Brt
Well-known member
Onderzoek heeft aangetoond dat een grotere inkomensgelijkheid sociale en gezondheidsproblemen vermindert. Het is zelfs zo dat mensen uit de hogere inkomenscategorieën in landen met een meer gelijke inkomensverdeling er beter aan toe zijn dan hun inkomensgenoten in ‘ongelijke’ landen. Met andere woorden, het welzijn van een samenleving wordt niet bepaald door het absolute niveau van de welvaart, maar door de mate waarin de welvaart is verdeeld.
Herverdelende belastingen vereisen een doorgedreven combinatie van het gelijkheidsbeginsel (gelijk inkomen gelijke bijdrage, ongeacht de bron van het inkomen) met het draagkrachtbeginsel (de sterkste schouders dragen de zwaarste lasten). Hoe groter iemands financiële draagkracht is, hoe meer die kan en moet bijdragen. Dat zorgt voor de noodzakelijke herverdeling. Het draagkrachtbeginsel vereist dat in het fiscaal bijdragesysteem ‘progressiviteit’ ingebouwd is. Voor de bepaling van iemands financiële draagkracht is niet enkel het inkomen van belang - ongeacht de bron van dat inkomen - maar ook het bestedingspatroon en het vermogensbezit.
Landen concurreren met elkaar om fiscale oases aan te bieden met betrekking tot zeer mobiele belastinggrondslagen zoals ondernemingswinsten en beleggingen.
Voor deze inkomstenbronnen ontstaat een race to the bottom waardoor een belasting naar draagkracht meer en meer onder druk komt. De Europese Commissie spreekt van een fiscale degradatie om een proces aan te duiden waarin de lidstaten elkaar verhinderen kapitaal effectief te belasten. Als gevolg daarvan schuift de lastendruk naar immobiele grondslagen, zoals arbeid (met werkloosheid tot gevolg).
In haar rapport ‘Belasting op arbeid, werkgelegenheid en concurrentievermogen’ stelt de Hoge Raad van Financiën:
‘Welke indicator ook gebruikt wordt, de internationale vergelijking toont een belasting van loonarbeid aan die hoger is dan in het merendeel van de andere landen, zowel wanneer als referentiezone de Europese Unie als de OESO gehanteerd wordt. Deze vaststelling geldt ook ten opzichte van onze meest nabije buurlanden (Duitsland, Frankrijk, Nederland). Deze belasting op arbeid is ongunstig voor de werkgelegenheid’.
Met andere woorden, België prijst zich uit de (arbeids)markt. Er is eensgezindheid dat een verlaging van de bijdragedruk op arbeidsinkomsten aangewezen is. Daarmee kunnen meerdere doelstellingen worden bereikt die op zich staan maar daarenboven ongelijkheid verminderen, zoals de verhoging van de werkzaamheidsgraad en de vermindering van het verschil tussen de belasting op inkomens uit arbeid en inkomens uit kapitaal.
Opiniepeiling:
Ga je ermee akkoord dat herverdeling tot welvaart leidt?
Moet er een sterkere shift komen naar belasting op kapitaal in plaats van belasting op arbeid?
En een zeer sterke herverdeling van middelen moet prioritair zijn?
PS: Diegenen die kiezen voor herverdeling maar kapitaal moet niet meer bijdragen dan nu, gelieve er dan wel bij te zeggen hoe je het zou oplossen zonder kapitaal meer te laten bijdragen?
Herverdelende belastingen vereisen een doorgedreven combinatie van het gelijkheidsbeginsel (gelijk inkomen gelijke bijdrage, ongeacht de bron van het inkomen) met het draagkrachtbeginsel (de sterkste schouders dragen de zwaarste lasten). Hoe groter iemands financiële draagkracht is, hoe meer die kan en moet bijdragen. Dat zorgt voor de noodzakelijke herverdeling. Het draagkrachtbeginsel vereist dat in het fiscaal bijdragesysteem ‘progressiviteit’ ingebouwd is. Voor de bepaling van iemands financiële draagkracht is niet enkel het inkomen van belang - ongeacht de bron van dat inkomen - maar ook het bestedingspatroon en het vermogensbezit.
Landen concurreren met elkaar om fiscale oases aan te bieden met betrekking tot zeer mobiele belastinggrondslagen zoals ondernemingswinsten en beleggingen.
Voor deze inkomstenbronnen ontstaat een race to the bottom waardoor een belasting naar draagkracht meer en meer onder druk komt. De Europese Commissie spreekt van een fiscale degradatie om een proces aan te duiden waarin de lidstaten elkaar verhinderen kapitaal effectief te belasten. Als gevolg daarvan schuift de lastendruk naar immobiele grondslagen, zoals arbeid (met werkloosheid tot gevolg).
In haar rapport ‘Belasting op arbeid, werkgelegenheid en concurrentievermogen’ stelt de Hoge Raad van Financiën:
‘Welke indicator ook gebruikt wordt, de internationale vergelijking toont een belasting van loonarbeid aan die hoger is dan in het merendeel van de andere landen, zowel wanneer als referentiezone de Europese Unie als de OESO gehanteerd wordt. Deze vaststelling geldt ook ten opzichte van onze meest nabije buurlanden (Duitsland, Frankrijk, Nederland). Deze belasting op arbeid is ongunstig voor de werkgelegenheid’.
Met andere woorden, België prijst zich uit de (arbeids)markt. Er is eensgezindheid dat een verlaging van de bijdragedruk op arbeidsinkomsten aangewezen is. Daarmee kunnen meerdere doelstellingen worden bereikt die op zich staan maar daarenboven ongelijkheid verminderen, zoals de verhoging van de werkzaamheidsgraad en de vermindering van het verschil tussen de belasting op inkomens uit arbeid en inkomens uit kapitaal.
Opiniepeiling:
Ga je ermee akkoord dat herverdeling tot welvaart leidt?
Moet er een sterkere shift komen naar belasting op kapitaal in plaats van belasting op arbeid?
En een zeer sterke herverdeling van middelen moet prioritair zijn?
PS: Diegenen die kiezen voor herverdeling maar kapitaal moet niet meer bijdragen dan nu, gelieve er dan wel bij te zeggen hoe je het zou oplossen zonder kapitaal meer te laten bijdragen?
Laatst bewerkt:
