Foto's nemen van geesten om ze uit te schakelen, dat is al sinds zijn inceptie het hoofdidee van de Fatal Frame-serie. De speler forceren om met de camera paraat te staan terwijl er van eender welke richting een spook aan zou kunnen komen, is het ultieme incentief om spelers aan het scherm genageld te houden wanneer ze zich normaal juist liever achter een kussen zouden verstoppen. Hoewel de serie altijd wat minder populair was buiten Japan, is het concept inmiddels iconisch geworden. Fatal Frame 4: Mask of the Lunar Eclipse zet alleszins deze traditie verder, met schommelend succes.
Project Zero: Mask of the Lunar Eclipse
is de Europese versie van wat buiten Europa meer bekend staat als Fatal Frame 4. Deze was origineel in 2008 enkel voor de Nintendo Wii uitgekomen. Met deze release is het de eerste keer dat westerse spelers Fatal Frame 4 legaal kunnen spelen en dat op moderne platforms. Deze release, die vanaf 9 maart 2023 voor alle platforms beschikbaar is, werd een "Remaster" genoemd, maar in deze review zal je lezen of deze vijftien jaar oude game een moderne toetsing kan doorstaan.
Dat de originele Wii-release reeds vijftien jaar oud is, is al snel duidelijk bij het opstarten van het spel: al zijn de pre-rendered cutscenes prachtig, is het anno 2023 een verrassing om nog naar zo'n lelijke textures te moeten kijken. Muren, posters, deuren, eigenlijk alles dat deel is van de omgeving getuigt van de game zijn leeftijd. Al noemt de game zich een remaster, is er toch weinig werk gestoken in het vernieuwen van de look van de game. Ook de Japanse lip-syncing is erbarmelijk. De karaktermodellen zijn gelukkig wel wat scherper, maar dat maakt de modderigheid van de omgevingen juist nog merkbaarder. Dat is ook niet het enige aspect dat antiek aanvoelt: dat geldt ook voor de beweging. Al gaat het niet om tank controls, gebruikt de game een stroef besturingssysteem waarbij de camera de rug van het personage wel volgt, maar niet andersom. In de opties het controleschema van Klassiek naar Actie veranderen, helpt een beetje, maar het blijft problematisch. Waar je beweegt is dan ook afhankelijk van waar de camera is, wat eindeloos voor verwarring en misstappen zorgt. Aangezien Mask of the Lunar Ecplise relatief lineair is, maakt dit doorheen de hoofdstukken niet zo'n groot verschil wanneer je door ellenlange gangen stapt. Het wordt wel een probleem bij bosses (waar je in kleine omgevingen steeds moet rond navigeren om niet geraakt te worden door een spook en om er een goede snapshot van te kunnen maken) en bij het oprapen van objecten. Je moet met je zaklamp exact de juiste richting in schijnen voor je een object kan waarnemen en zelfs dan vergt het nog wat onhandig precieze bewegingen om het ook op te kunnen rapen.
Na vorig jaar de gebrekkige Fatal Frame-kloon DreadOut 2 gespeeld te hebben, is het een verademing om terug naar het robuuste design van de OG (hier: original game) te keren. Hier werkt het fotograferen van geesten om ze te verslaan zoals bedoeld (ondanks de bewegingsproblemen die in meer uitdagende boss fights irritant kunnen zijn). In de fotomodus moet je een geest in het midden van het scherm houden en afhankelijk van hoe lang je het kan uithouden vooraleer je je foto neemt, doe je meer of minder schade. Dat zorgt voor een duidelijk en bevredigend risk reward-systeem. De camera kan je op de PlayStation 5 trouwens controleren met de DualSense bewegingssensor en dat werkt net als met de rechterjoystick prima. De geesten zelf komen altijd met griezelig grillige bewegingspatronen op je af, maar altijd langzaam genoeg om een foto nemen mogelijk te maken zolang je je zenuwen kan stalen. Daarnaast wordt exploratie en efficiëntie aangemoedigd vanwege de vele items en upgrades die je kan gebruiken. Met elke shot krijg je punten en die punten kan je gebruiken om handige items zoals sterker filmpapier of HP-bijvullers te kopen, alsook cosmetische zaken zoals accessoires of andere kleren voor je personages (En neen, ik heb geen kledingsopties gevonden die deze tienermeisjes niet overseksualiseerden). Daarnaast vind je in de donkere hoekjes van de wereld ook kristallen en lenzen, waarmee je specifieke effecten aan je foto kan toevoegen (zoals de mogelijkheid om een geest te ontwijken) en je de camera kan upgraden. Zo kan je de basissterkte van elke foto verhogen of juist de laadtijd tussen foto's in verminderen. Elk klein beetje kan helpen in je wanhopige strijd tegen de doden.
Zelfs ongevaarlijke spoken verheven de ervaring: je krijgt steeds een krap tijdsinterval om van deze verloren zielen een momentopname te maken en die opportuniteiten vullen het verhaal verder in, maar houden je daarboven lekker op je tenen. Wie nog meer foto's wil maken dan het verhaal toelaat, kan zich trouwens ook in Snap Mode verdiepen. In deze fotomodus kan je naast het gebruiken van filters ook je eigen scènes neerzetten door karaktermodellen van de personages en de geesten in de omgeving te plaatsen. Zo kan je je mentale gezondheid terug wat oppeppen door zelf wat controle uit te oefenen op dit wanhopig eiland waar alles tracht je te traumatiseren.
Project Zero: Mask of the Lunar Eclipse
Een reliek die wat opknappingswerk had kunnen gebruiken
Op het fictieve Rogetsu-eiland speelt dit griezelverhaal zich af. Tien jaar nadat vijf tieners tijdens een festival vermist zijn geraakt, voelen elk van deze meisjes een drang om terug te keren naar het eiland. Wanneer twee van de meisjes sterven, probeert Ruka Minazuki hun overlijdens op te lossen, alsook het groter mysterie van wat er tien jaar geleden precies gebeurde en waarom acht jaar geleden elke bewoner van Rogetsu plotseling is gestorven. Ze begint haar onderzoek in het psychiatrisch ziekenhuis waar de vijf meisjes destijds woonden. Maar het verlaten sanitorium blijft de thuis van talloze zielen die nog geen rust in de dood hebben kunnen vinden. En de enige manier om de minder vriendelijke geesten af te weren, is met de Camera Obscura (althans, tot je een zaklamp met dezelfde magische krachten tegenkomt). Het verhaal is niet de reden dat de meeste mensen zich aan deze serie wilen wagen, maar voor liefhebbers van out there horrorverhalen, bevat Mask of The Lunar Eclipse een paar wenkbrouw-kronkelende wendingen.De beweging en textures voelen antiek aan.
Dat de originele Wii-release reeds vijftien jaar oud is, is al snel duidelijk bij het opstarten van het spel: al zijn de pre-rendered cutscenes prachtig, is het anno 2023 een verrassing om nog naar zo'n lelijke textures te moeten kijken. Muren, posters, deuren, eigenlijk alles dat deel is van de omgeving getuigt van de game zijn leeftijd. Al noemt de game zich een remaster, is er toch weinig werk gestoken in het vernieuwen van de look van de game. Ook de Japanse lip-syncing is erbarmelijk. De karaktermodellen zijn gelukkig wel wat scherper, maar dat maakt de modderigheid van de omgevingen juist nog merkbaarder. Dat is ook niet het enige aspect dat antiek aanvoelt: dat geldt ook voor de beweging. Al gaat het niet om tank controls, gebruikt de game een stroef besturingssysteem waarbij de camera de rug van het personage wel volgt, maar niet andersom. In de opties het controleschema van Klassiek naar Actie veranderen, helpt een beetje, maar het blijft problematisch. Waar je beweegt is dan ook afhankelijk van waar de camera is, wat eindeloos voor verwarring en misstappen zorgt. Aangezien Mask of the Lunar Ecplise relatief lineair is, maakt dit doorheen de hoofdstukken niet zo'n groot verschil wanneer je door ellenlange gangen stapt. Het wordt wel een probleem bij bosses (waar je in kleine omgevingen steeds moet rond navigeren om niet geraakt te worden door een spook en om er een goede snapshot van te kunnen maken) en bij het oprapen van objecten. Je moet met je zaklamp exact de juiste richting in schijnen voor je een object kan waarnemen en zelfs dan vergt het nog wat onhandig precieze bewegingen om het ook op te kunnen rapen.
Onder de ruwe oppervlakte een solide horrorervaring
Gelukkig zijn de geslaagde atmosfeer en gameplay ondanks de verouderde elementen bewijs dat het onderliggend gamedesign wel degelijk heel sterk is. Modderige textures kunnen namelijk niets veranderen aan doordachte belichting, verontrustende geluiden, simpel maar sterk niveaudesign en effectieve encounters. Krakende deuren en vloerpanelen houden de spanning hoog. Het blauw licht van de maan sijpelt doorheen de ramen om een contrastvol, ethereaal beeld te vormen. Achtergelaten brieven geschreven door psychologisch gefolterde zielen, accentueren de gruwelijkheid van de gebeurtenissen op het eiland zonder een druppel bloed. Alle factoren werken samen om je onder te dompelen in deze sfeervolle maar macabere setting. Daarbij hoort ook de aparte manier waarop je met objecten omgaat: in plaats van een tik op een knop zoals in meeste games, moet je in Mask of the Lunar Eclipse de interactieknop ingedrukt houden voor een aantal seconden terwijl het personage traagjes dichter komt met haar hand. Of er nu echt een jumpscare te wachten staat of niet, de verlengde interactie gaat steeds gepaard met ingehouden adem.De geesten komen altijd met griezelig grillige bewegingspatronen op je af, maar altijd langzaam genoeg om een foto nemen mogelijk te maken zolang je je zenuwen kan stalen.
Na vorig jaar de gebrekkige Fatal Frame-kloon DreadOut 2 gespeeld te hebben, is het een verademing om terug naar het robuuste design van de OG (hier: original game) te keren. Hier werkt het fotograferen van geesten om ze te verslaan zoals bedoeld (ondanks de bewegingsproblemen die in meer uitdagende boss fights irritant kunnen zijn). In de fotomodus moet je een geest in het midden van het scherm houden en afhankelijk van hoe lang je het kan uithouden vooraleer je je foto neemt, doe je meer of minder schade. Dat zorgt voor een duidelijk en bevredigend risk reward-systeem. De camera kan je op de PlayStation 5 trouwens controleren met de DualSense bewegingssensor en dat werkt net als met de rechterjoystick prima. De geesten zelf komen altijd met griezelig grillige bewegingspatronen op je af, maar altijd langzaam genoeg om een foto nemen mogelijk te maken zolang je je zenuwen kan stalen. Daarnaast wordt exploratie en efficiëntie aangemoedigd vanwege de vele items en upgrades die je kan gebruiken. Met elke shot krijg je punten en die punten kan je gebruiken om handige items zoals sterker filmpapier of HP-bijvullers te kopen, alsook cosmetische zaken zoals accessoires of andere kleren voor je personages (En neen, ik heb geen kledingsopties gevonden die deze tienermeisjes niet overseksualiseerden). Daarnaast vind je in de donkere hoekjes van de wereld ook kristallen en lenzen, waarmee je specifieke effecten aan je foto kan toevoegen (zoals de mogelijkheid om een geest te ontwijken) en je de camera kan upgraden. Zo kan je de basissterkte van elke foto verhogen of juist de laadtijd tussen foto's in verminderen. Elk klein beetje kan helpen in je wanhopige strijd tegen de doden.
Zelfs ongevaarlijke spoken verheven de ervaring: je krijgt steeds een krap tijdsinterval om van deze verloren zielen een momentopname te maken en die opportuniteiten vullen het verhaal verder in, maar houden je daarboven lekker op je tenen. Wie nog meer foto's wil maken dan het verhaal toelaat, kan zich trouwens ook in Snap Mode verdiepen. In deze fotomodus kan je naast het gebruiken van filters ook je eigen scènes neerzetten door karaktermodellen van de personages en de geesten in de omgeving te plaatsen. Zo kan je je mentale gezondheid terug wat oppeppen door zelf wat controle uit te oefenen op dit wanhopig eiland waar alles tracht je te traumatiseren.
Conclusie
Een erg goede eerste indruk maakt Project Zero: Mask of the Lunar Eclipse niet. Textures zijn afgrijselijk en de beweging voelt oeroud aan. Met deze "remaster" had Koei Tecmo de perfecte gelegenheid om deze aspecten op te frissen, maar naast een lokalisatie en wat Motion Sensor-integratie lijkt niet veel werk gestoken te zijn in deze release van een reeds vijftien jaar oude game. Het gebrek aan opknapping van zijn oubollige kanten terzijde, is Project Zero 4 wel een solide en effectieve horrorervaring die zowel qua atmosfeer en gameplaysystemen uitstekend in elkaar zit. Eens je de lelijke textures en onhandige besturing wat gewoon wordt, zal je naast een paar frustrerende boss fights wel degelijk meegezogen worden in de donkere hoekjes van Rogetsu Isle en de gruwels die zich hier afspelen.
Pro
- Aangename fotoshoot-gameplay
- Atmosfeer om van te bibberen
- Upgradesystemen bieden goede stimulans om oplettend te zijn
- Knappe Snap Mode
Con
- Verouderde, klungelige besturing maken zowel boss fights als het oprapen van objecten een klus
- Lelijke textures
7
Over
Beschikbaar vanaf
9 maart 2023
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Adventure
- Horror
Ontwikkelaar
- Koei Tecmo
Uitgever
- Koei Tecmo
