Kwam deze nog video tegen. Zonder narration, tekst, dialoog en echt meer gefocust op de cinematografie of de mooiheid van bepaalde scènes.
Het kanaal is sowieso wel super goed. Hier zijn nog 4 andere video's van QT's films.
Regisseur van de maand Quentin Tarantino
- Onderwerp starter Lakigigar
- Startdatum
Kwam deze nog video tegen. Zonder narration, tekst, dialoog en echt meer gefocust op de cinematografie of de mooiheid van bepaalde scènes.
Het kanaal is sowieso wel super goed. Hier zijn nog 4 andere video's van QT's films.
Tarantino Quentin, er zullen er weinig zijn die zoveel invloed gehad hebben op de populaire cultuur de laatste decennia denk ik, van school drop out en videotheek medewerker naar persoon die wereldwijd geliefd wordt voor zijn films doorspekt met referenties en odes naar de populaire cultuur. Bekend van zijn voorliefde voor dialogen en de nodige dosis geweld, zelden zwaarwichtige films ondanks de onderwerpen die hij evengoed al eens durft aansnijden. De man hééft het gewoon kort samengevat. Lijkt een onwaarschijnlijke feel te hebben voor film en het maken/regisseren ervan. Zijn invloed op de hedendaagse film kan en mag wat mij betreft nooit onderschat worden. Doet ook gewoon heerlijk zijn eigen ding en dan kan je zeggen ja tis gemakkelijk als je bekent bent en geld met hopen hebt en iedere top acteur voor u wil acteren. Maar hij deed dit van in het allerbegin.
Zijn foot fetish mag wel stilleksaan stopen, in Once Upon a Time in Hollywood viel het me echt enorm op maar verder, keep on rockin Quentin en stap niet uit de filmwereld na je volgende film aub.
Poging tot ranking:
Damn motherfucker this shit s genious
Reservoir Dogs
Kill Bill Vol 1 en 2
Once Upon a Time in Hollywood
Still fucked up good shit
Django Unchained
Death Proof
Pulp Fiction
The Hateful Eight
Some pretty decent shit
Jackie Brown
Not flawless but some bad ass scènes
Inglorious Basterds
Reservoir Dogs is qua debuut, toch langspeelfilmdebuut, nog altijd iets van t strafste dat er ooit gemaakt is. Hoe simpel kan je het maken en hoe geniaal kan je het uitwerken. Van de openingscène in het restaurant, hoe heerlijk kan je sfeer neerzetten door een "discussie" over het geven van tips helemaal te laten ontsporen over de beroemde scène in het fabrieksgebouw, kan je Stuck in The Middle With You nog los zien van die scène? Ik niet. Tot de ronduit fabelachtige acteerprestaties. It's all good. Duurt ook gewoon niet te lang, hup gaan me die banaan, misdaad hoeft geen tierlantijntjes misdaad en alles wat errond hangt is bikkelhard, eten of gegeten worden. Je ziet in dit debuut gewoon al aan ALLES dat er een gigantische filmliefhebber in Tarantino zit en dan nog eentje die zijn liefde en zijn ideeën op geheel eigen wijze kan omvormen naar een fantastische film die duidelijk de Tarantino signatuur draagt.
Kill Bill Vol 1 en 2: Ja übergeweldadig misschien wel met momenten maar zoooooo fucking cool. Uma Thurman in zo'n pakske, ze mag mij er op elk moment van elke dag voor wakker maken, storen, hell ontvoeren als t echt moet. Hup ineens een animatie stuk er tussen dat ook gewoon vlot as fuck is. Ik kan die films onmogelijk van mekaar scheiden maar qua coolness scoren ze allebei énorm hoog.
Once Upon A Time in Hollywood: Iets kalmer, alé nogal veel eigenlijk, vergeleken met de twee vorige. Maar wel op een manier dat je méé wil kabbelen. Wat wou ik graag aanwezig zijn in die periode van de film, toch op de manier waarop de film die periode weergeeft. Heerlijke wagens (overdreven die hoeveelheid motorkap shots? Nee gij als t zo'n schoon wagens zijn mag het) krijgt daar een cast bij elkaar die op schitterend niveau staat te acteren (los van t allerbeste dat Di Caprio ooit gespeeld heeft, los). En hij maakt daar een einde, ja jongens GIE-REN heb ik gedaan in de cinema, ik schaam mezelf zelden maar toen achteraf misschien toch een tikkeltje dat men lachsalvo's wat overdreven waren.
Django: Herkijk deed die film ietsjes zakken maar toch, 12 Year A Slave (ook niet slecht he) on speed ofzo. Op een bepaald moment er fkes hiphop tussen gooien, moet kunnen. Samuel L Jackson in een glansrol.
Death Proof: Wat mij betreft wat onderschat, met een heel leuke car chase, geweldig coole bad guy en tonnen sfeer. Lang geleden wel en niet super memorabel misschien maar toch, als kwaliteitsvol gemaakt licht vertier zeker geen verkeerde keuze om te kijken.
Pulp Fiction: Volgens vele hét meesterwerk, van Tarantino. Voor mij niet. Daarvoor voel ik het net allemaal iets te weinig en zijn er hier en daar momenten dat het voor mij cool doen is om cool te doen (een kritiek die ik overigens wel kan begrijpen bij andere films van hem ook). Neemt niet weg dat er ook hier stukken algemeen (cultureel) erfgoed zijn geworden. Straks toch nog maar is nen double cheeseburger eten, excuseer een royale with cheese.
The Hateful Eight: Geweld? Jazeker. Maar verder wat atypisch misschien in zijn oeuvre. Toch wordt er, voor een film die zich voornamelijk in één ruimte afspeelt, het maximum uit gehaald uit die "beperking". Onderhuidse spanning wordt prima gecreëerd. Ik ben de vrouwelijke main even kwijt maar die speelt fantastisch.
Jackie Brown: Mja, de enige film waarvan ik zou zeggen, hieraan zie ik niet of veel minder dat hij van Tarantino is, zou zo een andere (vaardige) regisseur kunnen geweest zijn. Bij veel andere regisseurs zou het ongetwijfeld hun beste werk zijn, bij Tarantino blijf ik ietwat op men honger zitten.
Inglorious Basterds: De enige die ik niet met plezier nog eens zou opzetten. Ik volg hier Lint (dacht ik) tuurlijk de twee-drie scènes die allombekend zijn, begin, kelder, einde, die zijn top en zo Tarantino als het maar kan maar ik mis hier toch echt samenhang ik mis hier inhoud, ik mis hier ja eigenlijk vanalles een beetje. Matig, neem van die drie scènes er één weg en ik zou zelfs durven zeggen sub par.
Zijn foot fetish mag wel stilleksaan stopen, in Once Upon a Time in Hollywood viel het me echt enorm op maar verder, keep on rockin Quentin en stap niet uit de filmwereld na je volgende film aub.
Poging tot ranking:
Damn motherfucker this shit s genious
Reservoir Dogs
Kill Bill Vol 1 en 2
Once Upon a Time in Hollywood
Still fucked up good shit
Django Unchained
Death Proof
Pulp Fiction
The Hateful Eight
Some pretty decent shit
Jackie Brown
Not flawless but some bad ass scènes
Inglorious Basterds
Reservoir Dogs is qua debuut, toch langspeelfilmdebuut, nog altijd iets van t strafste dat er ooit gemaakt is. Hoe simpel kan je het maken en hoe geniaal kan je het uitwerken. Van de openingscène in het restaurant, hoe heerlijk kan je sfeer neerzetten door een "discussie" over het geven van tips helemaal te laten ontsporen over de beroemde scène in het fabrieksgebouw, kan je Stuck in The Middle With You nog los zien van die scène? Ik niet. Tot de ronduit fabelachtige acteerprestaties. It's all good. Duurt ook gewoon niet te lang, hup gaan me die banaan, misdaad hoeft geen tierlantijntjes misdaad en alles wat errond hangt is bikkelhard, eten of gegeten worden. Je ziet in dit debuut gewoon al aan ALLES dat er een gigantische filmliefhebber in Tarantino zit en dan nog eentje die zijn liefde en zijn ideeën op geheel eigen wijze kan omvormen naar een fantastische film die duidelijk de Tarantino signatuur draagt.
Kill Bill Vol 1 en 2: Ja übergeweldadig misschien wel met momenten maar zoooooo fucking cool. Uma Thurman in zo'n pakske, ze mag mij er op elk moment van elke dag voor wakker maken, storen, hell ontvoeren als t echt moet. Hup ineens een animatie stuk er tussen dat ook gewoon vlot as fuck is. Ik kan die films onmogelijk van mekaar scheiden maar qua coolness scoren ze allebei énorm hoog.
Once Upon A Time in Hollywood: Iets kalmer, alé nogal veel eigenlijk, vergeleken met de twee vorige. Maar wel op een manier dat je méé wil kabbelen. Wat wou ik graag aanwezig zijn in die periode van de film, toch op de manier waarop de film die periode weergeeft. Heerlijke wagens (overdreven die hoeveelheid motorkap shots? Nee gij als t zo'n schoon wagens zijn mag het) krijgt daar een cast bij elkaar die op schitterend niveau staat te acteren (los van t allerbeste dat Di Caprio ooit gespeeld heeft, los). En hij maakt daar een einde, ja jongens GIE-REN heb ik gedaan in de cinema, ik schaam mezelf zelden maar toen achteraf misschien toch een tikkeltje dat men lachsalvo's wat overdreven waren.
Django: Herkijk deed die film ietsjes zakken maar toch, 12 Year A Slave (ook niet slecht he) on speed ofzo. Op een bepaald moment er fkes hiphop tussen gooien, moet kunnen. Samuel L Jackson in een glansrol.
Death Proof: Wat mij betreft wat onderschat, met een heel leuke car chase, geweldig coole bad guy en tonnen sfeer. Lang geleden wel en niet super memorabel misschien maar toch, als kwaliteitsvol gemaakt licht vertier zeker geen verkeerde keuze om te kijken.
Pulp Fiction: Volgens vele hét meesterwerk, van Tarantino. Voor mij niet. Daarvoor voel ik het net allemaal iets te weinig en zijn er hier en daar momenten dat het voor mij cool doen is om cool te doen (een kritiek die ik overigens wel kan begrijpen bij andere films van hem ook). Neemt niet weg dat er ook hier stukken algemeen (cultureel) erfgoed zijn geworden. Straks toch nog maar is nen double cheeseburger eten, excuseer een royale with cheese.
The Hateful Eight: Geweld? Jazeker. Maar verder wat atypisch misschien in zijn oeuvre. Toch wordt er, voor een film die zich voornamelijk in één ruimte afspeelt, het maximum uit gehaald uit die "beperking". Onderhuidse spanning wordt prima gecreëerd. Ik ben de vrouwelijke main even kwijt maar die speelt fantastisch.
Jackie Brown: Mja, de enige film waarvan ik zou zeggen, hieraan zie ik niet of veel minder dat hij van Tarantino is, zou zo een andere (vaardige) regisseur kunnen geweest zijn. Bij veel andere regisseurs zou het ongetwijfeld hun beste werk zijn, bij Tarantino blijf ik ietwat op men honger zitten.
Inglorious Basterds: De enige die ik niet met plezier nog eens zou opzetten. Ik volg hier Lint (dacht ik) tuurlijk de twee-drie scènes die allombekend zijn, begin, kelder, einde, die zijn top en zo Tarantino als het maar kan maar ik mis hier toch echt samenhang ik mis hier inhoud, ik mis hier ja eigenlijk vanalles een beetje. Matig, neem van die drie scènes er één weg en ik zou zelfs durven zeggen sub par.
Al zijn films (ooit) wel eens gezien en mij bij quasi elke film goed geamuseerd. Enkel zijn laatste 2 films in de cinema gezien. De meeste van zijn films wel maar 1x gezien (en vaak ook al even geleden).
Zo uit het blote hoofd, zou ik Death Proof als zijn minste beschouwen (dan ik heb mij veel meer geamuseerd met zijn Grindhouse-broertje toen). Ook bij Kill Bill niet echt de neiging tot een rewatch.
Reservoir Dogs en Inglourious Basterds zou ik daarentegen als eersten nog eens opnieuw willen bekijken.
Moeilijk om mijn favoriete film aan te duiden, maar ook wel een duidelijke boon voor Jackie Brown hier. Vooral omwille van de sfeer, cast en de muziek denk ik (3 zaken die meestal wel top zijn in al zijn films, trouwens).
Zo uit het blote hoofd, zou ik Death Proof als zijn minste beschouwen (dan ik heb mij veel meer geamuseerd met zijn Grindhouse-broertje toen). Ook bij Kill Bill niet echt de neiging tot een rewatch.
Reservoir Dogs en Inglourious Basterds zou ik daarentegen als eersten nog eens opnieuw willen bekijken.
Moeilijk om mijn favoriete film aan te duiden, maar ook wel een duidelijke boon voor Jackie Brown hier. Vooral omwille van de sfeer, cast en de muziek denk ik (3 zaken die meestal wel top zijn in al zijn films, trouwens).
Oppervlakkig kan ik nog wel begrijpen (zijn ze niet per se imo maar goed dat kan ik nog wel snappen), maar onpersoonlijk? Als er nu één regisseur persoonlijke films maakt zonder dan specifiek echt al naar autobiografisch te gaan genre Xavier Dolan. Ik vind dat je de liefde voor zijn personages, zijn verhalen, zijn ... er nagenoeg consequent ziet van afspatten.
Of het dan per se style over substance is, goh... . Er zit véél style in, en onbelangrijk vindt hij dat overduidelijk niet. Maar zijn zijn films dan zo'n lege dozen? Hij probeert toch ook iets te zeggen met films als een Django, Once Upon A Time, ... . Er zijn er misschien hier en daar wel waar dat nog meer voor op gaat genre Kill Bills en Reservoir Dogs maar toch, ik heb nooit het gevoel dat hij denkt aaaah k zal is een animatie steken in Kill Bill se puur voor de vorm. Er zit een reden achter en het zijn en blijven personages van vlees en bloed wat mij betreft, ik heb altijd voeling met zijn films/verhalen. En ik kan zuiver style over substance al bij al niet goed trekken, ik moet voeling hebben met iets en inhoud gewaar worden voor ik echt omvergeblazen wordt.
Als ik er eentje moet noemen waaraan hij meegewerkt heeft en waar ik het wel duidelijk style over substance vond, en die film had mij dan ook niet mee, dan is het Sin City. (Ja ik weet dat hij die niet geregisseerd heeft).
Vind je Uma Thurman dan niet waanzinnig sterk uitgewerkt als personage? Als je spreekt over het allerbeste uit een actrice halen dan zou ik Kill Bill daar toch ook onder zetten.
Bij IB is bij mij in feite net "het probleem" dat die niet van memorabele scène naar memorabele scène springt. Er zijn er, zeker. Maar geen vier in de hele film wat mij betreft. Ik had echt gehoopt/verwacht om daar een Tarantino te zien die vaker/harder losgaat. In plaats van zo hier en daar is een dikke scène te placeren.
OUATIH ja die heeft dat misschien minder zelfs die échte scènes waarnaar duidelijk wordt toegewerkt maar die is voor mij dan weer wel veel constanter op eenzelfde hoog niveau.
Laatst bewerkt:
FlyingHorseman
Well-known member
Ik zou waarschijnlijk wat beter over mijn argumentatie moeten nadenken want ik vind het moeilijk te verwoorden en ik doe dit hier zo'n beetje tussen het werken door. Maar wat discussie is altijd interessant zelfs al vindt iedereen (waaronder ik) QT sowieso goed dus here goes!
Maar ik heb ooit gelezen hoe iemand een beetje smalend hem een "geweldige DJ in plaats van een fantastische songschrijver of muzikant" noemde. Dat vind ik kort door de bocht maar ik begrijp wel waar het vandaan komt. Zijn films zitten zo vol verwijzingen en hommages aan andere films en regisseurs en het is dat wat het soms wat "onpersoonlijk" maakt, omdat hij zodanig voortbouwt op het werk van anderen. Vergelijk het ook met een Paul Thomas Anderson waar je de invloed van andere regisseurs in zijn vroege werk herkent, maar die geleidelijk aan toch een eigen filmtaal ontwikkelde. Waardoor ze voor mij ook wat persoonlijker aanvoelen.
Zoals gezegd is onpersoonlijk niet helemaal wat ik bedoel, maar omdat ik niet weet hoe ik het dan wel moet benoemen, krijg ik het niet helemaal goed uitgelegd denk ik
Het koppelt ook wel wat terug naar het style over substance gegeven, omdat ik vind dat hij de substance regelmatig van andere regisseurs leent om het dan met z'n eigen style te overgieten.
Zijn films raken me dus emotioneel niet echt vergeleken met die van sommige andere regisseurs, maar langs de andere kant haal ik er vaak veel meer puur kijkplezier uit. Ik kan de meeste films van QT praktisch altijd opzetten terwijl ik voor veel andere in een bepaalde stemming moet zijn.
Onpersoonlijk is niet helemaal de juiste term maar ik vind zijn films nog altijd vrij oppervlakkig, alleen is dat voor mij geen zwaar punt van kritiek. Niet elke film moet een grote boodschap hebben of een verhaal vertellen, cinema kan ook gewoon een plezierig tijdverdrijf zijn. En daarin is Tarantino echt een meester. Je ziet ook uiteraard heel duidelijk zijn stijl, hij zet elk genre naar zijn hand en maakt films die hij zelf graag zou zien.
Maar ik heb ooit gelezen hoe iemand een beetje smalend hem een "geweldige DJ in plaats van een fantastische songschrijver of muzikant" noemde. Dat vind ik kort door de bocht maar ik begrijp wel waar het vandaan komt. Zijn films zitten zo vol verwijzingen en hommages aan andere films en regisseurs en het is dat wat het soms wat "onpersoonlijk" maakt, omdat hij zodanig voortbouwt op het werk van anderen. Vergelijk het ook met een Paul Thomas Anderson waar je de invloed van andere regisseurs in zijn vroege werk herkent, maar die geleidelijk aan toch een eigen filmtaal ontwikkelde. Waardoor ze voor mij ook wat persoonlijker aanvoelen.
Zoals gezegd is onpersoonlijk niet helemaal wat ik bedoel, maar omdat ik niet weet hoe ik het dan wel moet benoemen, krijg ik het niet helemaal goed uitgelegd denk ik
Het koppelt ook wel wat terug naar het style over substance gegeven, omdat ik vind dat hij de substance regelmatig van andere regisseurs leent om het dan met z'n eigen style te overgieten.Welke boodschap had Django? Het grote thema van z'n werk lijkt me wraak te zijn, aangezien zowel Kill Bill, Inglourious Basterds, Django als Death Proof in mindere mate daarover gaan. OUATIH was thematisch wel wat uitgebreider, dat klopt.
Zijn films raken me dus emotioneel niet echt vergeleken met die van sommige andere regisseurs, maar langs de andere kant haal ik er vaak veel meer puur kijkplezier uit. Ik kan de meeste films van QT praktisch altijd opzetten terwijl ik voor veel andere in een bepaalde stemming moet zijn.
Over de style over substance kritiek ga ik weer kort zijn en hetzelfde zeggen als de kritiek te pas komt bij eender wie, style is substance. Daarnaast moet cinema niet altijd de meest filosofische revelaties of een moraal hebben, maar is escapisme zeker en vast een belangrijke tak in cinema, en de meeste mensen kijken ook film als escapisme na bijvoorbeeld een lange werkdag. Verder zijn de films goed te volgen qua plot en boeiend en interessant genoeg om naar te kijken qua thematiek, qua plot en qua stijl, en dat voor een hele grote groep mensen. Maar ik begrijp dat je dan liever een andere film in je toplijst zet die misschien voor jou persoonlijk meer impact maakt.
EDIT: En Tarantino maakt ook gebruik - zelfs al in films als Jackie Brown en de Kill Bills - van vrouwelijke leads, in Jackie Brown zelfs eigenlijk een Afro-Amerikaanse vrouw in de lead voor dat er sprake was van #metoo of blacklivesmatter of oscarssowhite, dus Tarantino heeft bijvoorbeeld altijd ook op diversiteit ingezet, en is dus zeker niet de regisseur van de blanke held genrefilm. In Django Unchained maakt hij zelfs een film met thematiek slavernij (maar ik moet die film wel nog zien). Bij genrefilms is er trouwens al langer opvallend meer gebruik van Afro-Amerikaanse acteurs. Genoeg Afro-Amerikaanse actiehelden zoals Denzel Washington, Will Smith, Martin Lawrence, Eddie Murphy, Chris Tucker, Jamie Foxx, Samuel L. Jackson, Wesley Snipes en nu ook Dwayne Johnson. En met Jackie Chan is er ook een Aziatische actieheld (of Jet Li), maar dat komt deels ook omdat Hong Kong heel veel actiefilms kent in de jaren '80 en '90. De ironie is dat WWC filmhebbers in Amerika wellicht meer zwarten op het scherm zagen vroeger, dan de critici zelf die het gebrek aan diversiteit op het scherm in kaart brachten. De genrefilm was op dat vlak vooruitstrevender dan de award- of festivalfilms.
Even ter vergelijking... Jackie Brown had op de Oscars in 1998 maar 1 nominatie, namelijk best supporting actor van Robert Forster voor de rol van Max Cherry. Maar één of andere Julie Christie voor een performance in de film Afterglow wordt genomineerd voor best actress (een film met amper 3500 stemmen op IMDb). De Kill Bills hebben geen enkele nominatie gehad.
EDIT: En Tarantino maakt ook gebruik - zelfs al in films als Jackie Brown en de Kill Bills - van vrouwelijke leads, in Jackie Brown zelfs eigenlijk een Afro-Amerikaanse vrouw in de lead voor dat er sprake was van #metoo of blacklivesmatter of oscarssowhite, dus Tarantino heeft bijvoorbeeld altijd ook op diversiteit ingezet, en is dus zeker niet de regisseur van de blanke held genrefilm. In Django Unchained maakt hij zelfs een film met thematiek slavernij (maar ik moet die film wel nog zien). Bij genrefilms is er trouwens al langer opvallend meer gebruik van Afro-Amerikaanse acteurs. Genoeg Afro-Amerikaanse actiehelden zoals Denzel Washington, Will Smith, Martin Lawrence, Eddie Murphy, Chris Tucker, Jamie Foxx, Samuel L. Jackson, Wesley Snipes en nu ook Dwayne Johnson. En met Jackie Chan is er ook een Aziatische actieheld (of Jet Li), maar dat komt deels ook omdat Hong Kong heel veel actiefilms kent in de jaren '80 en '90. De ironie is dat WWC filmhebbers in Amerika wellicht meer zwarten op het scherm zagen vroeger, dan de critici zelf die het gebrek aan diversiteit op het scherm in kaart brachten. De genrefilm was op dat vlak vooruitstrevender dan de award- of festivalfilms.
Even ter vergelijking... Jackie Brown had op de Oscars in 1998 maar 1 nominatie, namelijk best supporting actor van Robert Forster voor de rol van Max Cherry. Maar één of andere Julie Christie voor een performance in de film Afterglow wordt genomineerd voor best actress (een film met amper 3500 stemmen op IMDb). De Kill Bills hebben geen enkele nominatie gehad.
Laatst bewerkt:
Nice ik zit hier tegenwoordig ook meer tijdens t werk dan voor of naIk zou waarschijnlijk wat beter over mijn argumentatie moeten nadenken want ik vind het moeilijk te verwoorden en ik doe dit hier zo'n beetje tussen het werken door. Maar wat discussie is altijd interessant zelfs al vindt iedereen (waaronder ik) QT sowieso goed dus here goes!
Onpersoonlijk is niet helemaal de juiste term maar ik vind zijn films nog altijd vrij oppervlakkig, alleen is dat voor mij geen zwaar punt van kritiek. Niet elke film moet een grote boodschap hebben of een verhaal vertellen, cinema kan ook gewoon een plezierig tijdverdrijf zijn. En daarin is Tarantino echt een meester. Je ziet ook uiteraard heel duidelijk zijn stijl, hij zet elk genre naar zijn hand en maakt films die hij zelf graag zou zien.
Maar ik heb ooit gelezen hoe iemand een beetje smalend hem een "geweldige DJ in plaats van een fantastische songschrijver of muzikant" noemde. Dat vind ik kort door de bocht maar ik begrijp wel waar het vandaan komt. Zijn films zitten zo vol verwijzingen en hommages aan andere films en regisseurs en het is dat wat het soms wat "onpersoonlijk" maakt, omdat hij zodanig voortbouwt op het werk van anderen. Vergelijk het ook met een Paul Thomas Anderson waar je de invloed van andere regisseurs in zijn vroege werk herkent, maar die geleidelijk aan toch een eigen filmtaal ontwikkelde. Waardoor ze voor mij ook wat persoonlijker aanvoelen.
Zoals gezegd is onpersoonlijk niet helemaal wat ik bedoel, maar omdat ik niet weet hoe ik het dan wel moet benoemen, krijg ik het niet helemaal goed uitgelegd denk ik
Welke boodschap had Django? Het grote thema van z'n werk lijkt me wraak te zijn, aangezien zowel Kill Bill, Inglourious Basterds, Django als Death Proof in mindere mate daarover gaan. OUATIH was thematisch wel wat uitgebreider, dat klopt.
Zijn films raken me dus emotioneel niet echt vergeleken met die van sommige andere regisseurs, maar langs de andere kant haal ik er vaak veel meer puur kijkplezier uit. Ik kan de meeste films van QT praktisch altijd opzetten terwijl ik voor veel andere in een bepaalde stemming moet zijn.
.Ik weet niet per se of ik het (altijd) eens ben met dat oppervlakkig om zijn films te omschrijven. Er zijn er andere die véél filosofischer gaan bijvoorbeeld maar die visueel veel minder doen die zijn dan op een bepaalde manier even oppervlakkig vaak vind ik. Wat mij betreft slaagt Tarantino er net in om zijn films relatief licht te houden, een hoog fungehalte in zijn films te steken en tegelijkertijd evengoed nog wel een verhaal in zijn films te steken. Sommige Aziaten zijn daar regelmatig sterk in, in dikke fun maar weinig verhaal of een John Wick reeks kan je zo ook omschrijven, dikke choreo's maar nauwelijks verhaal. Tarantino doet toch meer dan dat vind ik.
Ik kan je, uiteraard, wel volgen dat hij bovengemiddeld vaak refereert naar (of gebruik maakt van het is maar hoe je het bekijkt) andere zaken of zaken van vroeger. Ik kan ook nog wel begrijpen dat je zegt dat hij daar in overdrijft. Maar tegelijk vind ik wel ontegensprekelijk dat Tarantino volledig zijn eigen filmtaal heeft, op Jackie Brown na misschien zou geen enkele regisseur de films maken die Tarantino gemaakt heeft. Het is één van de redenen waarom die zo'n groot publiek trekt denk ik, zowel de persoon die nauwelijks regisseurs bij naam zal kennen als diegene die van heel het nominatietopic van regisseurs nog twee films niet gezien heeft kent over t algemeen Tarantino en ziet naar het merendeel van zijn films. Dit komt imo voor een groot stuk door zijn volstrekt unieke stijl die een combinatie vormt dus heel veel fun, redelijk wat over the top zaken, expliciet geweld, sterke dialogen maar alles op een fun manier gecombineerd met verhalen en personages die veel mensen meekrijgen. Ik vind hem dus toch redelijk een eigen style en een eigen substance hebben (het écht grote vernieuwende is er ondertussen wel af na x aantal films maar dat komt voornamelijk omdat hij zichzelf kopieert
).Goh ja welke boodschap had Django, allereerst een dikke fuck you naar het racisme van toen (en van nu), een witter dan witte relatief rijke man die een zwarte slaaf "koopt" maar dan wel om als gelijke met elkaar rond te trekken richting gemeenschappelijke vijand, terwijl ze beiden walgen van wat er op de plantages in het zuiden van Amerika allemaal gebeurd met zwarte mensen gewoon omwille van hun huidskleur. Uiteindelijk komt ons wit hoofdpersonage zelfs zijn belofte na richting onze donkerder gekleurde vriend.
Je kan dat evengoed verder doortrekken dan ras uiteraard, wie heeft er macht/geld/... en wie niet. En hoe zit/zat het leven in elkaar voor die twee groepen, waar de ene moet overleven laat de andere mensen vechten voor zijn eigen persoonlijke pleziertje en zijn eigen aanzien tegenover andere rijke mensen.
Uiteraard zit er zeker ook wraak in die film, een thema dat al is terugkomt inderdaad in zijn andere films. Kan wraak zoet zijn? Of hij daar een antwoord op weet geen idee maar hij stelt toch zeker de vraag al.
Daarnaast wil hij op zijn manier ook gewoon een soort van geschiedenis les geven, ideaal dat hij dat probeert want er is gegarandeerd een deel van zijn, enorme, publiek dat anders nooit van die periode zou gehoord hebben.
Hij draait dan nog de "klassieke" western om door een donker hoofdpersonage te gebruiken dat even bad ass is als zijn blanke voorgangers.
Ik wil maar zeggen, hoewel de herkijk al even geleden is, hij doet toch meer dan even wacht stevig geweld, wat dialogen, een dikke soundtrack en een stevig einde in een film gieten. Dat doet hij in Django ook, en in veel van zijn andere films ook, maar hij doet toch meer dan dat.
Allemaal imo uiteraard
.Wat bedoel je daarmee met style = substance. Iets kan bij mij toch (nagenoeg) alleen stijl zijn of te duidelijk stijl > substance en dan haak ik toch vaak af. Meer dan wat mooidoenerij blijft er dan toch vaak niet over. Voor de rest volledig eens
.
Jules 'ezechiel 25:17' Winnfield
Well-known member
Eerste 4 chapters van de bastards gisterenavond nog eens herbekeken (het werd wat laat chapter 5 is voor straks)
Hier zit toch meer dan die 3 scenes in? Heel chapter 1 is fantastisch, hoe de spanning stillekesaan wordt opgebouwd maakt die ene scene zo goed. Idem met de introductie van de bastards in chapter 2, de introductie van Donny Donowitz (the bear jew) kan voor mij gerust naast die 3 andere scenes staan. Enige chapter dat zo een scene niet echt heeft is het derde, de scene met Shossana en Hans Landa had dat kunnen zijn maar mist iets dat wil ik gerust toegeven.
Ivm samenhang: uiteindelijk hangt de film op dezelfde manier aan elkaar als Pulp Fiction: 1 personage praat met iedereen en heeft interactie met iedereen. In Pulp Fiction is dat Vincent Vega en hier is dat Hans Landa wat minder opvalt omdat het de antagonist van het verhaal is.
Ivm inhoud: dit is gewoon een perfecte ode aan de man on a mission film a la guns of the navarone: een groep mensen met een plan (2 plannen eigenlijk in deze film). Het is ook wel cool om te zien hoe die twee naar elkaar werken en verweven zijn zonder dat de personages elkaar ooit ontmoeten. In grote lijnen is er dus niet veel inhoud, het gaat om de missie en that's it.
Ivm boodschap: uiteindelijk past QT hier een idee van de spaghettiwesterns toe: geen enkel personage is zwart of wit iedereen is grijs. En dat is ook hier het geval. Ja de nazi ideologie is afschuwelijk maar die moet je proberen los te zien van sommige momenten. We kunnen sergeant Rachtman niet verwijten dat hij zijn troepen niet wilt verraden en de prijs die hij er voor betaalt is zwaar. Misschien nog duidelijker: Friedrich Zoller. Ja dat is van de eerste tot de laatste moment een blaaskaak maar op het einde toont hij toch zijn menselijke kant en elke keer als ik kijk naar hoe hij en Shossanna elkaar overhoop schieten denk ik 'zonder die oorlog hadden die twee best wel vrienden kunnen worden'. Daarom denk ik ook dat QT zijn punt in deze film is dat de dienstplichtigen in het Duitse leger ook een manier moesten zoeken om te overleven en op die manier ook een soort slachtoffer werden (en daar moet je degene die achter de nazi-ideologie staan niet bijrekenen)
Ivm samenhang: uiteindelijk hangt de film op dezelfde manier aan elkaar als Pulp Fiction: 1 personage praat met iedereen en heeft interactie met iedereen. In Pulp Fiction is dat Vincent Vega en hier is dat Hans Landa wat minder opvalt omdat het de antagonist van het verhaal is.
Ivm inhoud: dit is gewoon een perfecte ode aan de man on a mission film a la guns of the navarone: een groep mensen met een plan (2 plannen eigenlijk in deze film). Het is ook wel cool om te zien hoe die twee naar elkaar werken en verweven zijn zonder dat de personages elkaar ooit ontmoeten. In grote lijnen is er dus niet veel inhoud, het gaat om de missie en that's it.
Ivm boodschap: uiteindelijk past QT hier een idee van de spaghettiwesterns toe: geen enkel personage is zwart of wit iedereen is grijs. En dat is ook hier het geval. Ja de nazi ideologie is afschuwelijk maar die moet je proberen los te zien van sommige momenten. We kunnen sergeant Rachtman niet verwijten dat hij zijn troepen niet wilt verraden en de prijs die hij er voor betaalt is zwaar. Misschien nog duidelijker: Friedrich Zoller. Ja dat is van de eerste tot de laatste moment een blaaskaak maar op het einde toont hij toch zijn menselijke kant en elke keer als ik kijk naar hoe hij en Shossanna elkaar overhoop schieten denk ik 'zonder die oorlog hadden die twee best wel vrienden kunnen worden'. Daarom denk ik ook dat QT zijn punt in deze film is dat de dienstplichtigen in het Duitse leger ook een manier moesten zoeken om te overleven en op die manier ook een soort slachtoffer werden (en daar moet je degene die achter de nazi-ideologie staan niet bijrekenen)
Goh, ik ben eigenlijk niet per sé fan van Uma Thurman, ik vermoed dat dat ook meespeelt in het feit waarom ik de Kill Bill's minder vond. Ok, die zit ook in Pulp Fiction, maar daar is ze veel minder prominent én is haar personage ook gewoon minder uitbundig en eerder low profile, waardoor ik haar beter vind. Dus 2 films helemaal rond haar draaiende was voor mij wellicht wat teveel. Komt daarbij dat ik David Carradine als Bill ook gewoon totaal oninteressant vond. Heel die film werkt toe naar de confrontatie met Bill, dat zou een iconische rol en figuur moeten zijn. En dan krijg je die fletse Carradine met slaapverwekkende dialogen op het einde.
Zoals @Jules 'ezechiel 25:17' Winnfield hierboven schrijft, IB is voor net wel iconische na iconische scène. Elk chapter is boeiend, elke confrontatie is boeiend, de dialogen zijn fantastisch uitgewerkt met fantastische acteurs, de spanning wordt steeds ten top gedreven. Die kwaliteit houdt hij voor mij wel de ganse film aan, met uiteraard wel enkele uitschieters.
OUATIH is dan inderdaad veel constanter, met weinig tot geen uitschieters, maar dan wel algemeen van veel mindere kwaliteit imo. Minder boeiende dialogen en personages, minder dragende, blijvende muziek, gewoon...saaier imo. Pas op, is zeker geen slechte film, ik had hem eerst 3* gegeven, maar na een rewatch naar aanleiding van deze thread heb ik dat verhoogd naar 3,5*.
Ja Kill Bill is wel zowat de film waar ik aan denk als ik aan Uma Thurman denk, stuk meer dan Pulp Fiction of eender welke film (al bij al zijn haar topfilms de twee van Tarantino en dan wat korte(re) rollen in films van de Lars, zoveel toppers heeft ze verder niet). Als je haar dan minder graag ziet spelen dan kan ik aannemen dat Kill Bill niet je favoriete film is
. Het blijft ieders persoonlijke voorkeur uiteindelijk, ik vond ook de laatste confrontatie behoorlijk goed gedaan maar niet iedereen zal het daarom kunnen smaken. Ik zal één van de dagen toch IB nog is opzetten normaal gezien, is wel één van de films die ik al een paar keer gezien heb, in mijn directe omgeving zijn er ook een paar die die op één zullen zetten van Tarantino. Bij mij was dat voorlopig een film die echt wel inzakt (zelfs de eerste keren dat Pitt en compagnie in beeld komen vond ik maar meh).
Bij OUATIH is de muziek mij wel minder bijgebleven precies voor de rest vond ik dat één grote trip into de tijd waarin het verhaal zich afspeelt.
Dat maak cinema ook leuk zeker, verschillen in beleving.
Ik kan weinig over Tarantino zeggen dat niet reeds gezegd is. Zelfs een ranking vind ik bijzonder moeilijk alhoewel Reservoir Dogs denkik het meeste van de tijd bovenaan prijkt.
Aangezien ik weinig constructiefs heb toe te voegen toch nog even dit;
Tarantino directed an episode of American TV show ER called ‘Motherhood’ in 1994. He said about it: “I didn’t want to stand out. Everyone else was wearing all that crap. I wanted to fit in. I didn’t want to be the odd man out. I wanted to be inside, not on the outside. When I was directing the ER thing, the emergency room guys wore the green scrubs. I wore those for a few days. Then, I wore the blue scrubs, which were the surgeons’, for a few days. When I wore the nurse’s pink scrubs, though, that’s when I became a hero on the set. The nurses didn’t think I was going to throw in with them. I ended the episode, the last two days, wearing the nurses’ scrubs. When I walked on the set all the nurses applauded me.”
Aangezien ik weinig constructiefs heb toe te voegen toch nog even dit;
Tarantino directed an episode of American TV show ER called ‘Motherhood’ in 1994. He said about it: “I didn’t want to stand out. Everyone else was wearing all that crap. I wanted to fit in. I didn’t want to be the odd man out. I wanted to be inside, not on the outside. When I was directing the ER thing, the emergency room guys wore the green scrubs. I wore those for a few days. Then, I wore the blue scrubs, which were the surgeons’, for a few days. When I wore the nurse’s pink scrubs, though, that’s when I became a hero on the set. The nurses didn’t think I was going to throw in with them. I ended the episode, the last two days, wearing the nurses’ scrubs. When I walked on the set all the nurses applauded me.”
Vandaag tijd vrijgemaakt voor Kill Bill vol. 1 en Kill Bill vol. 2 te zien. Kill Bill vol. 1 had ik al eens eerder gezien, maar ik wou dat die fris in mijn hoofd zat voor Kill Bill vol. 2. Ik vond beide films erg goed, en de oosterse vechtkunst of de samoeraivechtkunst is ook heel leuk om in een film te zien. Deze films zijn een genot voor het scherm. Allebei dik in orde.
Dus nog 3 te gaan die ik van plan was om te zien: Django Unchained, The Hateful Eight en Once Upon a Time in Hollywood... Ik denk dat ik me ondertussen wel fan van Tarantino kan noemen, en ik weet niet of dat het geval was toen ik dit topic aanmaakte. Ik dacht lang dat Tarantino niets voor mij was, maar na Pulp Fiction en Reservoir Dogs was dat sentiment al wat anders, maar meer zien kwam er eigenlijk nog nooit echt van.
Dus nog 3 te gaan die ik van plan was om te zien: Django Unchained, The Hateful Eight en Once Upon a Time in Hollywood... Ik denk dat ik me ondertussen wel fan van Tarantino kan noemen, en ik weet niet of dat het geval was toen ik dit topic aanmaakte. Ik dacht lang dat Tarantino niets voor mij was, maar na Pulp Fiction en Reservoir Dogs was dat sentiment al wat anders, maar meer zien kwam er eigenlijk nog nooit echt van.
Laatst bewerkt:
Damn, twee weken zullen te weinig zijn om alles te bekijken. Heb ze allemaal gezien behalve Jackie Brown. Ook allemaal op bluray behalve OUATIH. Zal proberen Jackie Brown te zien samen met een rewatch van Kill Bill en de Grindhouse Double Bill die ik eens via Amazon.co.uk geimporteerd had.
D
Deleted member 451
Guest
Absoluut geen fan!!
1 vd meest overrated regisseurs ooit.
Al heb ik bijna al zijn films op dvd omdat die allemaal in budgetbakken te vinden zijn geweest op crappy rcv release aan 2 of 3 euro.
Moet die dringend eens in onbekende mensen hun brievenbussen droppen. In de hoop er toch 1 iemand gelukkig te maken.
Als ik toch beste 3 moet geven ,
1 pulp fiction
2 reservoir dogs
3 inglorious bastards
1 vd meest overrated regisseurs ooit.
Al heb ik bijna al zijn films op dvd omdat die allemaal in budgetbakken te vinden zijn geweest op crappy rcv release aan 2 of 3 euro.
Moet die dringend eens in onbekende mensen hun brievenbussen droppen. In de hoop er toch 1 iemand gelukkig te maken.
Als ik toch beste 3 moet geven ,
1 pulp fiction
2 reservoir dogs
3 inglorious bastards
Laatst bewerkt door een moderator:
En de volgende was Django Unchained. Ook deze had ik nog nooit gekeken. Wel al eens een stukje van gezien. Maar nu ik hem in zijn geheel kijk vind ik hem ook echt wel weer super. De film rechtvaardigt de speelduur, heeft een heel goede start, een heel goede opbouw naar de "finale" die echt om duimen en vingers van af te lekken zijn, en nooit heeft een Tarantino scène ooit zo bevredigend aangevoeld als hier. 9/10
D
Deleted member 451
Guest
toch nog es jackie brown "een kans" gegeven, want mijn crappy dvd release had geen widescreen,
en zag dat hij nu tot eind januari op netflix stond.
na anderhalf uur afgezet, (er was nog 1 uur te gaan !!) , maar er gebeurde werkelijk weer geen hol in die film (herrinnerde mij niets meer).
de beste waar tarantino een hand (of voet in had), zijn True Romance en Planet Terror, maar die zijn niet geregisseerd door hem ,dus plaatste ik ze niet in mijn lijstje.
en zag dat hij nu tot eind januari op netflix stond.
na anderhalf uur afgezet, (er was nog 1 uur te gaan !!) , maar er gebeurde werkelijk weer geen hol in die film (herrinnerde mij niets meer).
de beste waar tarantino een hand (of voet in had), zijn True Romance en Planet Terror, maar die zijn niet geregisseerd door hem ,dus plaatste ik ze niet in mijn lijstje.
Eén van de (vele) dingen waarin hij wat mij betreft een meester in is.
Hoe graaf was dat einde van Once Upon A Time in Hollywood niet 
, historisch niet correct maar fuck that Manson & co worden afgeslacht, leve Tate letterlijk en figuurlijk. Django Unchained had ook effectief zo'n full out shoot out waarin je blij was met wat er gebeurde, t kon niet erg genoeg zijn. En Inglorious Basterds heeft er uiteraard ook ééntje om nooit te vergeten . Veel mensen vinden Kill Bill dan weer minder sterk qua einde maar toch dat paste wat mij betreft ook perfect
, historisch niet correct maar fuck that Manson & co worden afgeslacht, leve Tate letterlijk en figuurlijk. Django Unchained had ook effectief zo'n full out shoot out waarin je blij was met wat er gebeurde, t kon niet erg genoeg zijn. En Inglorious Basterds heeft er uiteraard ook ééntje om nooit te vergeten . Veel mensen vinden Kill Bill dan weer minder sterk qua einde maar toch dat paste wat mij betreft ook perfectJa er zijn er wel die problemen hebben met hun eindes maar Tarantino is er daar zeker géén van naar mijn mening.
Laatst bewerkt:
D
Deleted member 95
Guest
Niet meteen de meest interessante thread om door te lezen want deze discussie komt om de zoveel weken wel eens aan bod, maar goed.
Groot liefhebber hier. Death Proof heb ik nog nooit gezien, maar de rest vind ik allemaal geweldig.
Die immer kabbelende dialogen die soms ergens en soms nergens over gaan en al dan niet zonder waarschuwing kunnen ontploffen in die typische Tarantino-stijl, I love it.
Pulp Fiction staat met stip op 1, daar valt wat mij betreft niets op af te dingen, maar zijn andere films ranken is voor mij echt een schier onmogelijke opdracht. Dan vind ik het makkelijker om individuele scènes of dialogen te bespreken eigenlijk.
"Oh man, I shot Marvin in the face"
Groot liefhebber hier. Death Proof heb ik nog nooit gezien, maar de rest vind ik allemaal geweldig.
Die immer kabbelende dialogen die soms ergens en soms nergens over gaan en al dan niet zonder waarschuwing kunnen ontploffen in die typische Tarantino-stijl, I love it.
Pulp Fiction staat met stip op 1, daar valt wat mij betreft niets op af te dingen, maar zijn andere films ranken is voor mij echt een schier onmogelijke opdracht. Dan vind ik het makkelijker om individuele scènes of dialogen te bespreken eigenlijk.
"Oh man, I shot Marvin in the face"
