JRPG is zo'n typisch genre waar je werkelijk alles in kan terugvinden, gaande van high budget blockbusters en verborgen pareltjes tot regelrechte shovelware. Eén type van spellen dat binnen dit genre de kroon spant, zijn midbudget producties met een hoog animegehalte en graphics die dateren van een of twee consolegeneraties geleden, al dan niet aangevuld met een stevige dosis fanservice. Ik denk hierbij dan aan de spellen van bijvoorbeeld Nihon Falcon, ACQUIRE Corp. of Idea Factory en Compile Heart. Die laatste twee zijn vooral gekend voor hun Hyperdimension Neptunia-franchise. Maar in 2018 lanceerden ze een andere opvallende reeks met de vreemde naam Death end re;Quest.
Zelf heb ik de eerste Death end re;Quest niet gespeeld en gezien het een op zichzelf staand verhaal leek te zijn, ben ik direct in dit tweede deel gedoken. Achteraf gezien, lijkt het toch een betere keuze om te beginnen met het eerste deel, want volgens het wereldwijde web helpt dit om het verhaal te vatten. Het verhaal van dit tweede deel werd trouwens geschreven in samenwerking met Makoto Kedouin, de scenarist van de Corpse Party-spellen. Als basis voor het verhaal inspireerde Makoto zich op zijn eigen manga Dolls Fall. Het mag gezegd worden, ook in Death end re;Quest 2 heerst er een luguber en duister sfeertje.
Een niet zo alledaagse kostschool
In het verhaal van Death end re;Quest 2 staat Mai Toyama centraal, een tiener die op jonge leeftijd zwaar misbruikt werd door haar vader. Op een dag gaat haar vader echter te ver en slaan de stoppen door bij Mai waardoor ze haar vader vermoordt. Jaren later komt ze terecht in de Wordsworth-kostschool voor meisjes in het kleine bergdorpje La Choara. Maar natuurlijk is ze niet zomaar naar hier gekomen. Mai is immers op zoek naar haar jongere zus Sanae en de laatste correspondentie die ze had ontvangen, was afkomstig van deze plek. Als snel leert zij de andere meiden van Wordsworth kennen, waaronder haar kamergenoot Rotten, Rottie voor de vrienden, die de dochter is van het schoolhoofd. Wanneer Mai ontdekt dat de mensen van een dorp een eigen religie hebben, genaamd El Strain, de meisjes na middernacht hun kamer niet mogen verlaten en er leerlingen beginnen te verdwijnen, gaat bij haar een lichtje branden dat niet alles pluis is in dit rustig ogende dorpje. Zeker wanneer ze ontdekt dat La Choara na middernacht in een Silent Hill-achtige nachtmerrie vol met demonische wezens verandert.
Het mag gezegd worden dat het verhaal van Death end re;Quest 2 veruit het sterkste punt is. De makers schotelen ons een fascinerend mysterie voor en je zal de hele tijd willen weten hoe de vork aan de steel zit. Niet wetende waarover de serie exact gaat voordat ik aan het spel begon, kwam ik alvast voor enkele verrassende momenten te staan en ging het verhaal richtingen uit die ik totaal niet zag aankomen. Ze hebben echter wel hun tijd genomen om dit verhaal uit de doeken te doen, waardoor er ook heel wat filler aanwezig is. Zo zijn er naast de meer duistere momenten ook heel wat melige scenes tussen de meisjes onderling, met inbegrip van enkele romantische escapades. Deze meer luchtige scenes zijn zeker een welkome afwisseling, want het gaat er soms wel zeer heftig aan toe in het spel. Het grootste nadeel is dat de vele praatscenes wat langdradig kunnen overkomen.
Net als de eerste Death end re;Quest, is dit tweede deel namelijk een combinatie van een visual novel en een JRPG. Deze opdeling in gameplay vertaalt zich in een verschil tussen de dag en de nachtscenes. Overdag krijg je enerzijds belangrijke scenes voor het verhaal te zien en kan je daarnaast gesprekken aangaan met verschillende personages. De meeste van deze gesprekken zijn optioneel, al zijn er wel scenes die invloed hebben op welke einde je te zien zal krijgen. Vooral de scenes tussen de belangrijkste personages in het spel sla je best niet over, ook al zijn niet alle personages even interessant. Zo schuilt er bijvoorbeeld in Rottie enig potentieel, maar gaat zij al snel vervelen doordat haar enige drijfveer haar obsessie met Mai lijkt te zijn. Het spel heeft trouwens heel veel verschillende eindes, waaronder enkele die je pas vrijspeelt bij een tweede speelbeurt, alsook zogenaamde death endings. Dit is een concept waarvoor de serie bekend staat en concreet zijn dit eindes die je te zien zal krijgen tijdens het spelen door verkeerde keuzes te maken. Deze death endings kunnen bovendien zeer expliciet en verontrustend zijn. Je mag er zeker van zijn dat het spel zijn 18+-rating meer dan waard is en dit niet enkel omwille van de seksueel getinte inhoud die aanwezig is.
Gemakzuchtige port
Nadat de klok middernacht slaat, is het gedaan met de fun en zal je op verkenning gaan in Le Choara en de omliggende omgeving. Hier komt de meer traditionele JRPG in Death end re;Quest 2 naar boven en zal je door de nachtmerrieachtige omgevingen lopen naar je doel terwijl je onderweg kisten zal plunderen, de unieke skills van de personages zal gebruiken om doorgangen te openen en vooral zal vechten tegen tal van demonen. Deze gevechten verlopen turn-based en elk personage beschikt over een groot aantal speciale aanvallen waarbij je handig kan gebruik maken van de buffs en de zwaktes van vijanden voor een bepaald type magie. Tot hiertoe klinkt het allemaal normaal, maar Death end re;Quest voegt hier iets origineel aan toe, namelijk Knockbacks. Bepaalde speciale aanvallen en drie succesvolle normale aanvallen activeren een Knockback-effect dat vijanden als een pinball over de map doet vliegen. Botst de vijand tegen een andere vijand, dan krijgt die ook schade en als hij tegen een personage aanvliegt dan activeer je een Knock Blow, waarbij het personage de vijand er nog een mep bovenop geeft.
Het is bijzonder bevredigend om dit soort kettingreacties te activeren, zeker als je zo Overdamage doet aan de vijand wat op zich weer extra XP oplevert. Verder heb je ook nog glitches, gekleurde cirkels op de grond die je zowel positieve als negatieve effecten kunnen geven, maar ook een bar vullen en eens gevuld, activeert je personage haar Glitched modus waarbij je nog eens extra schade kan doen. Het gevechtssysteem heeft dus zeker zijn leuk kantje, maar over het algemeen kan de gameplay wel repetitief aanvoelen. Zeker omdat het leveldesign voornamelijk uit gangen en af en toe een kleine open plaats bestaat, waarbij je steeds hetzelfde doet: ga van je kostschool naar je doel, waar er meestal een baas en wat extra gesprekken op je wachten. Gelukkig heb je wel savepoints die ook fungeren als fast travel-punten en waar je ook je kamp kan opslaan, waar je onder meer toegang krijgt tot een merchant.
Tijdens dit JRPG-gedeelte van het spel komt ook echter het grootste gebrek van deze versie naar boven. De makers hebben een minimum aan moeite gestoken in deze port, wat resulteert in een beklagenswaardige ervaring. De tekeningen tijdens de gesprekken zijn van goede kwaliteit, maar tijdens het rondlopen en de gevechten word je getrakteerd op wazige en korrelige beelden en een frame rate die met moeite 30fps lijkt te halen. Op de Nintendo Switch zijn de graphics dan ook een serieuze teleurstelling. Het is al van Disgaea 6 geleden dat ik zo'n slechte performance heb gezien op de console. Als je een andere mogelijkheid hebt om het spel te spelen, is de enige reden om deze versie in huis te halen de mogelijkheid om in handheldmodus te spelen en het feit dat alle DLC inbegrepen is, maar houd er rekening mee dat veel van de DLC-items je veel te sterk zullen maken waardoor het spel weinig uitdaging zal bieden. In elk ander geval zou ik voor de PlayStation 4- of pc-versie gaan.
Zelf heb ik de eerste Death end re;Quest niet gespeeld en gezien het een op zichzelf staand verhaal leek te zijn, ben ik direct in dit tweede deel gedoken. Achteraf gezien, lijkt het toch een betere keuze om te beginnen met het eerste deel, want volgens het wereldwijde web helpt dit om het verhaal te vatten. Het verhaal van dit tweede deel werd trouwens geschreven in samenwerking met Makoto Kedouin, de scenarist van de Corpse Party-spellen. Als basis voor het verhaal inspireerde Makoto zich op zijn eigen manga Dolls Fall. Het mag gezegd worden, ook in Death end re;Quest 2 heerst er een luguber en duister sfeertje.
Een niet zo alledaagse kostschool
In het verhaal van Death end re;Quest 2 staat Mai Toyama centraal, een tiener die op jonge leeftijd zwaar misbruikt werd door haar vader. Op een dag gaat haar vader echter te ver en slaan de stoppen door bij Mai waardoor ze haar vader vermoordt. Jaren later komt ze terecht in de Wordsworth-kostschool voor meisjes in het kleine bergdorpje La Choara. Maar natuurlijk is ze niet zomaar naar hier gekomen. Mai is immers op zoek naar haar jongere zus Sanae en de laatste correspondentie die ze had ontvangen, was afkomstig van deze plek. Als snel leert zij de andere meiden van Wordsworth kennen, waaronder haar kamergenoot Rotten, Rottie voor de vrienden, die de dochter is van het schoolhoofd. Wanneer Mai ontdekt dat de mensen van een dorp een eigen religie hebben, genaamd El Strain, de meisjes na middernacht hun kamer niet mogen verlaten en er leerlingen beginnen te verdwijnen, gaat bij haar een lichtje branden dat niet alles pluis is in dit rustig ogende dorpje. Zeker wanneer ze ontdekt dat La Choara na middernacht in een Silent Hill-achtige nachtmerrie vol met demonische wezens verandert.
Het mag gezegd worden dat het verhaal van Death end re;Quest 2 veruit het sterkste punt is. De makers schotelen ons een fascinerend mysterie voor en je zal de hele tijd willen weten hoe de vork aan de steel zit. Niet wetende waarover de serie exact gaat voordat ik aan het spel begon, kwam ik alvast voor enkele verrassende momenten te staan en ging het verhaal richtingen uit die ik totaal niet zag aankomen. Ze hebben echter wel hun tijd genomen om dit verhaal uit de doeken te doen, waardoor er ook heel wat filler aanwezig is. Zo zijn er naast de meer duistere momenten ook heel wat melige scenes tussen de meisjes onderling, met inbegrip van enkele romantische escapades. Deze meer luchtige scenes zijn zeker een welkome afwisseling, want het gaat er soms wel zeer heftig aan toe in het spel. Het grootste nadeel is dat de vele praatscenes wat langdradig kunnen overkomen.
Het verhaal van Death end re;Quest 2 is veruit het sterkste punt.
Net als de eerste Death end re;Quest, is dit tweede deel namelijk een combinatie van een visual novel en een JRPG. Deze opdeling in gameplay vertaalt zich in een verschil tussen de dag en de nachtscenes. Overdag krijg je enerzijds belangrijke scenes voor het verhaal te zien en kan je daarnaast gesprekken aangaan met verschillende personages. De meeste van deze gesprekken zijn optioneel, al zijn er wel scenes die invloed hebben op welke einde je te zien zal krijgen. Vooral de scenes tussen de belangrijkste personages in het spel sla je best niet over, ook al zijn niet alle personages even interessant. Zo schuilt er bijvoorbeeld in Rottie enig potentieel, maar gaat zij al snel vervelen doordat haar enige drijfveer haar obsessie met Mai lijkt te zijn. Het spel heeft trouwens heel veel verschillende eindes, waaronder enkele die je pas vrijspeelt bij een tweede speelbeurt, alsook zogenaamde death endings. Dit is een concept waarvoor de serie bekend staat en concreet zijn dit eindes die je te zien zal krijgen tijdens het spelen door verkeerde keuzes te maken. Deze death endings kunnen bovendien zeer expliciet en verontrustend zijn. Je mag er zeker van zijn dat het spel zijn 18+-rating meer dan waard is en dit niet enkel omwille van de seksueel getinte inhoud die aanwezig is.
Gemakzuchtige port
Nadat de klok middernacht slaat, is het gedaan met de fun en zal je op verkenning gaan in Le Choara en de omliggende omgeving. Hier komt de meer traditionele JRPG in Death end re;Quest 2 naar boven en zal je door de nachtmerrieachtige omgevingen lopen naar je doel terwijl je onderweg kisten zal plunderen, de unieke skills van de personages zal gebruiken om doorgangen te openen en vooral zal vechten tegen tal van demonen. Deze gevechten verlopen turn-based en elk personage beschikt over een groot aantal speciale aanvallen waarbij je handig kan gebruik maken van de buffs en de zwaktes van vijanden voor een bepaald type magie. Tot hiertoe klinkt het allemaal normaal, maar Death end re;Quest voegt hier iets origineel aan toe, namelijk Knockbacks. Bepaalde speciale aanvallen en drie succesvolle normale aanvallen activeren een Knockback-effect dat vijanden als een pinball over de map doet vliegen. Botst de vijand tegen een andere vijand, dan krijgt die ook schade en als hij tegen een personage aanvliegt dan activeer je een Knock Blow, waarbij het personage de vijand er nog een mep bovenop geeft.
Het is bijzonder bevredigend om dit soort kettingreacties te activeren, zeker als je zo Overdamage doet aan de vijand wat op zich weer extra XP oplevert. Verder heb je ook nog glitches, gekleurde cirkels op de grond die je zowel positieve als negatieve effecten kunnen geven, maar ook een bar vullen en eens gevuld, activeert je personage haar Glitched modus waarbij je nog eens extra schade kan doen. Het gevechtssysteem heeft dus zeker zijn leuk kantje, maar over het algemeen kan de gameplay wel repetitief aanvoelen. Zeker omdat het leveldesign voornamelijk uit gangen en af en toe een kleine open plaats bestaat, waarbij je steeds hetzelfde doet: ga van je kostschool naar je doel, waar er meestal een baas en wat extra gesprekken op je wachten. Gelukkig heb je wel savepoints die ook fungeren als fast travel-punten en waar je ook je kamp kan opslaan, waar je onder meer toegang krijgt tot een merchant.
Tijdens dit JRPG-gedeelte van het spel komt ook echter het grootste gebrek van deze versie naar boven. De makers hebben een minimum aan moeite gestoken in deze port, wat resulteert in een beklagenswaardige ervaring. De tekeningen tijdens de gesprekken zijn van goede kwaliteit, maar tijdens het rondlopen en de gevechten word je getrakteerd op wazige en korrelige beelden en een frame rate die met moeite 30fps lijkt te halen. Op de Nintendo Switch zijn de graphics dan ook een serieuze teleurstelling. Het is al van Disgaea 6 geleden dat ik zo'n slechte performance heb gezien op de console. Als je een andere mogelijkheid hebt om het spel te spelen, is de enige reden om deze versie in huis te halen de mogelijkheid om in handheldmodus te spelen en het feit dat alle DLC inbegrepen is, maar houd er rekening mee dat veel van de DLC-items je veel te sterk zullen maken waardoor het spel weinig uitdaging zal bieden. In elk ander geval zou ik voor de PlayStation 4- of pc-versie gaan.
Conclusie
Death end re;Quest 2 is een spel dat je vooral wilt spelen voor het boeiende verhaal en de leutige knockback-mechaniek tijdens de gevechten. Verder is dit een middelmatige JRPG die wat vaart mist in het verhaal. Als je het spel wilt spelen, raad ik je wel aan om te gaan voor de PlayStation 4-versie of eventueel de pc-versie, want de port voor Nintendo Switch is zo teleurstellend als het maar kan zijn.
Pro
- Intrigerend verhaal
- Duister en luguber sfeertje
- Leuke gevechtsmechanismen
- Alle DLC inbegrepen
Con
- Zwaar ondermaatse port
- Repetitief
- Langdradig
- Niet alle personages even interessant
5.5
Over
Beschikbaar vanaf
10 februari 2022
Gespeeld op
- Nintendo Switch
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
Genre
- JRPG
- Visual novel
Ontwikkelaar
- Compile Heart
- Idea Factory
Uitgever
- Idea Factory International
