Album of the week The Shins - Oh, Inverted World (2001)

Eerste nummer klonk mij te poppy in de oren, maar de rest vind ik best leuk!
Is dit Brits? (Google --> niet dus.) Het doet mij wel een heel klein beetje denken aan Britpop.
 
Net afgerond,ooit wel eens van de groepsnaam gehoord maar nooit de muziek ervan opgevangen of er zelf naar gezocht.
Ik vond de opener het beste van allemaal en ik dacht dit gaat iets worden.
Ik verwachtte meer van dat niveau maar helaas vond ik het vervolg minder goed.
Het is zeker en vast geen slecht album,maar past niet in mijn collectie.
Ik zal niet klagen als iemand dit spontaan door een of ander box laat klinken.
Ik vind het wel gepast om af te spelen tijdens road trips.

Ben ik verkeerd als ik zeg dat ze wat een beetje van de surf rock weg hebben van The Beach Boys.
The Who en The Beatles zullen ook wel inspiratiebronnen geweest zijn denk ik zo.
 
Gisteren na een dagje vage duistere Tri-Angle muziek geluisterd te hebben met The Shins naar huis gereden en dat was beter dan ik verwacht had.
Ik had het iets te poppy en oppervlakkig verwacht maar er zit weldegelijk meer in. Niet echt mijn stijl maar ik vond het wel aangenaam luisteren.

Straks nog eens aandachtiger luisteren, nu eerst Stikstof!
 
Tof om zoveel positieve berichten te lezen. The Shins konden een stuk bekender geworden zijn maar hebben bewust een groot deel voor independency gekozen. Misschien krijgt het daardoor hier ook wel wat meer lof.
 
Gisteren na een dagje vage duistere Tri-Angle muziek geluisterd te hebben met The Shins naar huis gereden en dat was beter dan ik verwacht had.
Ik had het iets te poppy en oppervlakkig verwacht maar er zit weldegelijk meer in. Niet echt mijn stijl maar ik vond het wel aangenaam luisteren.
Perfecte samenvatting imo. Na het fragment uit de film verwachte ik iets veel platter, iets zeemzoetigs en poppy.
Maar Ik ben aangenaam verrast. De opener, Caring is Creepy, heeft zelfs een ietwat duistere ondertoon vind ik. En net zoals @Avondland vang ik flarden van The Beatles op in bv Weird Divide en Pressed in a Book (dat orgeltje op de achtegrond door komt!).
Afsluiter The Past en Pending mag er ook wel zien, ik ben wel fan van die blazers en heeft een mooie outro. Ideaal slot imo.
Ik vind niet alles even goed, New Slang laat me bv helemaal koud, maar all in all zeker geen slechte plaat. In't algemeen aangenaam half uurtje gehad, meer moet dat soms niet zijn.
 
Wel, hier is een blast from the past. De eerste kennismaking met The Shins was voor mij ook, zoals voor zovelen, destijds de bewuste scène uit Garden State. Hoewel ik toen niet zo into dit soort beatles achtige folky softrock pop (als je het zo kan noemen, het is een album dat zich niet zo makkelijk laat definiëren). Het heeft in ieder geval een zeer dromerige klassieke 60's sound and I'm quite fond of it. Het is een eeuwigheid geleden dat deze nog heeft opgelegen dus bedankt om mij eraan te herinneren dat deze nog bestaat :D
 
Ik vind dit niet slecht, maar daar is het ook mee gezegd. Het vaker opzetten zie ik mezelf niet doen. Muzikaal zitten de nummers niet slecht ineen, maar het doet weinig met me. Ik vind het (voorlopig) te plat. Bij muziek als dit moet er voor mij echt iets heel boeiend gebeuren en niet continu voortkabbelen om het interessant te houden. Zelfs een snelle opeenvolging van korte nummers kon hier niet baten. :(

New Slang is blijkbaar een bescheiden hitje geweest, en dat was de eerste luisterbeurt ook direct het nummer dat mij het meeste aansprak. Heel het album gaf me 60's-vibes, en bij New Slang voelde ik bij momenten zelfs Simon en Garfunkel.
 
Ging te snel voorbij. Muziek die me om de een of andere reden happier maakt dan ik wil zijn.
Het korte 'Your algebra' en 'Pressed in a book', afgerond met 'The past en pending', doen me hunkeren naar een warme chocomelk aan een kachel.
Laat de koude maar komen!
 
Als volbloed Beatles-fan kon dit album me zeker bekoren.

Een diepgaand epos vol filosofische concepten is het zeker niet, maar het album blijft voor mij wel boeiend genoeg om méér te zijn dan wat leuke achtergrondmuziek.
 
Inderdaad hier en daar wat Beatles en Beach Boys waardoor ik wel blijf luisteren. Toch bekruipt mij soms het vieze gevoel van zo'n collegerock bandje à la Wheatus, maar waarschijnlijk zit ik daar verkeerd?
 
Op zich vind ik het wel ok al luistert het inderdaad wel weg als een blend van verschillende 60's artiesten. De stukken dat het meer naar Beatles neigt ben ik meer mee als de stukken die naar Beach boys neigen, al ben ik wel meer mee als dat ik dat met de beach boys ben. Hier en daar moet ik ook denken aan piper at the gates of dawn van pink floyd
 
Vandaag ook eindelijk met een ietwat frisse kop The Shins volledig kunnen beluisteren. Vorige vrijdag een poging gedaan maar vroegtijdig moeten afzetten. Ik kende deze groep ook nog niet. Het luistert om zich wel makkelijk weg en is aangenaam, maar echt memorabel is het voor mij niet omdat het niet volledig mijn ding is. Ook de nieuwe videoclip eens bekeken en beluisterd, dat was wel boeiend maar voor mij niet iets om dagelijks naar te luisteren. Desondanks een aangename kennismaking met The Shins gehad!

@DwightSchrute Welk nummer mag in de playlist?
 
Ik vind dat iedereen zo positief is :unsure:. Echt sorry @DwightSchrute, maar ik vond dit niet goed.

Ik zei initieel "MPDG music" ... maar mijn mening is nu omgeslagen naar de "creepy hipster nice guy die MPDG idoliseert" soundtrack. Ik heb hier eigenlijk een vergelijkbaar issue mee als bij Radiohead ... namelijk het beeld dat zich in mijn hoofd vormt irriteert mij gi-gan-tisch.
Bij Radiohead is dat een arrogante hipster eikel, bij uw plaat is dat een kerel die met een gitaar in het park gevoelig probeert te doen om chicks op te pikken. Examples you say?


Het klinkt allemaal zo ongelooflijk geforceerd gevoelig en breekbaar, met op stip de zang. En dan is het allemaal zo "zacht" gemixt om maar te zorgen dat niemand er een probleem mee kan hebben. Het resultaat klinkt dan nogal "plattekes" in mijn oor.

Voor de rest heb ik er weinig op aan te merken. Het springt er verder noch positief noch negatief uit. Het kan perfect opstaan als achtergrond muziek. Zoals ik zei... plattekes dus...
  • Know Your Onion, New Slang en Pressed in a Book vond ik OK (die laatste doet inderdaad wat aan de Beatles denken).
  • One by One doet mij heel licht aan VU denken, dus dat is mediocre, samen met Girl Inform Me.
  • Al de rest varieert van meh tot bleh, met Your Algebra als lowlight.

Excuse-me-je, I really tried.
 
Vandaag ook eindelijk met een ietwat frisse kop The Shins volledig kunnen beluisteren. Vorige vrijdag een poging gedaan maar vroegtijdig moeten afzetten. Ik kende deze groep ook nog niet. Het luistert om zich wel makkelijk weg en is aangenaam, maar echt memorabel is het voor mij niet omdat het niet volledig mijn ding is. Ook de nieuwe videoclip eens bekeken en beluisterd, dat was wel boeiend maar voor mij niet iets om dagelijks naar te luisteren. Desondanks een aangename kennismaking met The Shins gehad!

@DwightSchrute Welk nummer mag in de playlist?
Dat mag New Slang zijn
 
@Lint

The Shins is nu niet meteen een groep die ik associeer met gevoelig en breekbaar. Er zit genoeg variatie in het album om de meer gevoelige liedjes te doorbreken bv. Girl on the wing

Als het op de achtergrond mag opstaan is dat al meer dan genoeg :)
 
Ja ik ga deze eens luisteren (en misschien wat AOTW's inhalen de komende dagen & weken). Deze heb ik tot mijn grote verbazing al geluisterd blijkbaar... ergens in 2019. Vreemd. Ik herinner me er niet veel van. Ik kende de naam wel. Ik heb zelfs nog nummers vorig jaar beluisterd in augustus? 20 scrobbles in totaal. Vreemd, want zelfs van het nummer dat ik zes keer heb afgespeeld (New Slang) herinner ik me niets. Wat ik me wel herinner is dat iemand die ik volg op Spotify een of twee nummers van deze groep in haar afspeellijst heeft, wellicht dat ik daardoor dit al eens heb afgespeeld vorig jaar. Maar het album in zijn geheel luisteren in 2019, dat herinner ik mij niet meer.

Garden State nog niet gekeken, ging ik wel eens kijken. Een crush op Portman heb ik niet. Al vond ik haar knap in Thor. Haar beste film is wellicht Annihilation. Garden State is een film die me op papier niet ligt, dus wellicht zal dat niet de hoogste rating krijgen.

Tja, er stond een 4.0* op RYM en een 3.5* op MuMe. Als ik hier nog eens naar luister, associeer ik het inderdaad meer met de zomer, en ook een gevoel dat dit meer aansluit bij muziek zoals The Beatles en The Beach Boys, vooral het stemgeluid dan.

Het begint aarzelend. Maar als ik hun bekende hit tegenkom die ik al zes keer heb geluisterd, doet het gewoon te weinig met me. De Beatles-invloed is heel érg duidelijk. Instrumenteel is het misschien lichtjes anders, maar vooral qua stem is dat bijna heel John Lennon of die van The Beach Boys, misschien is het nog eerder dat laatste. Nu en dan hoor ik eens een mooie klank, maar houdt het dit niet vol. Herkenbaarheid, tja misschien voor anderen, maar voor mij komt het duidelijk niet.

Echt slecht vind ik het niet, maar ik vind het teveel een niemendalletje dus ik verlaag naar 7/10, en dat is al vanuit mijn milde ratingschaal.
 
Laatst bewerkt:
Terug
Bovenaan