Album of the week Lee "Scratch" Perry & Dub Syndicate – Time Boom X De Devil Dead

Dankzij dit album heb ik na jaren weer eens het album Classic Reggae - The Universal Masters Collection vanonder het stof gehaald. :) Een mooie verzameling die ik ooit goedkoop op de kop kon tikken.
Ik kan beter naar losse reggae-nummers van verschillende artiesten luisteren dan een heel album van één artiest. Lijkt minder eentonig. Tracks die toen bleven hangen zijn o.a. de nummers die ik al eerder heb genoemd, maar ook The Harder They Come van Jimmy Cliff en State of Emergency van Steel Pulse.
Net zoals @FlyingHorseman kan ik ook invloeden waarderen, zoals in Doe Maar en ook wel eens het debuutalbum van The Police. Ook ska-invloeden in bands als Madness.
Van dit AOTW heb ik nog een paar nummers beluisterd, maar het in één keer beluisteren slaag ik niet in... Ook mijn aandacht verslapt na een tijdje.
 
Laatst bewerkt door een moderator:
Idd zoals @FlyingHorseman het zegt vind ik het ook wel leuk als het in andere genres gebruikt wordt.

Bij dit album verslapte bij mij ook de aandacht wat na enige tijd. Goed voor een keertje op te zetten maar ook niet meer.
 
Moet de meerderheid hier wel volgen. Ik hou van dub, in alle vormen en maten, denk dat 50% van mijn platenkast wel ergens dub invloeden heeft. Dus fan van de dub op dit album. Heb het alleen nooit heel erg gehad met de slome reggae uit Jamaica (behalve de keren dat we naar de mississipi in Maastricht gingen) waarbij die psychedelische zangpartijen zo kenmerkend zijn. Het komt bij mij over als een genre dat in elkaar gestoken is door de typische werkloze Jamaicaan die niets anders doet dan hele dagen blowen om de dag rond te komen, en met het geluid dat hij amper nog kan produceren wat lyrics brabbelt over hoe warm het wel niet is.

In het genre bevalt de stem van Joe Dukie en de sound van Fat Freddy's Drop me veel beter ! New Zealand reggae ftw :)

Desalniettemin, met Jungle een zeer tof nummer leren kennen.

lSNfBJG.png
 
Laatst bewerkt:
Zowel fan van het harmonieuze van de beste reggae als van het broeirige meer heady dub. It's a feeling voornamelijk.

Superape is idd een dikke classic! Op dezelfde hoogte vinden we het werk van Scientist en King Tubby. Diens laatste zijn samenwerkingen met Augustus Pablo zijn meesterlijk en kunnen newbies misschien makkelijker over de streep trekken :


Ook een absolute classic, Scratch Perry produced is Heart of The Congos
 
Fix eens geld voor een cruise richting de Caraïben :coolbrows:.
Dobberend op de rustige oceaan zonder verkeersdrukte, met de warmte van Afrika Europa meegewaaid, is deze groep meer dan welkom als muziekband om mee ten onder te gaan naar mijn kajuit, als ik ze verplicht om te blijven spelen, zodat ik in een waas van kalmte en beheersing blijf voor zovele uren, waar anderen gek zouden worden om zo lang op een boot te zitten zonder een Winslet in de buurt, waarbij je steeds moet opkijken vanachter je gazet om de kapitein te waarschuwen voor een groene ijsberg.
Ginder zijn ze tevens mijn ticket van verbroedering met de bevolking.
Uit een vreemde pot inademen zou ik wel smaken om komaf te maken met alles wat niet mag.
'Kiss the Champion'? Kiss me :sneaky:.

De lyrics kan ik niet meteen vinden ergens, dus ik neem vrede met de glimlach op mijn gezicht bij de rare stemmetjes.
Meer dan deftig, alles bijeen.
Dat begin van 'Blinkers', hahaha.
 
Veel hangt wel af van de mood en het moment. Want ik heb dit gisterenavond nog eens een keer of 2 opgelegd en dat klonk toen verdomme goed.

En @SnakeGodRovinin moet dringend eens wat van zijn spul uitdelen hier op het forum :unsure:. Heel wat meer poëtische posts zouden volgen.
 
Net ook beluisterd...
Hoewel dit totaal mijn genre niet is wel een leuke rustige plaat.
Ideaal om op de achtergrond op te zetten voor mij.
 
Na de, weliswaar mooie, inleiding hield ik m'n hart wat vast. Dit zou geen spek voor mijn bek worden. De talrijke positieve commentaren ten spijt lukt me het niet omdat gevoel te overwinnen. Ik weet dat het niet mooi is maar ik begon dus al aan de plaat met wat vooroordelen en die zouden alleen maar bevestigd worden.

Mijn grootste "probleem" is dat die typische beat die elk nummer terug, net zoals @FlyingHorseman aan haalt:
Dit was al bij al een ok album maar soms dwaalde mijn aandacht wel wat af. Dat zal veel te maken gehad hebben met die lome, wiegende rockers beat (misschien niet de juiste benaming?) die zo typerend is en op elk nummer terug komt.
Dat is absoluut mijn ding niet. En hoewel er wel wat rond gebeurt, blijf ik me daar (ten onrechte?) op fixeren. De rest kan niet genoeg afleiden van dat imo te monotome. Op één nummer na: Time Conquer: meer van dat aub! Direct wat meer oomph, wat meer leven, wat zwaarder.
Jammer genoeg blijft het bij dat ene lichtpuntje voor mij.

Voor de rest nog een puntje waarmee ik het eens ben met @FlyingHorseman :
Voor mij mochten de bassen wat dieper. Ook ging de stem van Lee Perry me naar het einde toe een beetje vervelen.
Helemaal mee eens. Dat maakte Time Conquer dan ook weer goed: daar wordt die (heel) kort wat bijgestaan tijdens het refrein.

All in all is deze een miss voor mij. Het genre licht me niet en deze plaat heeft me ook niet kunnen overtuigen. Maar hell, dat is nu eenmaal inherent aan zo'n concept als dit. Zonder aotw had ik dit nooit een kans gegeven, dus in dat opzicht is het al een klein succesje :)
 
Ik heb hem ook eens geluisterd maar zo'n dubplaat heeft voor mij noemenswaardige hoogtes/laagtes, dat blijft zo'n beetje altijd op dezelfde hoogte hangen qua energie dus het verschuift rap naar de achtergrond. Ik vind het zalig om met een pief in een bos te gaan spacen bij een soundsystem op dub muziek maar voor mij geen huiskamerplaat.

RIP lee perry though :(
 
Zowel fan van het harmonieuze van de beste reggae als van het broeirige meer heady dub. It's a feeling voornamelijk.

Superape is idd een dikke classic! Op dezelfde hoogte vinden we het werk van Scientist en King Tubby. Diens laatste zijn samenwerkingen met Augustus Pablo zijn meesterlijk en kunnen newbies misschien makkelijker over de streep trekken :


Ook een absolute classic, Scratch Perry produced is Heart of The Congos
Helemaal vergeten dat Perry Heart of the Congos geproduceerd heeft. Daar is enkele jaren geleden een reissue van uitgekomen denk ik? Ik heb die toen beluisterd maar toen deed het me niet zoveel, nu opnieuw beluisterd en vond het deze keer een toffer plaatje. Meer toegankelijk dan het AOTW.

Die King Tubby heb ik ook beluisterd en dat is voorlopig mijn favoriet van mijn reggae- en dubweek. Die klinkt echt exact zoals wat ik me voorstel als ik aan dub denk, en doordat die maar een halfuur duurde kreeg ik niet de kans om het wat beu te raken.
 
King Tubby was helemaal hip midden 1990s door heruitgaves op het Blood & Fire label (gefinancieerd door popster Mick Hucknall van Simply Red), toen er een uitverkochte showcase hieromtrent plaats vond in de Ancienne Belgique moest de oldschool reggae massive niet veel hebben van de nieuwe trendy fans, de muziek was evengoed tijdloos.

 
Laatst bewerkt:
Eerste vakantiedag vandaag en oh zo zwoel weer, dus sowieso de perfecte mood om dit album te beluisteren. Het is zeer eentonig op den duur maar het stoorde eigenlijk totaal niet. De zanger heeft een zekere melancholie in zijn stem die ik enorm kan pruimen, en de productie voegt wat variatie toe. Ritmisch mag het voor mij avontuurlijker dan dit, maar dat is wat inherent aan het genre zeker? Niet dat ik er echt veel van ken behalve Groundation en de veel trippier Ott.

Leuke plaat, gaat hier nog wel eens opstaan denk ik.
 
Allrighty ... het overkomt mij niet vaak, maar ik weet eigenlijk niet goed wat ik moet typen :unsure:.
Dit is gewoon lekker hé, heel erg lekker, net zoals een groot deel van het (brede) genre.

Sommigen storen zich blijkbaar aan de "lome, wiegende rockers beat" en de zang van Perry. Maar dat zijn net goede punten van het album imo. Die beat is heel typerend voor het genre, en Perry zijn zang is vanouds lekker trippy, onnozel, "alle kanten uit", en zeer typerend voor de man.
Daarnaast vind ik het album net best wel wat creatiever in ritme en mixing t.o.v. de standaard dub/reggae plaat. Het is goed dansbaar, heeft redelijk wat overlappende sound-lagen, maar blijft wel die typische hypnotische sfeer vasthouden.


Voor degenen die het interesseert, The Upsetter vond ik wel een goede docu over Perry.
The upsetter: https://en.wikipedia.org/wiki/The_Upsetter_(film)

En als laatste wil ik iedereen nog dirigeren naar Toots & The Maytals, die het woord reggae/reggay voor het eerst gebruikt hebben in een nummer (en bijgevolg het genre een naam hebben gegeven):


hij stak zijn eigen studio in brand om de mafia een stap voor te zijn
Is dat niet "alledgedly"? Perry heeft wel wat meer onnozele dingen geclaimed :laugh:.


Dit is dus niet Bob Marley? Stem lijkt er wel heel erg op moet ik zeggen... :eek:
Is waarschijnlijk door het Jamaicaanse accent? Perry heeft wel een heel aantal (alle?) platen van Marley geproduced, waaronder mijn favo Marley nummer Mr. Brown:


Super Ape van The Upsetters
Geweldig album !
 
Hoewel absoluut geen reggae fan kende ik Perry wel. Een collega zijn broer is Bregt De Boever van wijlen Pura Vida. Ik ben eens in zijn studio langs geweest en kon niet ontkomen van de worship voor Perry. Toen ze dan een plaat met hem konden opnemen en samen toeren, werden ze high zonder dat ze substanties nodig hadden. Heb toen die 'Ape Strikes Again' een paar keer beluisterd, maar het deed mij weinig.
Same story met deze.
Het constante zelfde ritme, die 'ska' guitarriffjes, zijn wauwelende zang, ...
Ik kan begrijpen dat het voor sommigen hypnotiserend werkt, voor sommigen relaxerend, maar mij werkt het vooral op de zenuwen. :unsure:
 
Terug
Bovenaan