Album of the week Bohren & Der Club Der Gore - Patchouli Blue (PIAS, 2020)

Sonhos Tomam Conta had Japanse neon bij avond.
Bohren & Der Club Der Gore is passend in een druilerig Duitsland of GTAIII Portland.
Beiden zijn passend voor de winter, om donkere gedachten hun aandacht te gunnen.

Drie nummers vallen het hardste op.
'Total Falsch': Rond de 2:30, moest ik denken aan Julee Cruise - Floating into the night. Hell, ze zou niet misstaan als zangeres hier op gans het album.
'Verwirrung am strand': Dacht driemaal dat er buiten iets viel op de grond. Verwarring is inderdaad gestrand. 'Sag mir, wie lang': idem :angry:.
'Vergessen & Vorbei': Een nummer voor langzaam erotisch voorspel in dubbele traagheid gewikkeld. Als de PNC toeslaat is het 'vergeten en voorbij'.

Voor de rest was het comme ci, comme ça.
7/10.
 
Kid_C zei:
Qua akoestiek zijn we toch verwend met zoveel zalen op elkaar? AB, Trix, Vooruit (balzaal), De Kreun, Bota,... Ik vind dat we niet te klagen hebben op dat vlak.
Klik om te vergroten...
Goh ik moet zeggen dat ik de zalen in BE maar wisselvallend vind. Maar da's ook sterk afhankelijk van de sound engineer die het in goede banen moet leiden. En dat varieert nogal eens van concert tot concert.

Maar de Vooruit bv vind ik toch vaak teveel dreunen.. Geen grote fan.

De beste akoestiek blijven de zalen voor klassiek imo. De Bozar! :love: De Miry in Gent is ook heel fijn.
 
Laatst bewerkt:
clercqie zei:
Maar da's ook sterk afhankelijk van de sound engineer die het in goede banen moet leiden
Klik om te vergroten...

Vooral dit, ik heb in heel veel zalen zowel goeie als slechte dingen gehoord qua geluid. Cirque Royal is denk ik mijn favoriet, kort gevolgd door de AB mits er capabele mensen aan de knoppen zitten natuurlijk.

Soit dat geheel ter zijde, ik merk net op dat ik geen platen van Bohren heb!? Aangezien ik wel in de mood ben voor iets duister en sombers, nu Piano Nights nog eens opleggen.
 
In de Vooruit heb ik ook nog niet veel goed geluid gehad.

Maar het is inderdaad dikwijls wel wat wisselvallig, maar toch al het meeste goed geluid gehad in de AB, Bota en Trix denk ik.


Ik ben nu ook eens naar de Kilimanjaro Darkjazz Ensemble aan het luisteren, ik heb die naam al dikwijls gezien maar nooit actief beluisterd. Here Be Dragons staat er nu op, voorlopig bevalt dit mij minder goed als Bohren, maar het is wel lekker duister.
 
Een me totaal ongekend genre, maar de vibe staat me enorm aan.
Daar ga ik toch nog eens over gaan als ik een fles peated whiskey bij de hand heb. De verwarming een tandje hoger en naar de donkere tuin staren vanuit mijn lounge zetel :music:. Dat zal zo ongeveeer de beste setting zijn.
 
Paar luisterbeurten achter de rug nu, ik ben er nog niet helemaal wild van. Er lijkt me iets te weinig variatie in te zitten, toch zeker als ik het vergelijk met bv het debuut van The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble. Ik hou wel van het geluid en de sfeer, dus het is zeker een positieve ervaring. Het openingsnummer staat me enorm aan, daarna krijg ik het iets moeilijker om de resterende nummers uit elkaar te houden. Misschien moet ik het gewoon nog een paar keer beluisteren vooraleer die een duidelijkere vorm in mijn hoofd krijgen of zoiets.
 
Ik heb verschillende keren gecontroleerd of ik wel naar de juiste artiest aan het luisteren ben toen ik de comments las. Duister, somber, Kilimanjaro Darkjazz, Goblin,... Dat vind ik hier allemaal echt niet in terug. Angelo Badalamenti dan weer wel! Dit zou een alternatieve Twin Peaks soundtrack kunnen zijn. De link met die Italiaanse horror lijkt me dan weer vooral in het hoofd van de muzikanten en in de videoclips te bestaan. Film noir begrijp ik een beetje, maar dan wel een heel specifiek soort film noir. In 1 woord zou ik dit Lynchiaans noemen. In meer woorden: dromerig, sfeervol, sensueel op een licht onaangename manier. Het is alsof ik in een 80s lounge bar zit en er mij elk moment een dwerg met een ooglapje kan uitnodigen voor een trio.

Ik heb naar de meeste van hun platen een paar keer geluisterd en ben al bij al geen grote fan. Er is veel sfeer, maar het is niet mijn soort sfeer. Geef mij dan maar het duistere van Kilimanjaro Dark Jazz, of bv Chet Baker, die ook zeer traag en meanderend kan spelen maar waar toch iets meer ruggengraat inzit om het overeind te houden. Dit is me een beetje te vrijblijvend, het mist iets om er meer dan enkel sfeerschepping van te maken, waardoor het voor mij te veel naar easy listening/smooth jazz/lounge muziek neigt.
 
Ik kan Bohren & der Club of Gore wel appreciëren. Ik vind het uiteraard ook donkere muziek, maar eerder omdat het ideaal is voor 's avonds zeer laat af te spelen, niet zozeer omdat het 'duister' of drukkend zou zijn, dat is voor mij vooral op Black Earth van toepassing. Voor mij heeft deze trage, spaarzame muziek eerder een gevoel van melancholie en weemoed en zit er een soort vermoeidheid in, iets lethargisch. Voor mij zijn ze ook wel jazzy maar zit de groep eerder op de grens met ambient, ik kan dus ook wel aannemen dat mensen dit vooral sfeerschepping vinden, mij stoort dat alvast niet. Angelo Badalamenti is een goed referentiepunt, Italiaanse horror eerder bij hun eerste albums misschien (die ik veel minder beluisterd heb). Live komt de band misschien wel wat beter tot zijn recht. Dan zit er door de beheersing van de muzikanten meer spanning op de muziek, iets wat op plaat ook wel het geval is maar daar meer onderhuids blijft.

Ik had deze plaat nog niet gehoord, dus een goeie keuze en een goed album. Op zich is er niet veel evolutie in hun geluid, als je één album niet goed vindt, gaat een ander je niet overtuigen denk ik. Ik grijp zelf eigenlijk vooral terug naar Sunset Mission en Black Earth, voor mij hun beste platen. Maar Patchouli Blue luisterde de afgelopen dagen ook lekker weg.
 
Ah, @nifelheim, het meest mysterieuze lid dat deelneemt aan dit concept, dat van @Lint te nagelaten. Een man, vrouw, of iets daartussenin, misschien zelfs een puppy, die vrijwel uitsluitend op dit forum vertoeft om elke week iemand zijn album te verkennen en dat even tegen het licht van zijn/haar uitgebreide muziekkennis te houden zonder de eigen keuzes te willen opdringen ... Een man, vrouw, of iets daartussenin, misschien zelfs een puppy, naar mijn hart. Ik kende uw naam (fonetisch) enkel van de recentste God Of War game, daar zijt ge een wereld die anders was dan wat er in de rest van de game te vinden was, en eentje die me na een serieuze aanpassing toch wel wist te bekoren uiteindelijk. Dat was mijn insteek dan ook bij het zien van de titel van deze thread: dit gaat iets anders zijn maar ik vertrouw erop dat ik dit na een tijdje toch ga appreciëren.

De eerste nummers zijn niet meteen mijn ding, te traag en het gaat nergens heen voor mij. Ik had de stickers met “SOUNDTRACKMUZIEK” al uit mijn zakje van mijn hemd getrokken, maar ze nog net niet geplakt na de eerste drie tracks. Het titelnummer kwam er dan immers aan, misschien bracht dat verandering. Wel neen, tevergeefs. Deine Kuisine klinkt wel al ietsje anders, melodieuzer, wat frisser, maar toch ook nog niet wat het moet zijn om echt leuk te vinden. Het album kabbelt hierna wat voort zoals het al een tijdje aan het kabbelen was, al had Sollen es doch Alle wissen wel mijn aandacht. Ik moest terugdenken aan de eerste platen van Tom Waits, ik verwachtte dat hij op elk moment daar zijn stem nog eens door een rasp zou duwen maar helaas, ook dat nummer bleef vocalenloos. We kennen ieder zijn mening daarover ondertussen, maar zeker na een halfuur blijft dat toch een gemis voor mij. Tief Gesunken, dat had ik wel op de soundtrack van Subnautica kunnen hebben, maar uiteindelijk klinkt dat na het begin net zoals al de rest van het album dat ik al gehoord had. De hele plaat had één nummer kunnen zijn eigenlijk, en ik zie dat zo ook zo een album met één track van uur hebben. Ik ga me er niet aan wagen na dit, tenzij het ostentatief andere muziek dan deze plaat zou zijn. Iéts meer tempo zou ik toch graag zien, want deze Patchouli Blue is me toch wel extreem traag.

Ik ga ook zeker niet zeggen dat dit een Vergessen und Vorbei is na twee luisterbeurten, ook al wil ik niet ontkennen dat ik halverwege toch wel Sag Mir, Wie Lang is dat hier nog vroeg. Als iedereen zijn plaat gepasseerd is, ga ik er vijf willekeurig uitpikken die ik in de gekozen week minder wist te appreciëren ... deze komt bij in die loterij. Ofwel is het niet mijn ding, ofwel ben ik hier mentaal nog altijd te puberaal, mogelijk zelfs puriel, voor, kies maar. Ik denk dat laatste, want ondertussen zie ik nog maar de helft van mijn scherm omdat ik als beloning voor de gore boortjesclub elf stickers op mijn scherm heb geplakt. Als OST van iets, zal dit inderdaad zeker werken, maar zo heb ik al een deel abums gehad hier.
 
Gisteren The Lovecraft Sextet vinyl ontvangen. Nieuw project van Jason Kohnen ( ex-Kilimanjaro). Niets vernieuwend, voor de liefhebbers van doomjazz zeker het aanschaffen waard. Zijn ander project Mansur is meer ambient gericht, gemengd met wat oosterse invloeden en vrouwenzang.
Ook zeer de moeite en uitgekomen op Denovali Records is Dictaphone. Minimalistische electronica met hier en daar wat saxofoon.
 
Korte samenvatting: interessante en goeie plaat maar ik heb ze op de verkeerde moment beluisterd.
Dit is iets dat ik moet beluisteren wanneer ik 's avonds bij een schemerlampje en met een goed glas, languit in de zetel of bed lig. Of goed in comfy leesstoel zit met de voeten op de verwarming, turend naar de duisternis buiten. En me dan kan verliezen in de muziek.
Helemaal in de muziek op gaan en ineens uit trance schieten wanneer de muziek ophoudt met spelen.
Met andere woorden: dit is muziek de pakt in de juiste setting. En die was er nu niet.

Niet dat ik het album niet apprecieer: ik hou van het trage en van de bij momenten heel melancholische sound. Maar ik kan me er niet in verliezen wanneer ik aan m'n pc zit met m'n headset op. Al waren er wel nummers die er uitsprongen bv Zwei Herzen aus Gold: daar passeert zo'n orgeltje in dat meteen met m'n aandacht gaat lopen.

Ik snap de verwijizingen naar soundtrack muziek wel: dit kan perfect onder één of andere film noir gezet worden. Bij de peinzende detective die in zien rokerige kantoor zit te peinzen waar de vermiste jonge deerne toch naar toe kan zijn. Ofzoiets.
Subnautica heb ik nooit gespeeld dus no clue of het daar ook bij past maar als @Gavin dat er linkt, ben ik opeens heel benieuwd naar dat game.
Om nog even te blijven door gaan over het soundtrack label: ik snap het dus maar ik ben er ook niet helemaal mee akkoord. In de juiste setting, ga ik mee op de muziek en laat ik die de beelden bepalen die in me opkomen. Kort gezegd: ik maak m'n film bij de soundtrack.
Het klinkt misschien wat zweverig maar met sommige platen lukt me dat perfect; met deze in de juiste setting ook, daar ben ik zeker van.

Tot slot nog even zeggen dat ik akkoord ben met @utred : echt somber wordt het nooit imo en ook de vergelijking met Kilimanjaro Darkjazz zie ik niet echt. Al ben ik dan weer wel niet akoord met je conclusie.

Anyway: weeral ééntje om nog eens op te zetten. Zoals wel meerdere aotw albums.
 
Qua vibe snap ik het wel, dit album heeft voor mij heel hard de sfeer van Taxi Driver. Muzikaal vind het dan weer iets te minimalistisch en gebeurt er te weinig. Zit nu aan het 5de nummer en het begint al te vervelen
 
Onder de juiste omstandigheden en mindset (lees: een paar glazen absint of whiskey), zou dit album misschien beter tot zijn recht komen dan op deze klaarlichte, zorgeloze woensdag. Het geheel doet inderdaad wat denken aan een Lynchiaanse trip, maar vergelijkingen met Killimanjaro Darkjazz Ensemble hoor ik dan weer niet. Dat is ook een totaal andere stijl imo. Dit is meer vrijblijvend, avant-garde en voor interpretatie vatbaar. Het houdt ook niet direct mijn aandacht vast, zoals andere darkjazz artiesten dat wel doen.

Een bijkomend gevaar bij avant-garde artiesten is dat ze vaak een bepaald esthetisch narratief vergeten te breien aan hun werk, waardoor de muziek soms 'doelloos' klinkt. Sommige luisteraars hebben dit graag, en dat begrijp ik zeker. Ik daarentegen ben echter een sucker voor meer thematische muziek, en in dat opzicht is Bohren totaal het tegenovergestelde imo.

Niet echt mijn ding dus, maar zeker geen slechte luisterbeurt!
 
UnFinished zei:
Onder de juiste omstandigheden en mindset (lees: een paar glazen absint of whiskey), zou dit album misschien beter tot zijn recht komen dan op deze klaarlichte, zorgeloze woensdag. Het geheel doet inderdaad wat denken aan een Lynchiaanse trip, maar vergelijkingen met Killimanjaro Darkjazz Ensemble hoor ik dan weer niet. Dat is ook een totaal andere stijl imo. Dit is meer vrijblijvend, avant-garde en voor interpretatie vatbaar. Het houdt ook niet direct mijn aandacht vast, zoals andere darkjazz artiesten dat wel doen.

Een bijkomend gevaar bij avant-garde artiesten is dat ze vaak een bepaald esthetisch narratief vergeten te breien aan hun werk, waardoor de muziek soms 'doelloos' klinkt. Sommige luisteraars hebben dit graag, en dat begrijp ik zeker. Ik daarentegen ben echter een sucker voor meer thematische muziek, en in dat opzicht is Bohren totaal het tegenovergestelde imo.

Niet echt mijn ding dus, maar zeker geen slechte luisterbeurt!
Klik om te vergroten...
Probeer toch zeker eens hun ouder werk!
 
Het niveau van de laatste albums ligt zo hoog dat ik maar niet vooruit geraak. Dit album kwam als een complete verrassing, heb het ondertussen al een paar keer geluisterd. Bij de eerste tonen dacht ik dat er een duistere metalplaat ging volgen, maar de sax maakte meteen duidelijk welke kant we uitgingen. Normaliter luister ik niet graag naar jazz (sorry als ik tegen schenen schop, maar ik "voel" het niet, het ontbreekt aan emotie voor mij), maar dit album luisterde ik graag, zelfs heel graag. 's Avonds in de zetel hangen, een nachtelijke autorit of ontspannen koken met een glas rode wijn... dit album is de perfecte sfeerschepper. Eentje waar ik waarschijnlijk nog een paar keer naar zal terugkeren en zal onthouden als de eerste jazz die ik kan appreciëren.
 
Check eens 'Ascenseur pour L'Échafaud' van Miles Davis. Dan kan je misschien onthouden dat je van grootmeester ook iets kan appreciëren. :wink:
 
In 3 woorden samengevat: Saai, vervelend, boring

:biglaugh:

Serieus nu, muziek waar ik gewoonweg de stemming, plaats en tijd niet voor vind.
Zitten heel wat tracks in die passen in een film en daar zou ik ze ook kunnen appreciëren maar zonder het visuele vind ik dit allemaal wat te oninteressant. Ironisch genoeg wel een gedurfde keuze voor AOTW.
 
Een van de bands die ik wel durf meepikken als ze live spelen, maar waar ik zelden (of eigenlijk nooit) thuis naar zal luisteren. Er is trouwens een link met Chronical Diarrhoea, een van de (slechte) bands uit de oerdagen van Nuclear blast records, compleet het tegenovergestelde van Bohren.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Aanmelden | Registreren
Terug
Bovenaan