Zou hier ergens mijn uitleg ook wel eens willen doen maar durf toch niet hoor.Ik start dinsdag met eerste sessie therapie, toch al dagen serieus nerveus en gestresseerd (nog meer dan anders) en amper geslapen. Ik hoop ook dat ik durf gaan als het moment aangebroken is. Maar het is nodig want ik kan amper nog functioneren, moet zelf toegeven dat het echt erg is geworden.
Toch serieus wat schrik om onder ogen te komen wat er echt allemaal scheelt met mij
Terwijl de eerste sessie net de makkelijkste is, vind ik.Ik start dinsdag met eerste sessie therapie, toch al dagen serieus nerveus en gestresseerd (nog meer dan anders) en amper geslapen. Ik hoop ook dat ik durf gaan als het moment aangebroken is. Maar het is nodig want ik kan amper nog functioneren, moet zelf toegeven dat het echt erg is geworden. Zit ook al thuis sinds half juni omdat ik niet meer kan functioneren op werk my god, als ik mij bezig hoor voel ik mij toch als failure vaak.
Toch serieus wat schrik om onder ogen te komen wat er echt allemaal scheelt met mij
ik maak nonstop lijsten in mijn hoofd wat ik wil zeggen of wat ik zeker niet vergeet mag zeggen, dat zelf is al halve obsessie geworden eerlijk gezegd. En zelfs dan krijg ik het er soms niet uit omwille van zenuwenTerwijl de eerste sessie net de makkelijkste is, vind ik.
Dan wordt er eigenlijk alleen maar gepolst naar wat er NU een probleem is volgens jou en eens bekeken wat de werking van de psycholoog is en of je je daarin kan vinden.
Een goeie psycholoog weet ook wel dat als ze/hij direct begint te "koteren", de meeste te veel afgeschrikt zullen worden om nog een 2de keer langs te komen. Een sollicitatiegesprek of eerste date vind ik bvb veel erger/stresserender dan de eerste kennismaking met een psycholoog.
Niet om jouw angst en onrust te minimaliseren, maar omdat ik vermoed dat het in je hoofd veel grootser wordt dan de realiteit.
Vaak noteer ik ook wat ik zeker wél wil bespreken op voorhand, zodat ik geen dingen vergeet. Misschien brengt dat wat rust in je hoofd?
En daar is het ook prima om te huilen omdat je door emoties overmand wordt of om efkes pauze te nemen als het te veel wordt. Ik heb al meermaals gezegd: "wacht efkes, het is eventjes te veel chaos in mijn hoofd, ik kan niet meer volgen".
Ook nota's nemen tijdens de sessie om het wat makkelijker op te kunnen nemen doe ik soms wel eens.
Maar het is altijd een marathon en nooit een sprint.
ik blokkeer vaak echt dat ik zelfs geen woord meer kan zeggen, enkel mijn zenuwachtige tics moet ik doen dan.
Niets uitschrijven dan en enkel kernwoorden noteren. Ik heb zo een agenda app en zet mijn kernwoorden gewoon op "locatie", plaats is beperkt en volstaat toch.ik maak nonstop lijsten in mijn hoofd wat ik wil zeggen of wat ik zeker niet vergeet mag zeggen, dat zelf is al halve obsessie geworden eerlijk gezegd. En zelfs dan krijg ik het er soms niet uit omwille van zenuwen
Edit: Ik heb wel al eens gebeld met haar op voorhand en dat maakt mij iets zekerder om de afspraak te willen doen wel.
Helemaal normaal bij "crisis in je hoofd", zowel het creatief denken als kortetermijngeheugen hapert dan gigantisch!
Mja wil deze topic ook niet opeisen ofzo door telkens te reageren. Maar ondanks uw steunende uitspraken heb ik serieus mijn twijfels.
Veel anders dan "het gewoon ondergaan" kan je eigenlijk niet doen. Ik denk dat je zelf ook wel weet dat het niet gewoon zal passeren als je niets doet. De eerste én moeilijkste stappen heb je al gezet: inzien dat het zonder hulp niet zal lukken én actief naar hulp zoeken. Hoe dichterbij het komt, hoe groter de stress. Dat is normaal. Want het is onbekend, je weet niet wat te verwachten en je hebt de energie eigenlijk niet om nieuwe, grootse avonturen aan te gaan. Maar het is tevens broodnoodzakelijk. Dus geef jezelf de kans op een betere toekomst liever nu dan morgen.
Veel anders dan "het gewoon ondergaan" kan je eigenlijk niet doen. Ik denk dat je zelf ook wel weet dat het niet gewoon zal passeren als je niets doet. De eerste én moeilijkste stappen heb je al gezet: inzien dat het zonder hulp niet zal lukken én actief naar hulp zoeken. Hoe dichterbij het komt, hoe groter de stress. Dat is normaal. Want het is onbekend, je weet niet wat te verwachten en je hebt de energie eigenlijk niet om nieuwe, grootse avonturen aan te gaan. Maar het is tevens broodnoodzakelijk. Dus geef jezelf de kans op een betere toekomst liever nu dan morgen.
En in dit topic kan dat helemaal hoor.
Hm ik weet nu wel niet of ik wat je zegt direct zou linken aan ADHD/autisme of zo'n ander iets dat ze in zo'n centra testen. Allez, je kan het altijd eens voorlegge hé, misschien hebben ze ideeën. Misschien heb je eerder wat tools nodig om dat negatieve spiraaldenken tegen te gaan?
Is het een idee om het vollédig uit te schrijven, dat mocht het op het moment echt niet gaan, je iets kan afgeven?
Ik heb wel reeds lijst en alles in Word gezet. Heb ik al van voor mijn bezoek aan de huisarts vorige keer. Heb ook angst vragenlijst ingevuld van een vriendin die psycholoog is, pak ik dat best mee zeker? Of best de psycholoog dat laten achterhalen?
Niet meepakken, je weet namelijk niet hoe jouw psycholoog werkt.
Oei die had mij nochtans aangeraden het wel mee te pakken, kan u geld en tijd besparen zei die.
Pak het dan mee, maar niet verschieten als de psycholoog er niets mee doet.
Elke psycholoog is bekend met die angst vragenlijsten, dus je kan er geen kwaad mee doen door ze mee te nemen. Op zich dient die test enkel om een algemeen beeld te krijgen van jouw stress en angsten, maar een psycholoog zal altijd een individueel beeld van jou schetsen en van daaruit een traject op maat aanbieden. Die test is er gewoon om een algemeen beeld te kwantificeren
Het kan bijvoorbeeld zijn dat Mulan zware buikpijn krijgt van de stress, ze bibbert door de adrenaline die vrij komt. Persoonlijk heb ik geen stress buikpijn en als je dan iemand vraagt wie heeft de meeste angst en scoort dus het hoogste op een angst test, dan is de kans groot dat ze Mulan aanduiden. Terwijl zit ik met constante, veelvoudige en volledig fucked up nachtmerries en scoor ik hoger dan haar... Want het is dus niet simpel om gevoelens onder woorden te brengen. Ik weet nog goed dat in het begin de psychiater dan vroeg ”hoe voel jij je? Ik: kut. "Kan je wat preciezer zijn?" Ik: fucking kut, de hele tijd. ”Vind je het moeilijk om gevoelens te verwoorden?” ik: Ja, nu voel ik mij nog extra kut.
Maar dat betwijfel ik, dat kan sowieso al iets over u zeggen hé. 't Is al ingevuld dus ook geen meer moeite om mee te nemen.In de vuilbak ermee lijkt mij het beste geval. Na de eerste sessie is hij van al zijn angsten afPak gewoon mee, in 't slechtste geval smijt ze het in de vuilbak
