Van de eerste Dead Island herinner ik me vooral die knappe en met emoties beladen onthullingstrailer die op E3 werd getoond in 2011. Het eigenlijke spel zou uiteindelijk bitter weinig te maken hebben met deze trailer, maar dit cinematisch meesterwerkje zette het spel wel op de kaart en het uiteindelijke resultaat was gelukkig best vermakelijk. Met Dead Island Riptide volgde al snel een standalone uitbreiding en in 2014 werd ook het vervolg Dead Island 2 aangekondigd.
De ontwikkeling van Dead Island 2
verliep echter niet van een leien dakje. Techland, de originele ontwikkelaar, had de reeks achter zich gelaten en is met het meer op parkour gefocuste Dying Light en Dying Light 2: Stay Human hun eigen weg ingeslagen. Yager Development, de studio achter Spec Ops: The Line, werd vervolgens ingeschakeld voor Dead Island 2. Dat we bijna tien jaar moesten wachten op de release van het spel, is mede te danken aan het feit dat er vervolgens twee keer gewisseld werd van ontwikkelaar, waarbij het spel uiteindelijk in handen viel van Dambuster Studios. Dit team van voormalige Crytek UK-veteranen, die ook Homefront 2: The Revolution op hun naam hebben staan, redde het spel uit zijn development hell en ze waren helemaal vanaf nul herbegonnen met de ontwikkeling van het spel.
Zoals je kan verwachten is het verhaal lekker kitsch en wordt er heerlijk de draak gestoken met de celebrities en influencers en hun luxeleventje. Hell-A is dan ook een geweldige speeltuin om je in uit te leven en naast de tal van opmerkelijke figuren die je zal ontmoeten, springen vooral de locaties in het oog. Zo neemt het spel je mee van de met luxevilla's gevulde buitenwijken van L.A. naar extravagante hotels, het bohemiaanse Venice Beach en zelfs Hollywood Boulevard. Onderweg maak je ook nog enkele omwegen langs een filmstudio, de riolen en het metrosysteem van de stad en er is zelfs een creepy pretpark op de Santa Monica Pier. Aan diversiteit in de omgevingen is er alvast geen gebrek. Bovendien zijn zij prachtig ontworpen en zijn ze volgepropt met details en verwijzingen naar films en andere games.
Het verhaal zelf is trouwens niet al te lang en kan je uitspelen in een kleine tien uur. Zelf heb ik er dertien uur over gedaan, waarbij ik ook een aantal zijmissies heb gedaan. Hierdoor voelt het spel aan de korte kant aan, maar langer had van mij ook niet gehoeven. Na enkele uren spelen, begon de ervaring immers repetitief aan te voelen. De missiestructuur is voornamelijk "ga van A naar B om hier iets te doen" en onderweg kom je vaak dezelfde obstakels tegen. Ik heb hier niet zozeer over de zombies, maar wel deuren of poorten die geblokkeerd zijn en meestal een sleutelkaart vereisen, je de stroom dient te herstellen of de druk van een leiding moet regelen. Bij zowel de hoofdmissies als de zijmissies, moet je bovendien vaak andere mensen redden en wanneer je hierbij voor de zoveelste keer naar een reeds bezocht locatie wordt gestuurd, kan de goesting als sneeuw voor de zon smelten. Maar al bij al is er voldoende te doen en te verkennen in Hell-A.
Toch wordt de gameplay wat genekt door een gevoel van repetitiviteit en de sloomheid van het vechten. Veel variatie in het vechten zit er immers niet. Om aan te vallen zal je voornamelijk op de rechter schouderknop bashen en de quicktime-events wanneer een zombie je grijpt of nadat je een perfecte block/dodge uitvoert, zijn steeds hetzelfde. Het vechten kan bij momenten ook klungelig aanvoelen, zeker wanneer je met een mêlee-wapen aanvalt of probeert om te draaien tijdens een gevecht. Bovendien zijn er een aantal zombietypes die zeer veel health hebben en hierdoor aanvoelen als hatelijke damage sponges. Er zit gelukkig redelijk wat variatie in de vijanden, maar ze zijn niet altijd even origineel en zo heb je bijvoorbeeld de typische "screamer", de dikke zombie die met gal spuwt, de ontploffende zombie en de "tank" die zeer hard slaat. Bovendien maakt het spel gebruik van het irritante concept waarbij een vijandtype pas opduikt eens je die vorm als baas hebt verslagen.
Een ander aspect dat voor mij wat roet in het eten gooide, waren de vele kleine technische mankementen. Zombies zijn meestal al aanwezig in het level of kruipen ze uit een of ander gat, maar vaak verschenen ze ook plots voor mijn neus uit het niets. Daarnaast ben ik ook een paar keer in het meubilair blijven steken, dit vooral na het uitvoeren van zo'n quicktime-event. Ik ben ook tijdens een baasgevecht een keer in het water gevallen en na het herladen ging het spel verder alsof ik de baas had verslagen. Dit heb fenomeen heb ik zelfs een paar keer gehad doorheen de levels, waarbij ik aan het vechten was tegen een bepaalde elitevijand en nadat ik stierf kon ik gewoon verder alsof ik de vijand had verslagen. Verder zijn er nog schoonheidsfoutjes, zoals wanneer je in een spiegel kijkt dat je personage geen spiegelbeeld heeft, maar het licht van je zaklamp zie je wel in de spiegel. Ook zijn de gezichtsanimaties van de personages niet altijd even goed afgewerkt, wat het soms onnatuurlijk doet overkomen. Dit zijn allemaal slordigheden die ik liever niet had gezien, maar die hopelijk in de toekomst eruit gepatcht kunnen worden.
De ontwikkeling van Dead Island 2
Welkom in Hell-A
De titel Dead Island is deze keer wat misleidend, want dit vervolg speelt zich af in Los Angeles, dat door de zombie-apocalyps werd omgedoopt tot Hell-A. Jouw personage is een van de overlevenden die erin slaagde om op de laatste evacuatievlucht te geraken, maar helaas breekt de zombieplaag ook uit op het vliegtuig en stort het neer nabij de Hollywood Hills. Als snel blijkt dat je werd gebeten, maar wonder boven wonder ben je immuun en dus probeer je zo snel mogelijk de bevoegde instanties op de hoogte te brengen. Zo kom je in contact met een dokter die je kan helpen om een vaccin te ontwikkelen, maar ook een geheimzinnig trio dat meer lijkt te weten over wat er aan de hand is en andere plannen heeft met je personage.Aan diversiteit in de omgevingen is er alvast geen gebrek.
Zoals je kan verwachten is het verhaal lekker kitsch en wordt er heerlijk de draak gestoken met de celebrities en influencers en hun luxeleventje. Hell-A is dan ook een geweldige speeltuin om je in uit te leven en naast de tal van opmerkelijke figuren die je zal ontmoeten, springen vooral de locaties in het oog. Zo neemt het spel je mee van de met luxevilla's gevulde buitenwijken van L.A. naar extravagante hotels, het bohemiaanse Venice Beach en zelfs Hollywood Boulevard. Onderweg maak je ook nog enkele omwegen langs een filmstudio, de riolen en het metrosysteem van de stad en er is zelfs een creepy pretpark op de Santa Monica Pier. Aan diversiteit in de omgevingen is er alvast geen gebrek. Bovendien zijn zij prachtig ontworpen en zijn ze volgepropt met details en verwijzingen naar films en andere games.
Redder in nood
Verder was ik ook aangenaam verrast door het verhaal. Hoewel dit vrij klassiek begint en je het gevoel krijgt dat dit een zoveelste banale zombiegame is, neemt de plot halverwege het spel enkele vreemde kronkels die redelijk wat intrige oproepen. Toch is het vooral de pret die moet primeren en namen de makers alles niet te serieus op. Dit is met andere woorden geen hoogwaardige drama zoals The Last of Us, maar eerder campy fun in de trend van Planet Terror. Al moet ik toegeven dat er enkele levels zijn waar mijn hart sneller klopte door de spanning die werd opgeroepen. Dit was vooral het geval in het pretpark en het metrolevel. Als je geen horrorfan bent, speel je deze levels best niet in het donker en met een headset op.Het verhaal zelf is trouwens niet al te lang en kan je uitspelen in een kleine tien uur. Zelf heb ik er dertien uur over gedaan, waarbij ik ook een aantal zijmissies heb gedaan. Hierdoor voelt het spel aan de korte kant aan, maar langer had van mij ook niet gehoeven. Na enkele uren spelen, begon de ervaring immers repetitief aan te voelen. De missiestructuur is voornamelijk "ga van A naar B om hier iets te doen" en onderweg kom je vaak dezelfde obstakels tegen. Ik heb hier niet zozeer over de zombies, maar wel deuren of poorten die geblokkeerd zijn en meestal een sleutelkaart vereisen, je de stroom dient te herstellen of de druk van een leiding moet regelen. Bij zowel de hoofdmissies als de zijmissies, moet je bovendien vaak andere mensen redden en wanneer je hierbij voor de zoveelste keer naar een reeds bezocht locatie wordt gestuurd, kan de goesting als sneeuw voor de zon smelten. Maar al bij al is er voldoende te doen en te verkennen in Hell-A.
Bloederig in het kwadraat
Het afslachten van de zombies voelt over het algemeen vrij bevredigend aan. De actie wordt namelijk spectaculair in beeld gebracht met heel wat slow-motion effecten en het FLESH-systeem (Fully Locational Evisceration System for Humanoids), waarbij je de zombies naar hartenlust in stukjes kan hakken en zelfs hun huid kan doen afsmelten, zorgt voor heel wat bloederige taferelen. Je hebt hiervoor een heel arsenaal aan wapens die je kan uitrusten met tal van modificaties. Verder is er een skill cards-systeem waarbij je jouw personage kan uitrusten met kaarten die je skills verbeteren of toegang geven tot nieuwe skills. Bovendien kies je aan het begin van het spel uit een van de zes Slayers die elk hun eigen sterktes en zwaktes hebben, waardoor je enigszins de gameplay kan aanpassen naar je eigen stijl. Daarnaast word je ook aangemoedigd om inventief te werk te gaan met je omgeving. Heb je bijvoorbeeld een geweer uitgerust met een elektriciteitsmodule en zitten er een paar zombies in een zwembad? Een paar kogels in het water en het probleem is opgelost. Of is er een jerrycan met olie in de buurt en heb je een molotovcocktail klaar? Fun gegarandeerd!Toch wordt de gameplay wat genekt door een gevoel van repetitiviteit en de sloomheid van het vechten. Veel variatie in het vechten zit er immers niet. Om aan te vallen zal je voornamelijk op de rechter schouderknop bashen en de quicktime-events wanneer een zombie je grijpt of nadat je een perfecte block/dodge uitvoert, zijn steeds hetzelfde. Het vechten kan bij momenten ook klungelig aanvoelen, zeker wanneer je met een mêlee-wapen aanvalt of probeert om te draaien tijdens een gevecht. Bovendien zijn er een aantal zombietypes die zeer veel health hebben en hierdoor aanvoelen als hatelijke damage sponges. Er zit gelukkig redelijk wat variatie in de vijanden, maar ze zijn niet altijd even origineel en zo heb je bijvoorbeeld de typische "screamer", de dikke zombie die met gal spuwt, de ontploffende zombie en de "tank" die zeer hard slaat. Bovendien maakt het spel gebruik van het irritante concept waarbij een vijandtype pas opduikt eens je die vorm als baas hebt verslagen.
Het FLESH-systeem zorgt voor heel wat bloederige taferelen.
Een ander aspect dat voor mij wat roet in het eten gooide, waren de vele kleine technische mankementen. Zombies zijn meestal al aanwezig in het level of kruipen ze uit een of ander gat, maar vaak verschenen ze ook plots voor mijn neus uit het niets. Daarnaast ben ik ook een paar keer in het meubilair blijven steken, dit vooral na het uitvoeren van zo'n quicktime-event. Ik ben ook tijdens een baasgevecht een keer in het water gevallen en na het herladen ging het spel verder alsof ik de baas had verslagen. Dit heb fenomeen heb ik zelfs een paar keer gehad doorheen de levels, waarbij ik aan het vechten was tegen een bepaalde elitevijand en nadat ik stierf kon ik gewoon verder alsof ik de vijand had verslagen. Verder zijn er nog schoonheidsfoutjes, zoals wanneer je in een spiegel kijkt dat je personage geen spiegelbeeld heeft, maar het licht van je zaklamp zie je wel in de spiegel. Ook zijn de gezichtsanimaties van de personages niet altijd even goed afgewerkt, wat het soms onnatuurlijk doet overkomen. Dit zijn allemaal slordigheden die ik liever niet had gezien, maar die hopelijk in de toekomst eruit gepatcht kunnen worden.
Conclusie
Dead Island 2 is een wilde en bloederige rit doorheen een post-apocalyptisch Los Angeles, die je een fijne spelwereld geeft om te verkennen en een interessant verhaal voorschotelt. Helaas zijn vooral repetitiviteit, minder interessante missies en technische mankementen de boosdoeners in dit spel.
Pro
- Geweldige locaties
- Brutale actie
- Verhaal
Con
- Missies niet altijd even geslaagd
- Redelijk wat bugs en glitches
- Gameplay kan sloom aanvoelen
- Snel uitgespeeld
7
Over
Beschikbaar vanaf
21 april 2023
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Action
- Horror
Ontwikkelaar
- Dambuster Studios
Uitgever
- Deep Silver
