Veel is veranderd sinds de oorspronkelijke release van Chernobylite. De plek rond de reactor die verantwoordelijk is voor één van de grootste kernrampen in de geschiedenis kwam de voorbije maanden op deprimerende wijze in het nieuws omdat een stelletje malloten het een goed idee vonden om er oorlogje te gaan spelen. Loopgraven aanleggen in het meest radioactieve bos van Europa kan als bijwerking hebben dat je licht gaat geven in het donker, dus misschien was thuis blijven en de boel onveilig maken op de PlayStation een beter idee. Dat Chernobylite op PlayStation 5 ondanks de nodige schoonheidsfouten een veiliger en amusanter alternatief is dan er anno 2022 te gaan rond hollen, ontdekken we in elk geval in deze review.
Al binnen de eerste minuten in het spel begint mijn geigerteller onheilspellend te kraken. Ik volg twee norse kerels door de woestenij op weg naar de befaamde kerncentrale waar er naar verluidt een hele krachtige energiebron te vinden is. Het voelt allemaal vertrouwd aan en roept net iets teveel herinneringen aan Stalker op, tot die gedachtentrein nogal abrupt van de rails geduwd wordt. Ontwikkelaar Farm 51 steekt niet onder stoelen of banken waar hun inspiraties liggen, maar maakt ook vrij duidelijk dat ze hun eigen insteek willen brengen aan de mythe die rond Tsjernobyl lijkt te hangen, een insteek die voluit voor het bovennatuurlijke gemengd met een vleug scifi gaat. Laat ons een kleine stap terugzetten en het hebben tot de premisse die je naar de plek van de bekendste kernramp uit de geschiedenis leidt. Jij neemt als speler de rol aan van Igor Khymynuk, een fysicus die dertig jaar geleden samen met zijn verloofde Tatyana op de gedoemde kerncentrale werkte. Tatyana verdween spoorloos en nooit werd er nog een teken van leven van haar gevonden. Tot nu dus, wanneer Igor een mysterieuze oude foto van Taty ontvangt en tal van bizarre visioenen van zijn voormalige geliefde in zijn hoofd krijgt. Aangespoord om eindelijk antwoorden te vinden trekt Igor dan ook naar de zogeheten Exclusion Zone rond de reactor. Daar loopt het uiteraard al erg snel uit de klauwen wanneer Igor en zijn team aangevallen worden door een geheimzinnig figuur met bizarre krachten.
Simpele excessen in de Exclusion zone
Het is een simpele set-up voor een game die al snel zijn uiterste best doet om de narratieve pedalen te verliezen. Tatyana is levend en wel in visioenen, er zijn bovennatuurlijke monsters en een geheimzinnige paramilitaire groepering, er is een geheimzinnige nucleaire substantie die je toelaat om wormgaten te openen. Er is kortom behoorlijk veel hooi op de verhalende vork hier. Het werkt gelukkig grotendeels omdat de game je op sfeervolle wijze onderdeel probeert te maken van het verhaal door je op tijd en stond keuzes te laten maken. Via de wormgaten creëer je bijvoorbeeld in essentie een alternatieve tijdlijn die je toelaat om eerder gemaakte keuzes anders aan te pakken. Het is geen nieuw concept, maar de impact die je op die manier kan maken, houdt je in elk geval betrokken bij het soms wat zweverige verhaal. Als je het spel echter stript van alle bizarre elementen is het uitgangspunt simpel. De antwoorden bevinden zich binnen in de kerncentrale, maar om de paramilitairen te verschalken die de boel bewaken ga je hulp nodig hebben. Dat betekent dat je een team moet samenstellen en de nodige aanwijzingen en hulpmiddelen dient te verzamelen om een gevaarlijke kraak van de beruchte kerncentrale uit te voeren. Je opereert vanuit een basis in een magazijn die centraal gelegen is in de Exclusion Zone, en vertrekt van daaruit op missies.
De game speelt als een samenraapsel van invloeden. Door de setting kun je uiteraard op geen moment om Stalker heen, maar bij momenten voel je dat de makers ook erg hard naar Far Cry, Metro en Dishonored hebben gekeken. Dat de game daar weg mee komt zit hem grotendeels in het verhaal dat voldoende weet te intrigeren en de sfeer die goed zit. Tsjernobyl heeft altijd al een plek gehad in onze popcultuur als een soort geheimzinnige gevaarlijke plek en de game steunt daar hard op. Probeer het in elk geval niet als een gewone shooter te spelen, want dan straft het spel je ongenadig af. De wapens voelen zwaar aan en je hoofdpersonage is geen getrainde soldaat, wat resulteert in een pijnlijke ondergang als je recht op je doelen afgaat. Sluipen door de schaduwen, beschut door de omgeving, terwijl je tegenstander per tegenstander uitschakelt is het te volgen pad hier.
Basebuilding van de eenvoudige soort
De missies die je uitvoert zitten verwerkt in een behoorlijk simplistische RPG-structuur waarbij het uitbouwen van je basis en de hulpmiddelen die je verzamelt je helpen richting je einddoel. Het is daadwerkelijk behoorlijk eenvoudig om te behappen hoe je het team tevreden houdt. Je zorgt voor bedden en andere bronnen van comfort, zorgt dat er te eten is en een goede luchtkwaliteit. Het is niet moeilijk om in te schatten dat het moraal van je team verbonden is met hoe goed je de basis beheert. Het is eveneens de plek waar je de wapens in je arsenaal en je vaardigheden van jezelf en je groep kan opwaarderen, dus het loont sowieso om die veilige haven uit te bouwen. Het moraal van je team hoog houden is ook echt wel iets wat je wil doen, want als je er lak aan hebt en een paar zetten teveel doet die hen niet bevalt, dan keren ze zich tegen je. Niet alles wat Chernobylite doet pakt misschien even sterk uit, maar het geeft je wel het gevoel dat jij een impact hebt op het spelverloop. Je neemt vele kleine beslissingen die gaandeweg zich opstapelen en grote gevolgen kunnen hebben. De dingen die je doet maken dus echt wel wat uit.
De beste horror zit tussen je oren en springt niet om de haverklap voor je voeten
Hoewel het kan gaan vervelen om steeds dezelfde locaties te gaan afspeuren op zoek naar hulpmiddelen valt er gelukkig veel te zeggen over de onheilspellende sfeer en de aandacht voor detail die alles een haast tastbaar gevoel geeft. De ontwikkelaars hebben verschillende trips naar de omgeving ondernomen en daar uitvoerig alles wat ze konden gedocumenteerd. Het resultaat daarvan is dat je het gelooft. Van de haven van Pripyat tot de woonblokken en het rode bos, het voelt zo levensecht dat je na het spelen een lange warme douche wil nemen. Dat de game geen open spelwereld omvat maar je op missie laat trekken in kleinere afgebakende gebieden doet voor mij in elk geval geen afbreuk aan de geloofwaardigheid van deze Exclusion Zone. Het enige waar de game voor mij de bal net iets te opzichtig laat vallen, is in het bovennatuurlijke element dat vaak alle subtiliteit laat varen. Heel af en toe weet Chernobylite onder je huid te kruipen met spectrale figuren op plekken waar je van weet dat mensen er hun leven verloren hebben. Zoiets werkt omdat het de horror van een heel menselijke tragedie bijna tastbaar maakt. Helaas opteert het spel echter net iets te gretig voor makkelijke jump scares die het soms als een goedkoop spookhuis doen voelen.
De launch van Chernobylite op de vorige generatie consoles was nogal desastreus, met een aantal stevige bugs die je savegame konden vergallen en een framerate die er niet altijd zin in had als grootste misdadigers. Op PlayStation 5 loopt de game gelukkig een stuk beter. Het heeft weliswaar nog de occasionele kleine glitch, maar over het algemeen draait de game consistent met een solide framerate. De radioactieve hel op aarde die de regio rond de kerncentrale is komt aan dertig frames per seconde in 4K beter dan ooit tot zijn recht met opmerkelijk sterke belichting als kers op de taart.
Al binnen de eerste minuten in het spel begint mijn geigerteller onheilspellend te kraken. Ik volg twee norse kerels door de woestenij op weg naar de befaamde kerncentrale waar er naar verluidt een hele krachtige energiebron te vinden is. Het voelt allemaal vertrouwd aan en roept net iets teveel herinneringen aan Stalker op, tot die gedachtentrein nogal abrupt van de rails geduwd wordt. Ontwikkelaar Farm 51 steekt niet onder stoelen of banken waar hun inspiraties liggen, maar maakt ook vrij duidelijk dat ze hun eigen insteek willen brengen aan de mythe die rond Tsjernobyl lijkt te hangen, een insteek die voluit voor het bovennatuurlijke gemengd met een vleug scifi gaat. Laat ons een kleine stap terugzetten en het hebben tot de premisse die je naar de plek van de bekendste kernramp uit de geschiedenis leidt. Jij neemt als speler de rol aan van Igor Khymynuk, een fysicus die dertig jaar geleden samen met zijn verloofde Tatyana op de gedoemde kerncentrale werkte. Tatyana verdween spoorloos en nooit werd er nog een teken van leven van haar gevonden. Tot nu dus, wanneer Igor een mysterieuze oude foto van Taty ontvangt en tal van bizarre visioenen van zijn voormalige geliefde in zijn hoofd krijgt. Aangespoord om eindelijk antwoorden te vinden trekt Igor dan ook naar de zogeheten Exclusion Zone rond de reactor. Daar loopt het uiteraard al erg snel uit de klauwen wanneer Igor en zijn team aangevallen worden door een geheimzinnig figuur met bizarre krachten.
Simpele excessen in de Exclusion zone
Het is een simpele set-up voor een game die al snel zijn uiterste best doet om de narratieve pedalen te verliezen. Tatyana is levend en wel in visioenen, er zijn bovennatuurlijke monsters en een geheimzinnige paramilitaire groepering, er is een geheimzinnige nucleaire substantie die je toelaat om wormgaten te openen. Er is kortom behoorlijk veel hooi op de verhalende vork hier. Het werkt gelukkig grotendeels omdat de game je op sfeervolle wijze onderdeel probeert te maken van het verhaal door je op tijd en stond keuzes te laten maken. Via de wormgaten creëer je bijvoorbeeld in essentie een alternatieve tijdlijn die je toelaat om eerder gemaakte keuzes anders aan te pakken. Het is geen nieuw concept, maar de impact die je op die manier kan maken, houdt je in elk geval betrokken bij het soms wat zweverige verhaal. Als je het spel echter stript van alle bizarre elementen is het uitgangspunt simpel. De antwoorden bevinden zich binnen in de kerncentrale, maar om de paramilitairen te verschalken die de boel bewaken ga je hulp nodig hebben. Dat betekent dat je een team moet samenstellen en de nodige aanwijzingen en hulpmiddelen dient te verzamelen om een gevaarlijke kraak van de beruchte kerncentrale uit te voeren. Je opereert vanuit een basis in een magazijn die centraal gelegen is in de Exclusion Zone, en vertrekt van daaruit op missies.
Onder de ruwere kantjes van Chernobylite zit een sfeervolle game verborgen.
De game speelt als een samenraapsel van invloeden. Door de setting kun je uiteraard op geen moment om Stalker heen, maar bij momenten voel je dat de makers ook erg hard naar Far Cry, Metro en Dishonored hebben gekeken. Dat de game daar weg mee komt zit hem grotendeels in het verhaal dat voldoende weet te intrigeren en de sfeer die goed zit. Tsjernobyl heeft altijd al een plek gehad in onze popcultuur als een soort geheimzinnige gevaarlijke plek en de game steunt daar hard op. Probeer het in elk geval niet als een gewone shooter te spelen, want dan straft het spel je ongenadig af. De wapens voelen zwaar aan en je hoofdpersonage is geen getrainde soldaat, wat resulteert in een pijnlijke ondergang als je recht op je doelen afgaat. Sluipen door de schaduwen, beschut door de omgeving, terwijl je tegenstander per tegenstander uitschakelt is het te volgen pad hier.
Basebuilding van de eenvoudige soort
De missies die je uitvoert zitten verwerkt in een behoorlijk simplistische RPG-structuur waarbij het uitbouwen van je basis en de hulpmiddelen die je verzamelt je helpen richting je einddoel. Het is daadwerkelijk behoorlijk eenvoudig om te behappen hoe je het team tevreden houdt. Je zorgt voor bedden en andere bronnen van comfort, zorgt dat er te eten is en een goede luchtkwaliteit. Het is niet moeilijk om in te schatten dat het moraal van je team verbonden is met hoe goed je de basis beheert. Het is eveneens de plek waar je de wapens in je arsenaal en je vaardigheden van jezelf en je groep kan opwaarderen, dus het loont sowieso om die veilige haven uit te bouwen. Het moraal van je team hoog houden is ook echt wel iets wat je wil doen, want als je er lak aan hebt en een paar zetten teveel doet die hen niet bevalt, dan keren ze zich tegen je. Niet alles wat Chernobylite doet pakt misschien even sterk uit, maar het geeft je wel het gevoel dat jij een impact hebt op het spelverloop. Je neemt vele kleine beslissingen die gaandeweg zich opstapelen en grote gevolgen kunnen hebben. De dingen die je doet maken dus echt wel wat uit.
De beste horror zit tussen je oren en springt niet om de haverklap voor je voeten
Hoewel het kan gaan vervelen om steeds dezelfde locaties te gaan afspeuren op zoek naar hulpmiddelen valt er gelukkig veel te zeggen over de onheilspellende sfeer en de aandacht voor detail die alles een haast tastbaar gevoel geeft. De ontwikkelaars hebben verschillende trips naar de omgeving ondernomen en daar uitvoerig alles wat ze konden gedocumenteerd. Het resultaat daarvan is dat je het gelooft. Van de haven van Pripyat tot de woonblokken en het rode bos, het voelt zo levensecht dat je na het spelen een lange warme douche wil nemen. Dat de game geen open spelwereld omvat maar je op missie laat trekken in kleinere afgebakende gebieden doet voor mij in elk geval geen afbreuk aan de geloofwaardigheid van deze Exclusion Zone. Het enige waar de game voor mij de bal net iets te opzichtig laat vallen, is in het bovennatuurlijke element dat vaak alle subtiliteit laat varen. Heel af en toe weet Chernobylite onder je huid te kruipen met spectrale figuren op plekken waar je van weet dat mensen er hun leven verloren hebben. Zoiets werkt omdat het de horror van een heel menselijke tragedie bijna tastbaar maakt. Helaas opteert het spel echter net iets te gretig voor makkelijke jump scares die het soms als een goedkoop spookhuis doen voelen.
De launch van Chernobylite op de vorige generatie consoles was nogal desastreus, met een aantal stevige bugs die je savegame konden vergallen en een framerate die er niet altijd zin in had als grootste misdadigers. Op PlayStation 5 loopt de game gelukkig een stuk beter. Het heeft weliswaar nog de occasionele kleine glitch, maar over het algemeen draait de game consistent met een solide framerate. De radioactieve hel op aarde die de regio rond de kerncentrale is komt aan dertig frames per seconde in 4K beter dan ooit tot zijn recht met opmerkelijk sterke belichting als kers op de taart.
Conclusie
Chernobylite heeft ruwe kantjes, een verhaal dat wat de trappers verliest en iets teveel herhalingen van zetten om van een onvervalste topper te spreken. Dat is zonde, maar onder die minpunten zit gelukkig wel een sfeervolle game verstopt waar duidelijk met hart en ziel aan gewerkt is. Dat het op PlayStation 5 een stuk fijner is om door de Exclusion Zone rond Chernobyl te trekken dan bij de oorspronkelijke launch van de game is uiteraard een meevaller
Pro
- De sfeer van de Exclusion Zone is treffend neergezet
- Het verhaal en de invloed die je er op kan hebben weet te boeien
- De grafische presentatie is voor een titel met een bescheiden budget best indrukwekkend bij momenten
Con
- Het verhaal gaat af en toe wel hard uit de bovennatuurlijke bocht
- Het verzamelen van hulpmiddelen zorgt voor wat repetitieve gameplay
- Ruwe kantjes en de occasionele kleine bug, maar niks dat de ervaring weet te vergallen
7
Over
Beschikbaar vanaf
22 april 2022
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Action
- Adventure
- Horror
- RPG
- Shooter
- Stealth
- Survival
Ontwikkelaar
- The Farm 51
Uitgever
- The Farm 51
