Net zoals de meerderheid voor optie 2 gekozen. Ruimte voor verbetering is er altijd. Mocht dat niet zo zijn, zou er volgens mij nog weinig 'drive' in het leven zitten.
Enig kind, vroeger nooit iets tekortgekomen, hier en daar een minder jaar gekend, maar altijd vrij veel vrienden gehad en 'weinig zorgen' in het leven. Alle kansen gekregen van mijn ouders, waar ik hen uiteraard enorm dankbaar voor ben. Mijn moeder en grootmoeder zouden sowieso hemel en aarde verzetten voor mij. Dat maakt helaas ook dat ik sommige zaken nogal snel als vanzelfsprekend begon te zien. Dat heb ik gelukkig beseft door het ouder worden. Heeft uiteindelijk geleid tot een vriendin waar ik ondertussen al bijna 16 jaar mee samen ben, twee kindjes, een goede job, een eigen woning die we op dit moment aan het bouwen zijn, gecombineerd met een goede gezondheid en dat maakt dat ik vérre van mag klagen.
Een goed leven wilt daarom niet zeggen dat ik mij altijd gelukkig voel. Ik schrijf opzettelijk "gelukkig voel", want op zich ben ik best gelukkig en heb ik geen redenen om dat niet te zijn, maar toch merk ik dat ik regelmatig over heel wat zaken pieker. "Is dit nu de job die ik de rest van mijn leven wil blijven doen?". "Is dit nu de regio waar ik de rest van mijn leven wil blijven wonen?". Hier en daar wat de dagelijkse sleur die in het leven kruipt, zowel op vlak van relatie, als werken, als opvoeding van de kinderen, et cetera. Daarnaast zit ik momenteel in een erg drukke fase: druk op het werk, een bouw opvolgen (damn daar kruipt tijd in), kindjes die op een lastige leeftijd zijn (2 en 4), waardoor ik met momenten toch vrij gestresseerd rondloop. Allemaal niets ernstig of abnormaal, maar gecombineerd met het feit dat ik een ongeduldig en perfectionistisch persoon ben, maakt dat ik soms een erg kort lontje heb en daardoor vaak ook iets te bot kan reageren op mijn vriendin of kinderen. Ik merk ook dat ik om te ontstressen vaak sociaal contact opzoek. Dat kan gaan van sporten, tot het volgen van avondschool of gewoon afspreken met vrienden. Helaas niet altijd tot de volledige zin van mijn partner. Zij heeft daar minder nood aan (al stimuleer ik haar regelmatig om het wel te doen), maar krijgt tegelijkertijd wel het gevoel dat zij daardoor meer instaat voor het huishouden en de opvoeding van de kinderen. Als ik heel eerlijk ben naar mezelf toe, moet ik ook toegeven dat ik haar ook soms iets te veel als vanzelfsprekend beschouw en soms iets te vaak gewoon 'mijn zin' doe. Ik stel het nu iets meer cru voor dan het eigenlijk is, want zo buitensporig is het nu ook niet, maar het zijn wel net die zaken waar ik mij toch meer en meer slechter begin over te voelen. Daarnaast krijg ik het gevoel dat ik met zodanig veel tegelijk bezig ben, dat ik ook niet kan genieten van de momenten zelf en daardoor het leven wat aan mij voorbij gaat. Een beetje op automatische piloot zeg maar. Ik gebruik bv ook veel te vaak mijn smartphone. Enerzijds om nog vlug wat werk of iets van de bouw te regelen, anderzijds om mijn fomo-gevoel te onderdrukken. Iets waarvan ik besef dat het er zeker niet beter op maakt en waardoor ik regelmatig kostbare tijd met mijn gezin verlies.
Een beetje meer 'mindful' in het leven staan en focussen op de momenten zelf zou alleszins helpen. Er echt 100% zijn voor het gezin op de momenten die er toe doen. Ik besef ook dat hetgeen ik schrijf in mijn laatste alinea allemaal wat lijkt op een beginnende midlifecrisis en dat is het misschien ook, zonder er momenteel al te veel gewicht te willen aanhangen. Maar goed, al bij al ben ik absoluut niet ongelukkig en ben ik zeker tevreden met de kaarten die ik tot nu toe in het leven gedeeld kreeg. Maar dat er nog werk aan is, besef ik zeker en vast. Ergens zie ik het als een soort 'luxeprobleem', want ik besef dat heel wat mensen niet dezelfde privileges hebben.
