Een van de zaken waar ik altijd mee worstel is het ontbreken van een doel in het leven. We zijn hier bij toeval omdat het leven zich zo ontwikkelt heeft en ik ben er omdat mijn ouders op een bepaald moment gesekst hebben met de intentie van een kind te krijgen. Hadden ze die intentie een maand later gehad dan was ik er niet geweest, maar iemand anders. Het feit dat ik hier rondloop is een bijeenraapsel van random events en uiteindelijk ga ik ooit dood en ben ik niet meer geweest dan een stipje (en zelfs dat nog niet) op de tijdlijn en ga ik niet meer zijn dan de mug die ik gisteravond heb dood geklopt. Die nietigheid en doelloosheid verpletteren me soms en doen me twijfelen of het allemaal wel uitmaakt of ik hier rondloop en of het sop de kolen wel waard is. De dagelijkse sleur, de tegenslag in de liefde, de gezondheidsperikelen, etc.
Ik blijf het er moeilijk mee hebben, maar een prachtige en waardevolle les die mijn psychologe heeft bijgebracht is dat ik me meer moet toeleggen op zaken waar ik van hou en me ook bewuster in die momenten onderdompelen. Muziek is een ding, maar ik heb ontdekt dat water in de vorm van meren of rivieren mijn levensvuur is.
Eigenlijk wist ik dit al lang, want heb me altijd aangetrokken gevoeld tot water (heb zelfs nog overwogen om de zeevaartschool te volgen), maar om een of andere manier is het nooit gelukt om dit een prominente rol te laten spelen in mijn leven.
Buiten komen was ook niet echt mijn specialiteit. Vooral omdat ik dit associeerde met inspanningen zoals lange wandelingen en veel getater van mijn ex (en schoonfamilie). Tot mijn psychologe aanmoedigde om op mijn eentje te gaan en gewoon te genieten van daar te zijn. Om gewoon op een bankje in het bos aan een vijver te zitten en me bewust te zijn van enkel dat.
En dat werkte voor me. Ik genoot ervan om er gewoon te zijn. Het water, de vogels, de natuurgeluiden... Het gaf me zoveel voldoening.
En dat heb ik nu ook in Temse. De laatste 3 weken ga ik elke zaterdagavond op mijn eentje een hamburger eten met zicht op de schelde. Niet dat ik heel de tijd zit te kijken. Ik neem een tijdschrift of boek mee en terwijl ik wacht op mijn eten, lees ik. En als de burger er is, probeer ik heel bewust te genieten van mijn eten (wat ik in de week nooit doe) en geniet ik van mijn zicht op het water en hou ik het gedrag van de mensen in het oog. Daarna nog een gin-tonic waarbij ik weer wat lees. En vervolgens hang ik nog een uurtje aan de reling van de kaai om te kijken hoe die eindeloze watermassa die al zoveel generaties heeft zien passeren voorbij stroomt, ondertussen genietend van de eenden die kwaken of andere vogels die voorbij vliegen of kwetteren. En het is op zo'n momenten dat ik echt denk: dit is wat voor mij het leven de moeite waard maakt. Deze twee uurtjes genieten van hetgeen me smaakt en rust geeft is wat me vuur geeft.
Dit dus:
TLDR;
als je het moeilijk hebt met het leven zoek dan iets waar je van geniet en leef bewust in die momenten dat je ervan kan genieten.
(het gaat waarschijnlijk niet voor iedereen van toepassing zijn, maar misschien kan het toch 1 iemand al helpen)
") zal je op lange termijn wel wat opleveren.
) 
).
Die non draait zich om in haar graf! En dat is ook "maar" 25j evolutie 
.
