Vorig jaar werden de Switch-spelers getrakteerd op Dragon Quest Treasures, een luchtige spin-off binnen de geliefde Dragon Quest-franchise. Ook dit jaar is Square Enix weer van de partij met een nieuwe spin-off, maar deze keer past de titel binnen een reeks die al meegaat sinds 1998. Wij maakten pas in 2000 kennis met de eerste Dragon Quest Monsters op de Game Boy Color en 25 jaar later kan je nu Dragon Quest Monsters: The Dark Prince spelen op Nintendo Switch.
In Dragon Quest Monsters: The Dark Prince
maken we kennis met Psaro, de zoon van Randolfo, de tirannieke heerser van de monsterwereld, en een menselijke vrouw. Wanneer Psaro op een dag in opstand komt tegen zijn vader, wordt hij vervloekt en verbannen naar de mensenwereld. Zijn vloek is dat hij monsters geen kwaad kan doen, wat natuurlijk problematisch is gezien hij wraak wil nemen op zijn vader. Gelukkig vindt hij al snel een oplossing door een monster wrangler, soort van monstertemmer, te worden. Op deze manier hoopt hij een leger van monsters te verwerven om zo zijn vader van de troon te kunnen stoten.
Om tot bij zijn vader te geraken, zal Psaro eerst faam moeten verwerven in de verschillende gebieden van Nadiria. Net zoals de Hell in Dante's Inferno, is ook Nadiria opgedeeld in cirkels met elk hun eigen thema. Alleen gaat het er hier niet zo luguber aan toe, want een van deze cirkels is bijvoorbeeld volledig in het thema van gebak bijvoorbeeld. Het zorgt met momenten alvast voor een unieke interpretatie van een monsterwereld, al voelen de verschillende gebieden vrij leeg aan. Buiten de monsters en hier en daar een verstopte schatkist valt er weinig te beleven in de spelwereld. Je hebt enkele locaties die belangrijk zijn voor het verhaal en kleine plaatsen die moeten doorgaan voor de typische dorpjes in andere JRPG's, waar je kan rusten in de herberg of winkelen in de shop. Maar meestal zijn dit ook niet meer dan grotten met enkele faciliteiten.
De monsters die je vangt, gebruik je uiteraard om mee te vechten. Vier van je monsters kan je gebruiken als team en verder heb je er ook nog vier als reserve mee. Naast het vechten op de map, zal je ook moeten vechten in het Colosseum. Door hier te vechten, stijg je in rang en dus ook in naamsbekendheid. Tijdens de gevechten in het Colosseum heb je eigenlijk bitter weinig controle over het verloop, gezien dit allemaal automatisch verloopt. Je kan enkel de tactieken van de monsters wijzigen, zelf wisselen met je reservemonsters is hier niet mogelijk. Het komt er dus op aan om een uitgekiend team samen te stellen. Tijdens de gewone gevechten heb je gelukkig iets meer controle, maar ook hier is het te gemakkelijk en te verleidelijk om de gevechten automatisch te laten verlopen. Met uitzondering van de bazen, bieden de gevechten over het algemeen eigenlijk weinig uitdaging en die auto battle maakt het natuurlijk veel te simpel.
Naast de technische problemen, vond ik het spijtig dat het save-systeem in het spel zeer beperkt is. Er is een autosave en je kan manueel je vooruitgang opslaan, maar er is eigenlijk maar één saveslot. Bij het opstarten kan je enkel kiezen voor Continue en tijdens het spelen kan je geen savegame laden. Maak je een foutje, of probeer je jezelf te meten met een veel te sterke vijand en loopt dit slecht af, dan moet je ofwel je verlies slikken, ofwel het spel volledig herstarten voordat er een autosave gebeurt. Gelukkig kan je dit soort situaties grotendeels zelf beperken en staat het spel over het algemeen garant voor een ontspannende JRPG-ervaring. Bovendien is het gewoon ook eens leuk om in de huid van een antiheld te kruipen, zeker in een reeks waarbij het altijd draait om de zogenaamde Hero.
In Dragon Quest Monsters: The Dark Prince
Opvallende, maar lege wereld
Voor wie een beetje thuis is in de Dragon Quest-geschiedenis zal de naam van het hoofdpersonage misschien bekend in de oren klinken. Psaro is inderdaad de grote slechterik uit Dragon Quest IV. Dragon Quest Monsters: The Dark Prince kan je daardoor een beetje zien als een oorsprongsverhaal. Gelukkig hoef je Dragon Quest IV helemaal niet gespeeld te hebben, gezien het verhaal van deze nieuwe spin-off op zichzelf staat. Maar voor de wat oude fans is het natuurlijk een leuke bonus om bekende gezichten zoals Psaro en zijn metgezellin Rose in een ander daglicht te zien, Rosehill in 3D te ontdekken en om de kans te krijgen om het monsterrijk Nadiria meer uitgebreid te verkennen.Om tot bij zijn vader te geraken, zal Psaro eerst faam moeten verwerven in de verschillende gebieden van Nadiria. Net zoals de Hell in Dante's Inferno, is ook Nadiria opgedeeld in cirkels met elk hun eigen thema. Alleen gaat het er hier niet zo luguber aan toe, want een van deze cirkels is bijvoorbeeld volledig in het thema van gebak bijvoorbeeld. Het zorgt met momenten alvast voor een unieke interpretatie van een monsterwereld, al voelen de verschillende gebieden vrij leeg aan. Buiten de monsters en hier en daar een verstopte schatkist valt er weinig te beleven in de spelwereld. Je hebt enkele locaties die belangrijk zijn voor het verhaal en kleine plaatsen die moeten doorgaan voor de typische dorpjes in andere JRPG's, waar je kan rusten in de herberg of winkelen in de shop. Maar meestal zijn dit ook niet meer dan grotten met enkele faciliteiten.
Vang ze allemaal!
Gelukkig is exploratie niet het kerningrediënt van dit spel, zelfs het verhaal is dat niet. Dragon Quest Monsters: The Dark Prince is in wezen een monster-catching game zoals Pokémon. Het vangen, verzamelen en trainen van monsters staat met andere woorden centraal. Het doel van Psaro is uiteindelijk om een soort van Master monster wrangler te worden en hiervoor zal hij vele en vooral sterke monsters moeten verzamelen. Op dit vlak doet het spel het alvast goed want er zijn niet minder dan vijfhonderd monsters te verzamelen en zoals bij elke Dragon Quest-game is het ontwerp van deze monsters vaak zeer schattig. Bovendien krijg je al vrij vroeg in het spel ook de mogelijkheid om monsters te synthetiseren, waarbij je twee monsters samenvoegt tot een nieuw monster met niet enkel nieuwe eigenschappen, maar ook de mogelijkheid om eigenschappen van de twee oudermonsters over te erven. Het enige spijtige hier is dat veel monsters dezelfde of een gelijkaardige skill set hebben, waardoor er toch minder variatie is dan je zou denken.Er zijn niet minder dan vijfhonderd monsters te verzamelen en zoals bij elke Dragon Quest-game zijn deze monsters vaak zeer schattig.
De monsters die je vangt, gebruik je uiteraard om mee te vechten. Vier van je monsters kan je gebruiken als team en verder heb je er ook nog vier als reserve mee. Naast het vechten op de map, zal je ook moeten vechten in het Colosseum. Door hier te vechten, stijg je in rang en dus ook in naamsbekendheid. Tijdens de gevechten in het Colosseum heb je eigenlijk bitter weinig controle over het verloop, gezien dit allemaal automatisch verloopt. Je kan enkel de tactieken van de monsters wijzigen, zelf wisselen met je reservemonsters is hier niet mogelijk. Het komt er dus op aan om een uitgekiend team samen te stellen. Tijdens de gewone gevechten heb je gelukkig iets meer controle, maar ook hier is het te gemakkelijk en te verleidelijk om de gevechten automatisch te laten verlopen. Met uitzondering van de bazen, bieden de gevechten over het algemeen eigenlijk weinig uitdaging en die auto battle maakt het natuurlijk veel te simpel.
Hinkt technisch wat achter
Dragon Quest Monsters: The Dark Prince biedt met andere woorden een lichte en vrij toegankelijke ervaring die een breder publiek hoopt aan te spreken. Maar toch voelt de titel iets te niche aan en heeft het natuurlijk te kampen met de concurrentie van de Pokémon-games op de Nintendo Switch. Verder valt het spel natuurlijk wel op door zijn kleurrijke graphics en het opvallende personageontwerp van Akira Toriyama. Visueel valt het spel dus enigszins te vergelijken met Dragon Quest Treasures van vorig jaar. Maar ik had toch het gevoel dat het spel minder soepel draait op de Switch. Het spel heeft verschrikkelijk veel last van texture pop-in, in die mate zelfs dat monsters en gewassen plots uit het niets lijken te materialiseren. Wanneer monsters dan weer wat veraf zijn, lijken ze aan vijf frames per seconde te bewegen. Als je speelt in docked modus, valt al snel op dat het spel moeite heeft met de beeldverversing, terwijl in handheld modus de resolutie een merkbaar dipje neemt.Naast de technische problemen, vond ik het spijtig dat het save-systeem in het spel zeer beperkt is. Er is een autosave en je kan manueel je vooruitgang opslaan, maar er is eigenlijk maar één saveslot. Bij het opstarten kan je enkel kiezen voor Continue en tijdens het spelen kan je geen savegame laden. Maak je een foutje, of probeer je jezelf te meten met een veel te sterke vijand en loopt dit slecht af, dan moet je ofwel je verlies slikken, ofwel het spel volledig herstarten voordat er een autosave gebeurt. Gelukkig kan je dit soort situaties grotendeels zelf beperken en staat het spel over het algemeen garant voor een ontspannende JRPG-ervaring. Bovendien is het gewoon ook eens leuk om in de huid van een antiheld te kruipen, zeker in een reeks waarbij het altijd draait om de zogenaamde Hero.
Conclusie
Dragon Quest Monsters: The Dark Prince is een leuke en ontspannende JRPG waarin het vangen, trainen en kweken van monsters centraal staat. Met meer dan vijfhonderd monsters en een opvallend synthesesysteem zullen de liefhebbers alvast voldoende om handen hebben. Daarom is het spijtig dat het spel te kampen heeft met een leeg aanvoelende spelwereld en enkele technische mankementen.
Pro
- Interessant verhaal
- Origineel ontworpen wereld
- Enorme hoeveelheid monsters te verzamelen
- Synthesesysteem
Con
- Spelwereld voelt leeg aan
- Veel te eenvoudig
- Enkele technische problemen
- Beperkt save-systeem
6
Over
Beschikbaar vanaf
1 december 2023
Gespeeld op
- Nintendo Switch
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
Genre
- JRPG
Ontwikkelaar
- Square Enix
- Tose
Uitgever
- Square Enix
