Draknek

Ik ben reeds een paar uur met A Monster’s Expedition aan de slag, en ik zit wederom vast. Het is niet de eerste keer dat dit gebeurt, het zal ook niet de laatste zijn. Alleen zit ik nu muurvast. Ik sta op een simpel eilandje en om verder te komen moet ik gewoon een boomstam omduwen zodat ik mijn expeditie verder kan zetten. Meer hoef ik in de game niet te doen. Het is gewoon boomstammetjes omduwen en mijn pad vervolgen, geen raketwetenschap. Dus waarom blokkeert die vermaledijde stam het pad van een andere boom die ik moet gebruiken als brug? Ik sta daadwerkelijk gestrand op dit lullige kleine eilandje en de uitkomst is, stel je voor, een puzzel voor me. Maar dan komt het, zelfs al laat het beschamend lang op zich wachten, het ‘Aha’-momentje. Nee, we gaan niet spontaan “Take on me” beginnen kwelen, ik heb het uiteraard over dat moment waarop je iets uitprobeert dat onmogelijk de oplossing kan zijn, toch? Blijkbaar wel dus.

Het ritueel verbranden van zaken die negatieve gevoelens met zich meedragen, kan bevrijdend werken en een soort van innerlijke rust laten wederkeren die geruime tijd zoek was. Bij dit fenomeen moet ik meteen denken aan een aflevering van Friends waar de dames valentijn noodgedwongen als vrijgezel moeten vieren en als troost zich dan maar ontdoen van de achtergebleven spullen van hun ex-vriendjes. Wanneer Rachel echter de grappa van haar Italiaanse macho en tevens notoire rokkenjager Paolo in het vuur smijt, ontstaat er een brand die uiteraard door drie knappe en gewillige brandweermannen wordt geblust. Uiteindelijk kan er toch nog worden gesproken van een geslaagde valentijn. Zelf ben ik niet zo avontuurlijk aangelegd en kies ik ervoor om mijn emoties weg te eten. Evenveel plezier en minder drama, daar teken ik voor. De makers van Bonfire Peaks gebruikten dit concept bij de ontwikkeling van hun puzzelgame. Of het spelen even bevrijdend werkte als het verorberen van een berg...