Ik ben reeds een paar uur met A Monster’s Expedition aan de slag, en ik zit wederom vast. Het is niet de eerste keer dat dit gebeurt, het zal ook niet de laatste zijn. Alleen zit ik nu muurvast. Ik sta op een simpel eilandje en om verder te komen moet ik gewoon een boomstam omduwen zodat ik mijn expeditie verder kan zetten. Meer hoef ik in de game niet te doen. Het is gewoon boomstammetjes omduwen en mijn pad vervolgen, geen raketwetenschap. Dus waarom blokkeert die vermaledijde stam het pad van een andere boom die ik moet gebruiken als brug? Ik sta daadwerkelijk gestrand op dit lullige kleine eilandje en de uitkomst is, stel je voor, een puzzel voor me. Maar dan komt het, zelfs al laat het beschamend lang op zich wachten, het ‘Aha’-momentje. Nee, we gaan niet spontaan “Take on me” beginnen kwelen, ik heb het uiteraard over dat moment waarop je iets uitprobeert dat onmogelijk de oplossing kan zijn, toch? Blijkbaar wel dus.
Het monster uit onze expeditie is een klein mormeltje dat op schooluitstap lijkt naar een soort Bokrijk dat volledig in het teken staat van die rare wezens genaamd mensen. Englandland (geen spelfout), zoals de plek heet, is opgebouwd als een archipel waar op diverse eilandjes artefacten uit de menselijke cultuur te bewonderen zijn. Klein detail, er zijn dus geen bruggen. Als een soort doe-activiteit is het jouw taak om de strategisch geplaatste bomen om te duwen om zelf je oversteekplaats te maken. Er zijn twee verschillende soorten bomen, maar het komt er grotendeels dus gewoon op neer om die op de juiste manieren om te duwen. Als je nu als lezer bij jezelf denkt dat dit wel erg simpel klinkt, dan heb je echt liggen suffen bij het lezen van de intro. De eilanden werpen zo veel obstakels voor je monsterlijke poten dat je jezelf echt vragen gaat stellen over de geestelijke toestand van de malloten die deze museumtour in elkaar hebben gestoken.
Rol jezelf in de problemen
Honderden van die kleine eilandjes zijn er, gehuld in een mist die enkel verdampt wanneer je een nieuwe locatie aandoet. Dat doe je dus door geïmproviseerde bruggen van boomstammen te maken, maar die kun je dus enkel in heel specifieke richtingen duwen. Het spel is in feite opgesteld als een raster en jouw taak komt er dus op neer om uit te zoeken in welke richtingen je kan manoeuvreren en hoe je hindernissen kan omzeilen. Want ja, boompjes duwen klinkt dus makkelijk zat, maar als er rotsen of andere obstakels in de buurt liggen vergaat het lachen je snel. Je kan ook niet als een gek gewoon elk boompje dat je ziet gaan duwen, want ook daarmee zorg je voor mogelijke hinderpalen. Het voelt behoorlijk lullig om terug te moeten gaan naar een vorig eiland omdat een boom die je daar omver hebt geduwd je nu tegenwerkt. Gelukkig dat er een knop is die je toelaat om gemaakte fouten terug recht te zetten en opnieuw te proberen.
De rustgevende vrijheid om het fout te doen
Het valt niet genoeg te benadrukken dat dit een heel simpel concept is, maar dat dit daarom niet bepaald een simplistisch spelletje oplevert. Er is geen tijdslimiet, er zijn geen strafpunten voor fouten maar je wordt ook niet bij het handje genomen. Dat betekent dat je meerdere richtingen uit kan en ook meerdere oplossing voor een puzzel kan hebben en meerdere manieren om te stranden op een eiland. Geen nood, je kan altijd blijven proberen of even een stap terugzetten en een ander pad zoeken.
Dat levert een behoorlijk ontspannend spel op waar je dus de vrijheid krijgt om jezelf in nesten te werken, maar met wat zoeken ook altijd de mogelijkheden vindt om jezelf er terug uit te helpen. De oplossing is nagenoeg altijd voor de hand liggend zodra het kwartje valt. Je moet gewoon … sorry voor de flauwe grap … door de bomen het bos kunnen zien. De zachte beelden, rustige muziek en artefacten die je kan ontdekken maken uiteindelijk het relaxte plaatje compleet. Het is bij momenten oprecht grappig om te zien met welke blik deze monsters naar onze menselijke beschaving kijken. Op die manier voelt elk museumstuk dat je kan bezichtigen als een beloning op je pad van boomstronken.
Het monster uit onze expeditie is een klein mormeltje dat op schooluitstap lijkt naar een soort Bokrijk dat volledig in het teken staat van die rare wezens genaamd mensen. Englandland (geen spelfout), zoals de plek heet, is opgebouwd als een archipel waar op diverse eilandjes artefacten uit de menselijke cultuur te bewonderen zijn. Klein detail, er zijn dus geen bruggen. Als een soort doe-activiteit is het jouw taak om de strategisch geplaatste bomen om te duwen om zelf je oversteekplaats te maken. Er zijn twee verschillende soorten bomen, maar het komt er grotendeels dus gewoon op neer om die op de juiste manieren om te duwen. Als je nu als lezer bij jezelf denkt dat dit wel erg simpel klinkt, dan heb je echt liggen suffen bij het lezen van de intro. De eilanden werpen zo veel obstakels voor je monsterlijke poten dat je jezelf echt vragen gaat stellen over de geestelijke toestand van de malloten die deze museumtour in elkaar hebben gestoken.
Rol jezelf in de problemen
Honderden van die kleine eilandjes zijn er, gehuld in een mist die enkel verdampt wanneer je een nieuwe locatie aandoet. Dat doe je dus door geïmproviseerde bruggen van boomstammen te maken, maar die kun je dus enkel in heel specifieke richtingen duwen. Het spel is in feite opgesteld als een raster en jouw taak komt er dus op neer om uit te zoeken in welke richtingen je kan manoeuvreren en hoe je hindernissen kan omzeilen. Want ja, boompjes duwen klinkt dus makkelijk zat, maar als er rotsen of andere obstakels in de buurt liggen vergaat het lachen je snel. Je kan ook niet als een gek gewoon elk boompje dat je ziet gaan duwen, want ook daarmee zorg je voor mogelijke hinderpalen. Het voelt behoorlijk lullig om terug te moeten gaan naar een vorig eiland omdat een boom die je daar omver hebt geduwd je nu tegenwerkt. Gelukkig dat er een knop is die je toelaat om gemaakte fouten terug recht te zetten en opnieuw te proberen.
De rustgevende vrijheid om het fout te doen
Het valt niet genoeg te benadrukken dat dit een heel simpel concept is, maar dat dit daarom niet bepaald een simplistisch spelletje oplevert. Er is geen tijdslimiet, er zijn geen strafpunten voor fouten maar je wordt ook niet bij het handje genomen. Dat betekent dat je meerdere richtingen uit kan en ook meerdere oplossing voor een puzzel kan hebben en meerdere manieren om te stranden op een eiland. Geen nood, je kan altijd blijven proberen of even een stap terugzetten en een ander pad zoeken.
Deze expeditie voelt behoorlijk zen, zelfs wanneer je weer eens vastzit.
Dat levert een behoorlijk ontspannend spel op waar je dus de vrijheid krijgt om jezelf in nesten te werken, maar met wat zoeken ook altijd de mogelijkheden vindt om jezelf er terug uit te helpen. De oplossing is nagenoeg altijd voor de hand liggend zodra het kwartje valt. Je moet gewoon … sorry voor de flauwe grap … door de bomen het bos kunnen zien. De zachte beelden, rustige muziek en artefacten die je kan ontdekken maken uiteindelijk het relaxte plaatje compleet. Het is bij momenten oprecht grappig om te zien met welke blik deze monsters naar onze menselijke beschaving kijken. Op die manier voelt elk museumstuk dat je kan bezichtigen als een beloning op je pad van boomstronken.
Conclusie
A Monster’s Expedition is een fijn klein spel dat met leuke puzzels en een relaxte atmosfeer weet te bekoren. Het zit toegankelijk in elkaar, maar vereist wel je aandacht om steeds verder te komen. Dat je zelfs wanneer je weer eens stevig in de problemen komt wil blijven proberen, illustreert perfect waarom dit een expeditie is die het ondernemen waard is.
Pro
- Sfeervol klein puzzelspel
- Puzzels hebben altijd een logica
- Vrijheid
Con
- Je kan makkelijk vast komen te zetten
- De occasioneel erg moeilijke puzzel kan voor wat frustratie op je rustige tocht zorgen
8
Over
Beschikbaar vanaf
19 mei 2022
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- Mobile
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Puzzle
Ontwikkelaar
- Draknek
Uitgever
- Draknek
