Een serie maken over een abstract strategisch spel dat je haast uitsluitend vanuit het vogelperspectief bekijkt; hoe begin je daar in godsnaam aan? Zeker als je vervolgens beseft dat de MOBA (kort voor Multiplayer Online Battle Arena) in kwestie ondertussen meer dan 140 noemenswaardige personages kent, in een universum dat Riot Games steeds blijft uitbreiden. Intimiderend voor eender welke regisseur dus om een samenhangend verhaal te vormen wanneer er een belachelijke hoeveelheid van potentiële invalshoeken bestaat, laat staan dat het minstens zes jaar duurde alvorens alle relevante partijen tevreden waren over hun behind-the-scenes voorbereidingen. Hun langetermijnvisie hebben ze nu eindelijk voor ogen, en alle logistieke uitdagingen (zoals het eigenhandig trainen van gespecialiseerd personeel) liggen alsook achterwege, maar slaagt Arcane er überhaupt in om te boeien?
Fans van League of Legends zullen de twee centrale hoofdpersonages onmiddellijk herkennen: het plot volgt de vormende jaren van Vi en Powder, zusters die van kleins af aan traumatiserende evenementen meemaakten in een omgeving waar de hiërarchie van maatschappelijke klassen met een ijzeren hand wordt geregeerd. De machthebbende individuen van Piltover, een luxueuze stad met tal van technologische innovaties, tonen weinig interesse in het armzalige en vervuilde Zaun, een naburige regio waar (net als Vi en Powder) duizenden inwoners als verschoppeling trachten te overleven. Met als gevolg dat het voor de twee familieleden (en hun kompanen) bijzonder aantrekkelijk is om regelmatig iets te stelen uit Piltover, hoewel tijdens de eerste aflevering hun plannen fout lopen wanneer ze onverwachts in het bezit komen van een belangrijk voorwerp. “All hell breaks loose!” zoals men daarna zou zeggen, waardoor kijkers al gauw kennis maken met allerlei personages met diverse achtergronden en motivaties.
“I wake up to the sounds of the silence that allows”
Dankzij de bovenstaande inleiding duurt het niet lang vooraleer de spanningen bij iedereen hoog oplopen, want de schrijvers achter de serie bedachten verscheidene scenario's die gedurende negen afleveringen simultaan vooruit marcheren. Sommige gebeurtenissen daarvan leunen op een fundamentale oorsprong die reeds bestond in de lore van League of Legends, andere narratieve elementen daarentegen zijn eigen aan Arcane zelve, om zo meer leven in te blazen in bijvoorbeeld een specifiek personage of een bepaald stukje cultuur tussen de twee eerder vermelde districten. Raad ik daardoor aan om eerst een hoop informatie op te zoeken om zo eventueel Arcane meer te appreciëren, zij het de officiële stripverhalen of het bestuderen van een Wikipedia? Ik geef u een volmondige “neen,” want hier fungeert het eerste seizoen voornamelijk als een alleenstaande kennismaking. Tuurlijk, af en toe zijn de afleveringen versierd met verwijzingen - zoals de inclusie van een geschrapt in-game voorwerp - maar meestal zijn deze ofwel aan de minuscule kant, ofwel hinten ze in het beste geval naar (voorlopig) theoretische voorafschaduwingen …
Omdat men de instapdrempel met andere woorden voldoende verlaagde, is het dus voor de gemiddelde onwetende kijker makkelijk om geëntertaind te geraken terwijl alles ontplooit. Om te beginnen ontwikkelt het verhaal meestal op een stevig tempo, met een aardige balans van actievolle sensatie en meer introspectieve scènes die iets anders beginnen op te bouwen, zoals een stand van zaken wegens sociale stigmata. Redelijk wat personages beschikken over voldoende charisma, deels mogelijk gemaakt door capabele optredens van (meestal fatsoenlijke) stemacteurs of -actrices. Het eigenlijke script echter kon in meerdere instanties wel beter geschreven worden: soms springt men een beetje abrupt naar x of y climax, en subtiliteit is niet exact Arcane’s sterkste troef wat betreft het plot. Aflevering #5 illustreert dit probleem perfect naar het einde toe, waar parallel lopende scènes met een zogenaamde onderliggende betekenis eerlijk gezegd lachwekkend overkwamen. Zulke misstappen zijn eerder een uitzondering die niet drastisch van het geheel afleiden, want over de algemene lijn werden de essentiële elementen van een animatiereeks behoorlijk competent uitgevoerd. Zeker als je terugkijkt naar oudere soortgelijke pogingen (zoals Dragon’s Dogma) die in een pure flater eindigden, of als je weet hoe vaak deze industrie op zich kampt met praktische tekortkomingen …
“I'm searching to behold the stories that are told”
Vooral dit laatste speelt enigszins van belang, want als er één ding overduidelijk is, dan is het toch wel dat Riot Games kosten noch moeite spaarde bij de productie van hun net uitgegeven project. Jarenlang het noodzakelijke klaarstomen, werpte klaarblijkelijk zijn vruchten af, want Arcane is zonder twijfel één van de hoogste technische prestaties qua CGI-reeksen. Meerdere films leggen de lat natuurlijk net iets hoger, zoals onder meer het kaliber van Pixar, maar in dit exact mediaformaat is de standaard van Arcane bijna ongeëvenaard. De Franse animatiestudio Fortiche Production verdient hier een lawine aan lof en er valt veel te vertellen over wat beide betrokken bedrijven gezamenlijk verwezenlijkten.
Als liefhebber van animatiewerk, merkte ik al gauw op dat Fortiche Production vol zelfvertrouwen haar expertise van verschillende tekenstijlen wou tentoonstellen. Arcane combineert namelijk 3D-CGI met 2D-effecten die vaak voor heleboel nuances worden gehanteerd, gaande van rookpluimen die de omgeving omhullen of amper een handvol frames die de impact van iets doeltreffend (zoals een explosie) extra benadrukken. Ook de acrobatiek van de karakters beweegt uiterst vloeiend, welke trouwens een grondig begrip van “squash & stretch” technieken illustreren, terwijl Fortiche tegelijk ook tijd spendeerde aan minder opvallende details. De gezichtsuitdrukkingen - inclusief de (qua animatiewerk) altijd lastige ogen - vertellen herhaaldelijk veel over iemands gedachtegang alvorens men iets zegt, of juist hoe hard iemand werd toegetakeld door de kracht van een rake opdoffer. Dit is maar het tipje van de ijsberg, want dit soort kwaliteitsniveau hield Fortiche voor alle negen afleveringen vol; zónder compromissen die je voortdurend in concurrerende CGI-series ziet, of opzettelijke keuzes zoals de tragere framerate van Spider-Man: Into the Spider-Verse.
“Everybody wants to be my enemy”
Dit alles gebeurt herhaaldelijk op een uiterst overzichtelijke manier en overigens met zorgvuldige gevechtschoreografie. In tegenoverstelling tot veel hedendaagse media, werden zulke scènes bijna nooit verdoezeld met slecht camerawerk, of storende bewerkingen zoals overdreven post-processing of cuts. Soms was het team bij Fortiche Production zelfs iets té gretig met het realiseren van zulke taferelen, want pas na het terugspoelen valt hun oog voor detail werkelijk op. Hoedanook, de Franse animatoren brachten een visuele look tot stand die via verschillende facetten veel persoonlijkheid weergeeft. Het feit dat de cinematografie ook voor kalmere momenten niet amateuristisch overkomt, demonstreert nogmaals hun vakkundige flexibiliteit. Bovendien nam men een aantal maatregelen om bepaalde League of Legends-ontwerpen meer bescheiden te maken, gezien de meer serieuze toon van Arcane: geen sullige jurk meer voor de stoïsche speurneus Caitlyn bijvoorbeeld en zelfs de voormalige malloot Heimerdinger oogt niet té eigenaardig naast andere leden uit de totale cast.
Noodzakelijk, aangezien Arcane een ruwer voorkomen voor zichzelf wilt presenteren tegenover het speelse bronmateriaal. Reeds vanaf de eerste aflevering verduidelijkt de serie dat je de vrede tussen Piltover en Zaun het best als “fragiel” omschrijft, laat staan dat personages eveneens zogezegde kwetsbaarheden met zich meedragen. Met als gevolg ontstaan er politieke intriges hier, nare consequenties daar, met een tikkeltje bloedvergiet als kers op de figuurlijke taart. Het spuwt echter niet in alle richtingen uit zoals de Netflix-vertolking van Castlevania, maar als kijker krijg je desalniettemin het idee dat beslissingen op een riskante manier kunnen uitlopen. Iets wat tevens de mogelijke geladenheid van een resem omstandigheden uiteraard bevoordeelt, zij het tijdens aangaande dialogen of de nasleep van een gepasseerde uitslag. Ruimte zat voor situaties die interessant kunnen ontplooien, hoewel Arcane in mijn opinie wat minder hooi op haar vork mocht nemen, omdat men soms een verhaallijn vroegtijdig achterwege liet …
Fans van League of Legends zullen de twee centrale hoofdpersonages onmiddellijk herkennen: het plot volgt de vormende jaren van Vi en Powder, zusters die van kleins af aan traumatiserende evenementen meemaakten in een omgeving waar de hiërarchie van maatschappelijke klassen met een ijzeren hand wordt geregeerd. De machthebbende individuen van Piltover, een luxueuze stad met tal van technologische innovaties, tonen weinig interesse in het armzalige en vervuilde Zaun, een naburige regio waar (net als Vi en Powder) duizenden inwoners als verschoppeling trachten te overleven. Met als gevolg dat het voor de twee familieleden (en hun kompanen) bijzonder aantrekkelijk is om regelmatig iets te stelen uit Piltover, hoewel tijdens de eerste aflevering hun plannen fout lopen wanneer ze onverwachts in het bezit komen van een belangrijk voorwerp. “All hell breaks loose!” zoals men daarna zou zeggen, waardoor kijkers al gauw kennis maken met allerlei personages met diverse achtergronden en motivaties.
“I wake up to the sounds of the silence that allows”
Dankzij de bovenstaande inleiding duurt het niet lang vooraleer de spanningen bij iedereen hoog oplopen, want de schrijvers achter de serie bedachten verscheidene scenario's die gedurende negen afleveringen simultaan vooruit marcheren. Sommige gebeurtenissen daarvan leunen op een fundamentale oorsprong die reeds bestond in de lore van League of Legends, andere narratieve elementen daarentegen zijn eigen aan Arcane zelve, om zo meer leven in te blazen in bijvoorbeeld een specifiek personage of een bepaald stukje cultuur tussen de twee eerder vermelde districten. Raad ik daardoor aan om eerst een hoop informatie op te zoeken om zo eventueel Arcane meer te appreciëren, zij het de officiële stripverhalen of het bestuderen van een Wikipedia? Ik geef u een volmondige “neen,” want hier fungeert het eerste seizoen voornamelijk als een alleenstaande kennismaking. Tuurlijk, af en toe zijn de afleveringen versierd met verwijzingen - zoals de inclusie van een geschrapt in-game voorwerp - maar meestal zijn deze ofwel aan de minuscule kant, ofwel hinten ze in het beste geval naar (voorlopig) theoretische voorafschaduwingen …
Arcane is een aardige introductie voor dit universum, voor zowel League of Legends-neofieten als -loyalisten.
Omdat men de instapdrempel met andere woorden voldoende verlaagde, is het dus voor de gemiddelde onwetende kijker makkelijk om geëntertaind te geraken terwijl alles ontplooit. Om te beginnen ontwikkelt het verhaal meestal op een stevig tempo, met een aardige balans van actievolle sensatie en meer introspectieve scènes die iets anders beginnen op te bouwen, zoals een stand van zaken wegens sociale stigmata. Redelijk wat personages beschikken over voldoende charisma, deels mogelijk gemaakt door capabele optredens van (meestal fatsoenlijke) stemacteurs of -actrices. Het eigenlijke script echter kon in meerdere instanties wel beter geschreven worden: soms springt men een beetje abrupt naar x of y climax, en subtiliteit is niet exact Arcane’s sterkste troef wat betreft het plot. Aflevering #5 illustreert dit probleem perfect naar het einde toe, waar parallel lopende scènes met een zogenaamde onderliggende betekenis eerlijk gezegd lachwekkend overkwamen. Zulke misstappen zijn eerder een uitzondering die niet drastisch van het geheel afleiden, want over de algemene lijn werden de essentiële elementen van een animatiereeks behoorlijk competent uitgevoerd. Zeker als je terugkijkt naar oudere soortgelijke pogingen (zoals Dragon’s Dogma) die in een pure flater eindigden, of als je weet hoe vaak deze industrie op zich kampt met praktische tekortkomingen …
“I'm searching to behold the stories that are told”
Vooral dit laatste speelt enigszins van belang, want als er één ding overduidelijk is, dan is het toch wel dat Riot Games kosten noch moeite spaarde bij de productie van hun net uitgegeven project. Jarenlang het noodzakelijke klaarstomen, werpte klaarblijkelijk zijn vruchten af, want Arcane is zonder twijfel één van de hoogste technische prestaties qua CGI-reeksen. Meerdere films leggen de lat natuurlijk net iets hoger, zoals onder meer het kaliber van Pixar, maar in dit exact mediaformaat is de standaard van Arcane bijna ongeëvenaard. De Franse animatiestudio Fortiche Production verdient hier een lawine aan lof en er valt veel te vertellen over wat beide betrokken bedrijven gezamenlijk verwezenlijkten.
Als liefhebber van animatiewerk, merkte ik al gauw op dat Fortiche Production vol zelfvertrouwen haar expertise van verschillende tekenstijlen wou tentoonstellen. Arcane combineert namelijk 3D-CGI met 2D-effecten die vaak voor heleboel nuances worden gehanteerd, gaande van rookpluimen die de omgeving omhullen of amper een handvol frames die de impact van iets doeltreffend (zoals een explosie) extra benadrukken. Ook de acrobatiek van de karakters beweegt uiterst vloeiend, welke trouwens een grondig begrip van “squash & stretch” technieken illustreren, terwijl Fortiche tegelijk ook tijd spendeerde aan minder opvallende details. De gezichtsuitdrukkingen - inclusief de (qua animatiewerk) altijd lastige ogen - vertellen herhaaldelijk veel over iemands gedachtegang alvorens men iets zegt, of juist hoe hard iemand werd toegetakeld door de kracht van een rake opdoffer. Dit is maar het tipje van de ijsberg, want dit soort kwaliteitsniveau hield Fortiche voor alle negen afleveringen vol; zónder compromissen die je voortdurend in concurrerende CGI-series ziet, of opzettelijke keuzes zoals de tragere framerate van Spider-Man: Into the Spider-Verse.
“Everybody wants to be my enemy”
Dit alles gebeurt herhaaldelijk op een uiterst overzichtelijke manier en overigens met zorgvuldige gevechtschoreografie. In tegenoverstelling tot veel hedendaagse media, werden zulke scènes bijna nooit verdoezeld met slecht camerawerk, of storende bewerkingen zoals overdreven post-processing of cuts. Soms was het team bij Fortiche Production zelfs iets té gretig met het realiseren van zulke taferelen, want pas na het terugspoelen valt hun oog voor detail werkelijk op. Hoedanook, de Franse animatoren brachten een visuele look tot stand die via verschillende facetten veel persoonlijkheid weergeeft. Het feit dat de cinematografie ook voor kalmere momenten niet amateuristisch overkomt, demonstreert nogmaals hun vakkundige flexibiliteit. Bovendien nam men een aantal maatregelen om bepaalde League of Legends-ontwerpen meer bescheiden te maken, gezien de meer serieuze toon van Arcane: geen sullige jurk meer voor de stoïsche speurneus Caitlyn bijvoorbeeld en zelfs de voormalige malloot Heimerdinger oogt niet té eigenaardig naast andere leden uit de totale cast.
Als liefhebber van animatiewerk, merkte ik al gauw op dat Fortiche Production vol zelfvertrouwen haar expertise van verschillende tekenstijlen wou tentoonstellen.
Noodzakelijk, aangezien Arcane een ruwer voorkomen voor zichzelf wilt presenteren tegenover het speelse bronmateriaal. Reeds vanaf de eerste aflevering verduidelijkt de serie dat je de vrede tussen Piltover en Zaun het best als “fragiel” omschrijft, laat staan dat personages eveneens zogezegde kwetsbaarheden met zich meedragen. Met als gevolg ontstaan er politieke intriges hier, nare consequenties daar, met een tikkeltje bloedvergiet als kers op de figuurlijke taart. Het spuwt echter niet in alle richtingen uit zoals de Netflix-vertolking van Castlevania, maar als kijker krijg je desalniettemin het idee dat beslissingen op een riskante manier kunnen uitlopen. Iets wat tevens de mogelijke geladenheid van een resem omstandigheden uiteraard bevoordeelt, zij het tijdens aangaande dialogen of de nasleep van een gepasseerde uitslag. Ruimte zat voor situaties die interessant kunnen ontplooien, hoewel Arcane in mijn opinie wat minder hooi op haar vork mocht nemen, omdat men soms een verhaallijn vroegtijdig achterwege liet …
Conclusie
Videogame-gerelateerde media heeft terecht een erbarmelijke reputatie, maar gelukkig overschrijdt Arcane: Seizoen 1 povere exemplaren zoals pakweg de Warcraft-film. In plaats daarvan komt het eerder in de buurt van Castlevania en The Witcher: net als die twee Netflix-reeksen is ook Arcane een aardige introductie voor dit universum, voor zowel League of Legends-neofieten als -loyalisten. Tuurlijk, er ontbreekt een laag aan tonale finesse in cruciale scènes en het script jongleert vermoedelijk te veel materiaal naar aanleiding van (het inmiddels geconfirmeerde) Seizoen 2, maar dit soort gestruikel werd ruimschoots overtroffen door allerhande sterke punten. De productiewaarden alleen al - behalve de ongepaste muziek - stonden quasi altijd garant voor kwalitatieve tevredenheid, met als uitblinker het geweldige animatiewerk! Zeer vermakelijke actie, stilistisch ontzettend geslaagd, en zelfs de soms oppervlakkige karakters tonen kansen om doorgaans verder te groeien; hopelijk een recept voor een beloftevolle continuatie die vervolgens verwachtingen kan inlossen ...
Pro
- Formidabel animatiewerk
- Stijlvol met een vlot tempo
- Weinig voorafgaande kennis nodig
- Grotendeels acceptabele stemacteurs en -actrices
- Toekomstige afleveringen hebben potentieel
Con
- Seizoen 2 ten vroegste in 2023
- Keuze van muziek
- Soms narratief te vluchtig
- Niet alle personages zijn even interessant
7.5
Over deze serie
Beschikbaar vanaf
6 november 2021
Genre
- Actie
- Animatie
- Drama
Speelduur
368 minuten
Regie
Fortiche Production
Cast
JB Blanc, Hailee Steinfeld, Jason Spisak
Uitgever
Riot Games
Website
Laatst bewerkt:
