Zoon met mentale problemen wordt binnenkort 18. Wat met zeggenschap?

[soulreaper]

Ik weet niet of dit de juiste plek is, zo niet, gelieve te verplaatsen.

Situatieschets:

Onze zoon wordt 18 in maart. Maar hij lijdt aan PTSS, Waanvoorstellingen en "bedreigde persoonlijkheidsontwikkeling" Hij doet aan zelfverminking; en is deels suicidaal , Mij hebben ze vroeger altijd gezegd dat mensen die erover praten, het in meeste gevallen niet effectief zullen doen. Hij is in behandeling bij een CGG, bij zowel een psycholoog als psychiater. Hij krijgt medicatie, die hij in 80% van de gevallen gewoon niet neemt, ook al leggen wij ze hem voor zijn neus.

Ons probleem is echter, dat hij denkt dat als hij 18 wordt, wij geen zeggenschap meer hebben over zijn leven. Hij heeft een schenking gehad van zijn net overleden oma van 13000 euro, dus hij denkt dat hij daarmee kan doen wat hij wilt. Hij gaat 4 dagen per week naar school; donderdag heeft hij een therapiedag.

Zijn hobby is gitaar, waar hij op korte tijd echt wel goed is in geworden. Maar als wij hem om 23.30 duidelijk maken dat er 1) een schooldag aankomt en 2) zijn ouders wel vroeg opmoeten om te gaan werken, krijgen we de reactie, ik ben geen 11 meer. Hij krijgt een lunchpakket mee naar school, maar gaat tijdens de middagpauze fret kopen in den Aldi.

Hij doet geen zak in het huishouden, of het moet 5x gevraagd worden. En dan nog is het maar half gedaan...


Wij durven hem niet echt straffen, omdat we soms niet weten wie er de overhand heeft, de puberteit of de " mentale toestand"


Iemand die deze situatie erkend en raad kan geven, want de relatie met mijn vrouw staat ook op wankel, ook al trekken we in deze situatie wel aan hetzelfde touw.


Bedankt alvast.

 

[Mulan]

Begeleid zelfstandig wonen geen optie dan?

 

[Tijdloos]

Ten eerste, sterkte. Dit moet niet makkelijk zijn als ouder.

Mij hebben ze vroeger altijd gezegd dat mensen die erover praten, het in meeste gevallen niet effectief zullen doen

Hier zou ik persoonlijk toch mee oppassen. Dit komt een beetje van het idee dat mensen die doen voor aandacht te zoeken, de emo-beweging destijds etc. Maar ik spreek uit ervaring dat mensen die er over praten het daadwerkelijk ook doen. Sommige mensen lijden in stilte, sommige proberen er nog uit te krabbelen. Zowel 1 als 2 kunnen er uiteindelijk genoeg uit hebben. + het niet doen is niet altijd omdat het niet serieus is, dit kan ook zijn omdat het je niet lukt. Zelfmoord plegen is moeilijker dan je zou denken.

wij geen zeggenschap meer hebben over zijn leven.

Heeft hij een idee wat hij dan wil doen? Wil hij zodra hij 18 is alleen gaan wonen? En waarom? Hoe ziet hij zijn leven dan? Misschien kan dit een goed punt zijn om pijnpunten uit zijn leven aan te halen. Ik weet niet hoe de band tussen jullie is/was?

Maar als wij hem om 23.30 duidelijk maken dat er 1) een schooldag aankomt en 2) zijn ouders wel vroeg opmoeten om te gaan werken, krijgen we de reactie, ik ben geen 11 meer

Mogelijks een optie om hier wat afstand van zijn bestwil te nemen en over te schakelen op dat van jullie. Als in: Dat hij opblijft tot laat in de nacht maakt jullie niet uit (dus "je mag zelfstandig zijn") maar hij moet wel respectvol zijn dat hij zo laat geen lawaai meer zal maken (want zelfs als hij alleen gaat wonen kan je ook niet tot middernacht kabaal maken).

Wij durven hem niet echt straffen, omdat we soms niet weten wie er de overhand heeft, de puberteit of de " mentale toestand"

Uiteindelijk lijkt het me best dat jij nu met je vrouw kijkt wat voor jullie nodig is. Gaan jullie je beter voelen bij hem wel strikter aan te pakken? Doen. Gaan jullie je beter voelen bij gewoon te verwachten dat hij snachts stil is en jullie bij de rest neer te leggen, ook doen. Dit heeft ook veel effect op jullie, en je wil er ook niet met 3 onderdoor gaan.

Heeft hij al zelfmoordpogingen ondernomen? Het snijden en zelfmoord hoeven niet perse te linken, voldoende mensen die het ene wel doen en het andere nooit.

Nogmaals sterkte in ieder geval!

 

[Astrid]

Het moet hartverscheurend zijn om je eigen kind zo ongelukkig te zien. Het is wel hoopgevend dat hij een hobby heeft en ik zou hem daarin ook aanmoedigen.

Volgens mij is het op die leeftijd belangrijk om hem zoveel mogelijk z'n vrijheid te gunnen.

Weet je waarom hij de medicatie niet wil nemen? Ik zou hierover een gesprek proberen aan te gaan waarbij je duidelijk maakt dat je het beste wil voor hem, maar dat je hem niet kan/wil dwingen.

Ook over die schenking zou ik een gesprek hebben. Het is zijn verantwoordelijkheid om ermee te doen wat hij wil. Je kan hem wel wijzen op het feit dat het verstandig is om minstens een deel te sparen. Toon hem bv. wat het geld kan opbrengen als hij een deeltje in aandelen steekt ofzo.

Indien je echt bekommerd bent, kan je vragen aan de rechtbank om het ouderlijk gezag te verlengen via 'verlengde minderjarigheid'. Maar dit lijkt me niet gunstig voor de verstandhouding, dus zou ik te allen tijde vermijden.

Dat hij 's middags liever brol eet uit de Aldi en niet wil helpen in het huishouden, zou ik niet al te zwaar aan tillen. Ik moet de eerste puber nog tegenkomen die met plezier de afwas doet.

 

[recipe4hate]

Bij deze de titel wat verduidelijkt en verhuisd naar een beter geschikt forumonderdeel.

Ontopic: veel goeie moed!

 

[soulreaper]

Aan allen, bedankt voor de antwoorden.

1) zijn medicatie niet nemen: Ik denk niet dat het is dat hij ze niet wilt nemen, maar dat hij het effectief gewoon vergeet. ( ADD ?? )
2) Afgelopen week hebben we van 23u45 tot 03u30 op spoed gezeten omdat hij was flauw gevallen tijdens een optreden. 3de x intussen. Geen sporen van drugs, lichte intoxicatie van alcohol, maar onvoldoende om flauw vallen te verklaren
3) De psychiater komt met allerlei therapieen af, hij zegt daar dat hij dat wel ziet zitten, maar zodra we er thuis over beginnen, wimpelt hij het af? Spreekt hij gewoon de psy naar de mond?

Ik ben ook jong geweest, en ja, ik heb ook niet altijd met de volle goesting iets gedaan in het huishouden, maar ik deed het wel. Hij doet letterlijk niets. Wij hebben 3 regels voor hem. Blijf aan tafel zitten tot iedereen gedaan heeft met eten, de kippen zijn zijn verantwoordelijkheid,( die beestjes zouden intussen al 10x gestorven zijn, als ik er zelf niet voor zorgde) en helpen met tafel afruimen. Dus : Wij zetten sauzen, bestek etc weg, hij moet er enkel voor zorgen dat de BORDEN in de afwasmachine staan... Zijn bord zet hij in het toestel, de rest zet hij gewoon ernaast. Dit is toch gewoon pure uitdaging?

Zijn vrijheid gunnen? Als het avondeten klaar is, melden we het aan hem. Maar dan is hij met iets bezig, en dan krijgen we nadien het verwijt dat zijn eten koud is? Sinds kort moet hij het maar zelf opwarmen.... Hoeveel vrijheid wil je nog meer??

Hij krijgt 25 euro drinkgeld per week, al de rest wordt door ons betaald ( kledij, zijn hobby , etc)

Heel cru gezegd, zijn vorige "liefje " was misschien toxisch voor hem, maar die gaf hem tenminste een schop onder zijn gat. Zijn kamer lag proper, soms was ze zelf aan het opruimen, als we samen aten, ruimde ze samen op etc. Zijn huidige vriendin is een even grote tamzak als hij.

En wat nog het erge is : " Het is toch zo een behulpzame jongen , en hij speelt zo graag eens een gezelschapsspel" Als wij het eens vragen is het " No way'

Dit kwetst....

Oh ja, wij vertrouwen 1 van zijn vrienden niet, net degene waar hij het meeste mee optrekt. Afgelopen week spendeerde onze zoon 20 euro in Mc Donalds, terwijl hij zegt dat zijn vriend hem getrakteerd heeft.

Gisteren vroeg hij mij ineens vanaf welke leeftijd men een visa kan aanvragen? Per geluk kan dat blijkbaar niet zomaar?

 

[Muñoz]

Moet hartverscheurend zijn om uw kind zo te zien.
Maar als ik het zo lees heeft hij denk ik het meeste problemen met dat je zijn leven zo hard wil controleren. Langs de ene kant compleet begrijpelijk (gezien zijn problematiek), maar langs de andere kant is dat misschien ook net de hoofdreden dat hij zo onhandelbaar is. Als hij al geen 20€ mag uitgeven (in de McDo of waar dan ook) zonder daar verantwoording voor te moeten afleggen aan wat, tja.

Wat is de oorzaak van die PTSS en welke medicatie neemt hij eigenlijk in (vermoedelijk antipsychotica)?

Gisteren vroeg hij mij ineens vanaf welke leeftijd men een visa kan aanvragen? Per geluk kan dat blijkbaar niet zomaar?

Een kredietkaart krijg je enkel maar als je een vast (en groot genoeg) inkomen hebt.

 

[.Sinister.]

Moest het een troost zijn:

De zaken die je aanhaalt (geen zak in het huishouden doen, lunch van thuis links laten liggen en ergens anders iets gaan halen) deed ik ook op die leeftijd. Hell, zelfs dat van dat bord wegzetten zal ik ooit ook wel gedaan hebben.

Ook gezelschapspellen spelen met mijn ouders was in die tijd echt een no-go voor mij, terwijl ik met mijn vrienden avonden (en nachten) kon doorspelen.
Alle tijdsbesteding samen met mijn ouders was voor mij in die tijd teveel...

Ik sprak amper met mijn ouders, ze wisten amper wat ik deed als ik niet thuis was en kenden mij dus ook bijna niet.

Mijn ouders werden hier ook hoorndol en verdrietig van, maar daar had ik indertijd lak aan.
Achteraf gezien zijn dit natuurlijk zaken waar ik absoluut niet fier op ben, maar ze zijn jammer genoeg wel gebeurd.

Verschil is wel dat ik verder geen mentale problemen had, dus mogelijk staat dit gedrag hier wel helemaal los van...

En zoals de post begonnen is: 'moest het een troost zijn' -> ondertussen ben ik 'volwassen' geworden en is de band met mijn ouders wel normaal te noemen.

 

[makila]

Verschil is wel dat ik verder geen mentale problemen had, dus mogelijk staat dit gedrag hier wel helemaal los van...

En zoals de post begonnen is: 'moest het een troost zijn' -> ondertussen ben ik 'volwassen' geworden en is de band met mijn ouders wel normaal te noemen.

Idem dito. Ik heb een hoog IQ en ik ben "misschien" ook een beetje autistisch omdat ik wel karakter trekken heb die daar op lijken (al kwam uit verschillende testen wel steeds 'negatief' als resultaat te voorschijn). Waardoor ik soms als 'abnormaal of ne rare' aanzien word. Maar ik heb geen mentale problemen of zo.

Toch deed ik als tiener ook echt alles fout wat ik ook maar fout kon doen om mijn ouders op stang te jagen.
Sommige tieners zijn gewoon zo. Dat hoort bij die jaren.

 

[Astrid]

Aan allen, bedankt voor de antwoorden.

1) zijn medicatie niet nemen: Ik denk niet dat het is dat hij ze niet wilt nemen, maar dat hij het effectief gewoon vergeet. ( ADD ?? )
2) Afgelopen week hebben we van 23u45 tot 03u30 op spoed gezeten omdat hij was flauw gevallen tijdens een optreden. 3de x intussen. Geen sporen van drugs, lichte intoxicatie van alcohol, maar onvoldoende om flauw vallen te verklaren
3) De psychiater komt met allerlei therapieen af, hij zegt daar dat hij dat wel ziet zitten, maar zodra we er thuis over beginnen, wimpelt hij het af? Spreekt hij gewoon de psy naar de mond?

Ik ben ook jong geweest, en ja, ik heb ook niet altijd met de volle goesting iets gedaan in het huishouden, maar ik deed het wel. Hij doet letterlijk niets. Wij hebben 3 regels voor hem. Blijf aan tafel zitten tot iedereen gedaan heeft met eten, de kippen zijn zijn verantwoordelijkheid,( die beestjes zouden intussen al 10x gestorven zijn, als ik er zelf niet voor zorgde) en helpen met tafel afruimen. Dus : Wij zetten sauzen, bestek etc weg, hij moet er enkel voor zorgen dat de BORDEN in de afwasmachine staan... Zijn bord zet hij in het toestel, de rest zet hij gewoon ernaast. Dit is toch gewoon pure uitdaging?

Zijn vrijheid gunnen? Als het avondeten klaar is, melden we het aan hem. Maar dan is hij met iets bezig, en dan krijgen we nadien het verwijt dat zijn eten koud is? Sinds kort moet hij het maar zelf opwarmen.... Hoeveel vrijheid wil je nog meer??

Hij krijgt 25 euro drinkgeld per week, al de rest wordt door ons betaald ( kledij, zijn hobby , etc)

Heel cru gezegd, zijn vorige "liefje " was misschien toxisch voor hem, maar die gaf hem tenminste een schop onder zijn gat. Zijn kamer lag proper, soms was ze zelf aan het opruimen, als we samen aten, ruimde ze samen op etc. Zijn huidige vriendin is een even grote tamzak als hij.

En wat nog het erge is : " Het is toch zo een behulpzame jongen , en hij speelt zo graag eens een gezelschapsspel" Als wij het eens vragen is het " No way'

Dit kwetst....

Oh ja, wij vertrouwen 1 van zijn vrienden niet, net degene waar hij het meeste mee optrekt. Afgelopen week spendeerde onze zoon 20 euro in Mc Donalds, terwijl hij zegt dat zijn vriend hem getrakteerd heeft.

Gisteren vroeg hij mij ineens vanaf welke leeftijd men een visa kan aanvragen? Per geluk kan dat blijkbaar niet zomaar?

Het is duidelijk dat hij met zichzelf in de knoop zit. En ik vind dat je als ouder daarvoor begrip moet opbrengen.

Ik vind dat je hem erg negatief lijkt te benaderen. Waarom voelt hij de noodzaak om te liegen over zoiets banaal als die 20 euro bij McDonalds? Blijkbaar heeft hij het gevoel dat hij niet zichzelf mag zijn bij jullie? Blijkbaar is geld ook wel een dingetje? Kunnen jullie hem motiveren om een weekendjob te doen?

Geef je hem soms complimenten? Bv. over z'n muziek, schoolwerk,... Toon je oprechte interesse in z'n bezigheden (zonder te willen controleren)?

Ik denk dat je eerst een liefdevolle band moet opbouwen. Dan zal zijn houding automatisch wel respectvoller worden.

Hij leidt blijkbaar aan PTSS e.a.? Dat is niet niks. Worden jullie ook betrokken door de psycholoog? Het lijkt me toch belangrijk dat jullie hem hierin ook kunnen ondersteunen.

 

[Sylverscythe]

Aan allen, bedankt voor de antwoorden.

1) zijn medicatie niet nemen: Ik denk niet dat het is dat hij ze niet wilt nemen, maar dat hij het effectief gewoon vergeet. ( ADD ?? )
2) Afgelopen week hebben we van 23u45 tot 03u30 op spoed gezeten omdat hij was flauw gevallen tijdens een optreden. 3de x intussen. Geen sporen van drugs, lichte intoxicatie van alcohol, maar onvoldoende om flauw vallen te verklaren
3) De psychiater komt met allerlei therapieen af, hij zegt daar dat hij dat wel ziet zitten, maar zodra we er thuis over beginnen, wimpelt hij het af? Spreekt hij gewoon de psy naar de mond?

Ik ben ook jong geweest, en ja, ik heb ook niet altijd met de volle goesting iets gedaan in het huishouden, maar ik deed het wel. Hij doet letterlijk niets. Wij hebben 3 regels voor hem. Blijf aan tafel zitten tot iedereen gedaan heeft met eten, de kippen zijn zijn verantwoordelijkheid,( die beestjes zouden intussen al 10x gestorven zijn, als ik er zelf niet voor zorgde) en helpen met tafel afruimen. Dus : Wij zetten sauzen, bestek etc weg, hij moet er enkel voor zorgen dat de BORDEN in de afwasmachine staan... Zijn bord zet hij in het toestel, de rest zet hij gewoon ernaast. Dit is toch gewoon pure uitdaging?

Zijn vrijheid gunnen? Als het avondeten klaar is, melden we het aan hem. Maar dan is hij met iets bezig, en dan krijgen we nadien het verwijt dat zijn eten koud is? Sinds kort moet hij het maar zelf opwarmen.... Hoeveel vrijheid wil je nog meer??

Hij krijgt 25 euro drinkgeld per week, al de rest wordt door ons betaald ( kledij, zijn hobby , etc)

Heel cru gezegd, zijn vorige "liefje " was misschien toxisch voor hem, maar die gaf hem tenminste een schop onder zijn gat. Zijn kamer lag proper, soms was ze zelf aan het opruimen, als we samen aten, ruimde ze samen op etc. Zijn huidige vriendin is een even grote tamzak als hij.

En wat nog het erge is : " Het is toch zo een behulpzame jongen , en hij speelt zo graag eens een gezelschapsspel" Als wij het eens vragen is het " No way'

Dit kwetst....

Oh ja, wij vertrouwen 1 van zijn vrienden niet, net degene waar hij het meeste mee optrekt. Afgelopen week spendeerde onze zoon 20 euro in Mc Donalds, terwijl hij zegt dat zijn vriend hem getrakteerd heeft.

Gisteren vroeg hij mij ineens vanaf welke leeftijd men een visa kan aanvragen? Per geluk kan dat blijkbaar niet zomaar?

Alles rond de mentale problemen is natuurlijk serieus en daarom ga je al naar specialisten. Dat flauwvallen is dan van het hyperventileren ofzo? Misschien dat dit eenvoudig kan verklaard worden door PTSS + een drukke omgeving? Wat zeggen de hulpverleners? Het is me ook niet duidelijk of hij nu ADD heeft of jij dat opwerpt.

Ik weet ook niet hoe zich dat manifesteert in het dagelijks leven, maar het merendeel van wat je hier als "storend gedrag" opgeeft lijkt me toch standaard pubergedrag hoor. Het hele "afzetten" tegen de ouders, en daar geen activiteiten mee willen doen, dat is toch ongeveer elke puber denk ik. Idem met niets willen doen in het huishouden, ik heb destijds thuis ook altijd dat verwijt gekregen, inclusief het "in mijn tijd deed ik het wel"-argument. Daarmee overtuig je geen puber, die ziet gewoon een zagende volwassene die in een andere wereld leeft (en in mijn geval, ook vooral in de zetel zit).

Ik zou eens vragen welke zaken hij in het huishouden wél wil doen, en zien wat hij zegt. Een gesprek dat niet escaleert daarover zal meer opbrengen dan hem te zeggen dat hij X en Y moet doen en dan kwaad te worden omdat hij het niet doet.

En al die geldzaken, mja, ik moet ook wel zeggen dat ik vind dat je veel aandacht lijkt te geven aan 20 euro die al dan niet naar McDonalds ging. Is het idee van "drinkgeld", niet dat hij ermee doet wat hij wil? Als hij al 3x naar de spoed is gegaan, en ze daar geen drugs vinden na een concert, zou ik dat toch wat loslaten hoor. Opnieuw hier: ik kreeg daar thuis ook commentaar op, hoe ik mijn geld "opdeed" aan onnozele zaken. Of hoe bepaalde vrienden "profiteurs" waren, omdat ik altijd BOB was. Na de 10de keer geef je dan ook een verhaal op in plaats van weer hetzelfde gezaag aan je hoofd te hebben hoor.

Dus kort gezegd, enerzijds spreek je over serieuze mentale problemen waarvoor hij toch specialisten ziet, maar anderzijds lijken veel van de ergernissen me nogal klassiek pubergedrag. Kan je niet eens met een van die specialisten praten hierover, die gaan toch beter kunnen inschatten of het iets is om je zorgen over te maken?

 

[Mulan]

Ik ben het met hierboven eens: normaal pubergedrag en ik lees ook nergens van de ouders "voor wat hoort wat".
Zakgeld wordt blijkbaar zonder voorwaarden gegeven? Tja, waarom zou je dan wèl moeite doen?
Medicatie en therapie "moet" ook blijkbaar niet want wat hangt er aan vast als die foert zegt?

 

[KingCunta]

Ik ben van mening dat, ook al heeft een kind issues zoals bij jou, er zeker geluisterd moet worden. Lijkt me persoonlijk dat jullie ook echt wel eens strenger moeten worden dan. Ja het is erg wat je kind doormaakt, maar je hebt ook een eigen leven en je moet daar niet aan onder doorgaan, hetzelfde met je relatie.

 

[ol666lo]

Ik zou persoonlijk ook strenger zijn maar minder micromanagen. Leg hem dat zo ook uit, dat gaat hij wel verstaan.
De (minimale) dingen die je vraagt staat tegenover dat hij meer vrijheid krijgt. De afwas 'jouw' probleem vs de rommel in de kamer zijn probleem. Hoeveel rommel hij maakt in zijn kamer maakt niet uit, maar het bord moet in de vaatwas bij wijze van spreken.

Neem verantwoordelijk medicatie en hij mag 's middags 'uitsteken wat hij wil'

 

[aXl_]

En al die geldzaken, mja, ik moet ook wel zeggen dat ik vind dat je veel aandacht lijkt te geven aan 20 euro die al dan niet naar McDonalds ging. Is het idee van "drinkgeld", niet dat hij ermee doet wat hij wil?

Hij zei:
"Oh ja, wij vertrouwen 1 van zijn vrienden niet, net degene waar hij het meeste mee optrekt. Afgelopen week spendeerde onze zoon 20 euro in Mc Donalds, terwijl hij zegt dat zijn vriend hem getrakteerd heeft."

Ik interpreteer dat meer als dat hij bezorgd is dat één van zijn vrienden van hem profiteert en hem laat betalen voor alles. 20€ in McDo is niet 1 menu.

 

[DarK-OnE]

Zijn er ook huishoudelijke taken die hij wel graag doet? Als puber wou ik ook geen tafel afruimen (ook al moest ik en deed ik dat wel). Ik ken uw zoon uiteraard niet maar misschien is hij meer een actief buitenkind en kun je hem blijer maken met het gras helpen (of laten) afrijden?

Mijn ouders verdeelden de taken thuis over mij, mijn broer en mijn zus. Het was eerlijk verdeeld en met een beurtrol moest iedereen eens helpen met het gras af te rijden, de tafel af te ruimen, afwasmachine inladen en uitladen, keuken stofzuigen,... Iedereen heeft zijn voorkeur van taken uiteraard en we konden onderling wisselen, zolang het maar gebeurd was. Dan waren er ook nog extra taakjes waarmee wij ietsje meer zakgeld konden verdienen. Dat ging over zeer kleine bedragen, maar bijvoorbeeld het poetsen van de auto's bracht ietsje meer zakgeld op. Als autoliefhebber deed ik dat graag en als arme student was elke extra cent mooi meegenomen. Op die manier leer je kinderen ook werken voor geld, de waarde van geld, hoe ze moeten sparen enz. Dat is een les van onschatbare waarde en ik ben heel blij dat mijn ouders ons zo opgevoed hebben.

Verder vind ik dat je als ouder wel enorm negatief spreekt over uw zoon. Zelf heb ik geen kinderen dus ik kan mij niet voorstellen hoe het moet zijn om zo'n 18jarige zoon te hebben, maar ik hoop wel dat als ik ooit een 18jarige zoon heb met mentale problemen dat ik er positiever over ben.

 

[Vierkant]

Eerlijk gezegd lijkt mij dit een situatie die niet één waarheid kent en waar het verhaal van de jongere in kwestie ook gehoord zou moeten worden. Een internetforum dient niet om bevestiging te krijgen als ouder dat hun zoon probleem x, y en z heeft en waar men dan oplossing A of B kan geven.

Ik raad jullie aan om te spreken met mensen die de nodige opleiding en expertise hebben in deze materie.

 

[Sylverscythe]

Hij zei:
"Oh ja, wij vertrouwen 1 van zijn vrienden niet, net degene waar hij het meeste mee optrekt. Afgelopen week spendeerde onze zoon 20 euro in Mc Donalds, terwijl hij zegt dat zijn vriend hem getrakteerd heeft."

Ik interpreteer dat meer als dat hij bezorgd is dat één van zijn vrienden van hem profiteert en hem laat betalen voor alles. 20€ in McDo is niet 1 menu.

Ja, ik interpreteer dat ook zo, maar anderzijds: die kerel is bijna 18 en moet dan verantwoorden waarom hij 20 euro uitgeeft en dat dit niet strookt met zijn verhaal.

Dat lijkt me nu toch ook niet zo leuk of noodzakelijk onder normale omstandigheden. Dat je als puber dan eens laat vallen dat je op je 18 jaar je geld zelf zal beheren, mja. Lijkt me gewoon dat de zaken wat op de spits gedreven zijn en je als ouder sommige zaken beter wat loslaat.

 

[Muñoz]

Idem dito. Ik heb een hoog IQ en ik ben "misschien" ook een beetje autistisch omdat ik wel karakter trekken heb die daar op lijken (al kwam uit verschillende testen wel steeds 'negatief' als resultaat te voorschijn). Waardoor ik soms als 'abnormaal of ne rare' aanzien word. Maar ik heb geen mentale problemen of zo.

Toch deed ik als tiener ook echt alles fout wat ik ook maar fout kon doen om mijn ouders op stang te jagen.
Sommige tieners zijn gewoon zo. Dat hoort bij die jaren.

Raar zijn is niet hetzelfde autisme eh. De stereotype "nerds" zijn ook raar, maar dat heeft niets met autisme te maken.

Ja, ik interpreteer dat ook zo, maar anderzijds: die kerel is bijna 18 en moet dan verantwoorden waarom hij 20 euro uitgeeft en dat dit niet strookt met zijn verhaal.

Dat lijkt me nu toch ook niet zo leuk of noodzakelijk onder normale omstandigheden. Dat je als puber dan eens laat vallen dat je op je 18 jaar je geld zelf zal beheren, mja. Lijkt me gewoon dat de zaken wat op de spits gedreven zijn en je als ouder sommige zaken beter wat loslaat.

Idd, dat is waar ik ook al op doelde. Als je al een heel drama ligt op te voeren omdat zoonlief 20€ heeft uitgegeven (aan drugs of hoeren zal't al niet zijn, dat kost wel wat meer ), dan moet je niet verschieten dat de relatie verzuurt.

 

[soulreaper]

Misverstandje even uit de wereld helpen. Over die 20 euro in de MC Do hebben we hem niet aangesproken. We stoorden ons eerder aan het feit dat hij ons een half uur ervoor belde, en dat zijn mama hem vertelde dat ze verse lasagna had gemaakt. En dat hij dan naar de fastfood gaat en dan een uur later geen honger heeft en ons laat zitten met het eten. Ook hier hebben we hem echter niets over gezegd.

Uit de opmerkingen die ik hier krijg, lijkt het erop als we gewoon zageventen van ouders zijn, maar hij komt met meer weg dan de gemiddelde puber. Het idee van "ik ben vroeger ook puber geweest" is geen vrijbrief om te doen en te laten waar men goesting in heeft.

ADD is geopperd door de therapeuten, omdat hij steeds meer bepaalde dingen maar half of niet afwerkt. Maar dat moet nog verder onderzocht worden.

Voorlopige diagnoses : PTSS, PLE's ( geen idee wat dit juist betekent, maar heeft iets met zijn waanvoorstellingen te maken ) en bedreigde persoonlijkheidsontwikkeling. ADD is nog niet gediagnosticeerd maar wel al al eens aangehaald.

En die kerel is bijna 18 opmerking? Hij mag dan 18 worden, maar in zijn gedrag en attitude is hij echt soms nog een kleiner kind ( vandaar "bedreigde persoonlijkheidsontwikkeling.) Vandaar onze zorgen wat er met hem gaat gebeuren als hij effectief 18 wordt.
Volgende week hebben we een gesprek met onze therapeut hierover.