Mentaal Welzijn

[Screw2020]

Los van je sociale en werkgelerateerde problemen, hoe ervaar je het dagelijkse leven?
Kan je genieten van mooi weer, muziek, lekker eten, een hobby, etc...?
In deze coronatijden is het minder evident dan ooit natuurlijk, maar volgens mij is graag leven het begin van alles.

Ik denk ook dat je veel te veel energie steekt in non-issues, zoals het al dan niet hebben van een facebookaccount. Bepaalde mensen kunnen het misschien een beetje vreemd vinden dat je geen facebook hebt of wilt (ik vind dat voor alle duidelijkheid niet), maar dat maakt jou nog niet per definitie vreemd. Je hoeft jezelf en je keuzes over dergelijke onbelangrijke zaken absoluut niet te verantwoorden, en ik denk dat je jezelf onnodig veel stress bezorgt omdat je ergens toch wel dat gevoel hebt.

Graag leven hangt ook samen met hoe je anderen ervaart en hoe zij jou ervaren. Dat samenspel maakt het net zo ingewikkeld, vooral als het de foute richting uitgaat. Iemand die 'afwijkt' van de meerderheid (geen FB-account vs wel bijvoorbeeld) zal al snel meer afwijzing te verwerken krijgen. Dat is allesbehalve aangenaam. Dan is de vraag hoe vaak dat voorkomt en hoe je jezelf daar tegen wapent en hoe je ermee omgaat.

Als je voornamelijk afwijzing ervaart (los van het feit of het al dan niet objectief zo is), dan is dat heel pijnlijk. Dat wil je niet.
Als je je daar niet kan tegen wapenen, dan is dat altijd een schot in de roos (ook al is het maar een rare blik als iets 'banaal' afwijkend is).
Als je daar dan ook niet mee kan omgaan, dan is dat bijzonder destructief.

Dan leef je mogelijks niet graag en lijkt het me moeilijk om te genieten van een goede steak met een lekker sausje en een hoop frieten.
Tenzij je kluizenaar bent en geen behoefte hebt aan sociaal contact heeft dit wel een enorme impact.

Genieten lijkt me vooral mogelijk in de toplagen en om die te bereiken heb je onderste, basislagen nodig. Als je geen sociale acceptatie ervaart is waardering voelen heel moeilijk, laat staan dat zelfontplooiing echt mogelijk is.

Ik weet ook wel dat het ook niet zo zwart/wit is maar het is volgens mij wel de basis. Het is altijd fluctuerend. Het leven is immers geen constante. Veel hangt af van hoe je er zelf mee omgaat.
Als je een grote behoefte hebt aan sociaal contact en daar dus veel waarde aan hecht, dan krijgt die behoefte de overhand en zal je weinig of niet kunnen genieten van mooie weer, lekker eten. Want die vullen het sociale hiaat niet in.

Ik verwijs nu naar de moeilijkheden die mensen ervaren door de crisis. Ik merk dat het gebrek aan sociaal contact het genot van andere zaken teniet doet. Tenzij je doelt op alcohol/sigaretten/drugs.

Het gaat er volgens mij om de balans te kunnen vinden tussen alle vormen van behoeften. Als die balans er niet is, dan wordt het genieten van iets heel moeilijk. Tenzij je de roesmiddelen gebruikt uit m'n vorige alinea maar dat kan volgens mij niet de bedoeling zijn.

 

[Screw2020]

Een tijd geleden probeerde ik mee te chatten op Discord (leuk, nostalgisch chatten!), maar het was daar allemaal zo luchtig en lollig en ik vroeg mij eerlijk gezegd af wat ik daar deed. (No offence voor de mensen daar natuurlijk!)
Ik ben daar zelf niet goed in - en nee, dat vind ik zelf niet erg, maar soms vind ik het wel jammer omdat ik vaak genoeg sociaal contact mis om mee te praten.
Zijn er daar ook kanalen waar er wat "serieuzer" wordt gepraat of ben ik daar gewoon helemaal aan het verkeerd adres?

Heel herkenbaar!

Veel Discords zijn er voor de lol.
Er zijn wel Discords waar serieuzere gesprekken mogelijk zijn (toch in bepaalde kanalen) maar die lijken mij in de minderheid te zijn. Zeker voor onze contreien lijkt het me moeilijk om die te vinden.

De Discord van BG laat wel serieuze gesprekken toe maar de insteek is toch de lichtere communicatie. Ik probeer wel maar ik voel me vaak uit de boot vallen. En nja, ik probeer me er niet te veel van aan te trekken. Lukt steeds beter.

Ik heb liever serieuze(re) één-op-één gesprekken dan een hoop 'gezever' zeg maar. Dat laatste vergt mij meer moeite. Echt heel irritant aangezien smalltalk wel een medium kan zijn om te connecteren.

Ik ben zelf op zoek naar de omgevingen (zowel digitaal als fysiek) om mij iets meer thuis te voelen. Maar het liefst van al zou ik heel graag diepgaande connectie hebben met één iemand. Al is een beperkte vriendengroep natuurlijk ook wenselijk.

Dus je bent altijd welkom op de Discord! Laat jezelf niet te snel afschrikken. 't Is altijd een beetje wennen aan de heersende cultuur.

 

[Screw2020]

Pff, ik kon dit echt zelf geschreven hebben; ongelooflijk. Weet eigenlijk niet wat ik er verder nog aan moet toevoegen want er is niks.

Je kunt inderdaad proberen mee te doen op die "lichte" manier, maar de vraag is dan of je er iets aan hebt. Zelf denk ik niet dat dat bij mij het geval zou zijn, dus dan vraag ik me nog meer af wat ik daar dan wel moet gaan doen. Een beetje lollig zitten doen, ik weet het niet.
Nochtans kan ik wel lachen om van die droge zever in Zwam (of is dat niet hetzelfde?)

En bedankt, weeral.

We zijn niet alleen hoor. Enkel een stuk moeilijker te vinden.
Geen interesse hebben in social media speelt daar ook een rol in natuurlijk. Het zorgt er natuurlijk wel een stuk voor dat je moeilijk anderen bereikt en dus ook moeilijker bereikbaar bent voor de anderen.

Dit houdt niet in dat je/we nu overal profielen moet aanmaken. Ik heb nu wel op verschillende sites profielen maar ik ben bijna nooit actief (als in zaken posten). Op zich mis ik wel kansen om interactie aan te gaan natuurlijk. Al lijkt het volgens mij wel dat de kans klein is dat die interactie ook de gewenste vorm zal opleveren. Alhoewel dat die soms had maar de verhouding tussen "onzin" en "gewenste vorm" is volledig uit balans.

Real life interactie is de belangrijkste maar nu onmogelijk en toen het wel mogelijk was, vertoonde ik (enorme) vermijdingsdrang. Dus ik heb zelf al vele verkeken kansen de revue laten passeren.

Wat is Zwam? Een bepaalde Discord server of?

Om van wat ik in de eerste alinea zei even een praktijkvoorbeeld te schetsen: toen ik op kot zat woonde ik in een flat met 21 verdiepingen. Veel volk maar eigenlijk wisten we niet wie er woonde. Ok, er was een Whatsappgroep maar dat was vrij praktisch. Nu, veel volk dus maar als je geen sociale media gebruikt of je leest liever een boek in de zetel, dan kom je dat volk niet tegen.
Dus ik ben er quasi zeker van dat er toch minstens met enkele van de bewoners een betere klik had kunnen zijn maar als er geen manier is om van elkaars bestaan af te weten wordt het moeilijk. Nu. Ik heb echt geen gebruikgemaakt van de mogelijkheden die een kot boden. Nog altijd ten gevolge van het samenspel van factoren. Zaken die ik vorig jaar echt wou veranderen maar waar corona anders over besliste.

Corona heeft ons allemaal goed liggen maar diegene die nog geen of een heel beperkt sociaal leven hebben toch nog iets meer.
Want, ik hoop dit althans voor de personen die reeds een sociaal leven hadden, dat toch relatief eenvoudig terug opgepikt kunnen worden. Diegene die dit nog niet hadden of te beperkt hadden moeten er dan nog aan beginnen en hebben nog altijd die "achterstand". Want zo bekijk ik het voor mij.

We kunnen momenteel enkel afwachten vrees ik.

 

[Screw2020]

@swfjvh Neenee, het is gewoon een subforum hier met onzinnige posts: https://www.beyondgaming.be/forums/zwam/

Wonen met veel volk, dat ken ik... en inderdaad, daardoor niet weten wie het eigenlijk is, behalve een paar mensen. Die kom je dan af en toe eens tegen en ga dan maar een gesprek aanknopen en vooral niet het gevoel krijgen dat ze zich er ongemakkelijk bij voelen of zo.

Het stomme is dat ik ergens niet het gevoel heb dat Corona veel heeft veranderd voor mij eigenlijk. Ik leef heel graag in mijn eigen wereld, maar natuurlijk heb ik ook gewoon nood aan sociaal contact soms.

Aha! Ik ga er straks eens naar kijken. Na het politiek gezwets over Trump enzo. Zo voorspelbaar

Dat laatste van jouw tweede alinea herken ik wel. Misschien ervaren we het foutief of te extreem? Of misschien voelen we het alsnog heel correct aan? Dan had ik wel graag geweten wat er aan gedaan zou kunnen worden. Soit.

Corona heeft inderdaad niks veranderd bij mij, misschien nog iets erger gemaakt omdat bepaalde zaken bij de brandweer ook wegvallen zoals opleiding en oefeningen. Maar de bottomline is dat het vooral hetzelfde blijft en nèt dat is wat ik een probleem vond, want dat legde de vinger op de wonde natuurlijk.
Ik weet niet of er online dingen zijn waar Belgen terechtkunnen om relatief sereen zwaardere gesprekken te hebben. In real life is en blijft het momenteel onmogelijk zonder de maatregelen te overtreden.

Al valt dit topic er natuurlijk wel onder. Maar dan graag meer van dit

 

[brandon]

Hoewel misschien niet meteen de bedoeling van dit topic: Zeer verademend te lezen, dank daarvoor.

 

[glashelder]

Dit is een grote stap om te vragen/toe te geven. Denk dat ik toch nu wel hulp nodig heb. Hoe pak je dit het best aan? Eerst naar de huisarts gaan en die verwijst je door of ergens rechtstreeks contact opnemen?

Ja, huisarts is meestal de eerste stap. Je kan ook zelf contact opnemen met een psycholoog als je dat liever doet, maar als je niet weet waar te beginnen is een huisarts een goed begin. Tegenwoordig wordt er ook heel veel ingezet op eerstelijnspsychologen, daar kan je huisarts je ook naar door verwijzen. En goed dat je hier al om advies vraagt!

 

[Tonerider]

Hier kan ik mij enorm in vinden (buiten het onverwerkt trauma, die ik niet heb, denk ik ..)

Altijd al een beetje een "loner" geweest, introvert, gevoel dat ik nergens thuis hoor. Alhoewel ik nu een hoop goeie vrienden heb. Vriendengroep is door de jaren ook regelmatig veranderd.
Weinig zelfvertrouwen, concentratiestoornissen, OCD , uitstelgedrag. Gevoel dat ik voor niemand goed ben/kan doen. Hoeveel keer dat ik niet ergens (facebook, forums, etc) iets schrijf en het terug verwijder omdat ik dan dan denk dat toch niemand geïnteresseerd is. Kan ook enorm doemdenken ("halve" zelfmoordgedachten, eindelijk rust, eindeloos piekeren over alles, maar kan dat mijn ouders en dochtertje niet aandoen).
Heb nu ook relatieproblemen, sta op breken met mijn vriendin (moeder van mijn dochter), weet niet wat er ga gebeuren. Is ook (groten)deels mijn schuld omdat ik met bepaalde zaken niet overweg kan (jaloersheid etc, mij benadeeld voelen in de relatie).
Bore-out op het werk (maar zal ook te maken hebben met mijn andere problemen). Zou wat anders willen zoeken, maar in de huidige situatie (corona etc) zou het moeilijk zijn. Heb ook geen hoger diploma en wordt nu eigenlijk niet slecht betaald. Zou te veel extra druk/stress met zich meebrengen. Kan er op het werk niet over praten (denk ik), kleine KMO/Zelfstandige/West-Vlaamse mentaliteit.
Hartkloppingen, draaierig gevoel. Denk soms dat ik flauw ga vallen. Gevoel dat ik elk moment kan breken, tranen staan constant klaar.
Probeer ook aan mezelf te werken, meer te sporten, maar door een blessure ligt dit nu ook stil.

Dit is een grote stap om te vragen/toe te geven. Denk dat ik toch nu wel hulp nodig heb. Hoe pak je dit het best aan? Eerst naar de huisarts gaan en die verwijst je door of ergens rechtstreeks contact opnemen?

`t klinkt misschien raar, maar ik ben begonnen met het zoeken van een psycholoog door alle psychologen in m`n buurt op te zoeken op het internet en te kijken naar hun profielfoto. Al degene die er nors uitzagen vielen uit de boot. Enkel degene met een non-fake lach of `te vertrouwen` gezicht bleven over. Die heb ik dan via mail gecontacteerd (ik haat bellen) en zo ben ik bij m`n huidige terecht gekomen.
Misschien een rare manier van werken, maar `t is niet omdat uw dokter tevreden is van iemand als psychiater/psycholoog dat ge zelf ook een klik maakt met die persoon.
Voor mij was dit eigenlijk een instant hit: haar glimlach was oprecht en ik voelde me direct op m`n gemak (simp that I am). Het kan natuurlijk toeval zijn, maar de twee keer dat ik op aanraden van iemand (dokter en daarna een vriend) ergens terecht gekomen was, was dat een dikke failure.

 

[Voidski]

Toen ik een paar jaar geleden op zoek was naar een psycholoog heb ik er 5 gedaan vooraleer ik iemand vond waarvan ik het gevoel had dat die oprecht met me bezig was. Maakte het wel niet gemakkelijk toen omdat ik weinig zin had om mijn verhaal zo veel opnieuw te doen, maar het is het echt wel waard geweest. Elke zuur verdiende euro (betaalde het zelf als student omdat ik niet wou dat men ouders het wisten). Zou het ook direct opnieuw doen.

 

[Screw2020]

Het klinkt misschien raar, maar ik merk dat ik vaker meer op dezelfde golflengte lijk te zitten met mensen met een hoog diploma dan met laaggeschoolden. (Ik spreek voor alle duidelijkheid puur uit eigen ervaring en wil niets insinueren of iemand beledigen!) Ik kom er niet zo makkelijk mee in contact omdat ik zelf niet heb verder gestudeerd door alle problemen.
In een ver verleden had ik wel willen verder studeren, maar het is door alle problemen er niet van gekomen en ik denk ook niet dat ik het uiteindelijk had aangekund of zou aankunnen. Daardoor kan ik niet zeggen of ik er spijt van heb of niet.

Het is inderdaad goed dat dit topic er is, maar anderzijds schrikt het me nog altijd een beetje af om meer details te posten omdat het openbaar is. Ik mis besloten Belgische forums om over dit soort zaken te praten. Die bestaan gewoon niet. Nederlandse wel, maar daar heerst meestal een heel andere mentaliteit (genoeg ervaring mee) en op een gegeven moment raak ik in conflict met (één van) die mensen omdat ik niet om kan met hun manier van reageren en wil ik er niet meer posten.
Sowieso is het jammer dat zoveel procent van de Nederlandstalige websites op internet uit Nederland zijn en niet uit België vind ik.

Ik heb het toch maar even gequote aangezien het vrij algemeen is en er al een aantal andere berichten gepost zijn.

Ik vermoed dat ik een vergelijkbare ervaring heb inzake personen waarmee ik denk te klikken. Op den duur twijfel je aan alles. Soit.
Ik heb nu aan enkele hogescholen gestudeerd (of toch iets in die aard) maar daar merkte ik vaker wel dan niet een zekere discrepantie tussen mij en de groep op. Die golflengte zoals jij het benoemt. Het kan louter gebaseerd zijn op toevalligheden aangezien ik over te weinig data beschik om echt conclusies te vormen.
Zelfs als groepscontactpersoon (aka vroegere klasverantwoordelijke) lukte het eigenlijk niet zo goed, op de echt noodzakelijke items na. Bij aanvang van de opleiding waren we met twee. Toen was er een studente die reeds een opleiding gevolgd had op dezelfde school maar in een ander departement. Zij was eerder het omgekeerde en dus socialer waardoor we wel een goed duo waren. Helaas heeft zij moeten afhaken door omstandigheden waardoor het duo niet meer bestond natuurlijk. Blijkbaar ben ik 'ontoegankelijk' of zet ik niet snel genoeg de eerste stap waardoor dat al gevolgen heeft voor het verdere verloop van het traject dat ik met anderen doorloop.

(Net zoals bij de brandweer bijvoorbeeld, nooit assertief geweest waardoor ik nu in de huidige positie zit. De vraag of dit rechtgezet kan worden lijkt me reeds negatief beantwoord. Soit.)

Op een bepaalde hogeschool was er een samenwerking met de scholen in de stad/regio inzake STUVO-achtige praktijken en soms moesten wij ons begeven naar een universiteitscampus. Er was iets met de sfeer daar dat me eerder thuis liet voelen dan het gevoel dat ik kreeg bij de hogescholen waar ik 'actief' was.

Ik weet niet of het echt correct is om af te gaan op het opleidingsniveau zelf want ik heb het gevoel dat er heel wat individuen zouden zijn waarin ik me mateloos zou ergeren. Wat ik daarentegen wel denk is dat je een bepaalde gedachtegang (aka golflengte) sneller kan vinden op universiteiten dan op hogescholen of bij mensen die 'enkel' secundair onderwijs gevolgd hebben. Er zijn ook velen die niet konden/mochten studeren dus in dat opzicht prefereer ik liever te verwijzen naar personen op een bepaalde golflengte.
(Ik voel me slecht bij het typen van bovenstaande alinea. Ik wil nergens afbreuk aan doen (ik denk dat het zo kan overkomen) maar momenteel weet ik niet hoe ik het anders zou kunnen verwoorden.)

Ook geen idee of het ermee te maken had dat ik vroeger sneller naar volwassenen trok en weinig tot niet naar leeftijdsgenoten. Nu, dat is nu wel problematisch gebleken want ik heb geen flauw idee hoe ik het nu wèl moet doen bij leeftijdsgenoten. Noch bij andere leeftijdscategorieën maar de eigen leeftijdscategorie lijkt me wel de belangrijkste.

Wat betreft de online activiteit heb ik dezelfde ervaring. In België kunnen nog vele hiaten gevuld worden. Al heb ik, misschien uit naïviteit, minder problemen om details prijs te geven. Misschien is het handiger om geremder te zijn op dat vlak... Inzake NL is de geestelijke gezondheidszorg ook helemaal anders geregeld dus enigszins logisch dat we daar niet op dezelfde golflengte zitten.


De hamvraag blijft steeds waar je net die mensen vindt die ook op dezelfde of toch een nabije golflengte zitten. Op voorwaarde dat alles gematigd blijft want een balans blijft nodig. Misschien associeer ik het nu verkeerd met extremen maar we mogen zelf niet zorgen voor een soort FB-algoritme waarin we enkel te zien krijgen wat we willen zien. Ik had graag in 2020 een antwoord verkregen op die hamvraag...

Ik hoop dat ik het niet gekaapt heb door naar mezelf te verwijzen. Wederom een lap tekst, zoveel is alleszins wel zeker

 

[Ivan4you]

Effe een anekdote.Mijn psychologe was Jessica Granata.Dochter van Rocco Granata.Was zelf ook verbrand geraakt in de Switel hotel gebeurtenis.

 

[MiniJeffrey]

OCD hier -> Harm OCD.

Het kan bij episodes vreselijk stormen in je hoofd, maar ik ben er gelukkig 99% vanaf en kan er dus normaal mee leven/functioneren. Al is er altijd dat sluimerend smeulend vuurtje in je gedachten waar je toch ergens aan denkt/bang voor bent.

 

[Deleted member 95]

Toen ik een paar jaar geleden op zoek was naar een psycholoog heb ik er 5 gedaan vooraleer ik iemand vond waarvan ik het gevoel had dat die oprecht met me bezig was. Maakte het wel niet gemakkelijk toen omdat ik weinig zin had om mijn verhaal zo veel opnieuw te doen, maar het is het echt wel waard geweest. Elke zuur verdiende euro (betaalde het zelf als student omdat ik niet wou dat men ouders het wisten). Zou het ook direct opnieuw doen.

Ik zit nu al vijf jaar te zeggen dat ik eens naar een psycholoog/psychiater wil gaan. Ik heb eigenlijk geen echte issues, of toch niet in die mate dat ik er zelf niet uit geraak, maar ik ben wel heel benieuwd naar hoe die hun job aanpakken. Behalve de cliché-taferelen uit films heb ik daar eigenlijk totaal geen idee van en het lijkt me wel boeiend. Maar ik vind het wat zonde van het geld en de tijd voor wat uiteindelijk maar een folietje is.

 

[MiniJeffrey]

Ik zit nu al vijf jaar te zeggen dat ik eens naar een psycholoog/psychiater wil gaan. Ik heb eigenlijk geen echte issues, of toch niet in die mate dat ik er zelf niet uit geraak, maar ik ben wel heel benieuwd naar hoe die hun job aanpakken. Behalve de cliché-taferelen uit films heb ik daar eigenlijk totaal geen idee van en het lijkt me wel boeiend. Maar ik vind het wat zonde van het geld en de tijd voor wat uiteindelijk maar een folietje is.

Dat valt eigenlijk wel wat tegen vind ik .

De psychiater stelt gewoon een diagnose en stelt een behandelplan op: x sessies bij de psycholoog en eventueel medicatie. Het is zeker niet zoals bij de films dat je daar een uur op een bank je verhaal ligt te vertellen. Al gaan ze wel eerst goed luisteren naar wat je vertelt om de juiste diagnose te stellen want int egenstelling tot fysiek kunnen ze bij mentale issues weinig fysieke dingen zien/testen.

De psycholoog is dan wel weer veel praten waarbij hij/zij zal duiden waarom je x of Y voelt en wat dat precies betekent of net niet betekent. Die kan je ook technieken aanleren om je hersenen mentaal te trainen etc.

Maar ik had echt zo'n overromantisch idee dat ik daar ook op zo'n bank ging moeten liggen vertellen, maar helaas haha.

 

[Deleted member 95]

Dat valt eigenlijk wel wat tegen vind ik .

Goed om te weten, dat is 50 Euro uitgespaard.

 

[Deleted member 95]

60-65, en de ziekenkassen denken nog steeds dat dit luxe is, want tussenkomen? Miniem, of zelfs helemaal niet.
Ik kan mij er zo druk in maken.

Dat snap ik. Maar gelukkig kan je altijd hier of bij @BlackOccult terecht, dat scheelt toch ook al iets.

 

[Tonerider]

60-65, en de ziekenkassen denken nog steeds dat dit luxe is, want tussenkomen? Miniem, of zelfs helemaal niet.
Ik kan mij er zo druk in maken.

De mijne is maar 50€.
Dat is dus een van de grootste pijnpunten imo. Men wil psychologische problemen aanpakken en uit de taboesfeer halen, maar het financiele aspect is gewoon een enorme drempel. Als ge om de 14 dagen moet gaan (wat bij mij toch een tijd was) zijt ge 100€ of meer kwijt per maand. En zoals ik in m`n eerste post in deze thread aangaf, krijg je bijv. bij de liberale maar 1x60€/kalenderjaar terug. Beter dan niets, maar eigenlijk is het zo goed als niets, zeker voor mensen die het niet breed hebben.

 

[glashelder]

Daarom dus exact de reden dat ik naar Partena verander hé, daar krijg ik €240/jaar terug in plaats van €120. En een psycholoog is waarschijnlijk iets waar ik voorlopig nog niet vanaf ben, dus ik moet daar gewoon rekening mee houden bij de keuze voor mutualiteit (net zoals een ander dat doet omwille van voordelen op gebied van sport, of bril, of vakantiekampen).

Maar het is inderdaad belachelijk. Ik voel dat ik soms meer therapie kan gebruiken dan nu bij mijn 'coach' (in functie van de ambulante therapie die ik volg). Ik ga nu 1x om de 3 weken. Ik zou graag nog naar mijn gewone psycholoog gaan maar eerlijk? Ik kan het niet betalen. Alles bij elkaar gerekend (psycholoog, therapie, medicatie) zit ik makkelijk boven de €1000 per jaar. En dan krijg je €120 terug op een jaar.... maar je moet dat bedrag ook wel voorschieten natuurlijk.

Hetzelfde bij mijn vriend, hij zou ook beter terug naar de psycholoog gaan maar hij kan het niet betalen.

 

[glashelder]

Goed om te weten. Misschien moet ik ook maar eens veranderen...
Eigenlijk was ik juist veranderd naar de liberale omwille van die terugbetaling. Ik dacht dat zij de meeste terugbetalingen deden (en het is al zo weinig), maar blijkbaar niet dus.

Oei, dat is wel een zure appel dan? Hier vind je een overzicht trouwens. Mijn overstap naar Partena is wel wat ruimer dan dat (mijn vriend zit er al bij en daardoor zag ik dat ze wat vlotter en gemakkelijker zijn met documenten en online attesten etc).

Bij de huidige nu voelde ik mij best wel goed, al vraag ik mij soms af: wanneer weet je dat het goed zit, maar vooral wanneer je er iets aan hebt? Vriendelijkheid is natuurlijk enorm belangrijk, maar hoe weet je dan wanneer je er iets aan hebt?

Dat is een lastige, want je weet pas hoe je verschil merkt als er effectief verschil is natuurlijk...

Ik heb een paar psychologen of therapieën gehad die een groot verschil voor mij maakten. Ik weet niet of mijn geval veralgemeend kan worden (aangezien er bij mij vooral storingen zijn in het denken, zelfbeeld, visie op wat goed/slecht is, maatschappij,...). Maar bij een goeie psycholoog of therapie merk ik na een tijdje dat ik anders over dingen begin na te denken. Genuanceerder, of rustiger. Ik merk dat ik dingen op een andere manier aanpak. In plaats van altijd maar hetzelfde te doen, zeggen en denken (en dan verbaasd zijn dat de uitkomst telkens hetzelfde is), probeer ik nieuwe dingen, een nieuwe aanpak, een nieuwe denkwijze. En lo and behold: dan krijg je ook een andere uitkomst

Ik heb ook wel een therapeut of therapie nodig die mij aan het denken zet, die mij uitdaagt of die mij zelfs gewoon letterlijk huiswerkopdrachten mee geeft. Niks te vrijblijvends of vaags. Bij de therapie die ik nu volg gooien ze mij dood met huiswerkopdrachten (en soms ook echt dingen waarvan je denkt van "serieus, moet ik dat nu letterlijk uitschrijven?"), maar het wérkt wel.

Bij andere therapeuten was het vooral emmertjes legen. Af en toe zeiden die dan wel iets dat mij bijbleef, maar het was zo superalgemeen advies en eigenlijk niet van betere kwaliteit dan dat je een vriend zou geven... Voor veel mensen kan gewoon zo'n externe blik op hun besoignes zeker al genoeg zijn, maar voor mij was dat veel te vaag en vrijblijvend. Allez, ik kon die dingen ook zelf bedenken, zeg maar. Ik ga juist naar een psycholoog om dingen te horen die ik niét zelf zou bedenken.

 

[glashelder]

Laat me raden: hier zal je weer een papiertje voor nodig hebben zeker, en wat wordt er bedoeld met chronische aandoening?

Depressie is ook een chronische aandoening. De volledige lijst vind je hier. Dat is ook het formulier voor de terugbetaling. Gewoon dat kruisje door je huisarts laten zetten is voldoende.

Dat zal dan wel duur uitkomen zeker...

Je kan je bijdrage berekenen op de site van Partena (voor mijn vriend en ik zou het op €42.50 per maand komen, dacht ik).

 

[Leauleau]

Ik heb eigenlijk nog wel een vraag... is er iemand onder jullie die het gevoel heeft dat een psycholoog ook gewoon niets uithaalt?
Ik ben al één keer per maand aan het gaan sinds september... leek me een beter alternatief dan opnieuw antidepressiva nemen.
Ik voel me regelmatig énorm depressief, en dat wordt gewoon erger en erger en erger...

Ik ben iemand die enorm oplossingsgericht denkt: als ik een probleem zie, dan probeer ik een oplossing te vinden, maar het lukt me gewoon niet meer. Heeft het zin om nog een andere psycholoog te "proberen"? Ik heb niet iets tegen mijn huidige, maar toch...

De welke nam je? Hielp het? Veel last van nevenwerkingen?

Vraag het uit interesse vanwege mijn medische achtergrond. En ook een beetje omdat ik altijd goed gevolgd heb wat ze met u uitstaken in het onderwijs,