Er is iemand nieuw in mijn team die ik op weg help op een project. De eerste paar weken trok het opgeleverde werk van die persoon op niets terwijl je dat niet verwacht van iemand met diens senioriteit. Ik heb dat telkens goed opgevangen en de nodige extra tijd genomen om alles keer op keer uit te leggen, en om de nodige motivatie boost te geven dat het normaal is dat het tijd kan nemen en dat die persoon zich geen zorgen hoeft te maken en niet stressen. Iemand anders in mijn plaats met dezelfde ‘macht’ zou die persoon misschien al lang afgeschreven hebben of judgen hoe slecht die werkt onder zijn niveau…maar ik verkies mijn macht zo niet te gebruiken.
Na een paar weken de nodige ondersteuning te geven en een hart onder de riem te steken, werpen de vruchten zich af en is die persoon mee met alles en geef ik complimenten dat die het zeer goed doet. Ah ja, want erkenning is een belangrijk aspect in het werkleven. Wat ik nu merk is dat die persoon opeens is veranderd in een bedweter en bij elke opportuniteit, zowel intern als bij de klant, op een of andere manier mijn aanpak of stellingen in vraag stelt, doet alsof ik niet weet waarover ik spreek en het op zijn manier wil doen.
Ik probeer het te bekijken vanuit een positieve kant en wil geloven dat het komt omdat die persoon gemotiveerd en pro-actief is en zich nuttig wil maken en voelen, dus hopelijk maak ik me zorgen voor niets. Ik ben wel benieuwd waar dit naartoe zal leiden, of dit zal blijven duren en of die persoon echt wel ondankbaar is. Je weet wat ze zeggen, het is van zodra je iemand macht geeft en wat die persoon doet in die machtspositie, wat eigenlijk de ware persoonlijkheid bovenhaalt. In mijn geval ben ik er gerust in, maar hopelijk is hij geen ontgoocheling (wat het momenteel al een beetje is)… dat zou jammer zijn van mijn geïnvesteerde tijd in hem.
Soms denk ik oprecht dat ‘het goede doen’ voor mensen niet altijd loont… sommige mensen zien dat in en gedragen zich ernaar, anderen beseffen het niet of maken er misbruik van.
