Ja, ik snap wel de discussie hier. Ik ben een introvert maar ben niet verlegen, heb geen probleem om voor groepen te spreken, heb geen sociale angst (allez, eigenlijk wel maar da's mijn autisme en eigenlijk heel vaak de sociale nuances niet doorhebben en bang zijn dat ik rare dingen zeg of misinterpreteer - een gegronde angst 
) en ik wil of kan daar ook niks aan veranderen. Een drukke dag met veel sociaal contact put mij gewoon uit. En ja, dat is óók contact met mensen die ik leuk vind, of in situaties die ik leuk vind. Ik kan gerust op een feestje of bijeenkomst zijn, mij super amuseren maar ineens gaat het licht uit en zit ik over mijn grens. Dan moet ik gewoon naar huis en daarvan bekomen, zelfs al wil ik eigenlijk liever blijven. Nu, die vermoeidheid en sociale batterij die op is, heeft natuurlijk wel een invloed op je gevoel, je wordt wat slechter gezind en je wil naar huis... Maar eigenlijk had je wel willen blijven als je niet zo op was.
Ik denk dat er veel mensen zijn die zichzelf ooit als introvert gezien hebben omdat ze in hun puberteit veel op hun kamer zaten, veel gameden, geen sociale hobby's hadden, zich ongemakkelijk voelden bij sociaal contact,... Dat is het dus allemaal niet.
De vraag die je uzelf moet stellen: je hebt een drukke werkweek gehad, vol meetings en veel babbels met collega's. Zij stellen de vrijdagnamiddag voor om iets te gaan drinken met het werk. Denk je dan 'ja amai, da's precies wat ik nodig heb, ff ontspannen en wég van het werk en gewoon losse plezante babbels' of 'oh god kan ik mijzelf van een trap gooien ergens?' Hoeven ook geen collega's te zijn hé, misschien heb je stomme collega's. Een vriendengroep dan, of langsgaan bij familie om iets te drinken voor een verjaardag.
) en ik wil of kan daar ook niks aan veranderen. Een drukke dag met veel sociaal contact put mij gewoon uit. En ja, dat is óók contact met mensen die ik leuk vind, of in situaties die ik leuk vind. Ik kan gerust op een feestje of bijeenkomst zijn, mij super amuseren maar ineens gaat het licht uit en zit ik over mijn grens. Dan moet ik gewoon naar huis en daarvan bekomen, zelfs al wil ik eigenlijk liever blijven. Nu, die vermoeidheid en sociale batterij die op is, heeft natuurlijk wel een invloed op je gevoel, je wordt wat slechter gezind en je wil naar huis... Maar eigenlijk had je wel willen blijven als je niet zo op was.Ik denk dat er veel mensen zijn die zichzelf ooit als introvert gezien hebben omdat ze in hun puberteit veel op hun kamer zaten, veel gameden, geen sociale hobby's hadden, zich ongemakkelijk voelden bij sociaal contact,... Dat is het dus allemaal niet.
De vraag die je uzelf moet stellen: je hebt een drukke werkweek gehad, vol meetings en veel babbels met collega's. Zij stellen de vrijdagnamiddag voor om iets te gaan drinken met het werk. Denk je dan 'ja amai, da's precies wat ik nodig heb, ff ontspannen en wég van het werk en gewoon losse plezante babbels' of 'oh god kan ik mijzelf van een trap gooien ergens?' Hoeven ook geen collega's te zijn hé, misschien heb je stomme collega's. Een vriendengroep dan, of langsgaan bij familie om iets te drinken voor een verjaardag.
Geldt ook voor andere mensen, ik heb heel graag sociaal contact maar niet met onbekende mensen of mensen die ik niet zo graag heb, dan blijf ik liever thuis 
.