario's, er zijn meer speelmodi, handwapens hebben nu enige (weliswaar subtiele) strategische functies en men voorzag een paar aangevraagde uitbreidingen voor de eigenlijke gameplay, waarvan er in de toekomst nog meer volgen. Micro-transacties melkten de ontwikkelaars ook niet uit, de game draait vlotjes zelfs tijdens de drukste zombie razernijen, uitdaging zat via de hogere moeilijkheidsgraden en zelf ervaarde ik maar een handvol kleine problemen tijdens coöperatieve sessies.
"Fundamenteel gesproken zit World War Z: Aftermath gewoon goed in elkaar."
Fundamenteel gesproken zit World War Z: Aftermath gewoon goed in elkaar, wat het gebrek aan originaliteit voldoende compenseert, hoewel het her en der alsnog struikelde. Het first person-perspectief, dat je trouwens niet in-game kunt wijzigen, voelt niet correct aan; omdat jouw personage uiteraard beweegt door middel van de oorspronkelijke third-person animaties, geeft deze optionele camerahoek eerder de indruk dat je onnatuurlijk rond glijdt. De bots mogen eveneens verder behandeld worden, want naast hun stompzinnig gedrag nemen ze de controle van een AFK iemand (à la Left 4 Dead) helaas niet over en kan niemand ze commanderen om items of wapens voor zichzelf op te rapen. Hopelijk komen zulke veranderingen in een toekomstige patch terecht, maar desondanks beleefde ik redelijk wat plezier met World War Z: Aftermath.
Verdict van ShPonGle
In World War Z: Aftermath hoef je gelukkig niet altijd het gekende wapenarsenaal aan te spreken in je strijd tegen de levende doden. Zo kun je bijvoorbeeld ook gebruik maken van bepaalde hulpmiddelen uit de omgeving, zoals de Auto Turrets en de Voltage Grids, om de horden zombies te verschalken. Persoonlijk vond ik dit wel een heel interessant gameplay-element, omdat dit toch iets meer moeite van je brein vergt en tegelijk meer variatie in het spelverloop brengt dan de schiet- of mêléeknop constant in te zitten drukken.
"Persoonlijk vond ik de personages en vijanden in World War Z: Aftermath niet voldoende indrukwekkend."
Grafisch voelt de game gelukkig nog steeds voldoende modern aan en ook qua sfeer zit het echt goed. De muziek en de vele enge achtergrondgeluiden ondersteunen perfect de spanning die toch blijft hangen wanneer het, na tientallen zombies af te knallen, voor heel even weer rustig is. Wat ik echter wel mis in deze game, is diepte. De personages en vooral het handjevol soorten zombies laten bij mij geen al te zware indruk na, iets waar ik in Left 4 Dead totaal geen last van had met al die exploderende Boomers, vervaarlijke Tanks en griezelige Witches...
Conclusie
World War Z: Aftermath is een prima game om met of tegen vrienden en onbekenden te spelen op een vrij momentje. Zowel de modi als de gameplay zijn zodanig toegankelijk dat je er heel snel weg mee bent. De diverse klassen en de nieuwe episodes, elk afgespeeld op hun eigen locatie, bieden voldoende extra content en variatie om er voor even mee zoet te zijn. Ook de herwerkte mêlée en niet te vergeten de first person view zijn interessante, doch niet verbluffende add-ons. Persoonlijk vond ik de personages en vijanden in World War Z: Aftermath echter niet voldoende indrukwekkend om mij echt lang geboeid te houden. Desalniettemin, als je getriggerd werd door deze review, gewoon omdat je houdt van multiplayer zombie shooters of wanneer je echt maar niet genoeg krijgt van World War Z, dan vooral zou de aanschaf van deze editie het toch wel waard kunnen zijn...
Pro
- Blijft erg toegankelijke gameplay
- Cross-platform multiplayer
- Kleurrijke, gevarieerde locaties
- Aardig totaalpakket
- FPS view is mooi meegenomen …
Con
- … maar heeft extra verfijning nodig
- Geen features die je wegblazen
- Personages en vijanden zijn vergeetbaar
7.5
Over
Beschikbaar vanaf
21 september 2021
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Ontwikkelaar
- Saber Interactive Inc
Uitgever
- Saber Interactive Inc
Website
Laatst bewerkt:
