De asiel- en migratiecrisis: al jaren hoor en zie je niets anders in de media. Ook vandaag is het onderwerp brandend actueel en heeft het vooral een negatieve connotatie gekregen. Met Limbo wordt de asielcrisis vanuit een ander standpunt benaderd, namelijk het standpunt van de asielzoeker zelf. Sharrock deed heel wat onderzoek vooraleer hij met deze film aan de slag ging: hij raadpleegde films, documentaires, boeken, krantenartikelen, academisch onderzoek, organisaties en asielzoekers zelf. Er kwam dus heel wat voorbereidingswerk aan deze film te pas, maar zie je dit ook weerspiegeld in de film zelf?
Regisseur van dienst is de Schotse Ben Sharrock. Zijn liefde voor film, en meer bepaald voor regie van films, en de Arabische wereld werd aangewakkerd toen hij in 2008 studeerde in Syrië. Dit resulteerde in zijn debuut met de zero budget-langspeelfilm Pikadero (2015). Op het San Sebastian International Film Festival in 2015 werd Sharrock hiermee genomineerd voor Best New Director. Verder won hij ook twee BAFTA New Talents in de categorieën Best Drama en Best Writer voor zijn kortfilm Patata Tortilla (2015), die als teaser diende voor Pikadero. Met Limbo (2020) lanceerde Sharrock zijn tweede langspeelfilm midden in de coronapandemie en ook deze film ging niet onopgemerkt voorbij: de film sleepte opnieuw verscheidene nominaties en prijzen in de wacht. Kortom, de naam Ben Sharrock is er eentje om in de gaten te houden.
Omar woont samen met drie andere asielzoekers in een huisje. Veel valt er niet te doen op het kleine Schotse eilandje. Ze passeren hun tijd door alle seizoenen van Friends te kijken en de relatie van Rachel en Ross onder de loep te nemen – waren ze wel echt on a break? Wie zal het zeggen. Verder is er op het eiland één telefooncel aanwezig waarmee ze af en toe naar hun geliefden bellen, één heel lege supermarkt en één heel afwezige dokter. Er rest hen verder niets anders dan gezamenlijk te wachten op de komst van de postbode met de verlossende brief. De vier leven in een constante staat van hoop en wanhoop aangezien ook de politie voor de deur kan staan en hen het land kan uitsturen. Terwijl de seizoenen verstrijken, is er één constante: Omar blijft vasthouden aan zijn oed – “een soort gitaar”-, ongeacht waar hij naartoe gaat.
Ben Sharrock brengt een oprecht en ingetogen beeld van het leven als asielzoeker. Het is een aangrijpend verhaal. Ondanks het constante gemis en de bezorgdheid om je familie die ver weg is en de continue onzekerheid, is Limbo een hoopvol verhaal. De film is dus niet door en door triest. Sharrock gebruikt humor om het verhaal luchtiger te maken en tegelijk kritiek te leveren op de eerder dominerende visie ten aanzien van asielzoekers. De mix van tragedie en komedie komt overigens goed naar voren in de trailer. Regisseur Sharrock maakte verder nog enkele creatieve keuzes wat betreft camerashots- en bewegingen. Zo worden vaak wijde shots gehanteerd met trage camerabewegingen. Dit zorgt ervoor dat de snelheid wat uit het verhaal gehaald wordt. Hoewel Limbo zeker geen film is die snel hoeft te gaan, verloor ik soms wat de aandacht na het zoveelste wijde shot. Maar, ik begrijp zeker de keuze van de regisseur hierin. Limbo is via het Please Release Me-programma vanaf 18 april voor enkele dagen te zien in Cinema RITCS (18/04), The Roxy Theatre (21/04 en 25/04), De Cinema (22/04 en 23/04), KASKcinema (24/04) en Kunstencentrum Buda (datum nog te bepalen).
Regisseur van dienst is de Schotse Ben Sharrock. Zijn liefde voor film, en meer bepaald voor regie van films, en de Arabische wereld werd aangewakkerd toen hij in 2008 studeerde in Syrië. Dit resulteerde in zijn debuut met de zero budget-langspeelfilm Pikadero (2015). Op het San Sebastian International Film Festival in 2015 werd Sharrock hiermee genomineerd voor Best New Director. Verder won hij ook twee BAFTA New Talents in de categorieën Best Drama en Best Writer voor zijn kortfilm Patata Tortilla (2015), die als teaser diende voor Pikadero. Met Limbo (2020) lanceerde Sharrock zijn tweede langspeelfilm midden in de coronapandemie en ook deze film ging niet onopgemerkt voorbij: de film sleepte opnieuw verscheidene nominaties en prijzen in de wacht. Kortom, de naam Ben Sharrock is er eentje om in de gaten te houden.
Stuck in Limbo
Omar is een Syrische asielzoeker die op een afgelegen Schots eiland wacht op de goedkeuring van zijn asielaanvraag. Samen met andere asielzoekers krijgen ze, in afwachting van het antwoord, opleiding in Cultural Awareness, met alle vooroordelen van dien. De mannen leren dat een lach niet hetzelfde betekent als seks en ze oefenen op hoe je moet dansen zonder dat je grenzen overschrijdt. Ook bij de eigenaardige – of zoals Leonard graag Sheldon omschrijft in The Big Bang Theory: quirky - Schotse lokale bevolking, die bestaat uit anderhalve man en een paardenkop, wordt Omar geconfronteerd met de vooroordelen ten aanzien van asielzoekers uit het Midden-Oosten. Zo geeft de jeugd hem het advies de boel niet op te blazen en geen mensen te verkrachten. Echter worden deze scènes zodanig in het belachelijke getrokken dat je niet anders kan dan – hoe raar het ook mag klinken voor iemand die de film nog niet gezien heeft - ermee lachen. Ben Sharrock wil hier duidelijk de boodschap meegeven dat deze vooroordelen ronduit idioot zijn.Sharrock creëerde een prachtig verhaal dat zowel ontroerend als humoristisch is.
Omar woont samen met drie andere asielzoekers in een huisje. Veel valt er niet te doen op het kleine Schotse eilandje. Ze passeren hun tijd door alle seizoenen van Friends te kijken en de relatie van Rachel en Ross onder de loep te nemen – waren ze wel echt on a break? Wie zal het zeggen. Verder is er op het eiland één telefooncel aanwezig waarmee ze af en toe naar hun geliefden bellen, één heel lege supermarkt en één heel afwezige dokter. Er rest hen verder niets anders dan gezamenlijk te wachten op de komst van de postbode met de verlossende brief. De vier leven in een constante staat van hoop en wanhoop aangezien ook de politie voor de deur kan staan en hen het land kan uitsturen. Terwijl de seizoenen verstrijken, is er één constante: Omar blijft vasthouden aan zijn oed – “een soort gitaar”-, ongeacht waar hij naartoe gaat.
Me and My Oed
Gedurende de hele film vormen Omar en zijn oed één geheel. De oed staat symbool voor zijn thuisland Syrië, zijn vroegere leven, zijn familie, zijn thuis ... Omar was een opkomende artiest in Syrië die volop gesteund en geliefd werd door zijn familie. Op zijn gsm staat een filmpje van een van zijn optredens waar zijn familie aanwezig was. Omar vindt het echter te pijnlijk om het hele filmpje te bekijken. Door een gebroken arm, kan hij zijn oed niet bespelen in Schotland. Toch neemt hij het instrument overal mee op het eiland. Wanneer zijn arm uit het gips mag, voelt Omar zich niet klaar om op de oed te spelen. Ook het filmpje volledig bekijken, is te confronterend. Door de uitzichtloze situatie bereikt Omar een dieptepunt. Hij mist zijn familie ontzettend hard en elke herinnering aan hen is te pijnlijk. Samen met zijn flatgenoot vindt hij uiteindelijk de kracht om verder te zetten en leert hij dag per dag omgaan met de onzekere, hartverscheurende situatie. Limbo is een rollercoaster aan pure emoties: verdriet, vreugde met een snufje hoop.Limbo is een rollercoaster aan pure emoties: verdriet, vreugde met een snufje hoop.
Ben Sharrock brengt een oprecht en ingetogen beeld van het leven als asielzoeker. Het is een aangrijpend verhaal. Ondanks het constante gemis en de bezorgdheid om je familie die ver weg is en de continue onzekerheid, is Limbo een hoopvol verhaal. De film is dus niet door en door triest. Sharrock gebruikt humor om het verhaal luchtiger te maken en tegelijk kritiek te leveren op de eerder dominerende visie ten aanzien van asielzoekers. De mix van tragedie en komedie komt overigens goed naar voren in de trailer. Regisseur Sharrock maakte verder nog enkele creatieve keuzes wat betreft camerashots- en bewegingen. Zo worden vaak wijde shots gehanteerd met trage camerabewegingen. Dit zorgt ervoor dat de snelheid wat uit het verhaal gehaald wordt. Hoewel Limbo zeker geen film is die snel hoeft te gaan, verloor ik soms wat de aandacht na het zoveelste wijde shot. Maar, ik begrijp zeker de keuze van de regisseur hierin. Limbo is via het Please Release Me-programma vanaf 18 april voor enkele dagen te zien in Cinema RITCS (18/04), The Roxy Theatre (21/04 en 25/04), De Cinema (22/04 en 23/04), KASKcinema (24/04) en Kunstencentrum Buda (datum nog te bepalen).
Conclusie
Limbo is een oprecht en ingetogen portret van een man met zijn oed die op zoek gaat naar een veiligere en betere toekomst. Sharrock creëerde een prachtig verhaal dat zowel ontroerend als humoristisch is. Limbo biedt een antwoord op de asielcrisis en brengt een ander, onderbelicht, perspectief aan bod. Hoewel het zeker geen verhaal is dat zich snel dient te ontwikkelen, zorgen de hoeveelheid aan wijde shots er soms voor dat mijn aandacht verminderde. Dat gezegd zijnde, is dit de enige aanmerking voor deze film. Ben Sharrock is ongetwijfeld iemand waar we nog van zullen horen.
Pro
- Ontroerend, ingetogen verhaal
- Humoristisch
Con
- Te veel wijde shots waardoor ik soms mijn aandacht verloor
8
Over deze film
Beschikbaar vanaf
12 september 2020
Genre
- Drama
- Komedie
Speelduur
103 minuten
Regie
Ben Sharrock
Cast
Amir El-Masry, Sidse Babett Knudsen, Vikash Bhai, Ola Orebiyi, Kwabena Ansah
Uitgever
Caravan Cinema Ltd
