Zelf heb ik een jaar in de VS gewoond (en 3 maand in Duitsland maar dat is te kort om echt de toeristenfase te ontgroeien). Door mijn vrouw heb ik ook een beeld van het leven in Mexico. Eigenlijk hebben we weinig dat ons hier houdt (praktisch geen familie), maar ik had hier wel een ok job, en nu hebben we hier ook een huis. Een paar bedenkingen:
Welvaart: ik moet
@Tonerider gelijk geven, je hebt hier met praktisch elke voltijdse job een ok leven. Dat is zeker een groot verschil met de VS en Mexico, waar het systeem veel kapitalistischer en competitiever is. Uit eigen ervaring: ik ben linkser en met een groter "ik Europeaan"-gevoel teruggekomen vanuit de VS. Ja, je verdient meer, en al die extra verzekeringen en kosten kan je met een goed loon best wel trekken. Maar ik (als iemand die hier gevormd is natuurlijk) ben toch blij met het idee dat ik hier ongeacht mijn werk/vermogen naar de dokter kan gaan, en dat ik nu al niet moet beginnen sparen voor als mijn eventuele kinderen willen studeren is ook leuk. Ook is het gewoon veel gejaagder, 20 dagen verlof is hier het minimum, daar voor velen een wensdroom. Kinderen hebben is daar zeker niet eenvoudiger dan hier. Mexico spiegelt zich wat aan de VS, maar dan natuurlijk met een armere bevolking. Als je daar in een dorp opgroeit is je lot meestal bezegeld (de film Chicuarotes schetst de sfeer, voor de liefhebbers).
Natuurlijk, de keerzijde is dat als iemand met een goed diploma ik, als ik werk vind volgens diploma, beter zou verdienen in een Mexico/VS dan hier. Dat is niet eens relatief, in de VS hebben ex-collega's nu mooi over de $ 100 000 per jaar, en in Mexico heb je door de grotere ongelijkheid ook genoeg mensen die geld verdienen als slijk (al dan niet met behulp van wat nepotisme/corruptie).
Het land zelf: hiermee bedoel ik dan effectief de aardrijkskunde laat ons zeggen. Wel, we ontbreken hier de uitgestrekte natuur die ze in veel landen, zeker in de Nieuwe Wereld, wel hebben. Daar ga je de stad uit en kan je op een uur soms in niemandsland staan tussen de bossen en meren. Hier hebben we de Ardennen, wat niet slecht is maar de wauw-factor is kleiner. Ook hebben we onze geschiedenis, we hebben alles van fauna dat ons stoorde de voorbije 1000'en jaren uitgeroeid, dus we moeten het doen met wat overblijft.
Maar, een mooi bonus, onze kleinschaligheid! Het is echt iets dat wij als Belgen moeilijk kunnen appreciëren omdat we het gewoon zijn, maar met de wagen (of openbaar vervoer) sta je in geen tijd gewoon in een ander land. Ook onze desastreuze ruimtelijke ordening heeft voordelen, je kan in een landelijke gemeente wonen, met zicht op velden of een bos, en toch in geen tijd in een stad staan. In veel landen niet evident.
Als Belg heb ik ook totaal niets met het weer, zeker niet met warm weer, dus voor mij geen argument. Voor mijn vrouw ligt dat anders, meer zon en warmer zouden haar heel gelukkig maken.
Cultuur: ik denk dat we vaak onderschatten, of niet naar waarde schatten, wat een rijke cultuur en geschiedenis onze streek heeft. Middeleeuwse stadscentra, onze bewogen geschiedenis binnen Europa, ... Laat ons zeggen dat ik het een spijtige zaak vind dat velen daar vaak een soort post-it van herinneren voor politieke doeleinden. Ook onze keuken, met kwaliteitsingrediënten, is iets dat we best mogen appreciëren. Het is misschien de Mexicaanse keuken niet, maar ze moet er niet voor onderdoen. Iets dat ik in de VS toch wel miste waren onze eenvoudige, sobere gerechten mét smaak. Daar had ik vaak de indruk dat iets 20 ingrediënten met evenveel sterke smaken moest hebben...om er dan smaakloze cheddar en zoute bacon op te doen want dat maakt alles beter.
De mensen: ik ben er zelf één dus ik vond onze manier van doen de standaard en perfect in orde tot ik andere oorden opzocht. Nu goed, geen reden om negatief te zijn, ik denk dat we zeker redenen hebben om trots te zijn. We hebben een zekere vorm van discipline denk ik wel, een soort "down to earth" mentaliteit. Zeker dat laatste kon ik opnieuw appreciëren nadat in de VS alles ofwel GEWELDIG ofwel VERSCHRIKKELIJK was. Ik voel me ook trots wanneer ik op een van de vele fb-groepen waar mijn vrouw in zit een Mexicaan zie informeren of hij naar hier zou kunnen komen wonen, en er dan mensen op reageren dat het kan maar het moeilijk is want "die Belgen hebben allemaal een master en spreken 3 talen". Zwaar overdreven, maar we worden wel niet slecht ingeschat hoor.
Wat mij soms stoort is dat kleinburgerlijk trekje, het idee dat sommigen hebben dat de wereld eindigt buiten de grenzen van hun gemeente, of toch hun land, en daarbuiten is het "hic sunt leones". Ik heb vrienden van vroeger, die niet echt omkonden met het feit dat ik een vriendin uit het buitenland had (en dan nog buiten Europa!!) en opmerkingen maakten die je eerder verwacht wanneer je thuiskomt met iemand uit Somalië. Het moet ook gezegd zijn: ik heb al van hopen van mijn expat-vrienden en mijn vrouw gehoord dat wij weinig avontuurlijk moeten zijn, omdat je echt moeilijk Belgen kan vinden in het buitenland. Of dat nu klopt weet ik niet, feit is dat ik vrienden heb die naar een buurgemeente verhuizen als een soort van exodus zien.
We zijn ook gemiddeld ongeloofelijk gesloten naar nieuwelingen. Niet boertig, eerder heel beleefd denk ik, maar gesloten. Als je een bende Mexicanen ontmoet wordt je snel aanvaard, en beschouwen ze je al snel als een vriend. Bij Amerikanen ook, al wil het (zelf ondervonden) stereotype dat ze de dag erna je niet meer kennen. Hier is het toch heel hard afwachten wat die nieuwe allemaal zegt, en zeker niet meteen grote vrienden worden. Soit, het kan een indruk zijn.
Bon, veel te lange post om te komen tot de conclusie. Ja, ik woon hier graag. Logisch ook, ik ben van hier dus alles is min of meer zoals ik gewoon ben. Maar door hier eens niet te wonen merk je wel zaken op die minder zijn. Overigens mag heel de politiek hier ook wel efficiënter met onze 6 regeringen en wat nog. Maar al bij al, stel dat wij aan kinderen beginnen, ik zou ze graag hier zien opgroeien. Niet in de eeuwige competitie in de VS, en niet in de soms toch wel onveiligheid van Mexico. Mijn vrouw stond hier versteld van hoe mensen hun naam onder een deurbel zetten ("maar dan weet iedereen je wonen") en hoe een kleuterschool amper beveiligd is ("iedereen loopt gewoon binnen, wat als iemand een kind meeneemt"). Wil dat zeggen dat we hier voor altijd blijven? Ik weet het niet. Wat mij wat doet nadenken is hier ouder worden; ik vind niet dat wij mooi omgaan met oudere mensen. De hele corona-situatie heeft dat nog scherper gesteld. Mits geen zotte zaken tegen te komen, zouden we anderzijds mooi kunnen leven met ons pensioen in Mexico, en wel een huishoudhulp kunnen vinden voor wanneer het nodig is. Dusja, wie weet
PS: dit zijn zo het soort zaken waar het thuis al eens over gaat, met mijn vrouw die ook al wat heeft rondgezwerfd, dus ik schrijf er nogal gemakkelijk een bak tekst over.