Vorig jaar beleefde ik echt een fantastische tijd met Kingdoms of Amalur: Re-Reckoning, de herwerkte versie van de action RPG-klassieker die oorspronkelijk bedoeld was om een MMO te worden. Het werd een intense ervaring van maar liefst 32 uur, waarin het zwoegen was tot ik die boosaardige Tuatha definitief op de knieën kreeg. Althans, dat was wat ik toen dacht. Tot ik onlangs, welgeteld één jaar later, verrast werd met de release van de eerste DLC, genaamd Fatesworn.
Eerst nog een praktische noot. Fatesworn dient apart aangeschaft te worden, tenzij je over de Fate Edition van Kingdoms of Amalur: Re-Reckoning beschikt. Om van het verhaal van deze DLC te kunnen genieten, dien je daarnaast de basisgame uitgespeeld te hebben, wat zoveel betekent als dat Tirnoch en Balor verslagen moeten zijn. Gelukkig kon ik hier de beide vinkjes aankruisen, dus volle goede moed stortte ik mij in dit nieuwe avontuur!
Vertrouwde start, lekker droge humor
Fatesworn begint met een brief die je ergens lukraak op de grond vindt. De Kristallen Oorlog die woedde in de basisgame is gedaan, jij bent de held(in) van Amalur nu, want je hebt de Tuatha eigenhandig verslagen. De brief vraagt je om nu naar Athrir te gaan waar ene Agarth opgezocht moet worden. Helaas blijkt mijnheer Agarth daar niet te zijn, die bevindt zich blijkbaar in Mithros. Via tal van omwegen krijg je uiteindelijk een attest te pakken welke je toegang geeft tot Mithros, een guur gebied in het noordwesten van de kaart. In deze streek kom je naast sneeuw en bergen gelukkig ook enkele visueel prachtige stadjes tegen, zoals onder meer Gale Crossing en Crownhold.
Meteen voel je jezelf weer een belangrijke superheld(in) en raak je alweer vertrouwd met de foute, maar heerlijk droge humor die vaak in de basisgame gehanteerd werd. Wanneer je een vrouwelijk personage speelt, excuseert één van de NPC’s zich bijvoorbeeld meteen voor zijn te verregaande uitspraak “dat ze poppen van jou zouden moeten maken.“ Ja, Fatesworn begint precies zoals ik het wou en desondanks dat het vooralsnog niet zo vernieuwend aanvoelt, lacht de vertrouwdheid me vooral toe, wat kan er hiermee fout gaan?
Niet bijster originele en aartsmoeilijke combat
Even voorbij de zogenaamde West Road blijk ik echter ernstig in de problemen te komen. Het trio vijanden genaamd Vagabond die ik op een brug tegenkom, slaan mij kansloos tot moes en lijken mijn aanvallen niet eens gewaar te worden! Kan gebeuren dacht ik, dus na de savegame te herladen besloot ik om op de brug een sprintje in te zetten. Ik kon die vagebonden later aanpakken, ze zouden me toch niet achtervolgen wist ik zeker. Terwijl ik de besturing nog even opfris, word ik eraan herinnerd hoe vervelend het vaak is dat je in deze game niet kan springen of klimmen wanneer de omgeving het niet toelaat. De lineaire omgeving en de onzichtbare muren zorgen ervoor dat de game toch stilaan ferm verouderd begint aan te voelen.
Uiteindelijk kom ik terecht op een locatie waar de vijanden echt moeten verslagen worden. De beide Niskaru Hunters moeten gedood worden en wel tegen de klok. Tussendoor moet ik namelijk een zogenaamde Rift (breuk tussen parallelle universums) sluiten die Chaos - hét sleutelwoord in de ganse DLC - brengt in Amalur. Als me dat niet tijdig lukt, respawnen die vermaledijden immers. Rifts sluiten dus, ik waande mij volledig in een terugkerende side quest van Dragon Age 3. Stilaan helde het niet zo vernieuwend aanvoelen steeds meer over naar een verwijt van bitter weinig origineel te zijn. Dit werd dan ook nog eens extra frustrerend duidelijk gemaakt toen bleek dat ik de basisgame veel te snel uitgespeeld had. De moeilijkheidsgraad lijkt in Fatesworn namelijk flink opgeschaald te zijn, dus ik kon onmogelijk het eerste belangrijke gevecht winnen zonder eerst serieus wat extra tijd te spenderen aan levellen, craften, upgraden, … Kortom, ik moest grinden, iets waar ik echt geen zin in had, maar deze genadeloze DLC dwong me ertoe. Ik had Fatesworn op dit vlak toch iets toegankelijker verwacht.
Enorm repetitief
De repetitieve aard van de DLC kenmerkt zich niet enkel via de gameplay. Vijanden zijn bijvoorbeeld vooral van het type Kobold, PreOrdained of Vagabond. Later in het verhaal, wanneer je samen met Drystan Rydder de locatie Freehold bevrijdt van het gespuis, herhaalt deze na elk gewonnen gevecht “Wow, that was close”, zelfs wanneer de moeilijkheidsgraad voor de verandering eens meewerkte. Ik betrapte mezelf erop dat ik meer en meer begon te gapen wanneer de zoveelste troep copy-paste vijanden op mij afstormde voor een pak rammel (met mijzelf meestal in de verliezende rol), terwijl ik dit in de eerste game nooit echt als een probleem ervaren had.
Wanneer de huidige quest eens niet om vechten gaat, blijkt deze ook heel vaak een loepzuivere fetch quest te zijn. Ga een of andere sleutel zoeken of koop deze af, spoor iemand op in de ondergrondse tunnels van een stad of zoek in een labyrint vol met telkens dezelfde vijanden naar schakelaars die een poort openen, waar vervolgens weer andere schakelaars te vinden zijn voor andere poorten. Allemaal simpele, maar enorm tijdrovende bezigheden, terwijl ik gewoon van de extra verhalende content wou genieten, welke er niet bleek te zijn.
Zelfs side quests die op het eerste gezicht interessant lijken, zoals deze waarbij je een moordenaar moet vinden als een ware Sherlock Holmes, worden onnodig veel opgesplitst in kleine, maar herhaaldelijk te ondernemen stappen. Hierdoor wordt het spannende gevoel dat eerst rond de opdracht hing hardhandig de nek omgewrongen. Fatesworn doet in mijn ogen Kingdoms of Amalur: Re-Reckoning hierdoor meer en meer lijken op een offline gespeelde MMO. Enfin, de speelduur van Fatesworn is tenminste een positieve zaak voor de mensen die echt niet genoeg kregen van de basisgame...
Crashes
Tot slot liet ook de stabiliteit van Fatesworn wat te wensen over. Op een gegeven moment kon ik bepaalde savegames niet meer herladen of het spel crashte. Meteen daarna mislukte ook het versturen van de diagnostische log die de ontwikkelaars zou moeten kunnen helpen om de oorzaak van deze crashes te vinden, dus hoogstwaarschijnlijk kunnen er nog één of meerdere patches verwacht worden voor deze DLC.
Eerst nog een praktische noot. Fatesworn dient apart aangeschaft te worden, tenzij je over de Fate Edition van Kingdoms of Amalur: Re-Reckoning beschikt. Om van het verhaal van deze DLC te kunnen genieten, dien je daarnaast de basisgame uitgespeeld te hebben, wat zoveel betekent als dat Tirnoch en Balor verslagen moeten zijn. Gelukkig kon ik hier de beide vinkjes aankruisen, dus volle goede moed stortte ik mij in dit nieuwe avontuur!
Vertrouwde start, lekker droge humor
Fatesworn begint met een brief die je ergens lukraak op de grond vindt. De Kristallen Oorlog die woedde in de basisgame is gedaan, jij bent de held(in) van Amalur nu, want je hebt de Tuatha eigenhandig verslagen. De brief vraagt je om nu naar Athrir te gaan waar ene Agarth opgezocht moet worden. Helaas blijkt mijnheer Agarth daar niet te zijn, die bevindt zich blijkbaar in Mithros. Via tal van omwegen krijg je uiteindelijk een attest te pakken welke je toegang geeft tot Mithros, een guur gebied in het noordwesten van de kaart. In deze streek kom je naast sneeuw en bergen gelukkig ook enkele visueel prachtige stadjes tegen, zoals onder meer Gale Crossing en Crownhold.
Meteen raak je alweer vertrouwd met de foute, maar heerlijk droge humor.
Meteen voel je jezelf weer een belangrijke superheld(in) en raak je alweer vertrouwd met de foute, maar heerlijk droge humor die vaak in de basisgame gehanteerd werd. Wanneer je een vrouwelijk personage speelt, excuseert één van de NPC’s zich bijvoorbeeld meteen voor zijn te verregaande uitspraak “dat ze poppen van jou zouden moeten maken.“ Ja, Fatesworn begint precies zoals ik het wou en desondanks dat het vooralsnog niet zo vernieuwend aanvoelt, lacht de vertrouwdheid me vooral toe, wat kan er hiermee fout gaan?
Niet bijster originele en aartsmoeilijke combat
Even voorbij de zogenaamde West Road blijk ik echter ernstig in de problemen te komen. Het trio vijanden genaamd Vagabond die ik op een brug tegenkom, slaan mij kansloos tot moes en lijken mijn aanvallen niet eens gewaar te worden! Kan gebeuren dacht ik, dus na de savegame te herladen besloot ik om op de brug een sprintje in te zetten. Ik kon die vagebonden later aanpakken, ze zouden me toch niet achtervolgen wist ik zeker. Terwijl ik de besturing nog even opfris, word ik eraan herinnerd hoe vervelend het vaak is dat je in deze game niet kan springen of klimmen wanneer de omgeving het niet toelaat. De lineaire omgeving en de onzichtbare muren zorgen ervoor dat de game toch stilaan ferm verouderd begint aan te voelen.
Uiteindelijk kom ik terecht op een locatie waar de vijanden echt moeten verslagen worden. De beide Niskaru Hunters moeten gedood worden en wel tegen de klok. Tussendoor moet ik namelijk een zogenaamde Rift (breuk tussen parallelle universums) sluiten die Chaos - hét sleutelwoord in de ganse DLC - brengt in Amalur. Als me dat niet tijdig lukt, respawnen die vermaledijden immers. Rifts sluiten dus, ik waande mij volledig in een terugkerende side quest van Dragon Age 3. Stilaan helde het niet zo vernieuwend aanvoelen steeds meer over naar een verwijt van bitter weinig origineel te zijn. Dit werd dan ook nog eens extra frustrerend duidelijk gemaakt toen bleek dat ik de basisgame veel te snel uitgespeeld had. De moeilijkheidsgraad lijkt in Fatesworn namelijk flink opgeschaald te zijn, dus ik kon onmogelijk het eerste belangrijke gevecht winnen zonder eerst serieus wat extra tijd te spenderen aan levellen, craften, upgraden, … Kortom, ik moest grinden, iets waar ik echt geen zin in had, maar deze genadeloze DLC dwong me ertoe. Ik had Fatesworn op dit vlak toch iets toegankelijker verwacht.
Enorm repetitief
De repetitieve aard van de DLC kenmerkt zich niet enkel via de gameplay. Vijanden zijn bijvoorbeeld vooral van het type Kobold, PreOrdained of Vagabond. Later in het verhaal, wanneer je samen met Drystan Rydder de locatie Freehold bevrijdt van het gespuis, herhaalt deze na elk gewonnen gevecht “Wow, that was close”, zelfs wanneer de moeilijkheidsgraad voor de verandering eens meewerkte. Ik betrapte mezelf erop dat ik meer en meer begon te gapen wanneer de zoveelste troep copy-paste vijanden op mij afstormde voor een pak rammel (met mijzelf meestal in de verliezende rol), terwijl ik dit in de eerste game nooit echt als een probleem ervaren had.
Wanneer de huidige quest eens niet om vechten gaat, blijkt deze ook heel vaak een loepzuivere fetch quest te zijn. Ga een of andere sleutel zoeken of koop deze af, spoor iemand op in de ondergrondse tunnels van een stad of zoek in een labyrint vol met telkens dezelfde vijanden naar schakelaars die een poort openen, waar vervolgens weer andere schakelaars te vinden zijn voor andere poorten. Allemaal simpele, maar enorm tijdrovende bezigheden, terwijl ik gewoon van de extra verhalende content wou genieten, welke er niet bleek te zijn.
De repetitieve aard van de DLC kenmerkt zich niet enkel via de gameplay.
Zelfs side quests die op het eerste gezicht interessant lijken, zoals deze waarbij je een moordenaar moet vinden als een ware Sherlock Holmes, worden onnodig veel opgesplitst in kleine, maar herhaaldelijk te ondernemen stappen. Hierdoor wordt het spannende gevoel dat eerst rond de opdracht hing hardhandig de nek omgewrongen. Fatesworn doet in mijn ogen Kingdoms of Amalur: Re-Reckoning hierdoor meer en meer lijken op een offline gespeelde MMO. Enfin, de speelduur van Fatesworn is tenminste een positieve zaak voor de mensen die echt niet genoeg kregen van de basisgame...
Crashes
Tot slot liet ook de stabiliteit van Fatesworn wat te wensen over. Op een gegeven moment kon ik bepaalde savegames niet meer herladen of het spel crashte. Meteen daarna mislukte ook het versturen van de diagnostische log die de ontwikkelaars zou moeten kunnen helpen om de oorzaak van deze crashes te vinden, dus hoogstwaarschijnlijk kunnen er nog één of meerdere patches verwacht worden voor deze DLC.
Conclusie
Persoonlijk was ik wat teleurgesteld in Fatesworn, doordat de gameplay te vaak ontoegankelijk, onorigineel en repetitief blijkt te zijn. Geregeld voelden de opdrachten kunstmatig gerekt aan. Deze extra content blijkt vooral weggelegd te zijn voor de die-hard fans van Kingdoms of Amalur: Re-Reckoning. Zij zullen er wellicht geen probleem van maken om er enorm veel tijd in te investeren en zullen er wel met volle teugen van genieten.
Pro
- Blijft mooie fantasy-setting
- Droge humor
Con
- Niet zo toegankelijk
- Onoriginele en repetitieve gameplay
- Bugs
6
Over
Beschikbaar vanaf
14 december 2021
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- Xbox One
Genre
- Action
- RPG
Ontwikkelaar
- Kaiko
Uitgever
- THQ Nordic
Website
Laatst bewerkt:
