Arcturus
Legacy Member
Hallo,
Naar aanleiding van een andere topic, leek me dit toch eens interessant om deze thread/poll op te starten.
Zelfs in de tijd van vandaag zijn mentale stoornissen / ziekten nog steeds een taboe, alhoewel deze allemaal wetenschappelijk bewezen zijn.
Vorige week is een "bekend" persoon uit de radiowereld naar buiten gekomen met zijn paniek en angststoornis in de hoop om dit toch wat minder taboe te maken.
De poll is anoniem, maar je mag natuurlijk als je wilt, zelf wat uitleg bij je situatie geven.
Mijn verhaal : Vroeger toen ik 12 jaar was had ik redelijk last van dwangneurosen. Het was net alsof je de opdracht kreeg om bepaalde dingen te doen.
Ik heb dit zelf voor mijn 14de overwonnen, maar dan begon ik last te krijgen van angststoornissen.
Iedere keer ik naar school moest, was ik extreem zenuwachtig met alle klachten van dien.
Ik had ook moeite om voor groepen te spreken. Was altijd bang als het toneel of spreekbeurt was.
Ik had ook schrik in cinema's en aula's. Het is geen claustrofobie, want in kleine ruimtes en liften had ik geen schrik. Het is eerder situaties waar je bang bent de controle te verliezen en waar je niet direct weg kan. Uiteindelijk begin je ook angst voor de angst te krijgen en geraak je in een vicieuze cirkel.
Na mijn studententijd werd dit minder, maar dan kreeg ik een oogziekte, nl nystagmus, waardoor ik, als ik op bepaalde dingen wil focussen, ik alles dubbel zie. Uiteindelijk begon dit ook mentaal door te wegen.
Ik had net mijn rijbewijs gehaald en een week later kon ik niet meer met de auto rijden. Het is nu al 6 jaar geleden dat ik nog gereden heb.
Tv en PC gaan heel moeilijk. Soms kan ik niet naar mijn gsm kijken, of een boek lezen en zoveel meer. Uiteindelijk begon ik er ook van in de put te geraken en mijn angst-en paniekstoornis begon weer de kop op te steken. Tot op de dag van vandaag heb ik hier nog altijd last van. Ook heb ik chronische hyperventilatie, wat ook nog van alles met zich meebrengt.
Ik neem niets van medicatie, maar ik ben wel van plan om het toch met een psychiater eens grondig aan te pakken, omdat ik na x-aantal tijd toch wel eens gelukkig wil zijn.
Ik was altijd tegen medicatie, maar als ik kan kiezen om bijv nog 40 jaar gelukkig (min of meer) ( want weet niet hoe die oogziekte verder gaat ) te zijn met medicatie, of, 40 jaar iedere dag me erdoor slepen, dan is de keuze vlug gemaakt.
Ook heb ik door dit alles veel gemist in mijn leven.
Ik had wel altijd genoeg vrienden op school en erbuiten, maar dingen zoals reizen was altijd moeilijk en is niet veel gebeurd.
Ook mijn eerste serieuze vriendin moet nog steeds komen.
Ik ben er 26 btw.
nu, jullie.
Naar aanleiding van een andere topic, leek me dit toch eens interessant om deze thread/poll op te starten.
Zelfs in de tijd van vandaag zijn mentale stoornissen / ziekten nog steeds een taboe, alhoewel deze allemaal wetenschappelijk bewezen zijn.
Vorige week is een "bekend" persoon uit de radiowereld naar buiten gekomen met zijn paniek en angststoornis in de hoop om dit toch wat minder taboe te maken.
De poll is anoniem, maar je mag natuurlijk als je wilt, zelf wat uitleg bij je situatie geven.
Mijn verhaal : Vroeger toen ik 12 jaar was had ik redelijk last van dwangneurosen. Het was net alsof je de opdracht kreeg om bepaalde dingen te doen.
Ik heb dit zelf voor mijn 14de overwonnen, maar dan begon ik last te krijgen van angststoornissen.
Iedere keer ik naar school moest, was ik extreem zenuwachtig met alle klachten van dien.
Ik had ook moeite om voor groepen te spreken. Was altijd bang als het toneel of spreekbeurt was.
Ik had ook schrik in cinema's en aula's. Het is geen claustrofobie, want in kleine ruimtes en liften had ik geen schrik. Het is eerder situaties waar je bang bent de controle te verliezen en waar je niet direct weg kan. Uiteindelijk begin je ook angst voor de angst te krijgen en geraak je in een vicieuze cirkel.
Na mijn studententijd werd dit minder, maar dan kreeg ik een oogziekte, nl nystagmus, waardoor ik, als ik op bepaalde dingen wil focussen, ik alles dubbel zie. Uiteindelijk begon dit ook mentaal door te wegen.
Ik had net mijn rijbewijs gehaald en een week later kon ik niet meer met de auto rijden. Het is nu al 6 jaar geleden dat ik nog gereden heb.
Tv en PC gaan heel moeilijk. Soms kan ik niet naar mijn gsm kijken, of een boek lezen en zoveel meer. Uiteindelijk begon ik er ook van in de put te geraken en mijn angst-en paniekstoornis begon weer de kop op te steken. Tot op de dag van vandaag heb ik hier nog altijd last van. Ook heb ik chronische hyperventilatie, wat ook nog van alles met zich meebrengt.
Ik neem niets van medicatie, maar ik ben wel van plan om het toch met een psychiater eens grondig aan te pakken, omdat ik na x-aantal tijd toch wel eens gelukkig wil zijn.
Ik was altijd tegen medicatie, maar als ik kan kiezen om bijv nog 40 jaar gelukkig (min of meer) ( want weet niet hoe die oogziekte verder gaat ) te zijn met medicatie, of, 40 jaar iedere dag me erdoor slepen, dan is de keuze vlug gemaakt.
Ook heb ik door dit alles veel gemist in mijn leven.
Ik had wel altijd genoeg vrienden op school en erbuiten, maar dingen zoals reizen was altijd moeilijk en is niet veel gebeurd.
Ook mijn eerste serieuze vriendin moet nog steeds komen.
Ik ben er 26 btw.
nu, jullie.
ad: Niet dat ik direct weer depressief werd, maar alles werd ineens een stukje moeilijker, ik kreeg het elke dag zwaarder, heel mijn leventje bij elkaar houden was weer een enorme opgave,... Toen dus herbegonnen met die antidepressiva van overdag en nu is het allemaal toch wel een tikje lichter en draaglijker, doet deugd. Die om te slapen geraak ik niet vanaf, brol dat het is.
.