Waar ze ook gaat, lijkt het wel dat schaduwen Linda achtervolgen. In haar perifeer gezichtsveld ziet ze vreemde figuren. Ze wil niets liever dan vluchten. Maar er is maar één manier om echt van deze verschijningen af te raken: haar camera uithalen en de demonen een fotoshoot van jewelste geven. Neen, het gaat niet om Fatal Frame, maar om het vervolg op de Indonesische horrorgame DreadOut, die nu voor het eerst zijn weg van de pc naar consoles heeft gevonden.
Ontwikkelaars Digital Happiness brachten in 2014 hun Indonesische spin op de Japanse Fatal Frame-formule uit met DreadOut, een survival horrorgame met een beduidend laag budget, maar wel een gelijkaardige focus op het fotograferen van geesten. Na diens bescheiden succes volgde, in tandem met een verfilming, een sequel die het verhaal zou vervolgen maar alles naar het volgende niveau zou opkrikken. Ondanks een lauwe ontvangst, komt de serie in 2022 voor het eerst naar consoles. Jammer genoeg blijkt de kwaliteit van deze port veel enger dan de langharige monsters die je in het spel opwachten.
Een stap in de Indonesische geestenwereld
Voor middelbare scholier Linda Melinda wordt haar leven er niet makkelijker op na de gebeurtenissen van de eerste DreadOut. Als de enige overlever van dat voorval, houdt iedereen op school haar verantwoordelijk voor de dood van hun vrienden en leerkracht. En waar ze ook gaat, komt ze in aanraking met figuren die niemand anders kan zien. Nadat een klasgenote Linda probeert te vermoorden, besluit ze te onderzoeken wat er aan de hand is, zowel met de duistere geesten rondom haar, als met zichzelf. Zo struikelt ze van de ene nachtmerrie steeds de andere in, met niets meer dan haar gsm om zich mee te verdedigen.
Dit verhaal is niet veel meer dan het absoluut minimum van framing dat nodig is om de verscheidene horrorsituaties waar je je als speler in zal bevinden, te rechtvaardigen. Het hoofdpersonage heeft naast haar pornoster-naam geen herkenbare persoonlijkheid, en als zij naast simpele schok en vrees nog emoties ervaart, wordt dat nooit duidelijk. Een stille protagonist is natuurlijk geen probleem als er andere interessante personages te bespreken zijn, maar dat is hier niet het geval. Althans, tot je de geesten zelf meerekent. Die zijn niet allemaal even praatgraag, maar een van de indrukwekkende dingen over DreadOut 2 is wel dat er een wijde selectie aan verschillende geesten te ontdekken is in je handige Ghostpedia. Elk hebben ze een ander design, andere motivaties en achtergrondverhaal en een andere manier waarop je ze tegenkomt. Zo vind je sommige geesten in de open wereld in een hoekje weggetukt, terwijl andere geesten specifieke acties vergen als deel van een sidequest.
Dat lees je juist: DreadOut 2 heeft zowel een openworld-structuur als sidequests, een zekere verrassing gezien het genre. Zo kan je tussen elk niveau het Indonesisch stadje ontdekken waar Linda woont. Heel veel interessante dingen zijn daarin niet te zien of doen, maar de drukke straten, de vele krakkemikkige zijpaden en het oneindig spervuur van reclameposters en -borden schilderen wel een uniek plaatje van de Indonesische atmosfeer. De sidequests zijn niet allen even interessant, maar er is duidelijk wel wat aandacht aan gewijd aangezien er volledige niveaus, geesten en animaties zijn die enkel als deel van deze sidequests gevonden kunnen worden. Waar Linda het in het hoofdverhaal vooral opneemt tegen de meest kwaadaardige geesten, vertellen de sidequests eerder tragische en soms zelfs komische verhalen over hun postmortem bestaan. Zo kan je mee op de achterkant van een bromfiets rijden met een 'spookrijder' die tijdens het ritje naar zijn begraafplaats een lekker babbeltje met Linda slaat. In die zin heeft DreadOut 2 een best gezonde verstandhouding met zijn geesten: sommigen zijn kwaadaardig, (en een horrorgame zijnde, krijgen die wel de focus), maar alle geesten hebben wel degelijk andere persoonlijkheden, en elk illustreren ze een andere kant van de geestenwereld, alsook de Indonesische folklore waarop ze gebaseerd zijn.
Fotobom
Net als in de klassieker Fatal Frame pak je in DreadOut 2 vijandige geesten aan met je camera. Dit keer geen camera obscura, maar gewoon de fotomodus van Linda's smartphone doet hier het zware werk. Wanneer je je in combatmodus bevindt, moet je dus een zo duidelijk mogelijk beeld van je aanvallers nemen om schade te doen. Met een tik doe je een beetje schade, maar als je de fotoknop ingedrukt houdt, laadt de foto op voor meer schade (áls hij landt ...) Ook al zijn er ook melee-combatsegmenten en lichte puzzels, blijft dit fotografie-aspect het belangrijkste doorheen de game; zo gebruik je het zelfs buiten combat om geesten te kunnen percipiëren, aanwijzingen op te slaan, en sidequests vooruit te helpen.
Jammer dus dat deze mechanic volledig misbruikt werd. Dan heb ik het over zowel het idee als de werking van de spook-bossfights. In die gevallen zit je in een gesloten ruimte met een geest opgescheept die om de zoveel seconden recht op je afkomt. Wanneer ze dit doen is het aan de speler om een goede foto te trekken, om ze voor heel even weg te jagen en schade te doen aan hun onzichtbare health bar. Eén probleem aan de snelheid en agressie van deze spoken is dat ze niet de tijd of pauze toelaten om spanning op te bouwen, dus deze gevechten zijn allesbehalve eng, zelfs als het design van het spook zelf dat wel zou moeten zijn. Het tweede en veel ergere probleem is dat deze gevechten simpelweg oneerlijk en frustrerend zijn. Zonder een ontwijkfunctie en met een trage pas is het vaak onmogelijk om de aanvallen van deze spoken te vermijden, zeker aangezien ze zo razendsnel rondvliegen, ze je maar (zonder aanvalsanimatie) moeten raken om schade te doen en je vaak geen benul kan hebben vanuit welke richting je zelfs een aanval kan verwachten. Daarnaast is de camera zelf te veeleisend: wat het spel je nooit letterlijk zal vertellen, maar wel snel duidelijk wordt, is dat enkel headshots schade doen. Het probleem? Er is geen dradenkruis in het midden van het scherm, enkel een heel grote cirkel die niet betrouwbaar is om mee te mikken. Daarboven laat de voornoemde snelheid van de spoken meestal niet toe dat je binnen een redelijke tijd de camera goed kan focussen op het hoofd van het spook. Dat laatste is vooral een probleem met de port naar consoles: met muis zal mikken geen probleem zijn, maar met controllers zijn deze gevechten een absolute hel. Dat beschouw ik vooral als een schande omdat dit illustreert dat de ontwikkelaars niet bereid waren om veranderingen te maken voor deze port die absoluut essentieel waren om de game functioneel speelbaar te maken op deze platforms.
Niet alle combat maakt gebruik van de camera, maar jammer genoeg kan ik niet veel beters zeggen over de andere situaties: animaties met melee-wapens baseren zich volledig op de richting van de camera (niet Linda's gsm, maar de game-camera) wanneer de actie uitgevoerd wordt, maar vaak is die camera juist gepositioneerd om je vijanden of je omgeving goed te kunnen zien. Eigenlijk komt het neer op hetzelfde probleem: zelfs buiten de cameramodus moet de vijand in het midden van het scherm staan om geraakt te kunnen worden, maar zonder dradenkruis en met gelimiteerde controle over de camera zal dit lang niet altijd het geval zijn. Verwacht je dus ook maar aan vele gemiste bijlslagen.
Wat een nachtmerrie ...
Daarnaast zijn er vele presentatie- en mechanische elementen die het nog moeilijker maken om van deze ervaring te genieten. Zo wisten de ontwikkelaars niet of ze de originele Indonesische versie internationaal wouden uitbrengen, of een Amerikaanse dub wouden toevoegen, dus probeerden ze een middenweg te nemen door sommige personages Indonesisch te laten spreken, en andere personages (die er evenwel Indonesisch uitzien) spreken perfect Amerikaans Engels. Animaties zijn over het hele spel best hakkig, maar vooral bij het hoofdpersonage kan dat best storend zijn. Ook ervaarde ik soms drastische framerate drops. En aangezien de game grafisch gesproken nog niet eens al te mooi is, wordt dat extra problematisch. Ten laatste had ik meermaals de gekmakende ervaring dat checkpoints de game niet volledig resetten na een dood. Zo startte ik na het sterven aan een checkpoint met een mank, die ik pas na het activeren van dat checkpoint had opgelopen, waardoor ik de rest van het niveau aan serieus verminderde snelheid moest vervolledigen. Een nachtmerrie, maar niet het soort dat de ontwikkelaars bedoeld hadden.
Toch denk ik terug aan mijn tijd met DreadOut 2 en erken ik dat er zeker sterke griezelmomenten in zaten. Omgevingen zijn vaak effectief schaars belicht, of hebben een dreigende atmosfeer. Vaak spelen daar goed geselecteerde geluidseffecten en achtergrondmuziek een belangrijke ondersteunende rol. Het wandelen door de duisternis, het moment waar je iets in de hoeken van je ogen kan zien, een paar pseudo-cutscenes waar iets in de achtergrond gebeurt terwijl Linda zich verstopt, het ontdekken van een spook die zich doodleuk in klaar daglicht bezighoudt. Deze momenten hebben potentieel, en ik kon daar zeker van genieten. Maar de engste momenten van DreadOut 2 waren de minst interactieve. Sterker nog, de sterkste momenten in het algemeen waren die delen die eigenlijk niet meer dan een walking sim inhielden. Al de gameplay die errond gebouwd is, is op zijn best onnodig, en op zijn slechtst gewoon destructief voor de bedoelde ervaring.
Ontwikkelaars Digital Happiness brachten in 2014 hun Indonesische spin op de Japanse Fatal Frame-formule uit met DreadOut, een survival horrorgame met een beduidend laag budget, maar wel een gelijkaardige focus op het fotograferen van geesten. Na diens bescheiden succes volgde, in tandem met een verfilming, een sequel die het verhaal zou vervolgen maar alles naar het volgende niveau zou opkrikken. Ondanks een lauwe ontvangst, komt de serie in 2022 voor het eerst naar consoles. Jammer genoeg blijkt de kwaliteit van deze port veel enger dan de langharige monsters die je in het spel opwachten.
Een stap in de Indonesische geestenwereld
Voor middelbare scholier Linda Melinda wordt haar leven er niet makkelijker op na de gebeurtenissen van de eerste DreadOut. Als de enige overlever van dat voorval, houdt iedereen op school haar verantwoordelijk voor de dood van hun vrienden en leerkracht. En waar ze ook gaat, komt ze in aanraking met figuren die niemand anders kan zien. Nadat een klasgenote Linda probeert te vermoorden, besluit ze te onderzoeken wat er aan de hand is, zowel met de duistere geesten rondom haar, als met zichzelf. Zo struikelt ze van de ene nachtmerrie steeds de andere in, met niets meer dan haar gsm om zich mee te verdedigen.
Alle geesten hebben andere persoonlijkheden, en elk illustreren ze een andere kant van de geestenwereld, alsook de Indonesische folklore.
Dit verhaal is niet veel meer dan het absoluut minimum van framing dat nodig is om de verscheidene horrorsituaties waar je je als speler in zal bevinden, te rechtvaardigen. Het hoofdpersonage heeft naast haar pornoster-naam geen herkenbare persoonlijkheid, en als zij naast simpele schok en vrees nog emoties ervaart, wordt dat nooit duidelijk. Een stille protagonist is natuurlijk geen probleem als er andere interessante personages te bespreken zijn, maar dat is hier niet het geval. Althans, tot je de geesten zelf meerekent. Die zijn niet allemaal even praatgraag, maar een van de indrukwekkende dingen over DreadOut 2 is wel dat er een wijde selectie aan verschillende geesten te ontdekken is in je handige Ghostpedia. Elk hebben ze een ander design, andere motivaties en achtergrondverhaal en een andere manier waarop je ze tegenkomt. Zo vind je sommige geesten in de open wereld in een hoekje weggetukt, terwijl andere geesten specifieke acties vergen als deel van een sidequest.
Dat lees je juist: DreadOut 2 heeft zowel een openworld-structuur als sidequests, een zekere verrassing gezien het genre. Zo kan je tussen elk niveau het Indonesisch stadje ontdekken waar Linda woont. Heel veel interessante dingen zijn daarin niet te zien of doen, maar de drukke straten, de vele krakkemikkige zijpaden en het oneindig spervuur van reclameposters en -borden schilderen wel een uniek plaatje van de Indonesische atmosfeer. De sidequests zijn niet allen even interessant, maar er is duidelijk wel wat aandacht aan gewijd aangezien er volledige niveaus, geesten en animaties zijn die enkel als deel van deze sidequests gevonden kunnen worden. Waar Linda het in het hoofdverhaal vooral opneemt tegen de meest kwaadaardige geesten, vertellen de sidequests eerder tragische en soms zelfs komische verhalen over hun postmortem bestaan. Zo kan je mee op de achterkant van een bromfiets rijden met een 'spookrijder' die tijdens het ritje naar zijn begraafplaats een lekker babbeltje met Linda slaat. In die zin heeft DreadOut 2 een best gezonde verstandhouding met zijn geesten: sommigen zijn kwaadaardig, (en een horrorgame zijnde, krijgen die wel de focus), maar alle geesten hebben wel degelijk andere persoonlijkheden, en elk illustreren ze een andere kant van de geestenwereld, alsook de Indonesische folklore waarop ze gebaseerd zijn.
Fotobom
Net als in de klassieker Fatal Frame pak je in DreadOut 2 vijandige geesten aan met je camera. Dit keer geen camera obscura, maar gewoon de fotomodus van Linda's smartphone doet hier het zware werk. Wanneer je je in combatmodus bevindt, moet je dus een zo duidelijk mogelijk beeld van je aanvallers nemen om schade te doen. Met een tik doe je een beetje schade, maar als je de fotoknop ingedrukt houdt, laadt de foto op voor meer schade (áls hij landt ...) Ook al zijn er ook melee-combatsegmenten en lichte puzzels, blijft dit fotografie-aspect het belangrijkste doorheen de game; zo gebruik je het zelfs buiten combat om geesten te kunnen percipiëren, aanwijzingen op te slaan, en sidequests vooruit te helpen.
Gevechten zijn allesbehalve eng, zelfs als het design van het spook zelf dat wel zou moeten zijn.
Jammer dus dat deze mechanic volledig misbruikt werd. Dan heb ik het over zowel het idee als de werking van de spook-bossfights. In die gevallen zit je in een gesloten ruimte met een geest opgescheept die om de zoveel seconden recht op je afkomt. Wanneer ze dit doen is het aan de speler om een goede foto te trekken, om ze voor heel even weg te jagen en schade te doen aan hun onzichtbare health bar. Eén probleem aan de snelheid en agressie van deze spoken is dat ze niet de tijd of pauze toelaten om spanning op te bouwen, dus deze gevechten zijn allesbehalve eng, zelfs als het design van het spook zelf dat wel zou moeten zijn. Het tweede en veel ergere probleem is dat deze gevechten simpelweg oneerlijk en frustrerend zijn. Zonder een ontwijkfunctie en met een trage pas is het vaak onmogelijk om de aanvallen van deze spoken te vermijden, zeker aangezien ze zo razendsnel rondvliegen, ze je maar (zonder aanvalsanimatie) moeten raken om schade te doen en je vaak geen benul kan hebben vanuit welke richting je zelfs een aanval kan verwachten. Daarnaast is de camera zelf te veeleisend: wat het spel je nooit letterlijk zal vertellen, maar wel snel duidelijk wordt, is dat enkel headshots schade doen. Het probleem? Er is geen dradenkruis in het midden van het scherm, enkel een heel grote cirkel die niet betrouwbaar is om mee te mikken. Daarboven laat de voornoemde snelheid van de spoken meestal niet toe dat je binnen een redelijke tijd de camera goed kan focussen op het hoofd van het spook. Dat laatste is vooral een probleem met de port naar consoles: met muis zal mikken geen probleem zijn, maar met controllers zijn deze gevechten een absolute hel. Dat beschouw ik vooral als een schande omdat dit illustreert dat de ontwikkelaars niet bereid waren om veranderingen te maken voor deze port die absoluut essentieel waren om de game functioneel speelbaar te maken op deze platforms.
Niet alle combat maakt gebruik van de camera, maar jammer genoeg kan ik niet veel beters zeggen over de andere situaties: animaties met melee-wapens baseren zich volledig op de richting van de camera (niet Linda's gsm, maar de game-camera) wanneer de actie uitgevoerd wordt, maar vaak is die camera juist gepositioneerd om je vijanden of je omgeving goed te kunnen zien. Eigenlijk komt het neer op hetzelfde probleem: zelfs buiten de cameramodus moet de vijand in het midden van het scherm staan om geraakt te kunnen worden, maar zonder dradenkruis en met gelimiteerde controle over de camera zal dit lang niet altijd het geval zijn. Verwacht je dus ook maar aan vele gemiste bijlslagen.
Wat een nachtmerrie ...
Daarnaast zijn er vele presentatie- en mechanische elementen die het nog moeilijker maken om van deze ervaring te genieten. Zo wisten de ontwikkelaars niet of ze de originele Indonesische versie internationaal wouden uitbrengen, of een Amerikaanse dub wouden toevoegen, dus probeerden ze een middenweg te nemen door sommige personages Indonesisch te laten spreken, en andere personages (die er evenwel Indonesisch uitzien) spreken perfect Amerikaans Engels. Animaties zijn over het hele spel best hakkig, maar vooral bij het hoofdpersonage kan dat best storend zijn. Ook ervaarde ik soms drastische framerate drops. En aangezien de game grafisch gesproken nog niet eens al te mooi is, wordt dat extra problematisch. Ten laatste had ik meermaals de gekmakende ervaring dat checkpoints de game niet volledig resetten na een dood. Zo startte ik na het sterven aan een checkpoint met een mank, die ik pas na het activeren van dat checkpoint had opgelopen, waardoor ik de rest van het niveau aan serieus verminderde snelheid moest vervolledigen. Een nachtmerrie, maar niet het soort dat de ontwikkelaars bedoeld hadden.
De engste momenten van DreadOut 2 waren de minst interactieve.
Toch denk ik terug aan mijn tijd met DreadOut 2 en erken ik dat er zeker sterke griezelmomenten in zaten. Omgevingen zijn vaak effectief schaars belicht, of hebben een dreigende atmosfeer. Vaak spelen daar goed geselecteerde geluidseffecten en achtergrondmuziek een belangrijke ondersteunende rol. Het wandelen door de duisternis, het moment waar je iets in de hoeken van je ogen kan zien, een paar pseudo-cutscenes waar iets in de achtergrond gebeurt terwijl Linda zich verstopt, het ontdekken van een spook die zich doodleuk in klaar daglicht bezighoudt. Deze momenten hebben potentieel, en ik kon daar zeker van genieten. Maar de engste momenten van DreadOut 2 waren de minst interactieve. Sterker nog, de sterkste momenten in het algemeen waren die delen die eigenlijk niet meer dan een walking sim inhielden. Al de gameplay die errond gebouwd is, is op zijn best onnodig, en op zijn slechtst gewoon destructief voor de bedoelde ervaring.
Conclusie
DreadOut 2 toont glimpen van een goede horrorgame, maar wordt serieus tegengehouden door ongepolijste presentatie en gameplay. Soms kan je even opkijken van oprecht angstaanjagende omgevingen en scenario's, maar een te groot aandeel van de speeltijd bevat mechanische problemen die het moeilijk maken om van DreadOut 2 te genieten. Enkel aangeraden voor horrorfanaten met een hoog tolerantieniveau voor jank.
Pro
- Soms echt angstaanjagende scenario's en geestontwerpen
- Subtiele sounddesign en muziek voegen toe aan atmosfeer
- Interessante mythos en representatie van Indonesië
Con
- Verschrikkelijke controls en combat
- Verwaarloosbaar verhaal
- Allerlei schoonheidsfoutjes trekken je weg uit de ervaring
4.5
Over
Beschikbaar vanaf
15 juli 2022
Gespeeld op
- Xbox Series X|S
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Horror
Ontwikkelaar
- Digital Happiness
Uitgever
- Digital Happiness
