Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Zelf ben ik ook nooit gediagnosticeerd geweest en ben als kind altijd wat verlegen of stiller geweest. Is dat gewoon een karaktertrek of hoeft daar perse een etiket aan vast te hangen? Ik weet het niet.Ik herken me er wel in . Ik ben echter niet gediagnosticeerd geweest en heb daar ook geen behoefte aan. Ik was als kind open, maar na 4 overlijdens (vader en 3 van de grootouders) op mijn 8e en 9e ben ik geslotener geworden.
Ik ben toen als kind naar een psycholoog geweest, maar ik kon niet praten en ik ga ook niet geforceerd gaan praten.
Er bestaan daar ook geen pillen voor en mijn verhaal doen aan een wildvreemde: neen bedankt.
Ook ik krijg vaak de opmerking dat ik me niet openstel en dat “men geen vat kan krijgen op me”.
Ik heb me op mijn werk gestort en ben er top in (al zeg ik het zelf), maar dingen zoals familiefeesten of nieuwjaarsrecepties zijn voor mij een hele opgave. Ik ga er wel naar toe omdat ik moet, maar ik moet daar steeds van bekomen (geforceerd praten/smalltalk) en van zodra ik kan ben ik weg. “Ik ben dan toch geweest”.
Uiterlijk is een niks te zien, ik heb ook geleerd me sociaal wenselijk te gedragen (al vreet dat energie)
Contacten onderhouden is voor mij lastig.
Wat wel heel vreemd is dat ik op de werkplek zelfdaar geen of veel minder last van heb, maar zodra ik het “petje” werk afzet en het “petje” prive opzet verander ik. En dat is een enorm verschil.
Relaties zijn ook heel lastig. Iets starten kan, maar ik kan ook soms ineens afwezig worden of mijn interesse verliezen.
Het vele Thuiswerk door Corona is voor mij trouwens een hel.
Is het niet beter als je nieuwe mensen leert kennen, dat je meedeelt dat je Asperger hebt? Tenzij je dit reeds doet natuurlijk. Hoe dan ook, best is om buiten te komen en je niet op te sluiten. Dan ga je enkel dieper geraken.Terechte vraag. Maar ik heb het psychologisch heel moeilijk dus moet iéts doen om het leefbaar te houden. Elke mens heeft contact/liefde nodig, ook Aspergers. Dat mensen zoals mij er niet/nauwelijks in slagen om betekenisvolle contacten op te bouwen, is ongetwijfeld de reden dat Aspergers 7,5x meer risico op zelfdoding hebben dan andere mensen.
Op dit moment weet ik niet goed wat ik (nog) moet doen: is het voor mij zinvol om sociaal contact op te zoeken of laat ik het beter, is het te hoog gegrepen en kan ik beter 'binnen blijven, alleen'? Overigens: aan mij is in de meeste contexten helemaal niets bijzonders op te merken, behalve dan dat de perceptie meestal negatief is als mensen wat meer contact met me zoeken/benieuwd naar me zijn: 'hij vertelt niet zoveel over zijn privéleven (wordt vaak begrepen als: hij wilt zich niet openstellen voor mij), hij heeft klaarblijkelijk weinig vrienden en is 'niet sociaal'. Vooral in situaties waar je bij uitstek sociaal/joviaal moet zijn (feestjes, iets gaan drinken op het werk) kan ik me zeer moeilijk aanpassen en stel ik me al snel teruggetrokken op (wegens 'uit mijn comfortzone').
Als dat problematisch is, zoals bv. Een vriend die altijd met een alcoholwalm aankomt op een uitnodiging neen.Kweet niet of alcohol als zelfmedicatie een positief gegeven is but okay
Voelde mij vandaag bijzonder slecht dus dacht eens te gaan lopen omdat dat me vroeger toch steevast een boost van mijn gemoed gaf (because endorphins enzo I guess) maar nop. Dat werkt dus blijkbaar ook niet meer. Wreed afgeleid tijdens het lopen (en niet op de goeie manier) terwijl dat vroeger een zen-momentje was. Sucks.
Mja... Testresultaat is nu niet bepaald betrouwbaar voor mij.Doet de eenzaamheidstest op De Morgen... hoerah, 10 op 11, een topscore! ...
Wacht, dat is de op één na slechts mogelijke score
I feel your pain, dat werkte bij mij vroeger ook nog wel, maar als je dan nu gaat lopen en leuke koppeltjes of "bubbels" ziet, die zelfs de rust verstoren die je vroeger nog op je eentje vond in het bos, tja...
Madou, die 2 weken wil NIET zeggen dat je maandag terug MOET starten! Ik weet nog hoe beklemmend dat bij mij voelde en na 2 of 3x 2 weken heb ik durven zeggen aan de huisarts dat ik dat telkens zag als "tegen dan hoor je genezen te zijn". Ze heeft me dan ineens 2 maanden thuis gezet en uitgelegd dat dat absoluut niet het geval is maar dat dit wél heel efficiënt is om patiënten op te volgen. Je "moet" immers passeren voor je verlenging waardoor ze je terug kunnen inschatten. Maak dus zeker morgen terug een afspraak bij je huisarts!2 weken op afwezigheid gezet door dokter wegens burnout. Maandag herstart ik weer en zie er ferm tegenop. We zullen waarschijnlijk aan 500 ongelezen mails zijn en weer een hele hoop deadlines. M'n bazin is zeer content van me, prijst me de hemel in bij de directie en zegt dat ik het allemaal wel aankan. Dat ik moet relativeren. Dat het allemaal goedkomt. Het ding is, en ik durf het soms niet goed te zeggen, dat het werk me net ongelukkig maakt. Ik ben bezig met een contract op te maken of één of andere audit te doen en ik krijg melding van een inkomende mail en meteen krijg ik een beklemmend gevoel. Een rappel van een klant of collega dat ik dit of dat moet doen bezorgt me of angst of irritatie en ik geraak helemaal ontregeld.
Nu de tweede week thuis, teruggekeerd naar mijn ouderlijk huis in Vlaanderen want m'n studio in Brussel is zo klein dat ik me er besloten begon te voelen. Kan me op niks concentreren ook al heb ik dingen te doen, slapen lukt me nog steeds niet, geen zin in sport, er is niets dat me interesseert. Normaal ben ik zot op romans lezen echter moet ik nu mezelf forceren om 10 pagina's te lezen.
Enkele jaren geleden heeft de dokter me op antidepressiva gezet na een zeer zware periode (verschillende gebeurtenissen opéén) en die heb ik uiteindelijk na anderhalf jaar afgebouwd. Dat is nu iets van een jaar geleden. Ik weet dat die pillen een slechte rep hebben maar ik herinner me wel dat ze me geholpen hebben me uit die staat van neerslachtigheid te halen. Tijdens die periode zag ik ook regelmatige een psychologe zag waar ik zeer veel aan had. Nu wordt er precies enkel online/video consultatie gedaan en dat zie ik toch niet zitten.
End rant
Oh, ik had dat ook heel erg. De eerste week is dan een hele opluchting en tegen de tweede week begint de spanning weer enorm te stijgen (allez, eerder als een totaal onbeklimbare berg die je ziet opdoemen). Ik ben zelfs even gestart in progressieve tewerkstelling om dan op het laatste moment te moeten afzeggen omdat ik dat eigenlijk niet zag zitten maar dacht dat het 'zo hoorde'.Madou, die 2 weken wil NIET zeggen dat je maandag terug MOET starten! Ik weet nog hoe beklemmend dat bij mij voelde en na 2 of 3x 2 weken heb ik durven zeggen aan de huisarts dat ik dat telkens zag als "tegen dan hoor je genezen te zijn".
Nu, ik denk dat velen die nét een burn-out hebben dat vaak nog niet helemaal doorhebben wat dat wil zeggen en denken dat ze er met twee weken wel vanaf zullen zijn...Super dat ze je daar hulp bij konden bieden! Maar het zou voor velen met een stevige burn-out toch wel schelen mocht de dokter dat bij het eerste of tweede consult eens uitleggen dat "einde ziektebriefje" helemaal niet wil zeggen "tegen dan ben je genezen"
Ik drink liters koffie per dag, gewoon om mij wakker te houden wanneer ik mijn werk doe. 't Is tegenwoordig een noodzaak ...pfff op zo'n grijze dagen is het toch maar triestig;
heb oerwoudgeluiden opgezet op de achtergrond om wat terug aan vakantie te kunnen denken.
ik merk wel dat ik onbewuste stress heb terwijl het mij in se weinig kan schelen. Of wel drink ik gewoon te veel koffie, dat kan ook