Het probleem zit er hem in dat we serieus in vraag mogen stellen of het wenselijk is dat hele bedrijven en sectoren gaan draaien op werkkrachten zonder bescherming en zeer lage lonen.
Daarnaast werknemers waarvoor niks sociale lasten betaalt worden.
Dat we steeds meer en meer evolueren naar een model zoals Nederland waar supermarkten zuiver draaien op kinderen.
De beweegreden is duidelijk, goedkope werkkrachten. En natuurlijk vinden die sectoren moeilijk mensen, de lonen zijn dan ook navenant.
Als ik morgen een student met dienstencheques kan betalen, en ik deze maar de helft moet betalen dan pak ik ook onmiddellijk een huishoudhulpjobstudent.
Maar maatschappelijk is dat niet wenselijk.
Het argument van “ik deed dat vroeger ook” dat is een beetje loos. Mijn grootouders werkten in de jaren 60 ook fulltime in een fabriek op hun 14de. Dat was toen ook doodnormaal. Maar gelukkig is dat vandaag niet zo.
Zaken in vraag stellen en durven aanpassen is niet slecht, maar het moet in de juiste richting zijn. En het is al naar de verkeerde richting geëvolueerd, het moet inkrimpen in plaats van uitbreiden.
Laatst bewerkt:
