Dying Light 2 Stay Human is de sequel op Dying Light. Als dooddoener om een recensie mee te beginnen kan het tellen, nietwaar? En toch heb ik het gevoel dat dit de beste manier is om een geanticipeerde opvolger als dit mee te beginnen. Na de tumultueuze lange ontwikkeling die de game heeft doorgemaakt en de grote beloftes die Techland heeft gemaakt, is Dying Light 2 niks meer of minder dan een iets ambitieuzere opvolger geworden. Dat daar niet zo veel mis mee is, ondervonden ShPonGle en ik toen we onderworpen werden aan de review.
Dying Light roept warme herinneringen op omwille van de heerlijke combinatie van free running acrobatie met simpele melee combat en misschien ook wel omwille van het toffe idee van een dag- en nachtcyclus die door de spelomgeving traverseren in de duisternis een stuk uitdagender maakte. Memorabele missies of überhaupt iets van de verhaallijn zijn indrukken die Dying Light indertijd niet wist achter te laten. Al snel tijdens het spelen van de sequel besloop me het gevoel dat dit bij Dying Light 2 Stay Human
niet anders zal zijn. De sterktes van het origineel zijn beter dan ooit, maar de omkadering van dat alles is om eerlijk te zijn niet half zo bijzonder als de mechanismen die het zou moeten ondersteunen.
Doorzichtige moraal
Laat ons maar meteen door de zure appel heen bijten en op tafel gooien dat het verhaal matig weet te boeien. Er is de voorbije jaren erg veel gepalaverd over hoe de post-apocalyptische stad van Dying Light 2 inspiratie haalt uit de middeleeuwen en hoe de keuzes die je in het verhaal maakt rond samenwerken met de diverse facties hun impact hebben op hoe de stad en het verhaal zich ontplooien. Technisch gezien is daar geen woord van gelogen, alleen is de implementatie van je keuzes op die typerende zwart/wit videogame-manier. Je hebt drie grote groeperingen die allemaal voor controle ijveren in de stad. De Renegades zijn zoals de naam aangeeft de gasten die overal lak aan hebben, denk aan de motorbendes uit Mad Max en je bent dicht in de buurt. Zij zijn de vijand en daar onderhandel je dus niet mee. Dan rest je nog de keuze tussen de autoritaire Peacekeepers en de arme drommels van de Survivors die gewoon hun leven willen leiden. Twijfel je zelf welke factie de morele juiste keuze is om te maken? Nou, dan helpt de game je wel een handje door bij elke belangrijke keuze een dreigend muziekje te brengen bij de Peacekeepers of een opgewekter deuntje bij de Survivors. In dat opzicht is het gewoon wat Mass Effect ruim tien jaar geleden al deed met hun Paragon/Renegade-systeem.
Het verhaal handelt gretig in clichés
Na alle promopraat over morele keuzes en hun steeds veranderende impact op de stad lijkt het me duidelijk dat de meeste spelers gewoon aan het begin een keuze gaan maken en daar vervolgens bij blijven. Het komt er gewoon op neer of je liever wapens en valstrikken in het straatbeeld wil, of ziplines en andere acrobatische hulpmiddelen. Het verhaal in zijn geheel is eveneens de gekende hutsepot van clichés met hoofdpersonage Aiden Caldwell die in de stad aankomt op zoek naar zijn verdwenen zus en vervolgens samen gaat werken met mensen die hem kunnen helpen. Het is niet zo dat de game echt veel mis doet op vlak van verhaalvertelling, alleen dat het zo ontzettend humorloos gebracht wordt. Nou begrijp ik heus dat een wereld overspoeld door zombies geen lollige plek is, maar nagenoeg alle stemacteurs brengen hun zinnen met de pathos van een acteur in een Griekse tragedie. Een andere bal die Dying Light 2 laat vallen, zit in de grotendeels verwaarloosbare zijmissies die voornamelijk neerkomen op variaties op het "He, ga daar eens even wat ophalen voor me"-verhaal. Het zijn dat soort dingen die Dying Light 2 ietwat gedateerd doen voelen en waarom ik de game droogjes als een opvolger van het origineel omschreef. Dying Light 2 voelt qua omkadering namelijk echt wel aan als een game van een jaar of zeven geleden.
Gelukkig dan maar dat de gameplay die aan de basis ligt van Dying Light 2 nog steeds het nodige vlees op de botten heeft. Het is dat wat Dying Light 2 ook nu van de vergetelheid weet te redden. Kijk, misschien ligt het deels aan mij en ben ik gewoon wat opgebrand op dit soort open-world games. Misschien heb ik al net iets te vaak de stroom terug hersteld in een post-apocalyptische setting de voorbije jaren om het me allemaal te doen boeien. Gelukkig dan maar dat zelfs wanneer ik nauwelijks een moer geef om de objectieven die ik moet halen, ik me toch erg weet te vermaken met de manier waarop ik het doe. Het free-runnen is dan ook duidelijk weer de schitterende ster van de game, omdat in dat aspect Dying Light 2 nog steeds relatief uniek voelt.
Een leukere speeltuin maakt alle verschil
Villador, de stad waar je nu in losgelaten wordt, is gelukkig ook een stuk veelzijdiger en amusanter om je in voort te bewegen. Niet enkel omdat er in tegenstelling tot in Harran andere kleuren gehanteerd worden dan beige, maar ook omdat het de sfeer heeft van een stad die al een tijdje met die zombieplaag omgaat. Om hun leven in relatief veilige toestand te slijten boven de straten, hebben de overlevenden diverse aanpassingen moeten doen en zodoende krijgt Aiden een speelterrein dat nog meer dan in de voorganger uitnodigt om van hot naar her te springen. De veilige haven van het ultraviolette licht boven straatniveau is bij nacht ook meer dan ooit van cruciaal belang omdat je slechts enkele minuten hebt voor het finaal uit de klauwen loopt. Dat betekent in theorie dus dat je constant moet uitkijken naar veilige plekken, hoewel dat in praktijk best aardig meevalt. Tijdens het exploreren zorgt de nood aan veilige zones voor een bijwijlen spectaculaire variant op “de vloer is lava”, maar bij de grotere missies kom je zelden in de problemen omdat er altijd de nodige steunwieltjes aanwezig zijn om je overeind te houden. Ook dat legt enigszins een vinger op een pijnpunt van Dying Light 2 en dat is dat de game vaak een tikje te gemakkelijk aanvoelt. De RPG-elementen zijn onmiskenbaar leuk, maar vallen op die manier ook wat te licht uit. Ja, de moves die je vrij kan spelen zijn uiteraard tof omdat het gepaard gaat met het steeds beter in de vingers krijgen van je bewegingen, maar omdat veel van die bewegingen ontzettend logisch voelen, krijg je zeker in de eerste uren een game die verrassend lineair voelt op vlak van progressie.
Ouderwetse pret is niet zonder waarde
Het lijkt erop dat deze review erg negatief klinkt, maar ik kan niet genoeg benadrukken dat er ondanks alle gebreken heus wel plezier te beleven valt met Dying Light 2. Het onwennige navigeren door de stad maakt na een paar uurtjes spelen plaats voor een ballet van wall runs, slides en sprongen en laat je met heerlijk momentum door een stad navigeren waar de dood heerst over de straten. Ook de combat voelt steviger aan dan in de voorganger. Het is nog steeds een soort van whack a mole met zombies en ander gespuis, maar de wapens voelen krachtig aan en het feit dat ze nogal vlotjes breken zorgt ervoor dat je er nooit te lang gehecht aan kan worden. Vooral de zelfgemaakte speciale wapens, zoals een hakbijl gemaakt van een verkeersbord, missen hun impact niet en passen heerlijk in de setting van deze moderne stad die terug in een soort middeleeuwen beland is. Uiteindelijk zijn het dat soort dingen die hopelijk wat gaan blijven hangen wanneer het aankomt op Dying Light 2.
Ja, het verhaal en de morele keuzes zijn teleurstellend cliché. Zijmissies, waarin je vooral dingen moet gaan ophalen of windmolens die je moet beklimmen om de stroom te herstellen, voelen als relieken van verouderd gamedesign en de RPG-elementen zijn aan de lichte kant. Dat alles zijn valabele teleurstellingen die de gevoelens rond de game wat negatiever kleuren dan ik zou willen. Dying Light 2 levert namelijk het soort acrobatische capriolen waar Michael Scott enthousiast van zou worden, en dat in een stad die stukken boeiender is dan die uit het vorige deel. De game slaagt er dan ook erg goed in het gevoel over te brengen van een moderne samenleving die door een vreselijke pandemie een paar honderd jaar terug de tijd werd in gekatapulteerd. Dat Dying Light 2 met verouderde bouwsteentjes toch nog een leuke game weet op te bouwen, toont aan hoe sterk de gameplay is.
Dying Light roept warme herinneringen op omwille van de heerlijke combinatie van free running acrobatie met simpele melee combat en misschien ook wel omwille van het toffe idee van een dag- en nachtcyclus die door de spelomgeving traverseren in de duisternis een stuk uitdagender maakte. Memorabele missies of überhaupt iets van de verhaallijn zijn indrukken die Dying Light indertijd niet wist achter te laten. Al snel tijdens het spelen van de sequel besloop me het gevoel dat dit bij Dying Light 2 Stay Human
Doorzichtige moraal
Laat ons maar meteen door de zure appel heen bijten en op tafel gooien dat het verhaal matig weet te boeien. Er is de voorbije jaren erg veel gepalaverd over hoe de post-apocalyptische stad van Dying Light 2 inspiratie haalt uit de middeleeuwen en hoe de keuzes die je in het verhaal maakt rond samenwerken met de diverse facties hun impact hebben op hoe de stad en het verhaal zich ontplooien. Technisch gezien is daar geen woord van gelogen, alleen is de implementatie van je keuzes op die typerende zwart/wit videogame-manier. Je hebt drie grote groeperingen die allemaal voor controle ijveren in de stad. De Renegades zijn zoals de naam aangeeft de gasten die overal lak aan hebben, denk aan de motorbendes uit Mad Max en je bent dicht in de buurt. Zij zijn de vijand en daar onderhandel je dus niet mee. Dan rest je nog de keuze tussen de autoritaire Peacekeepers en de arme drommels van de Survivors die gewoon hun leven willen leiden. Twijfel je zelf welke factie de morele juiste keuze is om te maken? Nou, dan helpt de game je wel een handje door bij elke belangrijke keuze een dreigend muziekje te brengen bij de Peacekeepers of een opgewekter deuntje bij de Survivors. In dat opzicht is het gewoon wat Mass Effect ruim tien jaar geleden al deed met hun Paragon/Renegade-systeem.
Het verhaal handelt gretig in clichés
Na alle promopraat over morele keuzes en hun steeds veranderende impact op de stad lijkt het me duidelijk dat de meeste spelers gewoon aan het begin een keuze gaan maken en daar vervolgens bij blijven. Het komt er gewoon op neer of je liever wapens en valstrikken in het straatbeeld wil, of ziplines en andere acrobatische hulpmiddelen. Het verhaal in zijn geheel is eveneens de gekende hutsepot van clichés met hoofdpersonage Aiden Caldwell die in de stad aankomt op zoek naar zijn verdwenen zus en vervolgens samen gaat werken met mensen die hem kunnen helpen. Het is niet zo dat de game echt veel mis doet op vlak van verhaalvertelling, alleen dat het zo ontzettend humorloos gebracht wordt. Nou begrijp ik heus dat een wereld overspoeld door zombies geen lollige plek is, maar nagenoeg alle stemacteurs brengen hun zinnen met de pathos van een acteur in een Griekse tragedie. Een andere bal die Dying Light 2 laat vallen, zit in de grotendeels verwaarloosbare zijmissies die voornamelijk neerkomen op variaties op het "He, ga daar eens even wat ophalen voor me"-verhaal. Het zijn dat soort dingen die Dying Light 2 ietwat gedateerd doen voelen en waarom ik de game droogjes als een opvolger van het origineel omschreef. Dying Light 2 voelt qua omkadering namelijk echt wel aan als een game van een jaar of zeven geleden.
In de meeste zij-opdrachten ben je niet meer dan een atletische Deliveroo-koerier.
Gelukkig dan maar dat de gameplay die aan de basis ligt van Dying Light 2 nog steeds het nodige vlees op de botten heeft. Het is dat wat Dying Light 2 ook nu van de vergetelheid weet te redden. Kijk, misschien ligt het deels aan mij en ben ik gewoon wat opgebrand op dit soort open-world games. Misschien heb ik al net iets te vaak de stroom terug hersteld in een post-apocalyptische setting de voorbije jaren om het me allemaal te doen boeien. Gelukkig dan maar dat zelfs wanneer ik nauwelijks een moer geef om de objectieven die ik moet halen, ik me toch erg weet te vermaken met de manier waarop ik het doe. Het free-runnen is dan ook duidelijk weer de schitterende ster van de game, omdat in dat aspect Dying Light 2 nog steeds relatief uniek voelt.
Een leukere speeltuin maakt alle verschil
Villador, de stad waar je nu in losgelaten wordt, is gelukkig ook een stuk veelzijdiger en amusanter om je in voort te bewegen. Niet enkel omdat er in tegenstelling tot in Harran andere kleuren gehanteerd worden dan beige, maar ook omdat het de sfeer heeft van een stad die al een tijdje met die zombieplaag omgaat. Om hun leven in relatief veilige toestand te slijten boven de straten, hebben de overlevenden diverse aanpassingen moeten doen en zodoende krijgt Aiden een speelterrein dat nog meer dan in de voorganger uitnodigt om van hot naar her te springen. De veilige haven van het ultraviolette licht boven straatniveau is bij nacht ook meer dan ooit van cruciaal belang omdat je slechts enkele minuten hebt voor het finaal uit de klauwen loopt. Dat betekent in theorie dus dat je constant moet uitkijken naar veilige plekken, hoewel dat in praktijk best aardig meevalt. Tijdens het exploreren zorgt de nood aan veilige zones voor een bijwijlen spectaculaire variant op “de vloer is lava”, maar bij de grotere missies kom je zelden in de problemen omdat er altijd de nodige steunwieltjes aanwezig zijn om je overeind te houden. Ook dat legt enigszins een vinger op een pijnpunt van Dying Light 2 en dat is dat de game vaak een tikje te gemakkelijk aanvoelt. De RPG-elementen zijn onmiskenbaar leuk, maar vallen op die manier ook wat te licht uit. Ja, de moves die je vrij kan spelen zijn uiteraard tof omdat het gepaard gaat met het steeds beter in de vingers krijgen van je bewegingen, maar omdat veel van die bewegingen ontzettend logisch voelen, krijg je zeker in de eerste uren een game die verrassend lineair voelt op vlak van progressie.
Ouderwetse pret is niet zonder waarde
Het lijkt erop dat deze review erg negatief klinkt, maar ik kan niet genoeg benadrukken dat er ondanks alle gebreken heus wel plezier te beleven valt met Dying Light 2. Het onwennige navigeren door de stad maakt na een paar uurtjes spelen plaats voor een ballet van wall runs, slides en sprongen en laat je met heerlijk momentum door een stad navigeren waar de dood heerst over de straten. Ook de combat voelt steviger aan dan in de voorganger. Het is nog steeds een soort van whack a mole met zombies en ander gespuis, maar de wapens voelen krachtig aan en het feit dat ze nogal vlotjes breken zorgt ervoor dat je er nooit te lang gehecht aan kan worden. Vooral de zelfgemaakte speciale wapens, zoals een hakbijl gemaakt van een verkeersbord, missen hun impact niet en passen heerlijk in de setting van deze moderne stad die terug in een soort middeleeuwen beland is. Uiteindelijk zijn het dat soort dingen die hopelijk wat gaan blijven hangen wanneer het aankomt op Dying Light 2.
Ja, het verhaal en de morele keuzes zijn teleurstellend cliché. Zijmissies, waarin je vooral dingen moet gaan ophalen of windmolens die je moet beklimmen om de stroom te herstellen, voelen als relieken van verouderd gamedesign en de RPG-elementen zijn aan de lichte kant. Dat alles zijn valabele teleurstellingen die de gevoelens rond de game wat negatiever kleuren dan ik zou willen. Dying Light 2 levert namelijk het soort acrobatische capriolen waar Michael Scott enthousiast van zou worden, en dat in een stad die stukken boeiender is dan die uit het vorige deel. De game slaagt er dan ook erg goed in het gevoel over te brengen van een moderne samenleving die door een vreselijke pandemie een paar honderd jaar terug de tijd werd in gekatapulteerd. Dat Dying Light 2 met verouderde bouwsteentjes toch nog een leuke game weet op te bouwen, toont aan hoe sterk de gameplay is.
Conclusie
Conclusie Killjoy: Dying Light 2 Stay Human doet de dingen die de voorganger al deed en doet die uitgebreider, verfijnder en spectaculairder in een setting die zonder twijfel boeiender en gevarieerder is qua uitstraling. Dat maakt het misschien des te teleurstellender dat Techland rond dat sterke fundament een spel gemaakt heeft dat vaak schokkend gedateerd voelt op vlak van gamedesign. Een clichématig verhaal, oppervlakkige moraliteit of teleurstellende RPG-elementen kunnen weliswaar de pret de kop niet indrukken, maar ze verhinderen een goede game wel om veel meer te worden dan gewoon goed.
Conclusie ShPonGle: Dying Light 2 Stay Human doet helemaal niets fout, maar getuigt van iets te weinig lef om voor het goud te gaan. Het verhaal ontwikkelt zich verder op een zodanig gezapig tempo dat je je zelfs na vijftien uur blijft afvragen wanneer er eens iets gebeurt waardoor je mond zal openvallen van verbazing. Ook wat de mechanics betreft, werd er helaas voor een al vaak betreden pad gekozen. Je kunt er eveneens niet omheen kijken dat de pc-versie op grafisch vlak niet tot de huidige top behoort en dat de besturing nog wat werk behoeft, onder meer aangaande de paraglider. Toch wist het verhaal me steeds te boeien en er is echt wel een zee aan content. Kortom, Dying Light 2 is een prima game voor wie niet genoeg kreeg van het eerste deel en voor wie houdt van open-world zombiegames, maar lost helaas niet alle verwachtingen in.
Conclusie ShPonGle: Dying Light 2 Stay Human doet helemaal niets fout, maar getuigt van iets te weinig lef om voor het goud te gaan. Het verhaal ontwikkelt zich verder op een zodanig gezapig tempo dat je je zelfs na vijftien uur blijft afvragen wanneer er eens iets gebeurt waardoor je mond zal openvallen van verbazing. Ook wat de mechanics betreft, werd er helaas voor een al vaak betreden pad gekozen. Je kunt er eveneens niet omheen kijken dat de pc-versie op grafisch vlak niet tot de huidige top behoort en dat de besturing nog wat werk behoeft, onder meer aangaande de paraglider. Toch wist het verhaal me steeds te boeien en er is echt wel een zee aan content. Kortom, Dying Light 2 is een prima game voor wie niet genoeg kreeg van het eerste deel en voor wie houdt van open-world zombiegames, maar lost helaas niet alle verwachtingen in.
Pro
- De gameplay voelt heerlijk
- Ontzettend veel te doen
- De nieuwe stad levert een amusantere speeltuin op
Con
- De morele keuzes zijn te oppervlakkig om veel te boeien
- De zijmissies missen creativiteit
- Heeft nog enkele bugs (die verholpen zouden worden met een day one patch)
7
Over
Beschikbaar vanaf
4 februari 2022
Gespeeld op
- PC
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Action
- RPG
- Survival
Ontwikkelaar
- Techland
Uitgever
- Techland
