Er is Indiana Jones, James Bond, en dan heb je ook nog Nathan Drake, de schattenjager met de allures van een superheld. Lang was Uncharted een game welke exclusief op de PlayStation-consoles te spelen was, maar daar komt nu dus verandering in. Vanaf 19 oktober is namelijk het vierde deel, genaamd A Thief’s End, samen met DLC The Lost Legacy - waarin Chloe Frazer de hoofdrol wegkaapt - verkrijgbaar voor de pc. Benieuwd of de zoveelste port van Sony’s platform naar dat van de pc alweer een succes blijkt? Je verneemt het in deze review.
Zelf had ik geen enkele hands-on ervaring met de Uncharted-reeks. Dat is natuurlijk zo omdat ik een rasechte pc-gamer ben, en aldus geen console meer aanschafte sinds het Wii-tijdperk. Sinds de versie van Horizon Zero Dawn voor de pc volledig opgelapt werd, kunnen we ook wel stellen dat het voor pc-gamers telkens het waard was om te wachten op Sony, tot wanneer ze weer eens met de release van de pc-port van één van hun toptitels uitpakten. Zoals nu dus terug, met deze Uncharted: Legacy of Thieves Collection
van Naughty Dog. Inderdaad, de ontwikkelstudio achter het sublieme The Last of Us ...
Prachtig, diep verhaal, té spannend voor het slapengaan
Voor wie net als ik nooit eerder de beide games speelde, moet ik natuurlijk eerst wat vertellen over het verhaal. In het vierde deel keren we terug naar de jeugdjaren van Nathan Drake, ook wel Nate genoemd door zijn broer Samuel, die zelf Sam heet voor broerlief en vrienden. Al van jongs af aan leerden de beide broers om hun eigen boontjes te doppen. Na een korte tutorial waar je de parkour volledig onder de knie krijgt, verneemt de speler dat Sam afscheid komt nemen van Nate, die op dat moment nog in een weeshuis verblijft. Sam brengt Nate namelijk het slechte nieuws dat hij voor een paar jaar zal verdwijnen voor een baan, waarover hij verder niets wil loslaten.
Hierna maakt het plot een sprongetje en brengt het ons een aantal jaren verder, naar het moment waarop zowel Nate als Sam samen met hun vriend Rafe als schattenjagers undercover gegaan zijn in een gevangenis in Panama. Dit keer zijn ze op zoek naar de legendarische schat van ene piraat die Henry Avery heette. Deze speurtocht loopt helaas niet van een leien dakje en wanneer ze met hun drieën de gevangenis proberen te ontvluchten, moet Sam zogezegd voor dood achtergelaten worden.
Met een tweede sprong van maar liefst vijftien jaar belanden we dan uiteindelijk in het hoofdverhaal van A Thief’s End. Samuel blijkt niet dood maar zit wel serieus in de penarie doordat hij tijdens zijn langere verblijf in een gevangeniscel zijn mond voorbijpraatte over de piratenschat tegen zijn celgenoot en drugsbaron Alcázar. Laatstgenoemde hielp Sam te ontsnappen, maar wil in ruil daarvoor de volledige schat voor zichzelf, en dreigt ermee Sam te vermoorden indien hij niet binnen de drie maanden erin slaagt om deze te vinden. Natuurlijk kan Nathan zijn grote broer Sam niet aan zijn onheilspellende lot overlaten, dus hij roept de hulp in van zijn goede vriend Victor Sullivan, ook wel bekend als Sully. Zo starten ze met hun drietjes een avontuur dat de strafste films van Indiana Jones en van James Bond overtreft, en ons meeneemt voor een reis doorheen Italië, Schotland en Madagascar. Dat wordt zoals te verwachten valt geen snoepreisje, want ook Rafe wil de schat zo snel mogelijk zien te bemachtigen. Hij heeft daarvoor de professionele moordenaars van de firma Shoreline ingehuurd, onder de leiding van Nadine Ross, een naam die je meteen zal terugzien wanneer ik vertel over de expansie en spin-off, The Lost Legacy.
Het verhaal van The Lost Legacy is heel wat korter, speelt zich af in de jungles en bergketens van India en heeft als centrale figuur Chloe Frazer. Als schattenjager is ze op zoek naar een mystiek artifact dat te linken is aan één van de meest aanbeden goden binnen het hindoeïsme, namelijk Ganesha. Hiervoor krijgt ze, na er even alleen voor te staan, het gezelschap en de hulp van, jawel, niemand minder dan Nadine Ross. Deze laatste zette ondertussen al haar criminele activiteiten stop en keerde zich zelfs volledig tegen Shoreline, de bende huurmoordenaars die in deze DLC een nog grotere bedreiging vormt sinds deze onder het bewind staat van ene Asav.
Prima performantie, grafisch wat vallende steekjes, maar absoluut geen paniek
Zoals je hierboven merkte, zijn alleen al de prologen van de twee verhalen in deze Uncharted-collectie een flinke, maar wel enorm smakelijke hap om door te slikken. Als speler word je in beide games in een hoogstaande film gegooid met heel wat levensechte, diep uitgewerkte personages, waar je zelf de hoofdrol speelt. Grafisch was eerder dit jaar de collectie al een pak indrukwekkender geworden via de remaster voor de PlayStation 5, nu hoeft de pc-versie hier helemaal niet voor onder te doen, integendeel zelfs. Via moderne snufjes zoals AMD FSR 2.0 en Nvidia DLSS kun je, wanneer je pc beschikt over een recente grafische kaart, deze Uncharted-collectie spelen aan een prima frame rate (lees: met DLSS, op een Nvidia RTX 3080, in 4K aan meer dan 100 frames per seconde, met alle instellingen op ultra). Een 4K beeldresolutie, variabele refresh rate, ondersteuning voor een ultrawide scherm, the sky is the limit met deze collectie voor de pc.
Om deze hoge toppen te mogen scheren, moet je weliswaar tijdens het titelscherm éénmalig een kleine vijftien minuten geduld kunnen uitoefenen om de grafische shaders te laten opbouwen. Misschien had de implementatie hiervan iets gebruiksvriendelijker gekund. Daarbovenop oogt vooral de belichting op bepaalde momenten toch ietwat ouder en een sporadische texture pop-in is eveneens niet uit te sluiten. Het spel bevat duidelijk geen ray tracing en een aantal van de pre-rendered cutscenes zien er onaangeraakt uit, terwijl andere wel eens durven te haperen, inclusief het geluid ervan. Ik zag ook wel eens een npc dwars door een militair voertuig lopen of vreemd bibberen wanneer deze tegen een muur of een ander object stond. Welgeteld één enkele keer liep de game vast met een geluid dat zichzelf herhaalde - zonder te crashen evenwel - en op één welbepaald moment moest ik het spel herladen omdat Sam nergens meer te bespeuren was. Toch wil ik deze editie beschouwen als uiterst stabiel en daarnaast doen de oogstrelende panorama’s en close-ups van de boeiende personages natuurlijk veel van de bovenstaande opmerkingen vergeven. Over het algemeen blijven het beeld, geluid en de performantie van deze port een erg knappe realisatie.
Controller blijft nodig, klassieke mechanics die snel terug wennen
Zowel A Thief’s End als The Lost Legacy dwingen je overigens om de controller boven te halen. Er werd natuurlijk niet voor niets in deze editie ondersteuning voor DualSense voorzien. Sommige scènes zijn gewoonweg niet te besturen met het toetsenbord. Ik denk hierbij onder meer aan het vuistgevecht tussen Nathan en zijn belagers in de Panamese gevangenis. Diezelfde scène illustreert overigens een tweede opmerking met betrekking tot de besturing: bepaalde mechanics komen wat klassiek - oftewel: heel bekend van vroeger - over. Iets wat natuurlijk begrijpelijk is voor twee games die al meer dan zes jaar op hun teller staan hebben.
Tijdens de combat krijg je niet de gebruikelijke stroken voor health of stamina te zien, dus het komt erop neer om je telkens op tijd terug te trekken voor de automatische health-regeneratie, iets wat op den duur wel went. Soms heb je geen idee waar je precies moet zijn want er zijn geen wegmarkeringen. Gelukkig helpen je kompanen ofwel het voortreffelijke hintsysteem je na een tijdje zoeken toch weer verder. En het heeft ook wel zijn charme, dat ouderwetse kaartlezen. Wat ik trouwens prima uitgewerkt vond, is het lockpick-mechanisme met de linkerstick. Het meermaals moeten zoeken naar het juiste ontgrendelpunt en dit dan een tijdje stabiel kunnen houden maakt het extra spannend wanneer er ook een zekere tijdsdruk mee gepaard gaat, zoals bij aanstormende vijanden of een nakende explosie. Het vele klimmen, klauteren, glijden en slingeren aan een touw blijft daarnaast vermakelijk en de diverse levels, waarin je onder meer met de jeep rondrijdt, een reeks vernuftige puzzels dient op te lossen of een schietpartij moet zien te overleven, bieden eveneens een schat aan variatie en uitdaging, gedragen door het spannende verhaal.
Zelf had ik geen enkele hands-on ervaring met de Uncharted-reeks. Dat is natuurlijk zo omdat ik een rasechte pc-gamer ben, en aldus geen console meer aanschafte sinds het Wii-tijdperk. Sinds de versie van Horizon Zero Dawn voor de pc volledig opgelapt werd, kunnen we ook wel stellen dat het voor pc-gamers telkens het waard was om te wachten op Sony, tot wanneer ze weer eens met de release van de pc-port van één van hun toptitels uitpakten. Zoals nu dus terug, met deze Uncharted: Legacy of Thieves Collection
Prachtig, diep verhaal, té spannend voor het slapengaan
Voor wie net als ik nooit eerder de beide games speelde, moet ik natuurlijk eerst wat vertellen over het verhaal. In het vierde deel keren we terug naar de jeugdjaren van Nathan Drake, ook wel Nate genoemd door zijn broer Samuel, die zelf Sam heet voor broerlief en vrienden. Al van jongs af aan leerden de beide broers om hun eigen boontjes te doppen. Na een korte tutorial waar je de parkour volledig onder de knie krijgt, verneemt de speler dat Sam afscheid komt nemen van Nate, die op dat moment nog in een weeshuis verblijft. Sam brengt Nate namelijk het slechte nieuws dat hij voor een paar jaar zal verdwijnen voor een baan, waarover hij verder niets wil loslaten.
Hierna maakt het plot een sprongetje en brengt het ons een aantal jaren verder, naar het moment waarop zowel Nate als Sam samen met hun vriend Rafe als schattenjagers undercover gegaan zijn in een gevangenis in Panama. Dit keer zijn ze op zoek naar de legendarische schat van ene piraat die Henry Avery heette. Deze speurtocht loopt helaas niet van een leien dakje en wanneer ze met hun drieën de gevangenis proberen te ontvluchten, moet Sam zogezegd voor dood achtergelaten worden.
Als een hoogstaande film, met levensechte, diep uitgewerkte personages.
Met een tweede sprong van maar liefst vijftien jaar belanden we dan uiteindelijk in het hoofdverhaal van A Thief’s End. Samuel blijkt niet dood maar zit wel serieus in de penarie doordat hij tijdens zijn langere verblijf in een gevangeniscel zijn mond voorbijpraatte over de piratenschat tegen zijn celgenoot en drugsbaron Alcázar. Laatstgenoemde hielp Sam te ontsnappen, maar wil in ruil daarvoor de volledige schat voor zichzelf, en dreigt ermee Sam te vermoorden indien hij niet binnen de drie maanden erin slaagt om deze te vinden. Natuurlijk kan Nathan zijn grote broer Sam niet aan zijn onheilspellende lot overlaten, dus hij roept de hulp in van zijn goede vriend Victor Sullivan, ook wel bekend als Sully. Zo starten ze met hun drietjes een avontuur dat de strafste films van Indiana Jones en van James Bond overtreft, en ons meeneemt voor een reis doorheen Italië, Schotland en Madagascar. Dat wordt zoals te verwachten valt geen snoepreisje, want ook Rafe wil de schat zo snel mogelijk zien te bemachtigen. Hij heeft daarvoor de professionele moordenaars van de firma Shoreline ingehuurd, onder de leiding van Nadine Ross, een naam die je meteen zal terugzien wanneer ik vertel over de expansie en spin-off, The Lost Legacy.
Het verhaal van The Lost Legacy is heel wat korter, speelt zich af in de jungles en bergketens van India en heeft als centrale figuur Chloe Frazer. Als schattenjager is ze op zoek naar een mystiek artifact dat te linken is aan één van de meest aanbeden goden binnen het hindoeïsme, namelijk Ganesha. Hiervoor krijgt ze, na er even alleen voor te staan, het gezelschap en de hulp van, jawel, niemand minder dan Nadine Ross. Deze laatste zette ondertussen al haar criminele activiteiten stop en keerde zich zelfs volledig tegen Shoreline, de bende huurmoordenaars die in deze DLC een nog grotere bedreiging vormt sinds deze onder het bewind staat van ene Asav.
Prima performantie, grafisch wat vallende steekjes, maar absoluut geen paniek
Zoals je hierboven merkte, zijn alleen al de prologen van de twee verhalen in deze Uncharted-collectie een flinke, maar wel enorm smakelijke hap om door te slikken. Als speler word je in beide games in een hoogstaande film gegooid met heel wat levensechte, diep uitgewerkte personages, waar je zelf de hoofdrol speelt. Grafisch was eerder dit jaar de collectie al een pak indrukwekkender geworden via de remaster voor de PlayStation 5, nu hoeft de pc-versie hier helemaal niet voor onder te doen, integendeel zelfs. Via moderne snufjes zoals AMD FSR 2.0 en Nvidia DLSS kun je, wanneer je pc beschikt over een recente grafische kaart, deze Uncharted-collectie spelen aan een prima frame rate (lees: met DLSS, op een Nvidia RTX 3080, in 4K aan meer dan 100 frames per seconde, met alle instellingen op ultra). Een 4K beeldresolutie, variabele refresh rate, ondersteuning voor een ultrawide scherm, the sky is the limit met deze collectie voor de pc.
The sky is the limit met deze collectie voor de pc, wat de graphics betreft.
Om deze hoge toppen te mogen scheren, moet je weliswaar tijdens het titelscherm éénmalig een kleine vijftien minuten geduld kunnen uitoefenen om de grafische shaders te laten opbouwen. Misschien had de implementatie hiervan iets gebruiksvriendelijker gekund. Daarbovenop oogt vooral de belichting op bepaalde momenten toch ietwat ouder en een sporadische texture pop-in is eveneens niet uit te sluiten. Het spel bevat duidelijk geen ray tracing en een aantal van de pre-rendered cutscenes zien er onaangeraakt uit, terwijl andere wel eens durven te haperen, inclusief het geluid ervan. Ik zag ook wel eens een npc dwars door een militair voertuig lopen of vreemd bibberen wanneer deze tegen een muur of een ander object stond. Welgeteld één enkele keer liep de game vast met een geluid dat zichzelf herhaalde - zonder te crashen evenwel - en op één welbepaald moment moest ik het spel herladen omdat Sam nergens meer te bespeuren was. Toch wil ik deze editie beschouwen als uiterst stabiel en daarnaast doen de oogstrelende panorama’s en close-ups van de boeiende personages natuurlijk veel van de bovenstaande opmerkingen vergeven. Over het algemeen blijven het beeld, geluid en de performantie van deze port een erg knappe realisatie.
Controller blijft nodig, klassieke mechanics die snel terug wennen
Zowel A Thief’s End als The Lost Legacy dwingen je overigens om de controller boven te halen. Er werd natuurlijk niet voor niets in deze editie ondersteuning voor DualSense voorzien. Sommige scènes zijn gewoonweg niet te besturen met het toetsenbord. Ik denk hierbij onder meer aan het vuistgevecht tussen Nathan en zijn belagers in de Panamese gevangenis. Diezelfde scène illustreert overigens een tweede opmerking met betrekking tot de besturing: bepaalde mechanics komen wat klassiek - oftewel: heel bekend van vroeger - over. Iets wat natuurlijk begrijpelijk is voor twee games die al meer dan zes jaar op hun teller staan hebben.
Tijdens de combat krijg je niet de gebruikelijke stroken voor health of stamina te zien, dus het komt erop neer om je telkens op tijd terug te trekken voor de automatische health-regeneratie, iets wat op den duur wel went. Soms heb je geen idee waar je precies moet zijn want er zijn geen wegmarkeringen. Gelukkig helpen je kompanen ofwel het voortreffelijke hintsysteem je na een tijdje zoeken toch weer verder. En het heeft ook wel zijn charme, dat ouderwetse kaartlezen. Wat ik trouwens prima uitgewerkt vond, is het lockpick-mechanisme met de linkerstick. Het meermaals moeten zoeken naar het juiste ontgrendelpunt en dit dan een tijdje stabiel kunnen houden maakt het extra spannend wanneer er ook een zekere tijdsdruk mee gepaard gaat, zoals bij aanstormende vijanden of een nakende explosie. Het vele klimmen, klauteren, glijden en slingeren aan een touw blijft daarnaast vermakelijk en de diverse levels, waarin je onder meer met de jeep rondrijdt, een reeks vernuftige puzzels dient op te lossen of een schietpartij moet zien te overleven, bieden eveneens een schat aan variatie en uitdaging, gedragen door het spannende verhaal.
Conclusie
Deze Uncharted: Legacy of Thieves Collection voor de pc is alweer een klepper van formaat geworden. Uncharted 4: A Thief's End en zelfs de DLC The Lost Legacy zijn beide games die je sowieso, los van het platform, moét gespeeld hebben omwille van hun knappe verhalen, visuele presentatie en de erg herkenbare maar verslavende gameplay. Even indrukwekkend echter is dat de kwaliteit ook van deze pc-port terug om duimen en vingers bij af te likken is met slechts enkele opmerkingen, volledig in de kantlijn omdat deze totaal geen afbreuk doen aan de ervaring. Voor ons pc-gamers is het een pure luxe dat wij deze topper nu ook aan onze spellencollectie kunnen toevoegen!
Pro
- Spannende en diepe storytelling
- Levensechte personages
- Prima gameplay
Con
- Hier en daar een bugje of grafische glitch, zonder erg evenwel
- Enkel te besturen met een controller
9
Over
Beschikbaar vanaf
19 oktober 2022
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
Genre
- Action
- Puzzle
- Shooter
- Stealth
Ontwikkelaar
- Naughty Dog
Uitgever
- PlayStation PC LLC
