Soms zijn er van die spellen waar je eigenlijk min of meer toevallig tegenaan loopt en volgens de omschrijving volledig in je straatje past. Als fan van fantasy RPG's zoals bijvoorbeeld Baldur's Gate en vroeger ook een fanatiek Heroes of Might and Magic-speler, is King's Bounty II voor mij zo'n titel. De eerste King's Bounty stamt al weer van 1990 en na het even terug opgezocht te hebben, kan ik me herinneren dat ik die ook ooit gespeeld heb. Ik kan me ook vaag herinneren dat het een behoorlijk lastig spel was...
De originele King's Bounty is eigenlijk de voorloper van het beter gekende Heroes of Might and Magic. Waar Heroes redelijk toegankelijk is, niet heel veel echte RPG-elementen heeft en eigenlijk een typische 4X game is, is de originele King's Bounty meer verhaalgedreven en waren de gevechten ook aanzienlijk meer tactisch en moeilijker (zover als ik me kan herinneren tenminste). Nu 31 jaar later komt dus deel twee uit in de serie. Of ja, eigenlijk niet het tweede deel pur sang. Nadat 1C Company de rechten op de naam verworven had in 2007, hebben zij het spel dat Katauri Interactive toen onder de naam Battle Lord in ontwikkeling had, op de markt gezet als King's Bounty: The Legend. In de voorbije decennia zijn er daarna nog enkele games uitgebracht onder de King's Bounty-vlag. Ik moet bekennen dat ik hier niet van op de hoogte was en deze dus (nog) niet gespeeld heb.
To the dungeons!
Nu heeft 1C Entertainment dus de echte opvolger op het originele King's Bounty uitgebracht. Het spel is uitgebracht voor de PC, Xbox One en PlayStation 4 en is zelfs ook speelbaar op het buitenbeentje dat door het leven gaat als de Nintendo Switch. Voor deze review ben ik ondergedoken in de fantasiewereld Nostria op mijn trouwe Nintendo Switch. Het spel begint vrij klassiek met het kiezen van je protagonist. Zo heb je Aviar de 'warrior' die voornamelijk gefocust is op brute kracht en zo veel schade kan aanrichten met zijn troepen, terwijl hij geen (of nauwelijks) magie kan gebruiken. Dan heb je de 'mage' Katharine, die naast haar serieuze dikke nek, enorm bedreven is in magie en de meest krachtige spreuken tot haar beschikking heeft tijdens de gevechten. Dan heb je ook nog de rechtschapen Elisa de 'paladin' die er wat tussen hangt wat kracht en magie betreft, maar wel het snelst door haar leiderschap een groot leger rond zich kan verzamelen.
Het verhaal begint weinig origineel in de kerkers van een burcht. Alwaar je door een bewaker vrijgelaten wordt op bevel van hogerhand. Vrij snel koop je je eerste uitrusting en krijg je een zeer beperkt aantal troepen. Daarnaast krijg je ook nog een paard om de wereld mee te verkennen. Met je eerste wapen over je schouder, enkele units tot je beschikking en een paard onder je achterwerk, vertrek je op weg naar Marcella, alwaar je ontboden bent voor een onderhoud met de prins. Tijdens de eerste gesprekken die je aangaat, merk je zeer duidelijk de verschillende karaktereigenschappen van de drie hoofdpersonages. En hoewel ik na vier zinnen eigenlijk al helemaal klaar was met de enorme arrogantie van Katharine, ben ik toch bij haar gebleven als protagonist, gezien ik erg graag mijn tegenstanders decimeer met vuurballen, bliksemschichten en andere magie. De eerste twintig tot dertig minuten van het spel heb ik ook met de twee andere karakters gespeeld en de manier waarop elk karakter zich profileert is behoorlijk verschillend. De karakters hebben hun eigen persoonlijkheid en dat is duidelijk te merken in hoe zij de NPC's aanspreken. Hoewel de teksten van de hoofdpersonages dus enorm verschillen van elkaar, zijn de passages van de NPC's altijd dezelfde. Op enkele uitzonderingen na is deze wisselwerking behoorlijk goed gedaan en merk je niet dat je dezelfde tekst te horen krijgt van de NPC.
Hexagons!
Tijdens het traag rondwandelen te voet of op je niet veel snellere extreem trage paard, zie je als je op je TV (of ander groot scherm) speelt, duidelijk dat de Nintendo Switch rekenkracht te kort komt. Soms zijn de beelden echt tenenkrommend, maar in handheld mode is het eigenlijk alleen tijdens de gesprekken waarbij er op de hoofden van de NPC's en je karakter ingezoomd wordt, soms niet om aan te zien. Als je niet te veel vergelijkt met de graphics die anno 2021 door grote spellen tevoorschijn worden getoverd op apparaten met aanzienlijk meer rekenkracht, is het spel naar mijn mening behoorlijk sfeervol en kan het spel er op grafisch vlak prima mee door. Vooral tijdens de gevechten komen de graphics wel goed uit de verf. Hoewel... in handheld mode is alles zo enorm klein, dat je dan nauwelijks ziet wat je eigenlijk aan het doen bent. Zeker in het begin van het spel, als je alles nog een beetje moet uitvogelen, zijn de gevechten op het kleine schermpje van de Nintendo Switch geen sinecure. De gevechten zelf vinden overigens plaats op de omgeving van de wereld waarin je rondloopt, alleen wordt er aan het begin van de confrontatie uitgezoomd naar het meer tactische bovenaanzicht. In dit overzichtelijk perspectief wordt het gebied waarbinnen je troepen de strijd aangaan, opgedeeld in verschillende hexagons, waarover je je units kunt verplaatsen. De gevechten verlopen turn-based en de volgorde is op basis van 'initiative'.
De tactische gevechten zijn soms behoorlijk pittig en er zullen vaak veel units sneuvelen. Gelukkig kun je bij een overwinning je gesneuvelde troepen terug oplappen door een stevige zak met goudstukken af te staan. Tenminste, op voorwaarde dat een groepje units niet volledig uitgeroeid is. Zijn al je units van een groep gesneuveld, dan kan dat niet en dan ga je dus nieuwe moeten rekruteren. In de praktijk betekent dat, dat zodra er een groepje gesneuveld is, je de auto-save van voor de confrontatie laadt. Niet alleen omdat je dan zwakkere units zou moeten aanschaffen die je weer moet laten promoveren naar een hogere rank door ze gevechten te laten winnen, maar vooral omdat units niet goedkoop zijn en je anders zeer snel zonder geld en dus zonder leger zit.
Solide basis
Het verhaal vond ik best interessant. Geen wereldschokkend verhaal met megagrote plotwendingen, maar wel een solide verhaal dat meer dan interessant genoeg is om effectief verder te willen spelen. Ik ga me hier niet verder over uitweiden maar tijdens het volgen van het verhaal krijg je regelmatig keuzes voorgeschoteld, welke dan gekoppeld zijn aan een bepaalde 'alignment'. Zo heb je “Order”, “Anarchy”, “Power”, en “Finesse”. Elke alignment heeft invloed in welke skills je kunt unlocken wanneer je een level stijgt en skill points te verdelen krijgt. Naast een invloed op je skill-tree heeft dit systeem van idealen en beslissingen ook een kleine invloed op je gevechtstroepen. Zo hebben magische wezens een hogere moraal als je flink investeert in “finesse”, terwijl “power” georiënteerde units dan weer minder presteren. Ook de onderlinge verhouding tussen de troepen zelf is afhankelijk van de verschillende oriëntaties. Zo zie je de moraal van je legers kelderen van zodra je verschillende alignments in je regiment op neemt.
Naast het hoofdverhaal is de wereld ook goed gevuld met side-quests. Ik heb weinig het idee gehad dat deze side-quests pure opvulling waren, aangezien je de ervaringspunten van deze side-quests ook hard nodig hebt om te levelen en de daarbij behorende extra leadership points te verdienen. Leadership heeft namelijk een directe invloed in hoe groot en sterk het leger kan zijn dat je rond je personage kunt verzamelen. Hier en daar zijn er in het spel ook puzzels te vinden en dat voornamelijk als je wilt investeren in finesse. De puzzels zijn over het algemeen vrij simpel op te lossen. Mocht je een puzzel niet 'per ongeluk' juist uitvoeren, zijn de aanwijzingen meestal gewoon in de buurt van de opdracht te vinden. Slechts enkele malen was het echt een kwestie van trial and error omdat ik de aanwijzingen van een NPC vergeten was.
There is a troll in the grotto
Behalve dat het acteerwerk van de stemacteurs nu niet echt bepaald van hoog niveau is, is het verder ook niet echt storend. Het is erg fijn dat alle teksten effectief ingesproken zijn. Wat wel storend is, is dat wanneer je een NPC passeert, je iedere keer exact hetzelfde riedeltje te horen krijgt. Na een stuk of tien keer binnen een kwartier heb je echt wel door dat er een trol in de grotten zit. Over de muziek ben ik minder te spreken. Deze is zeer repetitief en weinig dynamisch. Datzelfde geldt eigenlijk ook voor de omgevingsgeluiden. Zo hoorde ik het hele spel vaak, maar willekeurig, een soort slepend geluid en ik heb nog altijd niet door waar dat geluid bij hoort. Wellicht is een groot deel van de levendigheid uit de omgeving gehaald om het spel draaibaar te houden op de Switch, maar worden de geluiden van het rondlopende fauna wel nog afgespeeld. Hoewel je voetstappen op steen anders klinken dan wanneer je in bijvoorbeeld door de sneeuw aan het rondploegen bent, is het niet altijd consequent. Ook verandert het geluid niet altijd bij een verandering van de ondergrond als je bijvoorbeeld door een grote poel met water stapt.
Als je echter door deze onvolkomenheden heen kan kijken, is het verder wel een dijk van een spel. Persoonlijk ben ik bijvoorbeeld echt wel een fan van het gevechtssysteem. Daarnaast ga je na een poosje toch wel een voorkeur krijgen voor bepaalde units. Helaas zijn deze units behoorlijk waardeloos als je verder in het spel zit en het tegen sterkere troepen moet opnemen. Doordat je tegenstanders steeds sterkere troepen krijgen en elk soort zijn eigen sterke en zwakke punten heeft, ben je constant bezig te zoeken naar de beste combinaties van je units en het liefst, zonder je favorieten te hoeven dumpen.
De originele King's Bounty is eigenlijk de voorloper van het beter gekende Heroes of Might and Magic. Waar Heroes redelijk toegankelijk is, niet heel veel echte RPG-elementen heeft en eigenlijk een typische 4X game is, is de originele King's Bounty meer verhaalgedreven en waren de gevechten ook aanzienlijk meer tactisch en moeilijker (zover als ik me kan herinneren tenminste). Nu 31 jaar later komt dus deel twee uit in de serie. Of ja, eigenlijk niet het tweede deel pur sang. Nadat 1C Company de rechten op de naam verworven had in 2007, hebben zij het spel dat Katauri Interactive toen onder de naam Battle Lord in ontwikkeling had, op de markt gezet als King's Bounty: The Legend. In de voorbije decennia zijn er daarna nog enkele games uitgebracht onder de King's Bounty-vlag. Ik moet bekennen dat ik hier niet van op de hoogte was en deze dus (nog) niet gespeeld heb.
To the dungeons!
Nu heeft 1C Entertainment dus de echte opvolger op het originele King's Bounty uitgebracht. Het spel is uitgebracht voor de PC, Xbox One en PlayStation 4 en is zelfs ook speelbaar op het buitenbeentje dat door het leven gaat als de Nintendo Switch. Voor deze review ben ik ondergedoken in de fantasiewereld Nostria op mijn trouwe Nintendo Switch. Het spel begint vrij klassiek met het kiezen van je protagonist. Zo heb je Aviar de 'warrior' die voornamelijk gefocust is op brute kracht en zo veel schade kan aanrichten met zijn troepen, terwijl hij geen (of nauwelijks) magie kan gebruiken. Dan heb je de 'mage' Katharine, die naast haar serieuze dikke nek, enorm bedreven is in magie en de meest krachtige spreuken tot haar beschikking heeft tijdens de gevechten. Dan heb je ook nog de rechtschapen Elisa de 'paladin' die er wat tussen hangt wat kracht en magie betreft, maar wel het snelst door haar leiderschap een groot leger rond zich kan verzamelen.
Het spel begint klassiek en het verhaal start weinig origineel.
Het verhaal begint weinig origineel in de kerkers van een burcht. Alwaar je door een bewaker vrijgelaten wordt op bevel van hogerhand. Vrij snel koop je je eerste uitrusting en krijg je een zeer beperkt aantal troepen. Daarnaast krijg je ook nog een paard om de wereld mee te verkennen. Met je eerste wapen over je schouder, enkele units tot je beschikking en een paard onder je achterwerk, vertrek je op weg naar Marcella, alwaar je ontboden bent voor een onderhoud met de prins. Tijdens de eerste gesprekken die je aangaat, merk je zeer duidelijk de verschillende karaktereigenschappen van de drie hoofdpersonages. En hoewel ik na vier zinnen eigenlijk al helemaal klaar was met de enorme arrogantie van Katharine, ben ik toch bij haar gebleven als protagonist, gezien ik erg graag mijn tegenstanders decimeer met vuurballen, bliksemschichten en andere magie. De eerste twintig tot dertig minuten van het spel heb ik ook met de twee andere karakters gespeeld en de manier waarop elk karakter zich profileert is behoorlijk verschillend. De karakters hebben hun eigen persoonlijkheid en dat is duidelijk te merken in hoe zij de NPC's aanspreken. Hoewel de teksten van de hoofdpersonages dus enorm verschillen van elkaar, zijn de passages van de NPC's altijd dezelfde. Op enkele uitzonderingen na is deze wisselwerking behoorlijk goed gedaan en merk je niet dat je dezelfde tekst te horen krijgt van de NPC.
Hexagons!
Tijdens het traag rondwandelen te voet of op je niet veel snellere extreem trage paard, zie je als je op je TV (of ander groot scherm) speelt, duidelijk dat de Nintendo Switch rekenkracht te kort komt. Soms zijn de beelden echt tenenkrommend, maar in handheld mode is het eigenlijk alleen tijdens de gesprekken waarbij er op de hoofden van de NPC's en je karakter ingezoomd wordt, soms niet om aan te zien. Als je niet te veel vergelijkt met de graphics die anno 2021 door grote spellen tevoorschijn worden getoverd op apparaten met aanzienlijk meer rekenkracht, is het spel naar mijn mening behoorlijk sfeervol en kan het spel er op grafisch vlak prima mee door. Vooral tijdens de gevechten komen de graphics wel goed uit de verf. Hoewel... in handheld mode is alles zo enorm klein, dat je dan nauwelijks ziet wat je eigenlijk aan het doen bent. Zeker in het begin van het spel, als je alles nog een beetje moet uitvogelen, zijn de gevechten op het kleine schermpje van de Nintendo Switch geen sinecure. De gevechten zelf vinden overigens plaats op de omgeving van de wereld waarin je rondloopt, alleen wordt er aan het begin van de confrontatie uitgezoomd naar het meer tactische bovenaanzicht. In dit overzichtelijk perspectief wordt het gebied waarbinnen je troepen de strijd aangaan, opgedeeld in verschillende hexagons, waarover je je units kunt verplaatsen. De gevechten verlopen turn-based en de volgorde is op basis van 'initiative'.
De tactische gevechten zijn soms behoorlijk pittig en er zullen vaak veel units sneuvelen. Gelukkig kun je bij een overwinning je gesneuvelde troepen terug oplappen door een stevige zak met goudstukken af te staan. Tenminste, op voorwaarde dat een groepje units niet volledig uitgeroeid is. Zijn al je units van een groep gesneuveld, dan kan dat niet en dan ga je dus nieuwe moeten rekruteren. In de praktijk betekent dat, dat zodra er een groepje gesneuveld is, je de auto-save van voor de confrontatie laadt. Niet alleen omdat je dan zwakkere units zou moeten aanschaffen die je weer moet laten promoveren naar een hogere rank door ze gevechten te laten winnen, maar vooral omdat units niet goedkoop zijn en je anders zeer snel zonder geld en dus zonder leger zit.
Solide basis
Het verhaal vond ik best interessant. Geen wereldschokkend verhaal met megagrote plotwendingen, maar wel een solide verhaal dat meer dan interessant genoeg is om effectief verder te willen spelen. Ik ga me hier niet verder over uitweiden maar tijdens het volgen van het verhaal krijg je regelmatig keuzes voorgeschoteld, welke dan gekoppeld zijn aan een bepaalde 'alignment'. Zo heb je “Order”, “Anarchy”, “Power”, en “Finesse”. Elke alignment heeft invloed in welke skills je kunt unlocken wanneer je een level stijgt en skill points te verdelen krijgt. Naast een invloed op je skill-tree heeft dit systeem van idealen en beslissingen ook een kleine invloed op je gevechtstroepen. Zo hebben magische wezens een hogere moraal als je flink investeert in “finesse”, terwijl “power” georiënteerde units dan weer minder presteren. Ook de onderlinge verhouding tussen de troepen zelf is afhankelijk van de verschillende oriëntaties. Zo zie je de moraal van je legers kelderen van zodra je verschillende alignments in je regiment op neemt.
De onderlinge verhouding tussen de troepen zelf is afhankelijk van de verschillende oriëntaties
Naast het hoofdverhaal is de wereld ook goed gevuld met side-quests. Ik heb weinig het idee gehad dat deze side-quests pure opvulling waren, aangezien je de ervaringspunten van deze side-quests ook hard nodig hebt om te levelen en de daarbij behorende extra leadership points te verdienen. Leadership heeft namelijk een directe invloed in hoe groot en sterk het leger kan zijn dat je rond je personage kunt verzamelen. Hier en daar zijn er in het spel ook puzzels te vinden en dat voornamelijk als je wilt investeren in finesse. De puzzels zijn over het algemeen vrij simpel op te lossen. Mocht je een puzzel niet 'per ongeluk' juist uitvoeren, zijn de aanwijzingen meestal gewoon in de buurt van de opdracht te vinden. Slechts enkele malen was het echt een kwestie van trial and error omdat ik de aanwijzingen van een NPC vergeten was.
There is a troll in the grotto
Behalve dat het acteerwerk van de stemacteurs nu niet echt bepaald van hoog niveau is, is het verder ook niet echt storend. Het is erg fijn dat alle teksten effectief ingesproken zijn. Wat wel storend is, is dat wanneer je een NPC passeert, je iedere keer exact hetzelfde riedeltje te horen krijgt. Na een stuk of tien keer binnen een kwartier heb je echt wel door dat er een trol in de grotten zit. Over de muziek ben ik minder te spreken. Deze is zeer repetitief en weinig dynamisch. Datzelfde geldt eigenlijk ook voor de omgevingsgeluiden. Zo hoorde ik het hele spel vaak, maar willekeurig, een soort slepend geluid en ik heb nog altijd niet door waar dat geluid bij hoort. Wellicht is een groot deel van de levendigheid uit de omgeving gehaald om het spel draaibaar te houden op de Switch, maar worden de geluiden van het rondlopende fauna wel nog afgespeeld. Hoewel je voetstappen op steen anders klinken dan wanneer je in bijvoorbeeld door de sneeuw aan het rondploegen bent, is het niet altijd consequent. Ook verandert het geluid niet altijd bij een verandering van de ondergrond als je bijvoorbeeld door een grote poel met water stapt.
Als je echter door deze onvolkomenheden heen kan kijken, is het verder wel een dijk van een spel. Persoonlijk ben ik bijvoorbeeld echt wel een fan van het gevechtssysteem. Daarnaast ga je na een poosje toch wel een voorkeur krijgen voor bepaalde units. Helaas zijn deze units behoorlijk waardeloos als je verder in het spel zit en het tegen sterkere troepen moet opnemen. Doordat je tegenstanders steeds sterkere troepen krijgen en elk soort zijn eigen sterke en zwakke punten heeft, ben je constant bezig te zoeken naar de beste combinaties van je units en het liefst, zonder je favorieten te hoeven dumpen.
Conclusie
Eerlijk is eerlijk, de graphics zijn echt wel een probleem op de Nintendo Switch. In handheld mode is het RPG-gedeelte prima, maar tijdens de gevechten is het op het kleine scherm alsof je met mieren aan het spelen bent. Schakel je over naar spelen op groot scherm, dan zijn de gevechten visueel prima. Het third-person deel is in handheld mode dan weer een stuk aangenamer voor het oog. Van het geluid en soms wat houterige animaties hoeft het spel het ook niet te hebben. En toch is een spel dat me zeer positief verrast heeft. King's Bounty II speelt soepel met weinig frame drops, geen onnozel lange laadtijden en ondanks de gebreken blijft het spel wel prima overeind. Er is dus duidelijk aandacht besteed om het spel ook op de Nintendo Switch soepel te laten draaien. Ik kijk dan ook al uit naar mijn tweede playthrough welke ingepland staat voor na de release van de aangekondigde patch.
Pro
- Tactische gevechten
- Sfeervolle wereld
- Solide verhaal
- Zeer grote variëteit units
Con
- Grafisch mager op de Nintendo switch
- Erg lineair
- Matige voice acting
- Prijzig
7.5
Over
Beschikbaar vanaf
24 augustus 2021
Gespeeld op
- Nintendo Switch
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- Xbox One
Ontwikkelaar
- 1C Entertainment
Uitgever
- 1C Entertainment
- Prime Matter
